Thai Progressive Rock Community

          เพิ่งมีโอกาสได้ฟังงานของพวกเขาชุดล่าสุด Unto The Locust ครับ หลังจากที่เห็นคำสรรเสริญเยินยอจากหลายสำนัก
เหลือเกินว่าเป็น 1 ในอัลบั้มเฮฟวี่ลำดับต้น ๆ ของปี 2011-2012 ที่ควรหามาสดับ

          ก็มีไปอ่านบทความคร่าว ๆ ของพวกเขามาบ้างครับ ว่าความจริงวงก็ตั้งกันมากว่า 20 ปีแล้ว แต่หนทางในสายเฮฟวี่เมทัลนั้น
ก็ยังไม่ถึงขั้นประสบความสำเร็จแบบพลุแตกมาก เพิ่งจะมาถึงจุดพีคในอัลบั้ม The Blackening (2007) และก็ตามด้วย Unto the Locust (2011)
และก็ไลฟ์อัลบั้มที่ 2 ชื่อ Machine F***king Head Live (2012) ตารางการออกทัวร์มีมากมาย ผลตอบรับก็มีแต่ไปในทางบวก

          หลังจากที่ไ้ด้ฟัง Unto The Locust แล้ว ก็รู้ได้ถึงความเป็นทีมเวริ์คครับ แน่นดี (ไม่แน่ใจว่าเป็น line-up ตั้งแต่ตั้งใข่เลยรึเปล่า)
การประสาน รับช่วงต่อของกีต้าร์ กับ กลองนั้น เข้ากันได้ดีครับ แต่เบสไม่ค่อยมีบทบาทเท่าไหร่ ทวินลีด-รึทึ่มกีต้าร์ก็ถือว่าแน่นและเข้าขา
กันมากครับ เสียงร้องของ Rob Fynn ก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ยังฟังได้ศัพท์ครับ วงนี้ถ้าทำในส่วนของกีต้าร์โซโล่ได้เด็ดกว่าที่เป็นอยู่นี้
จะสุดยอดมากครับ (แต่ก็ไม่แน่ใจนะครับว่างานก่อนหน้านั้น พาร์ตกีต้าร์โซโล่มีบทบาทแค่ไหน)

          พอดียังรอฟังงานชุด The Blackening อยู่ คงอยู่ระหว่างทางน่ะครับ เห็นว่างานชุดนี้สมบูรณ์แบบกว่าชุด Unto The Locust ด้วย
แล้วก็ชุดแสดงสดล่าสุด 2 ซีดียังไม่ได้ฟังเหมือนกัน แต่กะฟังสตูดิโอ 2 ชุดนี้ให้ฉ่ำก่อนแลัวค่อยฉ่ะอีกที
 

          อยากให้เพื่อน ๆ เข้ามาช่วยแชร์ประสบการณ์ ไอ้วงหัวรถจักรหน่อยครับว่า นอกเหนือจากสตูดิโองานล่าสุด 2 นี้แล้ว
มีชุดไหนแนะนำให้ฟังอีกบ้าง ..... (โดยเฉพาะทีมงานของ ITP นะครับ เห็นเนื้อที่ในการรีวิวงานแต่ละตัวค่อนข้างมีจำกัีดนะครับ
คิดว่าคงอยากจะแนะนำมากกกว่านี้)

เอาจากประสบการณ์ที่เคยฟังนะครับพี่JK
สำหรับคณะ Machine Head ผมได้มีโอกาสฟังแค่สองอัลบั้มซึ่งหากวัดผลออกมาแล้วทั้งสองอัลบั้มที่ฟังมัน
ช่างแตกต่างกันเสียเหลือเกิน และทั้งสองอัลบั้มนี้ก็ไม่ได้ฟังนานแล้วด้วย 555 ต้องขอขุดความทรงจำมาเล่านะครับ :D

(http://www.sputnikmusic.com/images/albums/1757.jpg)

อัลบั้มแรกที่ได้ฟังคือ Burn My eyes จำได้เลยว่าซื้อมาพร้อม Demanufacture ของคณะ Fear factory
ตอนนั้นซื้อเทปมาฟังก็ต้องเรียกว่าเดาๆเอาเหมือนกัน แต่เห็นปกเป็นค่ายนกตีนผี Road runner 
(รึว่าเป็นไอ้เสือดำ Road racerรึเปล่า?) ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่อย่างน้อยก็พอรับประกันได้ว่าถ้าเป็นโลโก้สองอย่างนี้
ก็ไว้ใจได้ในระดับหนึ่ง พูดถึงตัวผลงานอัลบั้มแรกดีกว่า จากที่จำได้ ถึงแม้องค์ประกอบหลักๆคือดนตรีแธรช
แต่ซาวด์มันใหม่มาก ห้วงเวลาต่อมาผมนึกถึงคณะ Pantera ในยุค Vulgar Display of Powerทันทีเลย
แต่ริฟฟ์กีตาร์ทั้งจาก ร็อบ ฟลินซ์ และไอ้หัวสัปปะรด โลแกน มาเดอร์ยังไม่จัดจ้านเท่ากับไดม์แบ๊ก ดาร์เรล แอ๊บบ็อตผู้ล่วงลับหรอกครับ
มันเหมือนกับการหลอมรวมอิทธิพลหลายๆอย่างเข้าด้วยกันอย่างดนตรีแธรช เฮฟวี่ ฮาร์ดคอร์ (แต่ผมไม่เคยฟังงานเก่าของพี่ร็อบ ฟลินซ์
อย่างคณะ Violenceหรอกนะครับ) สำหรับผมแล้วคิดว่าอัลบั้มนี้แหละที่เป็นหนึ่งในหลายๆอัลบั้มที่ช่วยกัน”ผ่าทางตัน”
ให้กับดนตรีแธรชเมทัลในช่วงยุค 90’s อาจจะพอบอกได้ด้วยซ้ำว่ามันอาจจะเป็นเชื้อประทุแรกๆที่ต่อมาวิวัฒนาการให้เกิดดนตรีนูเมทัลขึ้นมา
ฟันธงเลยว่าอัลบั้มนี้เป็นคลาสสิกอัลบั้มแน่นอน

(http://www.sputnikmusic.com/images/albums/5695.jpg)

อัลบั้มที่สองที่ได้ฟังคืออัลบั้ม Supercharger เทปม้วนนี้ได้มีโอกาสซื้อในปีที่ออกครั้งแรกเลยปี 2001 แต่จำไม่ได้ว่าบ้านเราค่ายยูนิเวอร์
แซลออกรึเปล่า? แต่ผมไม่แน่ใจว่าปกที่บ้านเราออกมามันเป็นแบบในรูปรึเปล่า? เหมือนว่าจะไม่ใช่ต้องลองไปดูเทปที่บ้าน
แต่ที่แน่ๆอัลบั้มนี้ทำให้สถานะวงดิ่งลงเหว เปิดตัวมาด้วยเสียงสังเคราะห์
ริฟฟ์กีตาร์ทื่อๆ เสียงร้องแบบคลีน สลับกับร้องแบบตะคอก พี่ร็อบ ฟลินซ์จะเป็น คอรีย์ เทเลอร์เหรอครับ?
จริงๆมันก็ไม่แย่นะ เพียงแต่ตอนนั้นไอ้ซาวด์แบบนี้มีเป็นร้อยๆวง! ต้องบอกเลยว่าการ
โดดเข้ามาร่วมกระแสนูเมทัลครั้งนี้ ร็อบ ฟลินซ์เดินหมากผิดแน่นอน หากไม่ใช่แฟนพันธ์แท้แล้ว อัลบั้มนี้ปล่อยผ่านไปก็ได้นะครับ

ส่วนอัลบั้มอื่นๆหลังจากนี้ไม่เคยฟังเลยครับ

Burn My Eyes ['94] ถือเป็นหนึ่งในสุดยอดงานเมทัลของผมตลอดกาล มันถือได้ว่าเดินตามรอยวงอย่าง Pantera มาแทบทุกอย่าง เพิ่มความทันสมัย บวกกับฮุกที่ติดหูกว่า ถ้าเอามาเทียบกับงานยุคปัจจุบัน ความซับซ้อนคงสู้ไม่ได้ แต่ยุคนั้นถือเป็นงานที่สดใหม่ ขายริฟฟ์เด็ดๆ ฮุกเยี่ยมๆ เนื้อหาประนามสังคมอันโสมมที่ฟังแล้วยากจะถอนตัวกลับมา มันคือใบเบิกทางให้ผมเข้าสู่ดนตรีเอ๊กซ์ตรีมเมทัลมากขึ้นครับ

แม้ว่าพวกเขาจะเสียสูญไปพักนึงกับช่วงยุคนูเมทัลครองเมือง แต่ดีที่กลับมาได้ในอัลบัม To the Ashes of Empire ['03](สะกดผิดขออภัย) และต่อยอดกับงานสองชุดล่าสุดที่ถือว่าสุดยอดเท่าที่พวกเขาเคยทำมาครับ

ตามฟังงานของ Machine Head อยู่สามชุดครับ  Burn my eyes  ,  The more things change  ,  The burning red
เมื่อตอนอัลบัมแรก Burn my eyes ออกจำหน่าย  สมัยนั้นอ่านรีวิวอัลบัมจำไม่ได้ว่านิตยสาร crossroad หรือ music express
เจอชื่อ Rob Flynn เป็นมือกีตาร์-ร้องนำ ของวง  รู้ว่าเคยเป็นมือกีตาร์วง Violence  ก็เลยสนใจลองซื้อมาฟัง


ขอสนับสนุนความเห็นของคุณ PANTERISTA  ด้วย 1 เสียงครับ
ผมประทับใจอัลบัมแรก Burn my eyes มากที่สุด  ความรู้สึกเดียวกันกับที่มดพูดถึง Vulgar display of power
สำหรับผมแล้ว มันเป็นอัลบัมที่ต้องมีไว้ฟังเลยทีเดียว
เคยได้ยินแต่ซาวนด์กร้านๆ เล่นเร็ว แรงๆรัวๆ แบบ Thrash อย่าง Slayer , Exodus , Testament ฯลฯ
ฟัง Burn my eyes แล้วช็อคไปเลยเพราะเพลงมีซาวนด์ที่ทันสมัยมากในเวลานั้น  เหมือนเป็นระเบิดลูกแรก
ที่กำหนดซาวนด์ดนตรีสไตล์นี้ให้กับวงรุ่นหลังๆที่ออกงานตาม
Machine Head เล่นกันรุนแรง  ก้าวร้าว แต่มีเมโลดี้ติดหูน่าจดจำ โดยที่ไม่ต้องอัดกันเร็วจี๋อย่าง Speed metal
เพลงเร็วก็หนัก อึกทึก ท่อนไหนหนืด ก็หนืดเหนียวมาก 
เพลงที่ผมฟังแล้วคลั่งมากๆในชุดนี้คือ Old ครับ ริฟฟ์แข็งแรง ริทึ่มจังหวะปานกลางปึ้กๆ เสียงร้องแบบตะโกน ฮุคติดหู
http://www.youtube.com/watch?v=_pM5jsQVTNs (http://www.youtube.com/watch?v=_pM5jsQVTNs)


งานในลำดับต่อๆมา ผมก็เริ่มสนใจน้อยลง อย่างอัลบัมชุดที่ 2 วงปรับทิศทางในการสร้างซาวนด์ให้ละเอียดขึ้น
จำได้แต่เพลงฮิตอย่าง Ten ton hammer , Take my scars
อัลบัมที่ 3 The burning red ซื้อมาก็แทบไม่ได้แตะเลยครับ  ฟังไม่กี่รอบ รู้สึกมันซ้ำๆเดิมๆ ก็เลยเลิกติดตามครับ :)

OLD ถือได้ว่าเป็นเพลงฮิตของพวกเขา รองจาก DAVIDIAN ที่แทบจะต้องเล่นทุกโชว์ สำเนียงกีตาร์ของ Rob Flynn + Logan Mader เพิ่มสัดส่วนลูกฮาร์โมนิกเข้าไปกับ ท่อนริฟฟ์หนักๆโจ๊ะๆ กลายเป็นริฟฟ์เครื่องหมายการค้าของทางวงไปในบัลดลเลยครับ
 
 ;D อีกเพลงที่ต้องพูดถึงแน่ๆ สำหรับผมก็คือ BLOOD FOR BLOOD ครับ มันถือได้ว่าเป็นส่วนผสมที่ลงตัวมากๆ ที่นำเอาแธรชยุค '80s มามิกซ์กันกับเมทัลที่ทันสมัยขึ้นในช่วงนั้น แถมยังมีริฟฟ์ในแบบสวีดิชตอดเป็นช่วงๆ แม้จะไม่มากก็ตาม แต่ผมถือว่าเพลงนี้เป็นเพลงโปรดที่สุดในงานชุดแรกของ ไอ้หัวเครื่องกลครับ :P

ขอบคุณทุกท่านที่มาช่วยบรรเลงบรรลัยให้อ่านกันนะครับ ไว้จะหาโอกาสสอยงานชุด Burn My Eyes มาฟังนะครับ
ว่าแต่ว่า ยังไม่ค่อยคุยถึงงานใหม่อย่าง The Blackening กับ Unto The Locust หรือไลฟ์อัลบั้มชุดล่าสุดเลย 

สำหรับผมนะครับ The Blackening  คืองานที่พวกเขาทำออกมาได้สุดยอดที่สุดเท่าที่พวกเขาออกงานมาเกือบ 20ปี

แต่ !! หากจะให้หาเพลงที่มันติดหู กระแทกโสต แบบฟังแล้ว เป๊ะเลย ไม่มีเพลงใดในชุดนั้น เทียบเท่าเพลงจากยุคแรกๆ ของทางวง อาทิ Davidian/Old/Blood for Blood/Block จากงานชุด Burn My Eye หรือจะเป็นเพลงจากงานชุด The More Thing Change ที่มีเพลงโดนๆอย่าง Ten Ton Hammer/Take my Scars/Stuck A Nerve แม้แต่งานยุคนูเมทัลของพวกเขา ก็ยังมีเพลงที่ฟังครั้งเดียวเป็นติด เช่น The Blood The Sweat The Tear/Silver/From This Day รวมไปถึง Bulldozer ด้วยครับ

อัลบัมThe Blackening สำหรับผมต้องใช้สมาธิฟัง เพราะถือเป็นช่วงที่พวกเขาจำเป็นต้องงัดไม้เด็ดกลับมา ไม่ให้อายพวกวงหน้าใหม่ๆที่พยายามอวดฝีมือกันเหลือเกิน ผิดกับงานยุคแรกๆ ที่ไม่ต้องไปคิดไรมาก เปิดแผ่นปุ๊ปก็โยกได้ทันทีครับ แถมมีหลายเพลงที่จำได้ง่ายอีกด้วยครับ

ดีครับ
หมายความว่างานอย่าง The Blakening มีความซับซ้อนที่ต้องใช้สมาธิในการฟังแน่ ๆ (แผ่นกำลังเดินทางมาอยู่ครับ)

ผมเพิ่งฟัง Live F***kin Head แผ่นแรกไป เป็นโชว์จากหลาย ๆ ที่ครับ ให้อารมณ์ดิบ ๆ ปราศจาคการตกแต่งใด ๆ ครับ
เสียงคนดู กับไลฟ์แสดงสดได้อารมณ์ดี เพลงจากชุด Unto the Locust ที่นำมาเล่นนั้น แทบจะเหมือนกันทุกกระเบียดแบบสตูดิโอเลย

 The Blackening นึกไม่ออกว่าพี่ชายผมเค้าซื้อมารึเปล่า  ถ้ามีเดี๋ยวจะรื้อมาฟังบ้างครับ  ;D

ผมอยากพูดถึงอัลบัมแห่งการ คัมแบ็ก ของพวกเขาหน่อยครับ นั่นคือ To the Ashes of Empire ['03]

ผมว่ามันยังหลงเหลือสัดส่วนของนูเมทัลนิดๆ แต่ทั้งอัลบัมถือได้ว่า เป็นการหลอมรวมงานสองชุดแรกแล้วเพิ่มความซับซ้อนเข้าไปอีก ที่มันถือเป็นใบเบิกทางทำให้ทางวงสร้างสรรค์งานระดับมาสเตอร์พีซในอัลบัม The Blackening ออกมาได้ครับ

งานชุด The Burning Red['99] และ Supercharger ['01] แม้ตัวเพลงจะออกมาเป็นรูปแบบนูเมทัล แต่พวกเขาก็ทำออกมาได้ดีนะครับ เพียงแต่ว่า มันไม่เหมาะกับวงที่เคยออกงานเยี่ยมๆอย่าง Burn My Eyes/The More Thing Change เท่านั้นเอง ทำให้แฟนๆรับไม่ได้ หากเป็นวงหน้าใหม่ในยุคนั้นเป็นเจ้าของสองอัลบัมดังกล่าว ผมว่าคงประสบความสำเร็จแน่ๆครับ

ฟัง The Blackening ไป 2-3 รอบแล้ว
(ชุดที่ผมได้เป็น Special Edition มีเพลงแถม cover Hallow By Thy Name "Iron Maiden" and Batter "Metallica" and Bonus DVD)

ที่เคยสบประมาทเรื่องของกีต้าร์ไม่จัดจ้านใน Unto The Locust นี่หายไปเลย

The Blackening มีรายละเอียดของ melody เยอะ ละเอียด และซับซ้อนกลมกล่อมมากกว่าใน The Locust 
ซึ่งผมยังฟังต่อเพื่อค้นหารายละเอียดของตัวงานให้มากกว่านี้

Unto The Locust จะได้ในเรื่องของความกระชับ ลงตัว ไม่น้อยหน้ากันครับ
เพลง Locust นีั่ ช่วงโซโล่กลางเพลงหยั่งกับ Master Of Puppets เลย  (เดี๋ยวจะไปฟังไลฟ์ F***ING HEAD ต่อเลย)

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ยอดเลยครับ พี่ JK NOREMORSE

เพิ่งไปเจอว่า James Hetfield ก็ชอบงานอย่าง Blackening เหมือนกัน
ช่วงปี 2009 ที่ Metallica ทัวร์สนับสนุนงาน Death Magnetic ก็มี Machine Head เป็นวงเปิดให้
ภายใต้ Metallica Indoor production. น้า James ก็มีไปแจมเพลง Aethetics Of Hate ด้วย

(http://i469.photobucket.com/albums/rr56/jknoremorse/machine-hetfield_zps659409a6.jpg)

Metallica frontman James Hetfield joined Machine head on stage last night (Saturday, May 16)
at KoPi-Arena in Oberhausen, Germany to perform the song "Aethetics Of Hate",
taken from MH's latest album, "The Blackening".

Machie Head is in the middle of a lengthy world tour as the support act for Metallica.

In a 2008 interview with Revolver magazine, Hetfield spoke highly of Machine Head, stating,
"We just did some dates with them over in Europe. And man, I couldn't get enough. It was unbelievable . . .
They're so heavy, and super-friendly. They get it, and they love it. The last album,
'The Blackening' — unbelievable. Unbelievable sound, power. It sounds like a band on fire.
They have really turned it on again for me."

เคยดู Bootleg มานิดหน่อยครับ แต่ดูไม่จบ เล่นกันมันมากครับ

ล่าสุดนี้ Adam Duce มือเบสผู้ร่วมก่อตั้งวง มาตั้งแต่ปี 1991  ได้ออกจากวงแล้วนะครับ

ทางวงให้เหตุผลว่า เขาไม่มีแรงบันดาลใจใหม่ๆ ให้กับทางวง ความจริงเขาก็อยากออกจากวงมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่ออกซะที

แกนนำอย่าง Robb Flynn ก็ถึงคราวทนไม่ไหว เคลียร์เรื่องนี้ให้รู้แล้วรู้รอด โดยการเชิญออกมันซะเลย

ในความเห็นของผมนะครับ Adam Duce เป็นมือเบสประเภทคุมจังหวะให้แน่นเท่านั้น จะให้เขามาเล่นเป็นเบสเจ้าเทคนิกก็คงเป็นไปได้ยากครับ

ยิ่งงานชุดหลังๆภาคดนตรีซับซ้อนขึ้นมากกว่างานยุคแรกๆ มันก็เลยเกิดปัญหาขึ้นแบบนี้

ตอนนี้ก็เลยเหลือเพียง Robb ที่เป็นสมาชิกยุคก่อตั้งครับ

ผมกลับมาฟังงานของพวกเขาอีกครั้ง หลังจากที่มีเวลาพอสมควรในช่วง covid นี้

งานอย่าง The Blackening, Unto the Locust นั้นคือจุดพีคของวงอย่างแท้จริง
หลังจากนั้น Bloodstone & Diamonds เริ่มมีทิศทางเปลี่ยนไป ไม่เข้มข้น แต่ยังประคองตัวไปได้
มาถึง Catharsis นี่ ... มันเล่นอะไรของมันวะ  ;D

ยังดีที่มีพ่วง DVD บันทึกการแสดงสดสนับสนุนงาน Bloodstone มาให้บ้าง เพราะมันก็สำคัญที่ว่าวงเคยมาเปิดการแสดงที่บ้านเรา

แล้ว Phil Demmel กับ Dave McClaine ก็ลาออกอีก
ตอนนี้วงอยู่ในสถานะเล่นงานเพลงชุดเก่า งานชุดใหม่จะมีทิศทางอย่างไร ... ต้องติดตามต่อไป....คงอีกนาน