Thai Progressive Rock Community

อัลบั้ม Tales From Topographic Oceans ของเยส ถือเป็นผลงานชุดหนึ่งที่สร้างความขัดแย้งในหมู่นักฟังและนักวิจารณ์ บางคนก็ว่าเป็นงานที่ฟังไม่รู้เรื่อง ส่วนบางคนก็ว่าเป็นงานระดับมาสเตอร์พีซของเยสในยุคถึงขีดสุด ไม่ว่าจะว่ากันอย่างไร โดยส่วนตัว ผมยกให้ผลงานชุดนี้เหนือกว่า Close To The Edge แล้วท่านอื่นมีความเห็นอย่างไรกันบ้างครับ?

สำหรับผมจัดให้อยู่ในระดับดี ไม่ได้สุดยอดหรือยอดแย่ ปัญหาของอัลบั้มนี้คือเป็นอัลบั้มที่สนองความต้องการของวงมากไปจน alienate คนฟังส่วนหนึ่ง(ส่วนใหญ่ซะด้วย)ออกไป คือทางด้านเทคนิคดนตรีนี่ Yes ตอนนั้นถึงสุดพีึคแล้ว พี่แกยังเรียบเรียงคอนเส็ปต์ให้ซับซ้อนสุดยอดกันเข้าไปใหญ่ มันเลยเป็นประเภท all or none คือถ้าไม่ชอบก็เกลียดไปเลย สำหรับผู้ฟัง hardcore ที่ชอบอะไรซับซ้อนสุดๆ อัลบั้มนี้คงจัดอยู่ในระดับเทพ แต่มันมากเกินไปสำหรับคนฟังส่วนใหญ่ สัดส่วนความซับซ้อนกับท่วงทำนองมันไม่สมดุลเท่า Close to the Edge ที่เป็นอะไรที่ลงตัวที่สุดแล้ว  หลังจากอัลบั้มนี้ออกมาก็มีผลกระทบตามมาหลายอย่าง อย่างเช่น เกิดความขัดแย้งระหว่าง Jon Anderson กับ Rick Wakeman จน Rick ลาออกจากวงไป (เคยได้ยินว่า Rick Wakeman ไม่ชอบอัลบั้มนี้อย่างมาก จนถึงขนาดเอาข้าวแกงขึ้นไปนั่งกินตอนเล่นคอนเสิร์ต ไม่รู้จริงหรือเปล่า) และอีกอย่างคืออัลบั้มนี้อาจเป็นหนึ่งในชนวนทีทำให้เกิดโปรเกรสสีพร็อคเสื่อมความนิยมในยุคนั้นอึกด้วย

สรุปส่วนตัวผมจัดให้อัลบั้มนี้อยู่ในระดับรองสุดยอด (พอๆกับ Relayer และ Going for the One)

ปล. แต่ปกอัลบั้มนี้ของ Roger Dean นี่เป็นอะไรที่ผมชอบมากที่สุดในบรรดาปกของ Yes ทั้งหมดแล้ว

เป็นอัลบั้มที่ท้าทายให้ลองฟังครับ แต่น่าจะมีคนชอบในระดับต้นๆในบรรดาอัลบั้มของ Yes ไม่มากนัก
เพราะความที่เป็นเพลงยาวและเป็นอัลบั้มคู่ ต้องใช้เวลาฟังต่อเนื่องพอสมควร เลยทำให้ได้หยิบมาดูปกบ่อยๆ แต่ได้ฟังไม่บ่อยนักครับ

เคยเห็นในเว็ปไซต์นึง นำภาพปก Tales from Topographic Oceans มาทำเป็นภาพปลาเคลื่อนไหวได้ด้วยครับ

อยู่ในระดับเยี่ยมแล้วกันครับ

ตอบแบบเข้าข้างกันสุดๆครับ ชุดนี้ดีเยี่ยมครับ ต้องฟังนานมาก จึงจะเริ่มรู้สึกว่าเพลงดีมากครับ สำหรับผม จัดให้อยู่ระดับเดียวกับชุด Close to the Edge ครับ

อัลบั้มนี้ผมยังฟังไม่จบเลยครับ ยาวมาก

ไม่ค่อยชอบครับ

+1

ไม่ชอบฟังทั้งอัลบั้มครับ ผมจะแยกฟังทีละเพลง ไม่พร้อมกัน และชอบท่อน Nous Sommes du Soleil ที่ Jon Anderson ชอบแยกออกมาร้องต่างหากครับ ส่วนภาพปกนั้น ชอบการออกแบบปกด้านในมากกว่าด้านนอกครับ

ผมนับถือ ความไม่แคร์ตลาดของวงมากๆ เพราะช่วงนั้น วงกำลังรุ่งสุดๆ
หลายๆวงเมื่อถึงจุดสุดยอดแล้ว (ซึ่งในกรณีของ Yes คือ อัลบั้ม Close to the edge) เลือกที่จะ play safe ไว้ก่อน
แต่ Yes กลับทำตรงกันข้าม นับถือๆ

แต่อัลบั้มก็ไปถึงอันดับ 3 ในบิลบอร์ดแนะ ทำได้ไงเนี้ย

ส่วนตัว เป็นอัลบั้มที่ผม เอ็นจอยในการฟังมากๆ แต่ต้องหาเวลาดีๆ เพราะจะฟังครึ่งๆกลางๆ

ความยอดเยี่ยม คงสู้ Close to edge ไม่ได้ เพราะลงตัวกว่าเยอะ

ผมชอบเปรียบเทียบกรณีอย่างงี้กับ ฟุตบอล

ประมาณว่า อัลบั้มนี้ ให้อารมณ์ เดียวกับทีมรีลมาดริด สมัยรวมดาว ที่มี โรนัลโด้ ซีดาน ฟิโก้ พร้อมกัน พูดง่ายๆ ทำให้มันสะใจสุดๆไปเลย

พอ ๆ กับ Close to ...หรือไม่ก็ดีกว่าด้วยซ้ำ ทะงแนวคิด ความพร้อมทีม ฯลฯ

มีโอกาสได้ฟังชุดนี้อีกรอบ ก็ยังยืนยันความสุดยอดของชุดนี้ครับ
  1. เพลงแรก  The Revealing Science of God  ก็มีความลงตัว สมาชิกสามัคคีกันดี ไม่มีใครเด่น
  2. เพลงที่สอง The Remembering  เพลงนี้ Rick Wakeman โชว์ฟอร์มเด่นกว่าใคร
  3. เพลงที่สาม The Ancient   เหมือนเป็นเพลง Solo ของ Steve Howe โดยเฉพาะท่อนท้ายเพลง เด่นมากๆ
  4. เพลงที่สี่ Ritual ที่รู้จักกันดี  เหมือนเป็นเพลง Solo  ของ Chris & Alan White  เพลงนี้น่าจะเป็นเพลงที่เด่นที่สุดในชุดนี้ มีความคล้ายคลึงกับเพลง Gates of delirium  มากทีเดียว
   เป็นผลงานที่ไม่เด่นมาก แต่มีความลึกซึ้ง น่าติดตาม  อย่าลืมว่า Yes ออกผลงานชุดนี้เป็นชุดสุดท้าย ก่อนที่ Rick จะออกจากวง   เป็นช่วง Peak  ที่สุดของวง แม้ว่าภายหลัง Rick จะกลับมาร่วมงานกันอีก แต่ผลงานก็โดดเด่นสู้ยุคแรกๆไม่ได้ ยกเว้นชุด Going For The One ซึ่งใกล้เคียงยุคสุดยอดอีกชุดหนึ่ง

เป็นอัลบั้มที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและเหมาะกับผุ้ที่ชอบ Prog Metal มากที่สุด

ชอบ Close to the Edge มากกว่า Tales
แต่ปัจจุบันหยิบ Tales ฉบับ remastered มาฟังบ่อยที่สุดในบรรดางานของ Yes โดยเฉพาะเพลง Ancient กับ Remembering
เห็นด้วยกับคุณ Analog Kid ที่ต้องเซ็ทอารมณ์ให้พร้อมก่อนฟัง  ไม่งั้นอาจจะฟังไม่จบสักกะเพลง

เพลงไหนเป็น Prog Metal หรือครับ ถ้า Yes รู้เข้า คงเสียใจแย่

คิดว่าเป็นการเปรียบเทียบดนตรีที่มีสเกลอลังการ สัดส่วนซับซ้อนและมีความสุดขั้วมากๆกระมังครับ คงไม่ได้หมายความว่าเป็นโปรเกรสสีฟเมทั่ลแบบตรงๆตัวหรอกครับ

อย่างที่คุณ Lilium หมายถึงนั้นแหละครับ เอ...ถ้าจำไม่ผิด Yes กับ DT เคยออกทัวร์คอนเสิร์ต ด้วยกันเมื่อสัก  สองปีที่แล้ว ไม่เห็นได้ยินข่าวว่าแฟน Yesเสียใจนิครับ( ยกเว้นผมคนเดียวละมั้ง +555)พุดก็พุดเถอะนะผมว่า DT เล่นเพลง Gates of delirium ยังจะดุสมศักดิ์ศรีกว่าเพลง Machine Messiah ซะอีก

ตอนนี้เริ่มฟังไปเรื่อยๆ จนเริ่มมีความชอบขึ้นมาแล้วครับ ของแบบนี้ต้องใช้เวลาไปเรื่อยๆ
ขอเวลาไปทำความเข้าใจกับมันอีกครับ

ถึงตัวเพลงจะค่อนข้างฟังยากและยาวเอามาก ๆ แต่ถ้าลองมองภาพสวย ๆ ของปกนอกและปกในประกอบการฟังไปด้วย  ผมว่าน่าจะช่วยลดความเครียดไปได้ในระดับหนึ่ง

เข้าทำนอง ฟังจนชิน   :D

เครดิตภาพ www.vintageprog.com

(http://www.vintageprog.com/yes7.jpg)

ฟังผลงานชุดนี้มาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยยังไม่จบ จวบจนกระทั่งบัดนี้ แม้นาน ๆ ทีจะได้ฟัง แต่ต้องฟังรวดเดียวให้จบทั้งสี่เพลง ฟังทีไรก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจเมื่อนั้น (ชอบเพลงแรกและเพลงที่สี่เป็นพิเศษ) น่าประหลาดที่แต่ละครั้งที่ฟัง ก็จับรายละเอียดได้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เป็นผลงานที่อัดแน่นได้ด้วยรายละเอียดและองค์ประกอบของดนตรี และผมรู้สึกว่าแผ่นเสียง original made in USA คุณภาพเสียงดีกว่าใครเพื่อน (น่าจะเหนือกว่าแผ่นญี่ปุ่นด้วยซ้ำไปครับ)

ผมว่างานชุดนี้ ถูกพูดถึง และวิจารณ์กันน้อยไปรึเปล่า?

ส่วนใหญ่คนจะพูดถึง แซ่ซ้อง หรือสาบแช่งกับงานที่สมาชิกพูดถึงกันไปก่อนหน้านี้มากกว่า
ผมเพิ่งได้งานชุดนี้มาไม่นาน ฟังไม่จบซักทีครับ (ลูกชอบมากวนตลอด)
วันนี (ถ้าไม่ลืม) จะกลับไปค้นและเอามาวางหน้าเทริ็นครับ หาเวลาเหมาะๆ ฟังแบบตั้งใจอีกที

เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ได้ฟังผลงานชุดนี้ไปอีกรอบ และรู้สึกว่าต้องอยู่ในอารมณ์ที่จะฟังจริง ๆ และต้องตั้งใจฟังด้วย ถึงจะฟังผลงานชุดนี้จนจบ ในสี่เพลงนี้ ผมชอบเพลงที่ 1, 4, 3 และ 2 จากมากไปหาน้อยครับ

ผมกลับไปฟังงานชุดนี้ เมื่อเร็วๆ นี้ แต่ "สมาธิ" ยังไม่พอครับ  ;D
เก็บไว้ศึกษาต่อไป ผมมีเวอร์ชั่นของ steven wilson อย่างเดียวครับ

(https://target.scene7.com/is/image/Target/GUEST_46ab1438-a057-4d6a-94e0-ef02f408d679?wid=488&hei=488&fmt=pjpeg)

สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมฟังอัลบั้มชุดนี้ไปอีก 2 เที่ยว ฟังครั้งแรก หลับ ๆ ตื่น ๆ และฟังอีกเที่ยวด้วยความตั้งใจ ใจหนึ่งคิดว่าช่างเป็นผลงานที่สุดจะน่าทึ่งและบ้าดีเดือดของ Yes อีกใจหนึ่งก็คิดว่า แต่ละเพลงในอัลบั้มคู่ชุดนี้ยัดใส้ fillers เกินความจำเป็นมากไปหรือไม่ แต่ Yes ซึ่งอยู่ในช่วงพีคขณะนั้น คงจะทำดนตรีที่ธรรมดาไม่เป็นครับ

เครดิตภาพ www.vintageprog.com

(http://www.vintageprog.com/yes7.jpg)

ผมสังเกตว่าแผ่นเสียงอัลบั้มชุดนี้ นักฟังคนไทยไม่ค่อยจะแตะกันสักเท่าไร อาจเป็นเพราะฟังแล้ว "เหนื่อย" กว่าจะจบ (อัลบั้มคู่มี 4 เพลง ซึ่งแต่ละเพลงมีความยาวหนึ่งหน้าแผ่นเสียง) เวลาผมดูแผ่นเสียงในตลาดออนไลน์ ถ้ามี US copy หลงมาในราคาที่เหมาะสมหรือไม่แพงมากนัก ผมมักจะซื้อเก็บไว้ ส่วนแผ่นญี่ปุ่นผมก็มีอยู่พอสมควรเช่นกัน และแผ่นเสียงชุดนี้มือสองส่วนใหญ่สภาพดี เพราะเจ้าของเดิมคงคิดหนักกว่าจะหยิบแผ่นมาเล่นแต่ละทีครับ 5555 :D

ปีนี้ผลงานชุดนี้ก็มีอายุครบรอบ 50 ปี (1973-2023)
รู้สึกเหมือนเพิ่งฟังเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เองครับ

เครดิตภาพ http://vintageprog.com/

(http://vintageprog.com/yes7.jpg)