เดิมทีตอนที่ตั้งกระทู้ Top 20 Albums of 00's Decade และเชิญสมาชิกในเว็บมาร่วมกันเขียนอัลบั้มที่ชื่นชอบของตนเองนั้น มีจุดประสงค์แอบแฝงอย่างนึง ซึ่งผมเคยคุยกับเหม่งเอาไว้ว่า จะเอาข้อเขียนของสมาชิกหลายๆ คนไปตั้งเป็นกระทู้ในเว็บพันทิพ โต๊ะเฉลิมไทยดู ว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยากับแนวทางดนตรีที่เราชื่นชอบยังไงกันนะ
เว็บพันทิพเปลี่ยนไปมาก ด้วยเหตุผลใดๆ ก็ตาม ซึ่งเมื่อซักประมาณสิบปีก่อนผมจำได้ว่า พันทิพเคยเป็นแหล่งที่พูดคุยกันของพวกเราบางส่วน สมาชิกรุ่นแรกๆ ที่ผมได้คุยด้วยอย่างออกรสชาติในตอนนั้น คือพี่ปีศาจลายคราม (สมัยยังไม่เคยเจอหน้าตากัน) พี่หมอ winston พี่ LaLink พี่หมอกิตติภูมิ (warlus เจ้าของรางวัลแฟนพันธุ์แท้ The Beatles) สมัยนั้นผมมองพันทิพเหมือนแหล่งพูดคุยทางดนตรีที่ล้ำค่ามาก และยังมีคนที่สนใจเรื่องราวเพลงที่เราคุยกันอีกมากมาย ตอนนั้นจำได้ว่าเราคุยกันเรื่อง Pink Floyd, Led Zeppelin, The Beatles ได้ออกรสชาติมาก ผมยังมีกระดาษที่ปรินท์กระทู้บางส่วนเก็บไว้อยู่เลย
ตอนนี้สิบปีผ่านไปแล้ว เว็บ Thaiprog.net แห่งนี้ก็ก่อตั้งขึ้นมาไำด้ประมาณ 4-5 ปีแล้ว สมัยนั้นผมจำได้ว่าห้อง Rock & Roll ของพันทิพโต๊ะเฉลิมไทย (ในสมัยนั้นยังมีแค่โต๊ะเฉลิมไทย ไม่มีโต๊ะเฉลิมกรุงแยกมาเพื่อคุยเรื่องเพลงอย่างที่มีอยู่ตอนนี้) ซึ่งตอนแรกก่อตั้งใหม่ๆ คึกคักและตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นไอของ Classic Rock และ Progressive Rock อย่างมาก หลังจากนั้นไม่นานก็เกิดสูญญากาศสำหรับพวกเรากันขึ้น เมื่ออิทธิพลของดนตรี Metal เข้ามายึดครองห้อง Rock & Roll ประกอบกับช่วงนั้นผมได้เจออั้มและโอ๊ค ก็เลยถือโอกาสเปิดเว็บ Thaiprog.net ด้วยหวังให้เป็นอีกหนึ่งทางเลือกให้กับกลุ่มก๊วนเดิมๆ ที่มีรสนิยมเดียวกัน ไปคุยกันอย่างเต็มที่ในพื้นที่ของพวกเราเอง
ตอนนั้นจำได้ว่ามีพี่ๆ สมาชิกพันทิพบางท่านไม่ค่อยเห็นด้วยกับการเปิดเว็บ Thaiprog.net ของผม เพราะหลังจากเว็บเราเปิดขึ้นมาได้ไม่นาน สมาชิกที่คุยเรื่องดนตรีแบบเราก็ถูกดึงมาอยู่ที่นี่ทั้งหมด และกลายเป็นว่าห้อง Rock & Roll ก็เงียบลงไปพอสมควร จนทุกวันนี้ พันทิพและห้อง Rock & Roll ก็ไม่เคยกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกเลย ซึ่งจริงๆ ผมก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องที่รุนแรงอะไรมาก เพราะเราต้องการพื้นที่ในการคุยกันที่กว้างขึ้น สะดวกสบายขึ้น จะอยู่ที่ไหนยังไงก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไรมาก และอีกอย่าง ไม่ใช่ว่าเราจะห้ามสมาชิกเก่าของพันทิพ เข้ามาอ่านเข้ามาพูดคุยในเว็บนี้ซักกะหน่อยนี่น่า
Thaiprog.net ในตลอดเวลา 4-5 ปีที่ผ่านมา ก็มีการพัฒนาและการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด สมาชิกหน้าเก่าไป สมาชิกหน้าใหม่มา พร้อมกับนำอิทธิพลที่แตกต่างกันเข้ามา สมาชิกบางท่านจะมีแนวทางของตัวเองที่ชัดเจนมาก บางท่านก็จะอยู่กลางๆ ซึ่งก็ถือว่าเป็นการสร้างสีสันอย่างนึงบนเว็บของเราไปโดยปริยาย
ช่วงหลังผมพูดคุยน้อยลง เพราะทิศทางเว็บเปลี่ยนไปมากพอสมควร ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ผมว่าผิดอะไรหรอกครับ เพียงแต่ผมไม่รู้จะชวนคุยอะไร ผมทำงานแล้วเวลาก็น้อยลง เวลาที่มีก็เลยทุ่มเทไปกับการศึกษาเรื่องกีตาร์และการหาเพลงที่ตัวเองชอบมาฟัง ซึ่งยิ่งนานวันเข้า ผมก็รู้สึกว่าผมจะชอบฟังเพลงเหมือนคนแก่เข้าไปทุกที ในขณะที่พี่ๆ บางคนที่อายุมากกว่าผม ยังชอบฟังอะไรที่มันวัยรุ่นกว่าผมเยอะเลย
ผมจะคุยเรื่องเพลงกับเหม่งบ่อยที่สุดและมากที่สุด ซึ่งเราสองคนมีสิ่งที่ทั้งเหมือนกันและต่างกัน สิ่งที่เหมือนกันคือ เราจะสนใจหางานดีๆ มาฟังโดยเราจะเน้นกันที่การ Appreciate หรือความซึมซาบและการเข้าถึงในตัวผลงาน มากกว่าที่จะเน้นเรื่องการเก็บแผ่นหรือคุณภาพเสียง โดยไม่ว่าผลงานมันจะมาในรูปแบบใด และคุณภาพมันพอใช้ได้ไม่แย่มากจนถึงขนาดทำให้เป็นอุปสรรคในการเสพผลงาน มันก็โอเคสำหรับผมที่จะฟังมัน สิ่งที่ผมให้ความสำคัญมากกว่าคือ การเรียบเรียงดนตรี เครื่องดนตรีที่ใช้ อารมณ์และสไตล์การเล่น โทนและซาวน์ อิทธิพลที่ศิลปินคนนั้นๆ ได้รับมาจากรากเหง้าของพวกเขา ความคิดสร้างสรรค์ในการประพันธ์ และความเข้าใจในผลงานของศิลปินที่ต้องการจะสื่อมันออกมา
ในขณะที่ส่วนที่ต่างกันระหว่างผมกับเหม่งคือ ผมยิ่งฟังยิ่งถอยหลังไปสู่รากเหง้าของสิ่งที่ผมชื่นชอบและสนใจ ในขณะที่เหม่งยิ่งฟังก็ยิ่งก้าวไปข้างหน้ากับแนวทางใหม่ๆ ที่จะเปิดทางให้กับดนตรีในอนาคต ซึ่งผมรู้สึกดีกับความแตกต่างนี้ และเหม่งจะเข้ามาแนะนำสิ่งดีๆ ใหม่ๆ เปิดโลกให้ผมกว้างขึ้นเสมอ เรียกว่าเป็นความแตกต่างในทางบวกจริงๆ
เมื่อสิบปีที่แล้วจนถึงวันนี้ ตั้งแต่เรียน ม.ต้น จนจบปริญญาออกมาทำงาน ผมมีความฝันมากมาย ผมอยากแต่งเพลง อยากเล่นดนตรี อยากทำงานเขียน น่าเสียดายที่ความฝันเหล่านั้นเกิดขึ้นเป็นจริงได้น้อยมาก ไม่ถึง 10% ซึ่งส่วนใหญ่ที่เป็นจริงก็คือการได้เขียนในสิ่งที่ตัวเองอยากเขียน เพราะมันเป็นงานที่ไม่ต้องรอใคร ทำได้คนเดียว ไม่ต้องใช้ทุน ไม่ต้องใช้สถานที่และอุปกรณ์ใดๆ ซึ่งผมได้ทำไปพอสมควรเท่าที่เวลาว่างและโอกาสจะมีให้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเมโลตรอนที่ผมภูมิใจมาก เรื่องกีตาร์ของ David Gilmour ที่เคยเขียนออกมาเป็นสามสิบหน้า ด้วยความบ้าคลั่ง อัลบั้มรวมเพลงแบบ Unofficial ของแคลปตัน Butterflies... Zebra & Fairy Tales และงานเบ็ดเตล็ดอีกเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งทั้งหมดที่ผมเขียนไม่เคยได้รับการตีพิมพ์ในหนังสือเล่มใดเลย (น่าภูิมิใจจริงๆ เลยเรา)
ผมอยากเล่นดนตรีได้ออกงานเหมือนสมัยก่อนอีกครั้ง ผมเคยเล่น Dark Side of The Moon สามสี่เพลงในงานครบรอบ 10 ปีเว็บพันทิพ โดยเล่นร่วมกับวง No Respext ในนามของห้อง Rock & Roll จำได้ว่าคนยืนเหวอกันทั้งงาน คุณพ่อคุณแม่ผมก็ไปยืนดูอยู่หลังฮอลล์ในวันนั้นด้วย เค้าบอกกับผมว่า ไม่ค่อยมีคนสนใจและใส่ใจกับสิ่งที่ผมเล่นมากนัก ความสำเร็จและความสนใจต่างกับวงของเพื่อนผม The Beatles Jr. ที่ขึ้นเล่นก่อนหน้านั้นอย่างลิบลับ พวกเขาลงทุนไปตัดชุดให้เหมือนกับ The Beatles ในช่วงต้นยุค 60's กันทั้งวง พร้อมกับซักซ้อมท่าทางการแสดงบนเวลาให้ "น่ารัก" และเหมือน The Beatles มากที่สุด ในขณะที่ผมตอนนั้นเสียเงินและเวลาไปกับการหา Effect Pedal เพื่อทำให้ซาวน์ของผมเหมือน David Gilmour มากที่สุด นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ผมเล่นดนตรีเป็นวงออกงานอย่างจริงจัง
หลังจากนั้น เราก็เคยมาตั้งวงในเว็บ Thaiprog.net กัน วง Phi ช่วงนึงเคยเล่นได้น่าประทับใจมาก ทั้ง Echoes, Comfortably Numb, Coming Back To Life (ในห้องซ้อม) มากพอที่คิดว่าน่าจะออกงานได้ แต่แล้วหลังๆ เราก็เบื่อกันไปเพราะซ้อมกันไปแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรายังไม่มีเวทีหรืองานใดๆ ให้เล่น มือคีย์บอร์ดคนนึงก็หายตัวไปอย่างลึกลับ ประกอบกับความสนใจในดนตรีของสมาชิกแต่ละท่านก็แตกกระจายกันออกไปหมด (ด้วยความเป็นนักฟังตัวยงกันแทบทุกคน) เรื่องราวของวง Phi เลยดูเหมือนจบกันอยู่ที่ตรงนั้น The Oreos เป็นความพยายามแก๊กสองของผม กับวงที่ฟอร์มขึ้น เพื่อให้ทุกอย่างง่ายขึ้น ซึ่งเราก็สนุกกันมากพอสมควร มันดิบ บลูส์ และถึงใจผมมาก จนอยากได้มือ Hammond B3 มาเล่นด้วยซักคน และผมหวังอยากให้มันเป็นบลูส์ที่เข้มข้นขึ้นไปอีก แต่ก็อีกนั่นแหละ ไม่มีงานไม่มีเวทีให้เล่น ทุกอย่างก็จบลงเหมือนวง Phi อยู่ดี
พักหลังผมเลยหันมาเล่นคนเดียวกับกีตาร์ที่ตัวเองรัก เล่นบลูส์ที่ตัวเองชอบเป็นหลัก กับ Backing Track กับคอมพิวเตอร์ ท้ายที่สุดมันก็ได้แค่นี้แหละครับ
ส่วนเรื่องงานเขียน ผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับมันมากเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว เพราะรู้แล้วว่าทุกอย่างมันไม่มีอะไรดีขึ้นไปกว่านี้แล้ว พื้นฐา่นการฟังและเสพดนตรีของคนไทยยังไม่สูงมาก ความลึกซึ้งอะไรอย่าไปคาดหวังเลย เปลี่ยนไปเขียนเรื่องเครื่องเสียงยังจะรุ่งกว่าอีกกระมัง นิตยสารดนตรีคุณภาพในเมืองไทยก็ค่อยๆ หายหน้าหายตาไปทีละฉบับ พร้อมกับนักเขียนที่ผมรัก แต่ดูเหมือนกลุ่มตลาดของนิตยสารเครื่องเสียงจะยังพอมีพื้นที่อยู่ อาจจะด้วยกลุ่มเป้าหมายที่ค่อนข้างแตกต่างกันพอสมควรด้วยส่วนนึง ในขณะที่นิตยสารบางเล่มที่เป็นหน้าใหม่ ก็จะมีเรื่องของแฟชั่นผสมผสานกับดนตรีด้วยอยู่เกือบครึ่ง นิตยสารที่ผมเห็นว่าเป็นเรื่องดนตรีเน้นๆ แท้ๆ อย่าง SoundMag ก็ไม่เคยปรากฎออกมาใ้ห้เห็นอีกเลย
งานเขียนที่ผมเขียนในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา มีจำนวนชิ้นไม่มากนัก แต่ผมค่อนข้างทุ่มเทและใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะเขียนออกมาได้ โดยเฉพาะอัลบั้มรวมเพลงที่ผมเคยทำ ต้องใช้เวลาทำการบ้านนานมากและต้องละเอียดพอสมควร ที่ทำมาผมไม่ได้หวังอะไรมากในแง่ของรายได้ เพราะมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย มันเป็นเรื่องของความสุขที่จะได้เขียนอะไรที่ไม่เคยมีคนอื่นเขียนในเชิงลึกมาก่อน แต่ก็หวังว่า มันน่าจะได้รับความสนใจในแง่ของ "คุณค่า" บ้าง แต่ก็ดูเหมือนมันไม่เคยมีอย่างเด่นชัดเลยซักครั้ง
ผมทำงานมาแล้วสองปี รายได้อยู่ในระดับพออยู่ไปได้เรื่อยๆ แต่สิ่งที่เข้ามาบดบังความสนใจและึความกระตือรือร้นในการสร้างสรรค์ของผมส่วนนึงคือ "เวลา" ผมใช้เวลากับที่ทำงานในวันจันทร์ถึงศุกร์ประมาณวันละ 9-10 ชม. มีออกไปเที่ยวเล่นบ้าง (ไม่ใช่เที่ยวกลางคืนนะ ผมไม่ชอบเข้าผับ ไม่ดื่มแอลกอฮอล์) พอกลับมาบ้านมานั่งเช็คข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับดนตรีหน่อยก็หลับแล้ว ส่วนเสาร์-อาทิตย์ก็มีโน่นมีนี่ให้ทำบ้าง แต่ไฟมันหมดแล้ว มันเหมือนสิ่งที่เราเคยทำไป มันไม่เคยได้อะไรกลับมามากเท่าไหร่นัก หลังๆ ผมเลยเลิกเขียนอะไรไปนานพอสมควร
งานชิ้นนี้เป็นงานอีกชิ้นนึงของผมที่ผมตั้งใจทำมาก ผมรักดนตรีในยุค 00's เพราะผมโตมาพร้อมกับมัน การสร้างลิสต์จึงเป็นอะไรที่ท้าทายและสนุกมากที่จะได้คัดกรอง 20 อัลบั้มที่สุดยอดจริงๆ ในสายตาผม เป็นอัลบั้มที่ผมรักมาตลอด 10 ปีที่ผ่านมา พร้อมกับเขียนถึงอัลบั้มทั้งหลายเหล่านี้เหมือนเพื่อนเก่าที่คุ้นเคย และมีความสุขที่จะบอกเล่าให้คนอื่นฟังถึงความยอดเยี่ยมของมัน นอกจากนั้นงานเขียนชิ้นนี้เป็นงานเขียนด้วยภาษาอังกฤษแบบเต็มรูปแบบชิ้นแรกของผม เนื่องด้วยหลังๆ ผมทำงาน ต้องใช้ภาษาอังกฤษมากพอสมควร ทั้งในการสื่อสารกับฝรั่งและการเขียนเมล์ ซึ่งตรงนี้ถือเป็นเรื่องที่ดี เพราะจะได้ทำให้เราพัฒนาและเรียนรู้ภาษาอังกฤษไปด้วยในตัว อีกทั้งมันสามารถไปได้ไกลกว่างานเขียนชิ้นอื่นๆ เพราะมันจะไม่มีกำแพงเรื่องภาษามาขวางกั้นให้ถูกจำกัดอยู่ในแค่ประเทศไทยอีกต่อไป เพราะผมไม่หวังว่าจะมีคนไทยจำนวนหนึ่งมาสนใจอย่างจริงจังสิ่งที่ผมเขียนอีกต่อไปแล้ว
การจัดรูปและการเขียนทั้งหมด ผมได้แรงบันดาลใจมาจากนิตยสารดนตรีต่างประเทศที่ผมชื่นชอบ อย่าง MOJO, Rolling Stones, Guitar World etc. ซึ่งผมชอบไปยืนอ่านตามร้าน Asia Books มากๆ ผมว่านิตยสารเหล่านี้เค้าทำงานกันอยู่มืออาชีพมาก และมีคุณค่าของเนื้อหาที่เต็มเปี่ยมจริงๆ แต่ด้วยข้อจำกัดเรื่องราคา(ในเมืองไทย) ที่แพงผิดปรกติของหนังสือประเภทนี้ เล่มที่ถูกใจจริงๆ ผมถึงจะควักกระเป๋าซื้อ เพราะ MOJO เล่มละเกือบ 500 บาท ผมว่ามันเกินกำลังผมเกินไปถ้าจะต้องซื้อทุกเดือน ผมลองเขียนในสไตล์ของหนังสือเหล่านั้นที่ผมชื่นชอบ พร้อมกับการใส่ภาพประกอบสวยๆ ลงไป ประหนึ่งว่ามันเหมือนเป็นนิตยสารที่ผมยืนอ่านในร้าน Asia Books เล่มหนึ่ง และมันจะช่วยสร้างความน่าสนใจและความน่าอ่านได้มากเลยทีเดียว และสำหรับหน้าสอง (หน้าก่อนที่จะเป็นลิสต์) ผมได้ใช้พื้นที่ตรงนั้น เขียนถึงมุมมองของผมที่มีต่อสังคม วัฒนธรรม และวิถีชีวิตของผู้คนในยุค 00's เอาไว้ ยุคที่เทคโนโลยี แฟชั่น และการสื่อสารเป็นตัวบงการทำลายศิลปะ และความงดงามหลายๆ ด้านในวิชีวิตของผู้คนจนหมดสิ้น ผมไม่ได้ว่าว่าเทคโนโลยี แฟชั่น และการสื่อสารเป็นสิ่งที่เลวร้ายร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะครับ มันมีทั้งด้านที่ดีและไม่ดี แต่ผมเพียงมองเห็นว่า ด้านดีของมัน พวกเราที่ใช้ชีวิตอยู่กันในยุคนี้ คงจะรับรู้กันหมดแล้ว ส่วนใหญ่เข้าใจว่ามันมีทั้งด้านดีและไม่ดี แต่บางส่วนก็อาจมัวเมาอยู่กับมันเกินกว่าที่ควรจะเป็น ข้อเขียนตรงนี้ของผมเป็นการสะท้อนอิทธิพลของมันจากที่ผมเห็นด้วยสายตาของผมเองเท่านั้น มันคือมุมมองด้านเดียว ที่อยากให้คนอื่นหันมามอง, เข้าใจ และรับรู้บ้างเท่านั้นเองครับ
งานเขียนชิ้นนี้น่าจะเป็นงานเขียนลำดับท้ายๆ ของผมแล้ว เพราะอีกไม่นานผมคงจะเลิกเขียน เลิกฝัน อะไรแบบนี้แล้ว และสำหรับงานเขียนชิ้นนี้ ผมพร้อมยินดีแจกให้กับนิตยสารใดๆ ก็ได้ที่สนใจ นำผลงานชิ้นนี้ของผมไปลงฟรีๆ โดยไม่คิดค่าลิขสิทธิ์ใดๆ ทั้งสิ้น ขอแค่อย่าตัดเครดิตของผม และรูปภาพประกอบที่ผมหามาใส่ออกไปเท่านั้นเอง หวังว่าผู้อ่านคงจะชอบ และได้อัลบั้มดีๆ ในช่วงยุค 00's ไปสร้างความเพลิดเพลินในการฟังเพลงเพิ่ม ไม่มากก็น้อยนะครับ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากครับ
Roger Waters เขียนไว้ในเพลง Comfortably Numb ว่า "The child is grown, the dream is gone." สิบปีที่ผ่านมา มันบอกผมว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ด้วยสิ
ThaiProg
