อัลบั้มล่าสุดของ มาโนช พุฒตาล ชุด อยู่อยุธยา

คิดว่าจะเป็นอย่างนี้ไปได้อีกนานมั้ย

“ตอบไม่ได้หรอกเพราะว่าประเทศเราเปลี่ยนทุกปี สื่อมวลชลที่เป็นสื่อไฟฟ้า อันได้แก่ วิทยุ โทรทัศน์นี่ จะเปลี่ยนแปลงตลอดขึ้นอยู่กับผู้บริหารที่ขึ้นมาใหม่ อย่างวิทยุในเมืองไทยนี่ส่วนให่เป็นของราชการ พอเปลี่ยนผู้บริหารคนนึง รายการทีวีต่างๆ ก็เปลี่ยนหมดเพราะว่าไอ้นี่เป็นเส้นของท่านคนนั้น พอท่านคนนี้หลุดไปก็เปลี่ยนอีก คนทำทีวี ทำวิทยุเมืองไทยนี่แพลนงานล่วงหน้าสิบปีไม่ได้หรอก ต้องแพลนปีต่อปี สิ่งเหล่านี้ถ้าแพลนปีต่อปีคุณจะพัฒนาอะไรได้ เพราะพอคุณสร้างเกือบเสร็จแล้ว ปีหน้ารายการหลุด ก็เอาไปทิ้ง ถามต่อว่าประเทศชาติจะอยู่ได้ยังไงถ้าคุณไม่สามารถวางแผนอะไรล่วงหน้าได้ ปีที่แล้วเป็น The Radio ปีนี้เป็น Advance Radio เพราะทุกคนก็ถือว่าทำให้ได้กำไร ให้อยู่รอดแต่ละปีไปก่อน เพราะเราไม่รู้ว่าปีหน้าจะเกิดอะไรขึ้น

“อีกอย่าง สื่อเมืองไทยค่าใช้จ่ายไปสูงไม่น่าเชื่อกับเรื่องที่ไม่จะเป็นควรจะเป็น ก็คือค่าเวลาที่แพงมาก ทำไมถึงแพงก็เพราะมีการคอรัปชั่นกัน สัดส่วนแทบจะ 70% ให้กับการคอรัปชั่น เหลือ 30% มาบริหาร อย่างนี้ก็ตายสิ เพราะต้นทุนไม่ได้สูงขนาดนั้น แต่พอต้นทุนสูงคนทำรายการวิทยุก็อยู่ลำบาก ก็ต้องโฆษณาบ้าเลือด ไร้เหตุผล โฆษณาจบปั๊ป โฆษกก็ต้องพูดซ้ำซากอยู่นั่นแหละ เป็นงูกินหางไปจนถึงคนฟัง คนฟังก็ไม่ได้เรียนรู้ ไม่ได้พัฒนา สงสารคุณหมึกมาก เขาต้องดิ้นรน ต้องไปงอนง้อสปอนเซอร์ มาถึงก็มาบอกว่าต้องอย่างงั้นสิ พี่ต้องเปิดเพลงอย่างนี้สิ คุณจะไปรู้ดีกว่าเขาได้ยังไง เขาทำรายการวิทยุตั้งแต่เอ็งยังไม่เกิดเลย แต่พี่หมึกเขาก็ต้องโอเค ครับๆ”

เขาก็ทำไปตามนั้น

“ครับ เพราะเขาต้องเอาคลื่นให้อยู่ คนกลางอย่างเขาก็คงหงุดหงิดมาก ไหนต้องมาทะเลาะกับผม เพราะผมไม่อยากทำแบบนี้ ต้องไปเอาใจลูกค้าอีก นี่เป็นความทุกข์ทรมานของคนทำงานตรงนี้”

สำหรับประสบการณ์ในการทำนิตยสารที่ผ่านมา พอจะบอกได้มั้ยว่ามีสัดส่วนที่เหมาะสมอยู่มั้ย ระหว่างสปอนเซอร์กับเนื้อหา คือทั้งสองฝ่ายแฮปปี้

“คือทำจริงๆ ทำได้นะ แต่ก็เหนื่อย เอาแค่วัฒนธรรมการทำนิตยสารในเมืองไทย ทำเล่มหนามาก ตั้นทุนสองร้อยกว่าบาท ขายราคาเจ็ดสิบบาท แค่นี้ก็เห็นแล้วว่าคุณทำหนังสือแล้วคุณขาดทุนตั้งร้อยกว่าบาท คุณก็ต้องไปหาสปอนเซอร์เพื่อถมไปตรงที่ขาดทุน โห…เหนื่อยตายเลย อีกอย่างสิ้นเปลืองกระดาษนะ เปิดมาเล่มนึงมีแต่หน้าโฆษณาทั้งนั้นเลย โอ้โห กระดาษอย่างดีเลย เสร็จแล้วก็ต้องไปรอปลูกยูคาฯ กัน เสียพื้นที่ไปเท่าไหร่ อีกเรื่องคือยูคาฯ เป็นต้นไม้จากออสเตรเลียปลูกแล้วดินเปรี้ยว สิ่งแวดล้อมก็เสียอีก เพียงเพื่อจะมาทำนิตยสาร

“เอาแค่ในวันก่อนดูทีวีน่ะ เห็นชัดๆ เลยที่เขาเลี้ยงวัวที่อุทยานแห่งชาติเขาให่ การเลี้ยงวัวนี่ใช้พื้นที่ป่าสามร้อยไร่ เพราะเขาต้องเผาป่า เพื่อวัวจะได้กินห้าที่ขึ้นใหม่ แค่ไม่กี่ตัวก็ไปแล้วสามร้อยไร่ ได้วัวมาตัวนึงมาทำลูกชิ้นไม้ละสิบบาท เสร็จแล้วปีนี้ได้ข่าวว่าจะมีแจกวัวล้านตัว เลยไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถึงได้บอกยังไงต้องมีกระทรวงศึกษาธิการ เชิคนที่มีความรู้ความเข้าใจตรงนี้ มาทำ แต่ตอนนี้เห็นรัฐมนตรีบางคนก็หงุดหงิดแล้ว กลับมาอีกละ จำได้มั้ยเมื่อไม่กี่ปีลูกเขายังต้องคดีอยู่เลย เสร็จแล้วตอนนี้มาพูดตลกๆ ว่าให้โอกาสเขาสิ ผมเกลียดมากเลยคำนี้ จริงๆ ไม่เกี่ยวกับโอกาส เกี่ยวกับคดีน่ะ สะสางรึยัง แต่บอกว่าให้โอกาสเขาสิ ยังไม่ได้เห็นผลงานเขาเลย ทีเราขับรถผิดจราจรหน่อย ตำรวจจราจรจะให้โอกาสผมบ้างมั้ย

“คือตลกไง คือบ้านเรามีปัหาการศึกษากับปัหาความเท่าเทียมในการแบ่งปันทรัพยากร แม้แต่เราที่มาพูดกันอยู่อย่างเงี้ยตัวเราเองก็เอาเปรียบโดยที่เราไม่รู้ตัว ทุนถูกใช้ไปในสิ่งที่ไม่คู่ควรเลย โอกาสในการใช้ทรัพยากรแต่ละคนก็ต่างกันมาก ทั้งๆ ที่เสียภาษีเหมือนกันหมด แต่ว่าเมืองไทยเราไม่ได้บอกภาษีเป็นเรื่องเป็นราว คนเลยไม่ได้ตระหนักอะไร หรืออย่างรถไฟฟ้าแสนล้านก็มีแต่คนกรุงเทพใช้ นั่นคือ ปัหาความไม่เท่าเทียมกันในการแบ่งทรัพยากร”

ทุกวันนี้คิดอยากจะกลับไปทำนิตยสาร หรือ สื่ออื่นๆ อยู่มั้ย

“ไม่คิดนะ ผมกำลังรู้สึกมีความสุขสบายใจดี ไม่ถูกใครมาบ่น มาบงการ เพราะที่ผมทำตรงนี้เหมือนแม่ค้าขายปลาน่ะ ไปหาปลาแล้วเอามาขาย บิลจดใส่สมุดเล็กๆ ไม่ต้องเสียภาษี ไม่เข้าระบบอะไร ไม่มีสัากับใคร พูดด้วยปาก และตลกมากเลยตอนผมทำอัลบั้มเสร็จไปวางตลาดกับบริษัท จัดจำหน่าย เขาขายไปได้หกพันกว่าแผ่น กลับมาเขาบอกเราเป็นหนี้เขาสามแสน ไม่รู้เป็นหนี้ได้ยังไงเหมือนกัน เขาก็ทำเอกสารมาให้เราดูว่าเป็นค่าปั๊มไอ้โน่นนี่”

หมายถึงอยู่ดีๆ เรากลับกลายเป็นหนี้เขาทั้งๆ ที่เราไปทำเพลงให้เขา

“ใช่ อยู่ๆ กลายเป็นหนี้ละเว้ยเฮ้ย เขาจะมีเหตุผลว่าเนื่องจากต้องทำแผ่นแจกสามหมื่น แผ่นอะไรต่างๆ สารพัดเรื่องครับ เหมือนพอเราเอางานไปเข้าตึกให่ๆ พอยื่นงานไปปั๊ปงานถูกดูดเข้าไปในตึกแห่งนั้น ซึ่งมีคนทำงานอยู่สามพันคน แล้วกลับมาอีกที แม่ง…กลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ เราไม่รู้กระบวนการอะไรอยู่ในนั้นซึ่งเราไม่เข้าใจ ก็เลยทำแบบแม่ค้าขายปลาทำกัน ทำเสร็จแล้วขาย ขายได้ได้กำไร ไม่ได้กำไรก็ขาดทุน ก็รู้อยู่จะจะว่าขาดทุนแค่ไหน และก็เดินกลับบ้านไปนอนหลับสบาย”

แต่ที่ยังไม่มีคือตลาดนี่คะ

“ฮะ สิ่งที่ทำมายังไม่มีตลาด”

รู้สึกว่าจะประสบกับปัหานี้ตลอดคือเรื่องของการตลาด หรือเรื่องของธุรกิจ

“คิดดูนะ ทุกวันนี้ในประเทศเรานี่ไม่ว่าจะทำอะไร คนจะพูดแต่คำว่า เฮ้ย ดูเรื่องการตลาดดีๆ สิ แล้วคนที่เป็นนักการตลาดทั้งหลายก็จะมาชี้นิ้วสั่งโน่นสั่งนี่ แต่ผมว่าผมต่างหากควรที่จะบอกตลาดว่าควรทำยังไง เพราะคนที่ทำคือมีประสบการณ์ แต่กลับโดนการตลาดเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้มาบอกว่าควรทำยังไง ก็เลยถึงเลิก ไม่อยากไปยุ่งกับมัน อยากเล่นดนตรีกับเพื่อน อย่างงานนี้นั่งเครื่องบินมาสองชั่วโมง รอกันตั้งหลายชั่วโมง นั่งรถอีกหลายชั่วโมงมา แต่เมื่อคืนมันสนุก มีความสุข เห็นกันจะๆ ไอ้นี่ชอบเพลงนี้ ไอ้นี่ไม่ชอบ ไอ้นี่หาว คือเราสบายใจน่ะ แต่ถ้าเราทำสื่อเราเหมือนอยู่ในความมืด”

ไม่ต้องไปหวังอะไร อยากทำก็ทำเลย

“เอาแบบนั้นเลยง่ายๆ”

จากโทนเนื้อหาของงานที่ผ่านมาออกจะดูเศร้าๆ หน่อย ต่างกับบุคลิกที่ได้รู้จักในตอนนี้และเมื่อคืนบนเวที

“โลกเศร้า…โลกเศร้าอยู่แล้ว แต่ตัวผมเป็นคนตลกน่ะ เมื่อคืนผมเฮ จนตีห้า”

อะไรคือชีวิตคุณ ณ ตอนนี้

“ชีวิต...” เขาทำท่าหยุดคิด

“ผมไปไหนมาไหนผมจะพกสมุดพกไว้เล่มนึง ผมก็จะชอบเขียนอะไรที่ประสบพบเจอด้วยปากกาจุ่มหมึกเบอร์ 5 รู้สึกว่าเขียนแล้วสวยดี เหมือนเราเห็นในหนังโบราณๆ เช็กสเปียร์อะไรอย่างเงี้ย” เล่าพร้อมทั้งดึงออกมาให้ดู

“หยดบ้าง อะไรบ้าง แต่พอเขียนเสร็จแล้วลายมือสวยดีเว้ย ได้อารมณ์ดี แล้วทำให้เราเขียนช้าลง ยิ่งส่งผลให้เราไตร่ตรองมากขึ้นอีก”

เหมือนกับว่าในชีวิตนี้ต้องทำอะไรให้ช้าลงบ้าง

“น่าจะอย่างงั้นเลยฮะ - อีกอย่าง ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนชอบเล่าเรื่อง สมมุตินั่งกินกับเพื่อนน่ะ นั่งคุยกันผมก็จะพยายามคิดเรื่องที่จะเล่าให้เพื่อนสนุก ตัวเองก็สนุกด้วย ผมมีช่องทางเล่าหลายแบบ เขียนหนังสือเล่าก็ได้ ร้องเพลงเล่าก็ได้ อยู่บ้านผมก็เล่าเรื่องให้ลูกฟัง ก่อนนอนลูกจะติดการฟังเรื่องของผม เมียผมยังติดเลยน่ะ แบบว่าได้ยินผมเล่าอะไรนะเขาจะหลับง่าย บางทีผมกลับบ้านดึกๆ ผมชอบปลุกเมียให้ขึ้นมาฟังผมคุย ผมก็อยากจะเล่าโน่นเล่านี่ให้เขาฟัง”

ฟังเพลงสมัยปัจจุบันบ้างรึเปล่าคะ ที่เด็กรุ่นใหม่ทำมา

“ฟังฮะ แต่ก็ไม่ได้ชอบวงไหนเป็นพิเศษ แต่เวลาเหงาๆ คิดถึงเพลงเก่า ก็เอาเพลงเก่ามาฟัง”

ตอนนี้มีประทับใจกับนักดนตรีคนไหนเป็นพิเศษบ้าง

“มือกีตาร์ที่ผมชอบมากที่สุดคือ จิมมี่ เพจ

(Jimmy Page) เพิ่งมาเมืองไทยน่าจะอายุ หกสิบกว่าได้ละ ผมขาวหงอกเลย พรรคพวกก็โทรชวนกันว่าเขาจะมานั่งกินเหล้าที่นี่นะ ผมเป็นคนที่ไปแต่ไม่พยายามไปห้อมล้อมแบบเพราะเกรงใจ เขาคงจะเหนื่อย แต่จะแอบมองว่าเขาสูบบุหรี่ยังไง ดื่มกาแฟยังไง และก็จะปลื้มใจ ได้เห็นเขาลุกขึ้นยืน เห็นเขาหมุน เห็นเขาหัวเราะ เวลาวงดนตรีอื่นๆ เล่น เขาก็จะกระทืบท้าวตามเล็กน้อย แล้วผมก็รู้สึกดีใจจังเลย อยู่มองจนเขากลับน่ะ เสร็จแล้วก็กลับไปฟังเพลงของเขาต่อที่บ้าน โอ้โห ได้เห็นตัวจริงมาแล้วตอบสนองความต้องการของเราแล้ว”

ทำไมไม่ลองทำอะไรให้เขาจำได้บ้างทั้งๆ ที่ก็มีโอกาสทำได้

“ผมว่าเขาก็จำผมได้แป๊ปเดียว ต่อให้ทำอะไรแปลกๆ ก็เถอะ ไม่เหมือนเพื่อนวงเดอะ แลมป์นี้หรอก คบกันมายี่สิบปี จำกันวันตาย เขาก็ไม่มีความจำเป็นต้องมาจำอะไรเรา แต่เราแค่ได้เห็น พอแล้ว ตัวจริงสูงเว้ยเฮ้ย” บนใบหน้าเปื้อนด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี ยังบ่งบอกได้ชัด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขายังให้ความสำคักับคนที่รักรอบตัวมากกว่าสิ่งอื่นใด

โชว์บนเวทีเมื่อคืนมีคนเดินทางมาจากหลายที่แต่มีแอบบ่นเสียดายว่าไม่ได้เล่นเพลงในอัลบั้มเลย จะมีจัดขึ้นอีกมั้ยคะ

“ที่ผมแพลนเอาไว้นะ คือทำแผ่นนี้ให้ได้สิบแผ่น ก็ประมาณสิบเดือน แล้วก็เอามาคัดให้ได้ สิบเพลง เพื่อทำเป็นอัลบั้มใหม่กับวง The Lamp เสร็จแล้วก็จะทำคอนเสิร์ตที่เล่นเพลงไทยอย่างเดียว ถ้ายังไงคงได้เห็นอะไรปลายปีนี้”

ท้ายบทสัมภาษณ์ยาว 50 นาทีนี้ เขาอาจลืมบอกข้อความบางอย่างที่หลายคนคุ้นเคย

และหวังว่าจะได้ยินอีกครั้ง “หากยังไม่ตายคงพบกันอีก...สวัสดีครับ”**

ขอขอบคุณ มาโนช พุฒตาล และวง The Lamp ที่เอื้อเฟื้อเวลาในการสัมภาษณ์ รวมทั้ง สมาชิกครอบครัว ‘อะโน’ ช่วยจัดแจงอาหารและที่พักสำหรับการเดินทางมาร่วมงานฉลองครบรอบ 12 ปี บี-บ็อป

*ข้อความจาก หนังสือ ‘โลกของเราขาวไม่เท่ากัน’ บท ‘เท้าและบางสิ่งซึ่งเราอาจเข้าใจผิด’ เขียนโดย วรพจน์ พันธ์ุพงศ์

**คำพูดที่เขามักใช้ปิดท้ายรายการ The Radio

CD มาโนช พุฒตาล สั่งซื้อทางไปรษณีย์ได้ที่

มาโนช พุฒตาล 4/26 สุขุมวิท 9 กทม. 10110

โทรศัพท์ 08-1480-0977 ราคา 60 บาท รวมค่าส่ง

	ผู้เขียน	หัวข้อ: อัลบั้มล่าสุดของ มาโนช พุฒตาล ชุด อยู่อยุธยา (อ่าน 18689 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้