เผื่ออาจจะมีบางท่านชอบหนังอิตาเลี่ยนนะครับ
Senso (1954, Luchino VIsconti)
http://www.youtube.com/watch?v=nKMq0cJbgKg&feature=PlayList&p=4D9E7ECE505A0F33&index=0&playnext=1และ
Medea (1969, Pier Paolo Pasolini) ... playlist
http://www.youtube.com/watch?v=QGPd411gOYA&feature=PlayList&p=A2D37A1E85EAA17F&index=0&playnext=1เช็คดู running time ใน IMDB แล้ว เวลามันขาดหายไปหลายนาทีเหมือนกัน แต่หวังว่าเวลาที่หายไปจะเป็นแค่เวลาในช่วง ending credit เท่านั้นนะครับ เพราะผมลองเช็คคลิพสุดท้ายของหนังเรื่องนี้ดูแล้ว ผู้โพสต์จะไม่รวมช่วง ending credit ไว้ในนั้นด้วย
มันมีบางอย่างในงานภาพของหนัง Pasoloni ที่มีเสน่ห์ที่เป้นส่วนผสมของความเป็นบทกวีกับความสมจริงแบบหนังสารคดี ประกอบเข้ากับเรื่องราวที่ดำเนินไปอย่างไม่ปะติดปะต่อ ประสพการณ์ของการได้ดูหนังของเขามันจึงคล้ายกับเข้าไปอยู่ในความฝันที่ดูเหมือนจริง (หรืออาจจะเป็นความจริงที่ดูเหมือนฝัน)
ผมมักจะชอบเปรียบเทียบงานของเขากับงานของ Federico Fellini เวลานึกถึงหนังของ Fellini อย่าง Fellini Satyricon (1969, Federico Fellini) ทีไร ก็อดนึกถึงหนังอีกเรื่องหนึ่งของเขาควบคู่ไปด้วยไม่ได้เลยครับ มันคงจะเป็นเรื่องอื่นไปไม่ได้นอกจาก Arabian Nights (1974, Pier Paolo Pasolini ) ข้อแตกต่างด้านงานภาพระหว่างหนังของ Fellini กับหนังของ Pasolini ก็คือ ในขณะที่งานภาพของ Fellini จะเต็มไปด้วยการปรุงแต่งจากการจัดแสง แต่งานภาพในหนังของ Pasolini มักจะใช้แสงธรรมชาติเสมอ ที่เหมือนกันในงานภาพของผู้กำกับทั้งสองท่านก็คือความกลมกลืนของสีสันและความงามในการจัดวางองค์ประกอบ ในส่วนของดนตรีประกอบ Pasolini มักจะใช้เสียงประกอบจากเครื่องดนตรีอคูสติค เน้นความเป็นธรรมชาติ แต่ก็ยังมีสิ่งที่คล้ายๆกันระหว่างผู้กำกับทั้งสองท่านอีกอย่างก็คือ บรรยากาศที่เหนือจริงบางครั้งก็เกิดขึ้นจากการสร้างความขัดแย้งผิดที่ผิดทางระหว่างภาพและเสียง บางฉากใน Fellini Satyricon จะมีการใช้เสียงจากเครื่องดนตรีชวาให้ดูขัดแย้งกับเหตุการณ์ในภาพยนตร์ที่เกิดขึ้นในอาณาจักรโรมัน ใน Medea (1969, Pier Paolo Pasolini ) ก็เช่นเดียวกัน ลองนึกเสียงที่ฟังดูคล้ายเสียงของเครื่องดนตรีญี่ปุ่นที่ล่องลอยอยู่เหนือภูมิทัศน์แถบตอนเหนือของอาฟริกาดูสิครับ (นาทีที่ 3.44 และในนาทีที่ 4.28 มีตัวประกอบสองคนหน้าตาเหมือน George Harrison กับ Paul McCartney มากเลยครับ)
Maria Callas in "Medea" (1969) 03/12
http://www.youtube.com/watch?v=JCP8Qb1etxk&feature=relatedมีอยู่ฉากหนึ่งใน Medea (1969, Pier Paolo Pasolini ) ที่ผมยังจำได้อย่างเด่นชัด เป็นฉากพิธีกรรมที่มีเสียงประกอบฟังดูคล้ายๆเสียงในพิธีบูชายันของชนเผ่าดึกดำบรรพ์ (นาทีที่ 6.39) ตอนที่ผมดูเมื่อหลายปีที่แล้ว รู้สึกได้ถึงความมืดมนที่มาพร้อมๆกับเสียงร้องพวกนั้น ทั้งๆที่เหตุการณ์ในเรื่องเกิดขึ้นในเวลากลางวัน เป็นความรู้สึกที่ชวนให้ขนลุกที่แทรกอยู่ในความราบเรียบ ซึ่งก็คล้ายๆกับหนังเรื่องอื่นของเขา ที่มักจะเดินเรื่องไปเรื่อยๆ แต่อยู่ๆก็บางช่วงที่ดูน่ากลัวก็ผุดขึ้นมาจากความราบเรียบ นี่อาจจะเป็นเสน่ห์ที่คล้ายๆกันอย่างหนึ่งของผู้กำกับทั้งสองท่านตรงที่ ในหนังของพวกท่าน อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ครับ
Maria Callas in "Medea" (1969) 02/12
http://www.youtube.com/watch?v=PIBmo0QyWqI