เปลี่ยนแนวมาเป็นคลาสสิคบ้าง(วงการเพลงคลาสสิคก็มีซุปเปอร์สตาร์กับเขาเหมือนกัน)กับ ลายเซ้นต์ของ Joshua Bell นักไวโอลินหนุ่มสุดหล่อขวัญใจแม่ยก

ลายเซ็นต์ต่อไปนี้ไม่ใช่แนว prog แล้วนะครับ เริ่มจากลายเซ็นต์ของ Andy McKee กับ Don Ross สองเทพเจ้า finger style guitar ที่มีทำเพลงและทัวร์คอนเสิร์ตด้วยกัน ฝีมือเทพขนาดไหนนั้นลองไปเสิร์ชหาดูในยูทูปกันดู

อันนี้แล้วจริงๆไม่นับเพราะพวกเล่นเซ้นต์มาไว้แล้วค่อยเอามาขาย Deadwing Special Edition จากคอนเสิร์ต Porcupine Tree

อันต่อไปเป็นของ Tran-Siberian Orchestra ครับ การแจกลายเซ็นต์รอบนี้จะแตกต่างจากที่ผ่านๆมาตรงที่คอนเสิร์ตที่ผ่านมาจะเป็นคอนเสิร์ตเล็กๆมีคนดูไม่กี่คน พอเล่นเสร็จคนเล่นก็สามารถมลงมีพูดคุยกับคนดูได้ แต่ที่ TSO มาเล่นนี่เป็นสนาม basket ball ซึ่งมีคนมาดูเรือนหมื่น ปกติการแจกลายเซ็นต์ที่นี่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่หลังเลิกงานบรรดาพลพรรค TSO ก็มาตั้งโต๊ะรอแจกลายเซ็นต์แบบถึงไหนถึงกัน นอกจาก Al Pitrelli ที่เป็นหัวหน้าวงแล้ว บรรดานักดนตรีและนักร้องในวงต่างก็เป็นนักดนตรีหนุ่มสาวค่อนข้างโนเนมที่กำลังไต่เต้าหาชื่อเสียงกัน ทั้งหมดก็ออกมานั่งเรียงแถวแจกลายเซ็นต์กันสนุกสนานครื้นเครง หลังงานผมเลยไปสอยหนังสือสูจิบัตรกับซีดี Beethoven's Last Night มาให้พวกเซ็นต์ให้




มี pick แจกด้วย



แล้วก็ไปสอยพวงกุญแจมาเช่นเคย

อันต่อไปเป็นของวง Flower Kings อันนี้โชคดีหน่อย ได้เซ็นต์ครบทั้งวงเลย Flower Kings มาเล่นที่เดียวกับที่ Spock's Beard เล่น และก็เป็นคอนเสิร์ตเล็กๆมีคนดูไม่ถึงร้อยเช่นกัน พอเล่นเสร็จทั้งวงก็ออกมาทักทายพบปะและพูดคุยอยู่ในหมู่คนดู ใครจะขอลายเซ็นต์ได้ขอได้ตามอัธยาศัย ดูเป็นกันเองดีจริงๆ

อันต่อไปเป็นของ Nick D'Virgilio กับ Alan Morse แห่ง Spock's Beard SB (ตอนนั้น Neal Morse ออกจากวงไปแล้ว) แวะมาเล่นคอนเสิร์ตเล็กๆที่สตูอิโอเล็กๆแห่งนึงใน Seattle มีคนดูอยู่ไม่ถึงร้อยคน พอเล่นเสร็จ นาย Nick กับลุง Alan ก็มายืนรอแจกลายเซ็นต์อยู่เลย พอเสร็จแล้วผมก็พยายามไปหาลายเซ็นต์ของสมาชิดที่เหลือ แต่เห็นพวกกำลังเก็บของหน้าตั้งอยู่บนเวทีก็เลยไม่อยากรบกวน ดูๆแล้วทัวร์คอนเสิร์ตของ Spock's Beard นี่ดูทรหดมากๆเลยเพราะพวกเล่นแบกเครื่องดนตรีขึ้นรถตู้ขับทัวร์กันเอง ที่เห็นรีบเก็บของกันผมเดาว่าคงต้องรีบไปต่ออีกที่ที่จะเล่นคืนพรุ่งนี้ ดูมันน่าเหนื่อยแทนจริงๆ

อันนี้ Side One กับ Side Four

อันต่อไปเป็นลายเซ็นต์ของ Adrian Belew เป็นลายเซ็นต์ล่าสุดที่ได้มาเพราะเพิ่งไปดูคอนเสิร์ตแกมาเมื่อต้นปีนี้เอง ลุง Adrian มาเล่นเป็นวงทริโอ มีมือเบส-มือกลองที่เป็นพี่สาว-น้องชายมาเล่นด้วย ทั้งคู่ยังเด็กๆอยู่เลยแต่ฝีมือสุดตีนจริงๆ พอเล่นจบทั้งสามคนก็มาแจกลายเซ็นต์กัน ผมก็เลยเอาซีดี Side One กับ Side Four ที่เพิ่งซื้อที่หน้างานกับซีดี King Crimson ที่ผมหิ้วมาให้แกเซ็นต์ ผมยื่นแผ่น Side One กับ Side Four ให้เซ็นต์ก่อนแล้วค่อยยื่นแผ่น KC ให้ ลุง Adrian แกทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยเพราะคิดว่าผมคงมีแค่สองแผ่นให้แกเซ็นต์แต่อีกสองคนก็สะกิดๆแกบอกว่าคนนี้ยังมีอะไรให้เซ็นต์อีก แกก็รับมาเซ็นต์ให้พร้อมกับหยอกนิดๆว่ามีของเยอะจังนะเรา ผมก็เลยขอถ่ายรูปด้วยซะเลย

อันต่อไปเป็นลายเซ็นต์นักร้องคนโปรดที่สุดของผมนั่นคือลุง Jon Anderson นั่นเอง ถ้าใครเคยอ่าน blog ผมก็คงรู้เรื่องแล้ว เอาไปว่าแกแอบมาเปิดคอนเสิร์ต one man show เล็กๆ มีคนดูไม่กี่่ร้อยที่ Seattle ตอนแรกผมไม่รู้หรอกว่าแกจะรอแจกลายเซ็นต์หลังงาน เลิก เพิ่งมารู้ว่าแกจะมา meet & greet คนดูก็ตอนงานเลิกนี่แหละ ไม่งั้นจะขนซีดีเยสทุกแผ่นที่มีมาให้แกเซ็นต์ ตอนนั้นไม่รู้จะเอาอะไรให้แกเซ็นต์ดี พอดีเหลือบไปเห็นดีวีดี Tour of the Universe ของแกที่ตั้งขายอยู่หน้างาน (ที่ขายแฟงกว่าปกติ) ก็เลยไปสอยมาแผ่นนึงให้แกเซ็นต์ แกน่ารักมากครับ ตอนแกเซ็นต์ให้ผมนี่ผมก็ถามแกว่า จำได้หรือเปล่าว่าแกเคยมาเล่นที่เมืองไทยกับ Kitaro ไอก็ไปดูยูมานะ ลุงแกบอกว่าจำได้เดะ "It's amazing to be there" แล้วแกก็ทำท่าคิดสักพักและก็พูด "ขอบคุณครับ" ภาษาไทยออกมา น่ารักจริงๆ

เริ่มจากชุดที่มีลายเซ้นต์ก่อนเลยก็แล้วกัน อันแรกที่เป็นของรักของหวงที่สุด นั่นคือหนังสือ Inside Out: A Personal History of Pink Floyd ของ Nick Mason เซ็นต์โดยลุงนิคตัวจริงเสียงจริง พอดีตอนนั้นลุงนิคแกมาเดินสายโปรโมตหนังสือที่อเมริกาแล้วก็มาแวะที่ Seattle สองวัน วันแรกมีเลเซอร์โชว์ด้วยแต่ผมไม่ได้ไป วันนี้สองนัดกับเพื่อนคนอินเดียกับเพื่อนฝรั่งอีกคนที่มหาวิทยาลัยไปกัน สองคนนี้ก็เป็นแฟนเดนตายของ Pink Floyd เหมือนกัน แต่ไม่รู้ยังไงเบี้ยวไปเฉยๆ ก็เลยมีผมกับแฟนไปกันแค่สองคน วันนี้ลุงนิคแกจะมานั่งอ่านหนังสือที่แกเขียนให้ฟังที่ Experience Music Project (EMP) (นอกเรื่องหน่อยนึง EMP นี่เป็นพิพิธภัณฑ์ดนตรีกึ่ง interactive ที่สร้างโดย Paul Allen เบอร์สองของ Microsoft ถ้าใครที่ชอบดนตรีและมีโอกาศแวะมาแถวนี้ไม่ควรพลาดเด็ดขาด) พอผมขับรถใกล้ถึงที่ปรากฏว่ารถติดครับ ผมยังตกใจเลยว่าคนแห่กันมาดูลุงนิคเยอะขนาดนี้เลยเหรอ แต่ความจริงกลับกลายเป็นว่าเค้ามาดู basket ball ที่โรงข้างๆกัน ตอนผมไปถึงมีคนมีฟังลุงนิคอยู่ประมาณ 20 คนเอง วันนี้จริงๆลุงนิคจะต้องอ่านหนังสือให้ฟังแต่แกบอกว่าคงอ่านกันมาหมดแล้ว ไม่รู้จะอ่านให้ฟังทำไม เอาเป็นว่าทำเป็น Q&A มีคำถามก็ถามกันมาเลยดีกว่า ผมจำไม่ค่อยได้แล้ว่ามีคนถามอะไรกันมั่ง จำได้อยู่คำถามเดียวว่าแกคิดยังไงกับ Pigs on the Wing เวอร์ชั่นที่รวม Part I&II เข้าด้วยกันและมี Snowy White เล่นโซโล่ตรงกลาง แกก็ทำหน้างงๆว่ามีหยั่งงั้นด้วยเรอะ พอ Q&A จบก็ถึงคราวแจกลายเซ็นต์ จริงๆหน้างานมีตั้งแผงขายหนังสือสำหรับให้ลุงแกเซ็นต์ แต่ผมเอาของผมมาเอง ตอนเข้าแถวกันจะมีผู้ช่วยเอากระดาษมาให้เราเขียนชื่อไว้ก่อน ลุงแกจะได้เขียนชื่อเราถูก พอถึงตาผมก็ได้เชคแฮนด์ผมก็เลยบอกแกว่า "It's an honor to meet you" เห็นแกทำหน้างงๆไม่รู้ว่าแกฟังภาษาอังกฤษแบบไทยๆของผมไม่ออกหรือกำลังงงว่าทำไมไอ้นี่ต้องพิธีมากแบบนี้กันแน่ แต่ที่แน่ๆก็คือผมได้ลายเซ็นต์แกมานอนกอดเรียบร้อยแล้ว

ปกติผมมีซีดี prog ไม่ค่อยเยอะ ถ้าเป็นแผ่นเพลงคลาสสิคก็พอมีแผ่นหายากๆบ้าง แต่ของเพลงแนวอื่นนี่ก็ซื้อเวอร์ชั่นปกติที่เขาขายกันตามร้าน ปกติจะรอให้มันลดราคาก่อนด้วยซ้ำแล้วค่อยกว้านซื้อ แหะ แหะ  ตอนแรกก็ไม่คิดว่าคงไม่มีอะไรมาโชว์หรอก แต่นึกไปนึกมาเราก็มีของอย่างอื่นที่ไม่ใช่ซีดีที่พอจะเอามาโชว์ได้อยู่บ้างนีหว่า พอดีชีวิตนี้โชคดีอยู่อย่างตรงที่ได้มาเรียนต่อที่อเมริกาก็เลยมีโอกาสไปดูคอนเสิร์ตได้บ่อยๆ ของสะสมของผมก็เลยเป็นของที่ได้มาจากตามงานคอนเสิร์ตซะเป็นส่วนใหญ่อย่างเช่น สูจิบัตร, เสื้อยืด, พวงกุญแจอะไรพวกนี้ ถ้าโชคดีจริงๆก็มีโอกาสพบปะพูดคุยและขอลายเซ็นต์ได้บ้างแต่ไม่บ่อยนัก เอาเป็นว่าไปดูกันดีกว่าครับว่ามีอะไรบ้าง


-อันนี้พวกสูจิบัตรวางเทียบกับกล่องซีดีให้ดูครับ

ในปี 1986 Run-D.M.C. ซึ่งเป็นวงฮิปฮอปได้นำเพลง Walk this Way ของ Aerosmith มา cover ใหม่ในแนวฮิปฮอปซึ่งก็ได้ Steven Tyler กับ Joe Perry เป็นร่วมแจมเป็นแขกรักเชิญด้วยซะเลย ทำ music video ออกมาด้วย ฮามาก  http://www.youtube.com/watch?v=o8A0rhVG91U&feature=related

คงมีหลายๆคนสังเกตเห็นความคล้ายคลึงกันระหว่างเพลง Stockholm Syndrome ของ Muse (ที่ออกมาก่อน) กับ Never Enough ของ Dream Theater ก็เลยมีคนเอามาเปรียบเทียบกันให้เห็นจะๆไปเลย ไปดูได้ที่

http://www.youtube.com/watch?v=LSHALrWgato&feature=related

ซึ่งผมฟังแล้วยังอดคิดไม่ได้ว่ามันเหมือนกันมากๆ เท่าที่อ่านมาเห็นแฟนๆอธิบายว่ามันไม่แปลกอะไรเพราะมันอยู่ใน Octavarium ซึ่งเป็นอัลบั้ม tribute ให้กับดนตรีที่มีอิทธิพลกับวง (เพลงแนว U2 ยังมีเลย) และก็เป็นที่รู้กันว่าเฮีย Mike Portnoy ก็เป็นแฟน Muse คนนึง (แต่ผมก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเป็นวงไทยเล่นงี้บ้างคงโดนด่าไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดไปแล้ว)

แล้วเพื่อนๆคิดยังไงกันบ้างครับ

เพลงที่มี mellotron ของ The Moody Blues ที่ผมชอบมากที่สุดคือเพลง Gypsy เล่นกันมันจริงๆ http://www.youtube.com/watch?v=OFuRD3uiw3U&feature=related

ใน Night in White Satin ผมรู้สึกแปลกๆตรงที่ใช้ mellotron เลียนเสียงสตริงแต่ดันมีเสียงสตริงจริงๆจากวงออร์เคสตร้าเข้ามาผสมด้วยเลย ตัวผมเองเลยรู้สึกว่ามันขัดๆกันยังไงก็ไม่รู้ ผมชอบฟังเพลงนี้ในเวอร์ชั่นที่ไม่มีออร์เคสตร้าอย่างใน Caught Live +5 จะรู้สึกได้อารมณ์กว่า

สุดยอดครับ

มีคำถามสองข้อครับ
1. ในบทความไม่ได้พูดถึง Keith Emerson เลย แกไม่ชอบเล่น Mellotron หรือครับ
2. คีย์บอร์ดปัจจุบันสามารถเลียนเสียง Mellotron อีกทีได้หรือเปล่าครับ