Thai Progressive Rock Community

วันเสาร์ที่ 29 มีนาคม นี้ ทางช่อง 9 อ.ส.ม.ท. รายการ " บางอ้อ " เวลา 13.30 -14.30 น. รายการ 1 ชั่วโมง อย่าลืมชมเฮียโป่ง Pong Wanchai ของเรา วันเสาร์นี้จะเป็นตอนของ "นักสะสม" ซึ่งแบ่งเวลาเป็น 3 ช่วง โดยธีมของรายการจะเป็นเรื่องราวของนักสะสมกับสิ่งต่างๆ อย่างเช่นช่วงนักสะสมศาลพระภูมิ,สัตว์เลี้ยงที่ไม่เหมือนใครและแผ่นเสียง ช่วงรายการของเฮียโป่งจะว่าถึงนักสะสมแผ่นเสียงนั่นเองแฮะ  ;)

อย่าลืมดูทางช่อง 9 อ.ส.ม.ท. รายการ " บางอ้อ " เวลา 13.30 -14.30 น.  ;D 

เวลามันน้อยไปนะครับ ผมว่าถ้าเค้าให้เวลาในแต่ละเรื่องนี้ จะทำให้เราเสพฯกันเต็มอิ่มกว่านี้

วันนั้นมัวแต่ไปเดินอยู่ข้างนอก เลยอดดูพี่โป่งออกทีวีเลยฮะ :D

http://www.youtube.com/watch?v=w2umvZv8q8I

 ขอบคุณป่องมากครับ

 แต่สั้นมากเลย ใครเข้าห้องน้ำก่อนกลับมาคงดูไม่ทัน
 ดีใจที่ได้เห็นดารารับเชิญด้วย แว่บเดียวก็ยังดี
 ขอถามผู้รู้หน่อย ในเมืองไทยมีใครมีแผ่นเสียงมากกว่าพี่โป่งอีกครับ

 ว่าจะเข้ากรุงไปเดินกับคุณปีศาจอยู่เหมือนกัน แต่เกิดขัดข้องนิดหน่อย   :D

อันที่จริงคุณอั๋น501แจ้งข่าวกระชั้นไปนิด ถ้าบอกล่วงหน้านานกว่านี้ เห็นทีคงต้องยอมคอยนั่งดูพี่โป่งอยู่ที่บ้านครับ :D

555 อันที่จริงแล้วเฮียโป่ง ต้องมาแจ้งข่าวนี้เองจึงจะถูกแฮะ  แต่เนื่องจากเวลานี้เฮียโป่ง ไม่ค่อยว่างคุณแม่ ไม่สบายเข้าโรงพยาบาลอยู่
ต้องไปดูแลคุณแม่ ขอให้คุณแม่หายป่วยเร็วๆ  รายการให้เวลาในส่วนนักสะสมเนื้อหาน้อยเกินไป น่าจะเจาะเรื่องราวของคนที่สะสมอะไรๆที่ตัวเองรักในแบบ "นักสะสมชั้นเทพ" ตามห้วเรื่องรายการน่าจะมีเนื้อหาสาระเรื่องราวมากกว่านี้ อย่างเช่นช่วงของเฮียโป่ง บังเอิญผมรู้จักเฮียโป่งดีเพราะเป็นเพื่อนสนิทเลยรู้ลึกว่าเฮียโป่งเป็นนักฟังเพลงและหลงไหลกับแผ่นเสียงมากมายแค่ไหน เรียกว่าเป็นตัวจริงของจริงเลยแฮะ ฟังเพลงสะสมแผ่นเสียงมาตั้งแต่วัยรุ่นอายุสิบกว่าขวบเท่านั้น ผ่านทุกช่วงเวลาของยุดแผ่นเสียงทั้งเฟืองฟูหรือตกต่ำ ไม่เคยท้อแท้ไม่เคยเลิกเล่นเรียกว่าทั้งชีวิตไม่ต่ำกว่า 40 ปีเฮียโป่ง ใช้ชีวิตการฟังเพลงกับแผ่นเสียง ไม่ต้องย้อนเวลาหาอดีตเพื่อมาเก็บสะสมย้อนหลัง เหมือนบางคน สมัยก่อนใครที่เล่นแผ่นเสียงโดยเฉพาะเพลงสากลคงจะทราบกันดี มันไม่ได้หาซื้อแผ่นเสียงง่ายเหมือนกับยุดนี้ เน็ตยังไม่เกิดคอมิวสิคเลิฟเวอร์จะหาซื้อแผ่นเสียงของศิลปินที่ต้องการไม่ง่ายแฮะ หากไม่ได้อยู่เมืองนอกเองหรือมีเพื่อนฝูงญาติพี่น้องอยู่เมืองนอกคงหาอัลบั้มแผ่นเสียงที่ต้องการได้หรอกครับ จะหาซื้อร้านแผ่นเสียงในบ้านเราก็มีไม่มากพึ่งพาไม่ได้ เหมือนเช่นทุกวันนี้ เรื่องราวเหล่านี้น่าจะเป็นเกร็ดมาเล่าว่า แผ่นเสียงต่างๆที่เฮียโป่ง มีนั้นได้มาได้อย่างไร เฮียโป่ง มีแผ่นเสียงทั้งแผ่นสะสมที่ไม่ได้มีไว้ฟังแต่มีไว้เก็บด้วยแฮะ ขอบอกมากมายจริงๆแฮะ  ;)

เฮียตาดีแฮะ โดนแอบถ่าย 555

โอกาสและกำลังทรัพย์ของแต่ละคนในห้วงเวลาเดียวกันมีไม่เท่ากันครับ แผ่นเสียงถือเป็นสื่อการฟังเพลงของคนที่มีอันจะกินในยุคนั้น ถ้าพ่อแม่ไม่มีอันจะกินหรือหาเช้ากินค่ำ รับรองว่าไม่มีโอกาสได้ฟังแผ่นเสียงแน่นอน แผ่นเสียงใหม่ราคาเฉลี่ยแผ่นละ 300 บาทเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน (ซึ่งเท่ากับค่าแรงขั้นต่ำต่อวันในยุคนี้) เงิน 300 บาทมูลค่าใหญ่โตนะในยุคนั้น ผมเอาไว้เป็นค่ากินอยู่และค่าไปโรงเรียนได้เกือบสองอาทิตย์เชียวนะครับ (ในขณะที่ลูกคนมีสตางค์อาจจะบอกว่าเป็นเรื่องเล็ก) ดังนั้น คนเบี้ยน้อยได้ฟังแค่เทปคาสเสทผ่านวิทยุกระเป๋าหิ้วก็ถือว่าหรูแล้ว และนี่คือเหตุผลว่าบางคนที่ไม่มีโอกาสเล่นแผ่นเสียงในตอนนั้นจึงต้องหวนกลับไปตามหาอดีตไงครับ :D

โอกาสและปัจจัยความพร้อมขอแต่ละคนไม่เท่ากันอันนี้เห็นด้วยแฮะ  ผมเข้าใจพี่ปีศาจฯ เพราะผมเองก็ไม่ได้มีโอกาสมากไปกว่าพี่ปีศาจฯ
หรอกครับ ผมต้องใช้ค่าขนมอดข้าวกลางวันเพื่อที่จะซื้อแผ่นเสียง สมัยนั้นแผ่นเสียงราคาร้อยกว่าถึงสองร้อยบาท ผมได้ค่าขนมมาโรงเรียน
ประมาณวันละไม่กี่สิบบาทเท่านั้น ค่ารถเมล์ไปกลับอีกตอนนั้นน่าจะประมาณเที่ยว 75 สต. หรือไงเนี่ยจำไม่ได้แล้วแฮะ ;D
จำได้เลยซื้อแผ่นเสียงอัลบั้มละ 180 บาทต้องอดข้าวกลางวันไปหลายวัน สมัยก่อนมีแผ่นเสียงเพลงสากลที่ทำในบ้านเราด้วย
ราคาจะถูกกว่าแผ่นจากอเมริกาหรือยุโรป ยุดนั้นผมไม่ได้มีแผ่นเสียงแยะหรอกครับ แต่โชคดีที่พวกพี่ๆเล่นแผ่นเสียงก่อนเค้าโตๆกันแล้ว
เลยได้รับมรดกมาเล่นต่อมากเหมือนกัน สมัยคุณพ่อก็เล่นแผ่นเสียงด้วย พอท่านไปเยี่ยมหาพี่สาวที่อเมริกาซึ่งตอนนั้นพี่สาวผมอยู่อเมริกา
แต่งงานมีครอบครัวอยู่ที่นั่นเลย ขากลับคุณพ่อจะต้องซื้อแผ่นเสียงกลับมาฝากพวกพี่ๆ ผมจำได้ช่วงนั้นในช่วงทศวรรษที่ 70 เพลงส่วนใหญ่
จะเป็นยุดของวงคลาสสิคร็อคทั้งนั้น ทั้งหมดที่เล่ามาเป็นพื้นฐานการฟังเพลงของผมมาตั้งแต่วัยเด็กนั่นเองแฮะ  ;)

ผมว่าใครเล่นแผ่นเสียงยุดนี้โชคดีกว่าสมัยก่อนมากมายนัก อยากได้แผ่นอะไรก็หาได้แค่ปลายนิ้ว คลื๊กๆ ง่ายมาก  ปัจจุบันนี้ผมก็เหมือนย้อนเวลา
หาอดีตเช่นกัน โดยการกลับมาเล่นแผ่นเสียงเพื่อเอามันส์ ฟังเพลงสนุกๆไม่ได้ต้องการเป็นนักสะสม และไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นนักสะสมด้วย :D
แผ่นเสียงที่ผมซื้อมีเงื่อนไขที่ราคาเป็นหลักต้องราคาไม่แพงสำหรับผมต้องอยู่ในงบ 200-500 บาทต่อแผ่นเท่านั้น ราคาแพงกว่านี้ซื้อไม่เป็นแฮะ
ทุกวันนี้ผมก็ยังคงซื้อแผ่นเสียงในราคาเฉลี่ยแผ่นละ 300 บาทราคาเมื่อสามสิบกว่าปีก่อนอย่างที่พี่ปีศาจฯ ว่าไงล่ะ จึงเป็นการย้อนเวลาหาอดีตจริงๆ 555
อาจจะมีแผ่นเสียงราคาแพงกว่านี้ก็จะต้องเป็นพวกแผ่นใหม่รีมาสเตอร์อะไรแบบนี้  ประเภทแผ่นราคาเป็นร้อยๆเหรียญหรือแผ่น MFSL แม้เสียงจะดี
กว่า ผมไม่สนใจหรอก สำหรับผมแผ่นเสียงอะไรก็ฟังได้ทั้งนั้น ขอให้อยู่สภาพแผ่นที่ดีและที่สำคัญต้องเป็นอัลบั้มที่ชอบด้วยแฮะ  ;)

มีครับ คนที่เป็นนักสะสมประเภทเก็บสะสมแผ่นเสียงอย่างเดียวไม่ได้มีไว้ฟังเพลง น่าจะมีหลายๆหมื่นแผ่นหรืออาจจะเป็นแสนแผ่นก็ได้แฮะ
เป็นนักสะสมของเก่าพวกวินเทจ ทั้งเครื่องเสียงเก่าๆด้วย เชื่อไหมว่าเค้าซื้อแผ่นเสียงครั้งละเป็นพันๆแผ่นแบบว่าซื้อเหมากับร้านให้จัดส่งไปให้
ถึงบ้านโดยที่ตัวไม่เคยมาเลือกแผ่นเองด้วย เป็นคนมีเงินเหลือใช้ แปลกดีอย่างนี้เป็นประเภทนักสะสมแผ่นเสียงที่มีแผ่นไม่ได้ไว้ฟังมีไว้เก็บ
เข้าตู้อย่างเดียวหรือมีแผ่นเสียงไว้โชว์  :D บังเอิญผมรู้จักกับร้านแผ่นเสียงเก่าที่ซื้อเป็นประจำเห็นแผ่นเสียงใส่ลังเป็นสิบๆกล่อง ก็เลยถามว่า
ไปส่งให้ใคร เล่าให้ผมฟังว่าเป็นลูกค้าขาใหญ่ซื้อแผ่นเสียงกันเป็นประจำแบบนี้โดยให้เลือกแผ่นเสียงที่สภาพดีๆให้และจัดส่งจะมีคนรถมารับ
ถึงร้านซื้อแบบจำนวนแยะๆเป็นพันๆแผ่นต่อครั้ง ขาใหญ่คนนี้เหมาซื้อจากร้านแทบทุกร้าน ขนาดว่ามีรายการทีวีไปทำข่าวรวม
ทั้งลงหนังสือด้วย ไม่ต้องบอกชื่อแฮะ  น่าจะเคยลงเพจไทยพร็อกฯด้วยรู้สึกว่าผมเคยเล่าไว้แล้วเฮียลองเข้าไปหาดูซิ
https://www.facebook.com/groups/167355563438087/

แผ่นเสียงส่วนใหญ่ราคาไม่เคยตกครับ สมมติว่าเราเคยซื้อแผ่นเสียงใหม่ในราคา 300 บาทเมื่อสามสิบปีก่อน ต่อมาถึงแม้จะซื้อในสภาพมือสองในตอนนี้ที่ราคา 300 ก็ถือว่าราคายังใกล้เคียงกับเมื่อ 30 ปีก่อน (ในเรื่องสื่อดนตรีที่เป็นศิลปะ ผมหวังว่าคงไม่มีเรื่องค่าเสื่อมราคาทางบัญชีเข้ามาเกี่ยวข้องให้ปวดหัวเล่น) และแม้จะซื้อในราคา 600-800 บาทในสภาพที่ยังดีหรือเหมือนใหม่อยู่ ผมว่าก็ยังโอเค เพราะค่าเงิน 300 บาทเมื่อสามสิบปีก่อน กับค่าเงิน 600-800 บาทในยุคนี้มันก็คงไม่ต่างกันมากนักหรอกครับ

 อย่างที่คุณอั๋นว่ามาผมว่าไม่ใช่นักสะสมหรอกครับ น่าจะเป็นนักเก็บแผ่นมากกว่า
 นักสะสมน่าจะต้องมีความรู้ในสิ่งที่ตัวเองเก็บไว้ด้วย
 นักสะสมแผ่นเสียงที่แท้จริงต้องเป็นอย่าง พี่โป่ง คุณปัญญรักษ์ คุณแจ็ค คุณปีศาจลายคราม คุณป่อง
 รวมทั้งนักสะสมภาค2อย่างคุณอั๋นด้วย

 ดังนั้น ตอนนี้ผมขอโมเมว่าพี่โป่งเป็นนักสะสมแผ่นเสียง ที่มีแผ่นเสียงมากที่สุดไว้ก่อนแล้วกันครับ ;D
 
 

 ข้อนี้ไม่จริงเสมอไปหรอกครับ ผมอยู่ต่างจังหวัดในยุคนั้นแผ่นเสียงหาง่ายกว่าเทปอีกนะครับ
 ส่วนมากจะป็นแผ่นไทยทำแผ่นเล็กๆหน้านึงมี 2 เพลง ราคา 15 บาท ตอนหลังมีแผ่นของ
 อีเอ็มไอปั้มในไทยออกมาน่าจะประมาณ 80 - 110 บาท ถ้าแผ่นนอกแท้ๆแถวชิดลมขาย
 ประมาณ 140 - 180 บาท  ;)
 
 ผมซื้อเครื่องเล่นแผ่นเสียงแบบมีแอมป์ในตัวพร้อมลำโพงเล็กๆอีก 1 คู่ ราคาประมาณ 2,500 บาท
 ส่วนเครื่องเล่นเทปคาสเซ็ทราคา 2,900 บาท แพงกว่าอีกครับ  :D

ถ้าตอนนั้นแผ่นลองเพลย์เพลงฝรั่งราคา 140-180 บาท ก็คงจะหลายปีก่อนหน้าที่ผมจะไปเดินดูราคาแผ่นที่เซ็นทรัลลาดพร้าวเมื่อปี 2526 ซึ่งตอนนั้นราคาที่ติดอยู่บนปกแผ่นเสียง เฉลี่ย 250-350 บาท แผ่นคู่ก็ 400-500 บาท จำได้ว่าตอนนั้นซีดีเริ่มรุกตลาดแล้ว ผมยังไม่มีทั้งเครื่องเล่นเทปและเครื่องเล่นแผ่นเสียง ยังฟังวิทยุทรานซิสเตอร์อยู่เลยครับ (จนจริง ๆ :'()

จำได้ว่าแผ่นเสียง Close To The Edge ของ Yes โดย Atlantic Germany ที่เซ็นทรัลลาดพร้าวขาย 300 บาท เมื่อปี 2526 ส่วนแผ่น Tubular Bells ของ Mike Oldfield ขาย 250 บาท หรือว่าเป็นเพราะแผ่นพวกนี้ถือเป็นแผ่นหายาก ต้องสั่งเข้ามาเป็นพิเศษ (คล้ายกรณีหนังสือหายากของร้านดวงกมล) จึงไม่สามารถซื้อได้ในราคา 140-180 บาทครับ

  ฐานะทางบ้านของผมกับคุณปีศาจคงพอๆกันละครับ
  แต่อาศัยตื้อเก่งจนแม่ใจอ่อนยอมซื้อให้  ;D

  แผ่นนอกส่วนใหญ่ผมจะซื้อที่เซ็นทรัลชิดลมเพราะราคาถูกกว่าร้านทั่วไป
  ช่วงนั้นน่าจะประมาณปี 20 - 24

 คงไม่ใช่หรอกครับ แผ่นเยอรมัน อังกฤษ อเมริกา ราคาก็พอๆกัน
 ที่แพงหน่อยเป็นแผ่นของญี่ปุ่นครับ โดยเฉพาะพวกแผ่นไดเร็ค คัท
 ซึ่งเสียงจะคมชัด สดใสกว่าแผ่นทั่วๆไป  ::)

แผ่นเสียงเป็นดัชนีบ่งบอกฐานะของผู้เป็นเจ้าของได้อย่างดีเลยทีเดียว เพราะว่าถ้าคนเราจะมีแผ่นเสียงเป็นหมื่นเป็นแสนแผ่นนั้น เขาจะต้องมีห้องหรือมีเนื้อที่ในบ้านกว้างขวางพอที่จะรองรับแผ่นเสียงจำนวนมหึมาขนาดนั้นได้ บางคนถึงกับสร้างเรือนอีกหลังหนึ่งในอาณาบริเวณบ้านเดียวกันเพื่อให้เป็นที่อยู่ของแผ่นเสียงก็ยังมีมาแล้ว เรื่องที่อยู่อาศัยของแผ่นเสียงไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ถ้าจะเก็บแผ่นเสียงจำนวนมากก็จะต้องมีที่ว่างพอให้มันอยู่ ถ้าพื้นที่ไม่พอหรือจำกัด ในที่สุดก็จะต้องจำหน่ายมันทิ้งไปอย่างน่าเสียดาย ถ้ายังซื้อแผ่นเสียงอยู่เรื่อย ๆ อย่างนี้ ในอนาคตผมคงจะต้องทำชั้นใต้ดินบ้านทาวเฮ้าส์เพื่อทำห้องเก็บแผ่นเสียงแล้วล่ะครับ (ฮา) :D

555 เว็บไม่เหงาแล้วเห็นป่าว  :D เจอเหล่าสว. ย้อนเวลาหาอดีตเล่าเรื่องราวเก่าๆสมัยยังเป็นวัยรุ่นใส่ขาสั้นแล้วหนีบแผ่นเสียงเดินเข้าโรงเรียน
เท่ห์แฮะ  สมัยก่อนผมเคยเห็นรุ่นพี่มศ. 5 ที่โรงเรียนตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้นมศ.1 เดินถือแผ่นเสียงอัลบั้ม Bad Company (1974) ชุดแรกอย่างเท่ห์เลย
คอมิวสิคเลิฟเวอร์อย่างพวกเราเช่น เฮียโป่ง,พี่ตั๊ม,พี่ผี,พี่ปีศาจฯ,เฮียเดจาวู นั้นเคยผ่านช่วงเวลาอันสำคัญในชีวิตของการฟังเพลงในยุดนั้นจริงๆ
อาจจะมีพื้นฐานปัจจัยทางด้านครอบครัวที่แตกต่างกัน แต่นั้นไม่ใช่ปัญหาเพราะพวกเรารักการฟังเพลงเล่นแผ่นเสียง,เทป ยุดนั้นซีดียังไม่เกิด
เหมือนๆกัน ผมจึงบอกหากได้ฟังเพลงในยุดอดีตจริงๆ ไม่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวก็ไม่มีวันเข้าใจหรอกครับว่าฟิลลิ่งการฟังเพลงเมื่อครั้นอดีตเป็นเช่นใด
เหมือนกับการเรียนลัดโดยที่ไม่เคยผ่านประสบการณ์จริงๆ มีคนมากมายในอดีตไม่เคยสัมผัสกับสิ่งที่พวกเราสนทนากันนี้ พอมีเงินก็เรียนลัด
ผมเห็นแยะไปตามหน้าเพจแผ่นเสียง ฯลฯ บางคนเล่าประสบการณ์ว่าสมัยก่อนเล่นซีดี แล้วมาเล่นแผ่นเสียงเก็บสะสมแผ่นเสียงหายากๆราคาแพงๆ
เอามาอวดโชว์กัน เรื่องของคนมีเงินแฮะ แสดงว่าเล่นแผ่นเสียงมาไม่นานสมัยก่อนไม่เคยรู้จักไม่ได้มีพื้นฐานการฟังเพลงมาก่อนเพิ่งมาชื่นชอบ
นั่นเอง เป็นแบบนี้แยะเหมือนกับกำลังย้อนเวลาหาอดีตแบบที่ผมบอกเลยแฮะ  :D  พี่ปีศาจฯ ไม่ใช่เพราะเป็นคอมิวสิคเลิฟเวอร์ในยุดนั้นจริงๆ
ถึงแม้จะเล่นเทปมาก่อนแผ่นเสียงก็ไม่แปลกอะไร อย่างที่บอกปัจจัยต้นทุนทางครอบครัวต่างกันแต่หัวจิต หัวใจเหมือนกันแฮะ  ;D

 

ผมรักแผ่นเสียงมาตั้งแต่อายุ 7-8 ขวบแล้วครับ ตอนนั้น (ตั้งแต่เกิดจนถึงปี 2531) บ้านเก่าของผมอยู่แถวถนนสาทร มีรั้วบ้านติดกับรั้วโรงงานผลิตแผ่นเสียงของกมลสุโกศล ผมมีเพื่อนวัยเด็กซึ่งเป็นลูกชายคนขับรถของนายห้างกมล สุโกศล เราเรียนอนุบาลและประถมโรงเรียนเดียวกัน ในช่วงปิดเทอมเขามักจะชวนผมไปวิ่งเล่นที่บริเวณโรงงานผลิตแผ่นเสียง บางทีก็วิ่งเข้าไปเล่นใกล้กับแท่นปั๊มแผ่นเลย ทำให้ผมได้มีโอกาสเห็นว่าแท่นปั๊มแผ่นในยุคนั้นหน้าตาเป็นยังไง และไวนิลดิบสีดำก่อนจะกลายเป็นแผ่นกลม ๆ แบน ๆ นั้น รูปร่างเป็นเช่นไร บางครั้งเพื่อนของผมคนนี้ก็แอบเอาแผ่นเสียงซึ่งเป็นส่วนเกินและถูกโละทิ้งจากการผลิตมาให้ผม แต่ผมไม่มีเครื่องเล่น อยากลองฟังแผ่นพวกนี้ก็ต้องไปอาศัยฟังจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงของเพื่อนบ้านซึ่งชอบพอกับพ่อของผม ซึ่งเขาก็เมตตาให้ผมเล่นเครื่องเล่นแผ่นเสียงของเขาได้โดยไม่หวงแหนแต่อย่างใด (ทำให้ผมรู้จักวิธีหยิบจับ pick-up เล่นแผ่นเสียงตั้งแต่เล็กแต่น้อยแล้ว) ผมเก็บแผ่นเสียงเหล่านี้ไว้ใต้เตียงอยู่หลายปี ในที่สุดก็ค่อย ๆ หายไปตอนที่ย้ายบ้าน ที่เล่ามานี้ก็เพื่อเรียนว่าผมมีภูมิหลังกับแผ่นเสียงมาร่วมสี่สิบปีแล้ว ไม่ใช่เพิ่งมาชอบเมื่อไม่นานมานี้ รักแท้ย่อมอยู่เหนือกาลเวลาครับ :D

ถ้าหากคุณปีศาจฯเก็บแผ่นเสียงใต้เตียงที่เพื่อนให้ไว้จนถึงทุกวันนี้ป่านนี้นำไปขายจะสามารถสร้างห้องใต้ดินได้เลยครับ :)