เพชฌฆาตคอนเสิร์ต

ปิดท้ายด้วยคอนเสิร์ตที่ได้ดูที่ญี่ปุ่นช่วงปี 2000 - 2004 ครับ

Dimmu Borgir – สุดยอดความมันส์จากวง Symphonic Black Metal
Renaissance – คอนเสิร์ตที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้ดู เพราะสถานะวงที่กลับมารวมตัวใหม่ค่อนข้างง่อนแง่น พอจบการแสดงที่ญี่ปุ่น ก็ยุบวงเป็นครั้งที่ 2 ทันที
KISS – เป็นคอนเสิร์ตที่ Tokyo Dome ที่คุ้มค่าการรอคอย เพราะบัตรขายหมดเกลี้ยงในเวลาอันรวดเร็ว จึงต้องไปรอลุ้นซื้อตั๋วผีหน้างาน ผมไปนั่งเล่นอยู่หน้าสถานที่แสดง คอยสังเกตพวกขายตั๋วผี ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปจนจวนเจียนจะได้เวลาแสดงเต็มที ถึงเดินไปถามและต่อราคา นอกจากจะต่อได้ราคาถูกกว่าราคาหน้าตั๋วจำนวนมากแล้ว ยังได้ที่นั่งห่างจากเวทีแค่ 6 แถวเท่านั้น
Blackmore’s Night – ครั้งเดียวที่ระหว่างชมอยู่ เกิดแผ่นดินไหวจนโคมไฟบนเวทีแกว่งไปมา ทำให้นักร้องวิ่งเข้าหลังเวที แต่ป้าริทชี่ยืนเล่นต่ออย่างไม่ยี่หระ พอเหตุการณ์สงบ เขาแถมเพลงคัฟเวอร์ของ Deep Purple และ Rainbow ให้หลายเพลง แต่ยังไงก็ไม่ยอมเล่น Highway Star ตามคำเรียกร้องของคนดู
John Lawton Band – ประทับใจกับพลังเสียงร้องอันทรงพลัง และความเป็นกันเองกับคนดู
Art Zoyd – การแสดงดนตรีหน้าจอฉายภาพยนตร์ Metropolis
Alan Parsons – แม้ว่าเล่นแค่ชั่วโมงกว่านิดๆ แต่ไพเราะทุกเพลง
Kraftwerk – 2 รอบ ห่างกัน 1 ปี ตื่นตาตื่นใจกับการนำเสนอทั้งในแง่แสง สี เสียง แบบที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน
Yes – สะใจที่เลือกเพลงเปิดชื่อ Don’t Kill the Whale มอบให้ชาวญี่ปุ่นที่ชอบล่าปลาวาฬ
Kansas – น่าผิดหวังที่ระบบเสียงเลวร้าย แถมยังเปิดเครื่องทำความร้อนจนร้อนจัดและหายใจไม่ออก จนต้องเดินออกก่อนจบการแสดง
Claudio Simonetti (Goblin) – ประทับใจมากกับดนตรีจากภาพยนตร์สยองขวัญหลายเรื่อง และที่น่ากลัวสุดก็ไม่พ้น Witch จาก Suspiria
Deep Purple – Banana Tour รอบนึง กับทัวร์กับวงออเคสตราที่มี Ronnie James Dio เป็นแขกรับเชิญอีกรอบ
Yngwie J Malmsteen – Concerto Tour กับวงออเคสตราที่สุดมันส์ แถมยังนำการแสดงครั้งนั้นออกจำหน่ายเป็นดีวีดีด้วย
21st Century Schizoid Band – 2 รอบกับวงคัฟเวอร์ King Crimson ยุคแรกๆ เป็นคอนเสิร์ตย้อนยุคไปสู่ 3 อัลบั้มแรกรอบนึง และอีก 1 ปีต่อมา พวกเขาขยับไปเล่นเพลงสมัย John Wetton ร้องนำด้วย
Loudness – ได้พบเห็นความรักชาติที่ชาวญี่ปุ่นแสดงออกต่อวงร่วมชาติของเขา
Ars Nova – 6 รอบ ในสถานที่เล็กๆ ทำให้คนดูใกล้ชิดกับนักดนตรีมาก
Gerard – 3 รอบ ในคลับเล็กๆ แต่เสียงดนตรียิ่งใหญ่มาก
Amsterdam – วงคัฟเวอร์ King Crimson ยุคแรกๆ จากญี่ปุ่น ที่ฝีมือฉกาจมาก โดยเฉพาะมือกีตาร์ที่ร้องนำด้วย น่าเสียดายที่ยุบวงกันไปแล้ว
UnKnown – วงคัฟเวอร์ UK จากญี่ปุ่น แม้ว่า นักร้องนำจะเสียงไม่ถึง แต่ประทับใจกับมือไวโอลินสาวปอดบวม ใส่ยกทรงเล่นไวโอลินโดยไม่มีเสื้อทับ
Aslan – วงคัฟเวอร์ Yes จากญี่ปุ่น นักร้องนำเสียงหลงตลอด
Paul McCartney – แม้ว่าจะเคยต้องคดียาเสพติดในญี่ปุ่น แต่ด้วยความยิ่งใหญ่ของชื่อเสียง จึงได้กลับไปแสดงอีกหลายรอบ เป็นการแสดงแบบทุ่มทุนสร้างอลังการมาก
John Cale – ทึ่งกับเจ้าของตำนาน Velvet Underground ฝีมือล้วนๆ ไม่ต้องใช้แสงสีช่วยเลย
Marilyn Manson – ประทับใจกับความมีวินัยของชาวญี่ปุ่น ที่เดินเข้าแถวเรียงหนึ่งเข้างาน แถมยังยืนประจำที่ไม่วิ่งไปออหน้าเวที ทำให้การแสดงที่มีสิทธิ์เกิดการจราจลผ่านไปด้วยความเรียบร้อย
Cinema – วง symphonic prog ของญี่ปุ่น การแสดงไม่หวือหวา นักร้องนำหญิงสร้างบรรยากาศแบบเทพนิยายจนคนฟังเคลิ้ม
Synergy – เป็นวงเปิดให้ Angra แต่ผมตั้งใจไปดูวงเปิดอย่างเดียว นักร้องหญิงผมยาวเกือบถึงพื้น เวลาหมุนศรีษะแล้ว เหมือนกังหันลม
Angra – เป็นวงเอก แต่พอได้ยินเสียงนักร้อง ผมก็เดินออกเลย
Zakk Wylde – ด้วยระบบเสียงที่เลวร้าย ประกอบกับกลิ่นควันบุหรี่ที่ระบายไม่ทัน ทำให้ทนดูได้แค่ครึ่งชั่วโมง
Philip Glass – แสดงดนตรีหน้าจอภาพยนตร์ Koyaanisqatsi
David Sylvian – บรรยากาศในงานนิ่งและหม่นทั้งคนดูและนักดนตรี
Judas Priest – สมัย Tim “Ripper” Owens ร้องนำ ซึ่งไม่ร้องเสียงสูงเท่า Rob Halford
Focus – ไม่น่าเชื่อว่า วงนี้จะเล่นคอนเสิร์ตได้มันส์มาก แม้ว่า มือเป่าฟลุตจะมีปัญหากล้ามเนื้อที่ใบหน้า ทำให้เป่าฟลุตไม่ได้นาน แต่เขาก็แทนที่โดยเสียง Hammond Organ ที่เล่นดังกระหึ่มจนขนลุก
David Byrne – เล่นเพลงที่ไม่รู้จักล้วนๆ จนน่าเบื่อเหมือนกัน
Fumitaka Anzai – วง prog ของญี่ปุ่น เสียงซินธ์และนักร้องหญิง น่าหลงไหลมาก
Il Balleto di Bronzo – ถ่ายทอดความมันส์จากอัลบั้ม YS ได้ครบถ้วน
Maddy Prior – เล่นในร้านอาหารเล็กๆ บรรยากาศเป็นกันเอง ทำให้ใกล้ชิดนักดนตรี
Magma – ได้ดูของจริงแล้วถึงได้รู้ว่า ทำไมวงนี้ได้รับการยกย่องในแง่ความมันส์ของการแสดงสดนัก
Uli Jon Roth – การหวนคืนสู่ญี่ปุ่นครั้งแรกนับตั้งแต่บันทึกการแสดงสด Tokyo Tapes กับ Scorpions ได้นักดนตรีฝีมือดีมาร่วมงานเพียบ แต่ที่ประทับใจสุดย่อมไม่พ้น Kojo No Tsuki ในแบบฉบับของ Scorpions
Roxy Music – มิกซ์เสียงจนเสียงเครื่องเป่ากลบเครื่องดนตรีอื่นหมด ทำให้เพลงไม่น่าฟังไปเลย
Peter Hammill & Stuart Gordon – เสียงร้องอันเกรี้ยวกราดกับเสียงไวโอลินหวานๆ ไปกันด้วยดี
Steve Hackett – ไม่เคยผิดหวังกับการแสดงของเขา
G 3 (Steve Hackett + Nuno Bettencourt + Paul Gilbert + John Paul Jones) – มีออกเป็นดีวีดีด้วย ประทับใจเฉพาะคนแรกกับคนสุดท้าย
John Wetton – 2 ครั้ง ห่างกัน 1 ปี แม้ว่า สุขภาพของเขาจะย่ำแย่ แต่ฝีมือเบสและเสียงร้องไม่ตกเลย
Acid Mothers Gong – ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ดูทั้ง Gong และ Acid Mothers Temple … บนเวทีเดียวกัน
Tiananogue – วง prog metal จากญี่ปุ่น
David Bowie – การแสดงที่ยอดเยี่ยม แต่ที่น่าทึ่งที่สุดคือ เขาดูยังกับหนุ่มน้อยอายุ 30
Sarah Brightman – สมแล้วกับฉายา Angel of Music
Roger Waters – เป็นทัวร์เดียวกับที่มาแสดงในเมืองไทย

มีรายการเดืยวที่ซื้อบัตรแล้วไปดูไม่ได้เพราะติดงานคือ Art Garfunkel

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เพชฌฆาตคอนเสิร์ต (อ่าน 33274 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้