หลายคนในวงการดนตรีบอกว่าคณะ Iron Butterfly เป็นวงในแบบ One Hit Wonder โด่งดังในสมัยก่อนได้ก็เพราะเพลงเอก คือ
In-A-Gadda-Da-Vida เพลงนี้เพลงเดียว นอกนั้นไม่มีใครเคยได้ยินเพลงดีๆ ของวงติดอันดับชาร์ทอีกเลย
แต่สำหรับนักฟังเพลงที่ไม่ยึดติดกับแฟชั่นหรือฟูมฟายเกี่ยวกับการจัดอันดับเพลงซักเท่าไหร่นัก ผลงานที่ดีๆ มีคุณภาพจากฝีมือ
การกลั่นกรองของวงดนตรีคณะนี้มีอีกหลายชุดครับ
สมัยก่อนนอกจากเพลงดังดังกล่าวแล้ว จุดขายอีกอย่างนึงของวงก็คือมือกีตาร์ที่ชื่อว่า Erik Brann เพราะว่าเค้ามีอายุที่ถือว่าน้อย
มากและมีฝีมือถึงกับเล่นวงดนตรีอาชีพได้ ซึ่งในสมัยก่อนเป็นข่าวใหญ่โตและเป็นสิ่งที่นักฟังเพลงชื่นชมและสนใจมากทีเดียว
แน่นอนที่สุดปัจจุบันมือกีตาร์ที่ชื่อว่า Erik Brann คนนี้ยังไม่ "แก่" หงำเหงือก เหมือนกับสมาชิกนักดนตรีคนอื่นๆ หรอกครับ แต่
ปรากฏว่าเสียชีวิตไปแล้ว ด้วยวัยเพียง 52 ปี ( R.I.P.)
ทุกวันนี้วงดนตรีคณะ Iron Butterfly ก็ยังใช้ชื่อเดิมหากินอยู่โดยมี มือเบส Lee Dorman กับ Ron Bushy (ผมไม่ค่อยชอบนาม
สกุลของมือกลองคนนี้เลย
) เป็นตัวชูโรงครับ
อัลบั้มที่ ท่านปีศาจฯ ถามถึงเป็นสมัยที่พวกเค้ากลับมารวมตัวกันใหม่ ครั้งแรก หลังจากที่ยุบวงไปเป็นเวลาไม่นานนัก และ ผลงาน
ที่ชื่อว่า Scorching Beauty (1975) นี้ได้ Denny Randell มาทำหน้าที่เป็นโปรดิวเซอร์ให้ โดยมีนาย Erik Brann เป็นที่ปรึกษา
ผลงานในอดีตของมือโปรดิวเซอร์คนนี้ในสมัยก่อน (จนถึงปัจจุบัน) ไม่ค่อยถนัดในแนว ฮาร์ดร็อค ซักเท่าไรนัก (ดังมาจากการ
ร่วมงานกับวง The Four Seasons) ผมคิดว่าคณะ Iron Butterfly เลือกคนผิด เลยกลายเป็น "ผีเสื้อทดลอง" ของทีมงานที่เกี่ยว
ข้อง และ MCA Records
นักวิจารณ์ชาวต่างประเทศบอกว่า อัลบั้มนี้ดี แต่ว่าสมัยก่อน "ล้ม" อย่างไม่เป็นท่า ผมเองซื้อมาตั้งแต่สมัยโน้นเลย เพราะว่าชอบ
หน้าปก ซึ่งพอฟังแล้ว ผมบอกคำเดียวว่า ไม่ได้ความครับ ผมไม่ชอบเลย
