ขอชื่นชมกระทู้นี้ในฐานะที่นำประวัติศาสตร์เล็ก ๆ หน้าหนึ่งของบรรณพิภพเมืองไทยซึ่งไม่สมควรจะถูกลืมมาย้อนรอยให้ได้รำลึกกัน ผมเองถึงแม้ในยุคนั้นจะได้อ่านสตาร์พิคส์แบบนับจำนวนเล่มได้ (เพียงไม่กี่เล่ม) แต่คอลัมน์ดนตรีจากนิตยสารเล่มนี้ก็มีอิทธิพลต่อผมในการแสวงหาผลงานที่ได้แนะนำไว้มาฟังในเวลาต่อมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งดนตรีในแนว progressive rock
ในยุคนี้อาจมี (ผู้ที่ทำตัวเป็น) เกจิฯ กูรู หรือนักวิจารณ์เกลื่อนเมืองไม่ว่าจะอยู่ตามหนังสือหรือโลกออนไลน์ แต่ก็หาได้มีอิทธิพลและแรงดึงดูดต่อนักอ่านเทียมเท่านักเขียนหรือนักวิจารณ์เพียงไม่กี่คนในยุคก่อนไม่ ผมว่าในยุคนั้นความรู้มีให้หาได้น้อยเพราะสื่อยังไม่เปิดกว้าง คนเราจึงต้องออกแรงขวนขวายเพื่อให้ได้รู้ในสิ่งที่ตนอยากรู้ ครั้นพอมาสมัยนี้ความรู้มีเยอะและมีให้หาได้โดยง่าย แต่ช่างแปลกนักที่คนเรากลับรู้น้อยและไม่กระตือรือล้นที่จะขวนขวาย คงอาจเป็นเพราะรู้ว่ามีให้หาได้โดยง่ายหรือเป็นของตายกระมัง ดังนั้นจะสังเกตได้ว่านักเขียนและคอลัมน์ที่โด่งดังและให้ความรู้ในยุคก่อน ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป ก็ยังไม่ถูกลืมเลือนครับ
" ปราชญ์ " .... ตรึม!