ต่อไป »

[Fog]

หลังจากที่ Dream Theater เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เนื่องจากเฮียพอร์ตนอยได้ลาออกด้วยความไม่เข้าใจกันกับเพื่อนๆในวงจนทางวงต้องออดิชั่นหามือกลองใหม่จนได้พี่แมนจินีมาแล้วก็ทำ A Dramatic Turn of Events ออกมา ซึ่งผมก็เชื่อว่าหลายๆท่านคงจะลุ้นกันอยู่แน่ๆว่าทางวงจะมาหรือไม่ในกลางปีนี้ ส่วนเฮียพอร์ตนอยก็ได้เปรยๆไว้ว่าอยากกลับเข้าวง แต่ก็โดนปฏิเสธ จึงทำให้แกรู้สึกเจ็บปวดพอดูที่วงที่ (ตัวเองคิดว่า) หมายมั่นปั้นมือมาทำร้ายกันได้อย่างไร แต่อย่างไรก็ตาม เวลาก็ไม่เคยคอยท่าใคร หลังจากที่เกริ่นกันมาคร่าวๆแล้ว ผมขอเข้าเรื่องเลยก็ละกัน

หลายๆท่านคงจะทราบกันแล้วปีก่อนเฮียพอร์ตนอยแกได้ผุดโปรเจ็คเฮฟวี่ (ขี้โม้) อย่าง Adrenaline Mob (ขอย่อเป็น A-Mob) ที่มีพี่รัสเซล อัลเลนมาร่วมร้องด้วย ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่า A-Mob นี้กินยาผิดสำแดงกันมารึเปล่า เพราะงานออกมาแลจะรุ่งริ่งมากกว่ารุ่งเรืองเสียอีก แต่ในระหว่างที่เฮียพอร์ตนอยทำ A-Mob อยู่ แกก็มีโปรเจ็คอีกหนึ่งชิ้นที่รวมดาราโปรเกรสสีฟร็อครุ่นเก๋ามาไว้ในวงเดียว (เช่นเดียวกับ Transatlantic) โดยสมาชิกร่วมอุดมการณ์ประกอบไปด้วย น้าสตีฟ และน้านีล มอร์ส (ไม่ได้เป็นญาติกันแต่ดันนามสกุลเหมือนกัน) เดฟ ลารู และ เคซี่ แม็คเฟอร์สัน นักร้องจาก Alpha Rev ส่วนชื่อ Flying Colors นั้นเฮียพอร์ตนอยคิดได้ในระหว่างที่ทำอัลบั้มกันอยู่ มีแฟนเพลงคนหนึ่งถามแกว่า ถ้าใช้ชื่อ Morse Code มันจะดูโหลไปไหม และแกก็ตอบกลับไปว่า น้าสตีฟเคยคิดจะใช้ชื่อนี้อยู่เหมือนกัน แต่ติดตรงที่ว่ามีคนใช้ชื่อนี้อยู่แล้ว จึงตกลงกันว่าจะใช้ Flying Colors นี้แน่นอน (รายละเอียดเพิ่มเติมสามารถอ่านได้ที่ http://allmediareviews.blogspot.com/search/label/Flying%20Colors ) พวกเขามีแผนที่จะออกอัลบั้มกันในปลายเดือน มี.ค. กับสังกัด Music Theory Recordings ในเครือ Mascot ซึ่งคาดว่าหลังจากที่ผมเขียนรีวิวนี้เสร็จ ตัวอัลบั้มก็คงออกวางแผงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว



งานชุดนี้ได้ปีเตอร์ คอลลินส์ และ บิล อีแวนส์ (ไม่ใช่นักเปียโนกับนักแซกโซโฟนนะครับ) มาร่วมโปรดิวซ์ให้ โดยคนแรกนั้นเคยได้ร่วมงานกับวงรุ่นใหญ่อย่าง Rush มาแล้ว ส่วนคนหลังนั้นก็เป็นคู่บุญของน้านีลมานานพอสมควร และแทร็คลิสต์ในอัลบั้มนี้ก็ประกอบไปด้วย

1. Blue Ocean
2. Shoulda Woulda Coulda
3. Kayla
4. The Storm
5. Forever in a Daze
6. Love is What I’m Waiting For
7. Everything Changes
8. Better Than Walking Away
9. All Falls Down
10. Fool in My Heart
11. Infinite Fire

ช่วงแรกที่ได้ไปฟังพรีวิวที่แฟนเพจของพวกเขาก่อนที่จะได้ฟังงานเต็ม ผมรู้สึกว่าตัวงานอาจจะยังมีกลิ่นอายของ Transatlantic อยู่บ้าง แต่พอมาฟังเต็มๆแล้วกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่สไตล์การเขียนเพลงทั้งในแง่ดนตรีและเนื้อหาแล้วคิดว่ายังเอนไปทางน้านีลอยู่ โดยเฉพาะเพลงที่ยาวขึ้นมาหน่อยอย่าง Blue Ocean หรือ Infinite Fire ส่วนเพลงที่ยาวรองๆลงมาก็มีหลากหลายอารมณ์จนออกไปทางจับฉ่ายเลยก็น่าจะเป็นได้ ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นไปตามรสนิยมของสมาชิกแต่ละคน อย่าง The Storm เพลงป็อปร็อคไลน์กีต้าร์ติดหู ซึ่งเสียงร้องของเคซี่ก็แลดูเหมาะสมกับแนวแบบนี้อยู่แล้ว ส่วน All Falls Down ที่พยายามจะทำให้เป็น (กึ่ง) เมทัลด้วยการรัวกระเดื่องของเฮียพอร์ตนอยและการลีดและโซโลกีต้าร์ที่หวือหวาขึ้นมาหน่อยของน้าสตีฟ และ Fool in My Heart ซึ่งเป็นเพลงเดียวที่เฮียพอร์ตนอยร้องนำก็ได้อารมณ์แบบย้อนยุคหน่อยตามสไตล์ของแก

ถ้าไม่นับแนวทางที่กระจัดกระจาย งานของพวกเขาถือว่ามีโปรดักชั่นที่ดีมากทีเดียว กับทำนองของแต่ละเพลงก็สะอาดสะอ้าน ทำให้ตัวงานนั้นมีความติดหูอยู่พอสมควร ส่วนเรื่องฝีมือของแต่ละคนนั้นก็คงไม่ต้องพูดถึงกัน เพราะต่างคนต่างก็มีชื่อชั้นกันในระดับโลกอยู่แล้ว แต่บางทีการรวมดาราระดับโลกมาไว้ในวงเดียวแบบนี้ก็อาจไม่ได้ช่วยในเรื่องทิศทางดนตรีมากนัก โดยเฉพาะกับเคซี่ที่เป็นนักร้องอัลเทอร์เนทีฟแต่มาได้มารวมวงกับดาวดังในสายโปรเกรสสีฟร็อค กอปรกับน้านีลเองก็สามารถร้องนำได้อยู่แล้ว ตัวเขาเองจึงไม่ได้มีความโดดเด่นมากนักแม้ว่าจะอยู่ในตำแหน่งร้องนำก็ตาม อีกประการหนึ่ง แม้เนื้อเสียงของเขาจะสามารถร้องได้หลากหลายแนว เขาก็ทำได้ไม่สุดเหมือนอย่างน้านีลหรือแม้กระทั่งเฮียพอร์ตนอย (ที่ไม่ได้เป็นนักร้องมาตั้งแต่แรก) เสียงของเคซี่จะมาเด่นก็ในเพลง The Storm ที่กล่าวไว้ข้างต้น กับ Better Than Walking Away

ด้วยแนวทางที่ไม่ค่อยชัดเจนนักในอัลบั้ม จึงยากที่จะหาจุดเด่นในตัวงาน นอกจากจะได้ชื่อเพราะเป็นการรวมดาราระดับโลกของสายโปรเกรสสีฟร็อคบวกกับเคซี่ที่มาจากแนวอัลเทอร์เนทีฟ ผลที่ตามมาก็คือผลงานที่ออกมาไม่สุดตามที่ควรจะเป็น เนื่องจากแนวดนตรีที่เปลี่ยนไปในแต่ละเพลง แต่ก็ยังมีบางเพลงที่พวกเขายังทำได้ดีอยู่ อย่าง Blue Ocean และ Infinite Fire ส่วนเพลงอื่นๆก็จะมีแนวทางที่แตกต่างกันออกไป อย่าง Better Than Walking Away ซึ่งถ้าเปลี่ยนคนร้องเป็นน้านีลหรือน้ารอน (สโตลท์ – The Flower Kings) ก็จะกลายเป็นเพลงช้าแบบ Transatlantic ไปในทันที ทางด้าน Fool in My Heart ที่เฮียพอร์ตนอยได้ร้องนำ แกก็ทำได้ตามอัตถภาพ ด้วยภาพรวมของทำนองที่ดูย้อนยุคจึงทำให้แกมีความโดดเด่นขึ้นมาด้วย และในบรรดาเพลงทั้งหมดก็มีเพลงส่วนหนึ่งที่แลจะออกทะเลไปหน่อย อย่าง Shoulda Woulda Coulda ซึ่งตอนแรกผมเห็นชื่อก็นึกว่าจะคัฟเวอร์ไบรอัน แม็คไนท์หรือเบเวอร์ลี่ ไนท์ เสียอีก (เป็นคนละเพลงกัน) แต่ตัวเพลงดูเหมือนพวกเขาจะคิดกันง่ายไปหรือเปล่า จึงทำให้เพลงดูไม่ค่อยมีอะไรน่าชื่นชมเท่าไหร่ ส่วน All Falls Down ที่น่าจะเป็นเพลงที่โชว์ฝีมือที่สุดในบรรดา แต่กลับให้อารมณ์ครึ่งๆกลางๆ จนบางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าควรจะกลับไปฟังงานเก่าๆของ Dream Theater น่าจะดีกว่าไหม

สรุปได้ว่า การรวมดาราระดับโลกมาไว้ด้วยกันไม่จำเป็นจะต้องทำงานออกมาได้ดีทั้งหมดเสมอไป และจากการเปิดตัวครั้งแรกของพวกเขา ผมขอพูดตามภาษาชาวบ้านว่า “แป้ก” อยู่พอสมควร ด้วยแนวเพลงที่หลากหลายเกินไปจนเรียกว่าจับฉ่าย และแต่ละเพลงก็ทำออกมาได้ไม่สุด แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ได้โปรดักชั่นที่ดีคอยหนุนหลัง เท่านั้นเอง...

Rating: 6/10

<a href="http://www.youtube.com/watch?v=NZsOk0xV8CE" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=NZsOk0xV8CE</a>

[Fog]

1. Undaunted
2. Psychosane
3. Indifferent
4. All on the Line
5. Hit the Wall
6. Feelin’ Me
7. Come Undone
8. Believe Me
9. Down to the Floor
10. Angel Sky
11. Freight Train

เวลาผ่านไปเพียงชั่วพริบตาเดียวหลังจากที่ผมเขียน Flying Colors เสร็จ เฮียพอร์ตนอยก็ทำอัลบั้มเปิดตัวของ A-Mob (เรียกแบบนี้ให้ความรู้สึกเหมือนชื่อวงไทยสมัยก่อนเลยละ ฮา) เสร็จเรียบร้อยแล้ว สมกับเป็นมือกลองจอมไฮเปอร์จริงๆ ชอบทำโน่นทำนี่ แต่ความไฮเปอร์ของแกก็ทำให้เสียเพื่อนมาแล้ว และตอนนี้ A-Mob ก็มีการปรับเปลี่ยนไลน์อัพกันใหม่เล็กน้อย เนื่องจาก พอล ดิเลโอ (เบส) และ ริช วอร์ด (ริทึ่มกีต้าร์) ต้องลาออกไปด้วยตารางงานที่ชนกับวงของทั้งคู่ และสุดท้ายพวกเขาก็ได้จอห์น โมเยอร์ จาก Disturbed มากระตุกเบสให้แทน โดยทางวงจะเปิดตัวเขาในงานเปิดตัวอัลบั้มที่จะจัดขึ้นในวันจันทร์หน้า (12 มี.ค.)

ตั้งแต่ผมได้ฟังอีพีมา ผมรู้สึกไม่ชอบกับสุ้มเสียงที่ได้ยินเท่าไหร่ เพราะมันค่อนข้างจะตื้อๆตันๆจนดูไม่ค่อยสมกับเป็นวงระดับซูเปอร์สตาร์เท่าไหร่ ผมจึงให้ความหวังกับอัลบั้มเต็มนี้ค่อนข้างน้อยกว่า Flying Colors ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะโปรเจ็คสีบินได้น่าจะเป็นแนวถนัดของแกมากกว่างานเมทัลหน่วงๆแบบนี้ แต่ไปๆมาๆงานนั้นกลับออกมาจับฉ่ายทำให้ผลที่ออกมาดูเลอะเทอะมากกว่าที่คิดไว้ มาในอัลบั้มเปิดตัวของ A-Mob นี้ดูเหมือนเฮียพอร์ตนอยและผองเพื่อนจะแก้ข้อผิดพลาดในการทำงานเพลงได้ จากโปรดักชั่นซึ่งมีพี่รัสเซล อัลเลนและก็ไมค์ ออร์แลนโด คอยดูแล ทำให้สุ้มเสียงออกมาดูดีขึ้นจากอีพีที่ออกมาก่อนหน้านี้ รวมถึงทิศทางของดนตรีในอัลบั้มที่ไปในทางเดียวกัน ทำให้งานของพวกเขามีความลงตัวมากกว่าที่คิดไว้มาก

งานชุดนี้มีแนวทางที่แสนจะเรียบง่าย คือจะเป็นเฮฟวี่/อัลเทอร์เนทีฟเมทัลที่ตรงไปตรงมา โดยจะเน้นริฟฟ์ที่ดุดันและท่อนลีดที่ติดหู รวมถึงมีช่วงให้ออร์แลนโดได้โชว์ฝีมือในการปั่นกีต้าร์ไฟแลบอีกด้วย เบส (ซึ่งไม่แน่ใจว่าพอลหรือจอห์นเป็นคนอัด) ก็ดีดออกมาให้สุ้มเสียงที่หนักแน่นชัดเจน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะได้การมิกซ์ที่ดี จึงทำให้แต่ละเสียงที่ออกมานั้นเต็มเม็ดหน่วย ส่วนเฮียพอร์ตนอยที่ช่วงนี้อาจจะเป็นช่วงขาลงแต่อย่างน้อยแกก็ยังคงรักษาคาแรคเตอร์ของตัวเองเอาไว้ได้ สุ้มเสียงของกลองในชุดนี้ทำให้ผมรู้สึกดีกว่าตอนที่แกไปตีให้กับ Avenged Sevenfold เสียอีก เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นงานของแกเอง เสียงร้องของพี่รัสเซลก็แลจะมีความโดดเด่นมากขึ้นจากอีพี เผลอๆแกอาจจะร้องได้หลากหลายและอิสระกว่าตอนที่ร้องกับ Symphony X เสียอีก เพลงที่เป็นบัลลาดแกก็ยังร้องได้มาตรฐานดีไม่มีตก

เพลงที่อยู่ในอีพีทั้งหมดถูกนำมาปรับเปลี่ยนสุ้มเสียงให้ดูดุดันขึ้น อาทิ Psychosane ที่เวอร์ชั่นอีพีจะดูอั้นๆหน่อย มาในเวอร์ชั่นอัลบั้มนี้ก็เริ่มจะมีสุ้มเสียงที่สะอาดสะอ้านขึ้น ส่วนเพลงช้าอย่าง Angel Sky นั้นก็ให้บรรยากาศใกล้ๆกับ A7X อยู่นิดหน่อย แต่ดนตรีและการเรียบเรียงเสียงประสานดูอลังการกว่ามาก ทางด้าน Come Undone ก็มีนักร้องสาวเสียงทรงพลังอย่างลิซซี่ เฮลจาก Halestorm มาร่วมประสานกับพี่รัสเซลด้วย ซึ่งเธอก็ร้องเสียงสูงได้ดีมาก ส่วนเพลงเร็วในอัลบั้มนี้ก็เป็นเพลงเทมโปมาตรฐานของเฮฟวี่เมทัล ซึ่งออร์แลนโดจะได้โชว์ฝีมือมากหน่อย โดยเฉพาะ Freight Train ที่เขาโชว์ปั่นไฟแลบแบบไม่มีกั๊ก

งานชุดนี้โดยรวมอาจจะไม่มีเพลงที่ฉีกแนวออกมาเหมือนอย่าง Flying Colors แต่ก็อาศัยโปรดักชั่นที่ดีขึ้นกว่าตอนที่ทำอีพี จึงทำให้ตัวงานมีความลงตัวมากกว่า แต่ก็เช่นเดียวกับที่ผมบอกไว้ในรีวิวก่อนหน้านี้ ก็คือการมีสมาชิกระดับซูเปอร์สตาร์หลายคนในวงเดียวอาจไม่ได้ผลงานที่ดีที่สุดออกมา ซึ่ง A-Mob เองก็เปิดตัวได้ดีในระดับหนึ่ง เราคงต้องติดตามกันละว่าทั้งสองโปรเจ็คของเฮียพอร์ตนอยจะเป็นอย่างไรกันต่อ

Rating: 7/10

<a href="http://www.youtube.com/watch?v=TJkIy1IqBGc" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=TJkIy1IqBGc</a>

[JKNoremorse]

A-Mob ไม่ใช่ Prog แฮะ

ตาไมค์แกคงอยากทำอะไร ๆ ที่แตกต่างจาก Prog บ้างนะ

[เพชร วิปลาส]

ผมแอบผิดหวังนิดๆกับแต่ละ project ของไมค์นะครับ
ใครที่ตามๆแกอยู่จะรู้ว่าแกแอบไปเป็นนักดนตรีสนับสนุนในคอนเสิร์ตให้กับวงดนตรีอื่นๆด้วย แต่เป็นแนวเพลงแบบขำๆ

มันเลยผิดคาดที่แกบอกว่าหมดไฟสร้างสรรค์งานกับดรีมเธียเตอร์และพูดเหมือนมีของจะปล่อยกับงานในแบบอื่นๆมากกว่า ก็เลยนึกว่าแกจะปล่อยของอะไรมาแบบอึ้งทึ่งเสียวกันทั้งวงการ แต่เท่าที่ดูแล้วมันก็ทางเดิมๆที่เคยใช้เวลาช่วงพักวงไปทำนี่หว่า... แล้วจะทะลึ่งทำให้เรื่องราวมันใหญ่โตทำไม

ฤ ว่าเราจะคิดมากกันไปเอง จริงๆแล้ว ไมค์ก็อาจจะแค่เบื่อวงจร write record tour อยากทัวร์น้อยๆ มีเวลาเลี้ยงลูกอยู่กับเมียบ้าง
ใครจะไปรู้

[ǝɹoɔǝsıɐuuoʎɐɯʎɹbuɐ]

ผมก็มองในแง่ที่ว่าเฮียไมค์อยากทำอะไรที่มันแตกต่างไปบ้าง ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดีและแกก็คงจะมีความสุขกับการทำอะไรแบบนี้มากกว่า แต่ประเด็นคือผลงานที่ออกมาก็ไม่ได้ดีเด่อะไรมากสักเท่าไร อย่าง Adrenaline Mob นี่ฟังสองสามครั้งแรกก็รู้สึกว่ามันส์ดี แต่พอยิ่งฟังมากขึ้นกลับรู้สึกว่ามันค่อนข้างน่าเบื่อ (ไม่ใช่ว่าน่าเื่บื่อเพราะดนตรีไม่ใช่พร๊อกนะครับ เพราะก็มีอีกหลายวงที่ทำดนตรีหนักๆโจ๊ะๆแบบนี้แล้วออกมาน่าฟังกว่าแยะ อย่างเช่น Pantera นั่นไง) ส่วน Flying Colors นั้น ถ้ามองในแง่ที่ว่านักดนตรีแต่ละคนมีดีกรีไม่ธรรมดา แต่งานออกมาได้แค่นี้ ผมว่าสอบตกครับ ผมว่ามันเหมือน Transatlantic หรืองานเดี่ยวของ Neal Morse ในภาคที่ป็อปมากขึ้นหน่อย แล้วเปลี่ยนนักร้องนำ ก็แค่นั้นเอง คืองานนี้จะเรียกว่าไมค์ปล่อยของก็คงไม่ได้ เพราะเหมือนแกทำโปรเจคต์ใหม่ๆไปเพื่อแก้เซ็งมากกว่า

ก็อย่างที่พี่โอบอกว่าไม่จำเป็นต้องทำให้เรื่องราวใหญ่โตเลย เพราะรังแต่จะทำให้ความคาดหวังจากแฟนเพลงสูงขึ้นไปเปล่าๆโดยไม่จำเป็นเลยครับ