ต่อไป »

[Erwin Rommel]

หลานติด สัตวแพทย์ เกษตร กับ สัตวแพทย์ จุฬา เลือกอันไหนดี

[อุนสุยอัน]

เลือกเกษตรสิครับ จบเกษตรมาก็ลงว่าจบจุฬาได้

[Erwin Rommel]

แล้วที่้บอกว่า จบเกษตรล้วงตูดวัว ถ้าจบเกษตรแปลงกายเป็นจบจุฬา ได้ผ่ากบ จริงหรือไม่ครับ

[no7]

ผมจบเกษตรมา ที่นี่มีแต่คนเก่ง หัวกะทิทั้งนั้น ส่วนผมเก่งเป็นอันดับต้นๆในรุ่น เพราะฉลาดมีไหวพริบแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้เก่ง เอาหลานมาเป็นรุ่นน้องผมสิ

[Erwin Rommel]

แล้วที่จบเกษตรมาลงใบจบว่าเป็นจุฬาลงกรณ์ได้จริงหรือไม่เรียนถามคุณ no7

[no7]

ไม่จริงหรอก เรื่องระดับนี้เป็นของทางราชการ และเชื่อว่าทุกๆคนก็รักสถาบันของตัวเอง เหมือนตัวผมที่รักเกษตรมาก เป็นสถาบันอันทรงเกียรติ พวกที่ผมรู้จักรุ่นเดียวกันเรียนจุฬา ยังทำงานสู้ผมไม่ได้

[เพชร วิปลาส]

ไปไหนกันมาตั้งนานครับพี่แก๊งค์นี้ พอกระทู้นี้ตั้งปุ๊ป มาตอบกันเร็วมากๆ เหมือนแชทกันเลย 

[lalink]

ยังกะนัดกันมาเรย... 

[ท่านผีเพลง]

หวัดดี คุณแอลเอลิ้งค์ ไปไหนมาเอ่ย.. 

[panyarak]

หวัดดี คุณแอลเอลิ้งค์ ไปไหนมาเอ่ย.. 

พี่แจ็คเรียกแบบนี้ทำให้นึกถึงเพลง L.A. Connection ของ Rainbow ครับ

[tisanai]

จบที่ไหนก็เหมือนกันแต่ ประสบการณ์นั้น สำคัญยิ่ง

[Layla F Mulder]

จบที่ไหนก็เหมือนกันแต่ ประสบการณ์นั้น สำคัญยิ่ง

ขอแชร์นิดนึงนะครับ จากประสบการณ์การสมัครงาน สัมภาษณ์งาน และทำงานมาซักระยะนึง บวกกับข้อมูลจากแวดวงเพื่อนฝูง

คนเก่งมีอยู่ทุกที่ครับ ไม่สำคัญว่ามหาลัยไหนๆ ก็มีคนเก่งทั้งนั้น อันนี้ไม่เถียงเลยครับ

แต่กับการรับคนเข้าทำงานของบริษัทต่างๆ โดยเฉพาะบริษัทชั้นนำ เค้ามักจะเลือกบัณฑิตจากมหาลัยที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง ด้วยเหตุผลประมาณนี้
- โอกาสที่จะเจอคนที่เก่งมีสูงกว่า อย่างที่บอกว่าคนเก่งมีทุกมหาลัย แต่สัดส่วนของคนเก่งกับประชากรของมหาลัยดังๆ มักจะมีสูงกว่ามหาลัยที่ไม่ดัง อันนี้เรื่องธรรมดา
- บัณฑิตจากมหาวิทยาลัยดังๆ จะมีความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษสูงกว่า อันนี้เห็นได้ชัด บริษัทผมรับจุฬามาเยอะ แต่ละคนคะแนน TOEIC เกิน 800 ทั้งนั้น อัตราเฉลี่ยคะแนนของ TOEIC ของบัณฑิตจุฬา ผมเห็นอยู่ที่ประมาณ 800 ปลายๆ เกือบ 900 แน่ะ ส่วนใหญ่เด็กพวกนี้กล้าพูดกล้าเขียน(เมล์) ด้วยความมั่นใจ ในขณะที่บัณฑิตจากมหาลัยที่เคยเป็นสถาบันเทคโนโลยีต่างๆ ที่ผมเจอที่บริษัท ส่วนใหญ่เขียนเมล์ภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ หรือเขียนก็ไม่คล่อง ไม่ถูกเท่าที่ควร เวลามี Conference Call กับต่างประเทศ ก็จะออกแนวพูดไม่ได้ ฟังไม่รู้เรื่อง สื่อสารกันลำบากหน่อย คะแนน TOEIC ส่วนใหญ่ก็เฉลี่ยกันประมาณไม่เกิน 600 ห่างกับพวกจุฬาประมาณ 200-300 คะแนน
- บุคลิกภาพ อันนี้ขึ้นองค์กรเลยว่าชอบคนแบบไหน งานบางตำแหน่ง นอกจากจะต้องทำงานเก่งแล้ว ยังต้องพรีเซนต์ พูดจากับฝ่ายต่างๆ ด้วย โดยเฉพาะการพรีเซนต์งานกับคนใหญ่คนโต ต้องเนี๊ยบ ต้องเป๊ะ และต้องดูสมาร์ท ไม่เหลาะแหละ ผู้ใหญ่ถามอะไรต้องตอบได้ฉะฉาน ชัดเจน ซึ่งอันนี้จะมีเรื่องของบุคลิกภาพมาเกี่ยวด้วย โดยเฉพาะบางฝ่ายที่เค้ารับคนในตำแหน่งที่ต้องไปพรีเซนต์งานในระดับที่สูงกว่าหัวหน้าฝ่ายตัวเอง (เช่น Director ของแผนก ต้องรับ Engineer มาในตำแหน่งนึง แล้วต้องไปพรีเซนต์งานให้ Plant Manager ที่มีตำแหน่งสูงกว่าตัวเองที่เป็น Director) แบบนี้ยิ่งต้องเคี่ยวกันเป็นพิเศษ ทั้งในด้านบุคลิกภาพและในด้านการพูดจา ต้องเป๊ะจริงๆ

ที่ผมเขียนนี่ก็ไม่ได้มาเชียร์มหาลัยไหนนะ แค่เอาเรื่องที่เห็นมาแชร์ให้ได้อ่านกัน สิ่งสำคัญคือไม่ว่าเราเรียนอยู่ที่ไหน แต่ถ้าเรารู้ว่าเราบกพร่อง หรือยังขาดอะไรตรงไหน แล้วเราไปเติมส่วนที่ขาดให้เต็ม มันก็โอเคในระัดับนึงแล้วครับ ส่วนคนที่เค้าพยายามเลือกเรียนมหาลัยดีๆ แย่งกันเข้าที่โน่นที่นี่นั้น ก็ไม่ได้ผิดอะไำีรครับ เพราะเค้าต้องการสังคมในแบบที่เค้าต้องการ และถ้าจบมาแล้วก็จะมีโอกาสเข้าสู่ตลาดการทำงานที่ง่ายกว่าเท่านั้นเองครับ

บัณฑิตจากมหาลัยดังๆ ก็ไม่ใช่ว่าจะมีแต่ข้อดีนะครับ ข้อเสียก็มีเยอะแยะไป บางทีก็จู้จี้จุกจิก บางคนก็ที่บ้านมีฐานะ มาทำงานได้ไม่กี่เดือนก็ลา่ออกไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว สร้างความยุ่งยากวุ่นวายและเสียเวลาให้กับบริษัทก็มีครับ

[tisanai]

บางคนที่ผมรู้จัก จบ วิศวะ จุฬา สรุป ไปขายลูกขิ้นปลา สืบทอดตระกูล เลย
อะไรก็ไม่แน่นอน อนิจังครับ บางคน จบ ป.4 ยังรวยกว่า จบ ป ตรี อีก
ชีวิตคนเราไม่แน่นอน ถึงคราวตายไม้จิ้มฟันแทงเหงือกยังตายครับ

สำหรับที่ว่า จะเรียนต่อที่ไหนผมแนะนำว่าให้ไปดูวิชาเรียรที่สอนในคณะนั้นๆ มาอ่านให้ละเอียดแล้วให้ลูกเป็นคนเลือกว่าเขาชอบอะไรที่สุด น่าจะเข้ากับตัวเขาที่สุด เพราะ คณะเดียวกัน บางอันมีบางอันก็ไม่มี

[Layla F Mulder]

บางคนที่ผมรู้จัก จบ วิศวะ จุฬา สรุป ไปขายลูกขิ้นปลา สืบทอดตระกูล เลย
อะไรก็ไม่แน่นอน อนิจังครับ บางคน จบ ป.4 ยังรวยกว่า จบ ป ตรี อีก
ชีวิตคนเราไม่แน่นอน ถึงคราวตายไม้จิ้มฟันแทงเหงือกยังตายครับ

สำหรับที่ว่า จะเรียนต่อที่ไหนผมแนะนำว่าให้ไปดูวิชาเรียรที่สอนในคณะนั้นๆ มาอ่านให้ละเอียดแล้วให้ลูกเป็นคนเลือกว่าเขาชอบอะไรที่สุด น่าจะเข้ากับตัวเขาที่สุด เพราะ คณะเดียวกัน บางอันมีบางอันก็ไม่มี

ใช่เลยครับ จบมาบางคนทำงานไม่ตรงสาขาก็มีครับ ขายลูกชิ้นปลาก็ใช่ว่าจะเป็นงานที่ไม่ดี บางที่รายได้อาจจะดีและมีความสุขกว่าทำงานอยู่บริษัทใหญ่ก็ได้ครับ ถ้าที่บ้านมีกิจการอะไีรแบบนั้น เค้าก็มีโอกาสและมีสิทธิ์ที่จะสืบทอดกิจการ โดยไม่เกี่ยวข้องว่าเค้าเรียนจบอะไรมาครับ

แต่คนบางคน พ่อแม่เค้าอาจจะไม่ได้มีอาชีพแบบนั้นครับ อาจจะไม่ได้มีกิจการเป็นของตัวเอง เด็กบางคน พ่อแม่เค้ารับราชการ เป็นครูบ้าง เป็นเจ้าหน้าที่ในหน่วยงานของรัฐบ้าง อย่างนี้เค้าก็ไม่มีโอกาสที่จะทำธุรกิจขายลูกชิ้นปลาครับ เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง ไม่มีใครสอน เงินลงทุนก็ไม่มี สุดท้ายเค้าก็ต้องเริ่มจากสาขาวิชาชีพที่เค้าจบออกมาก่อนนั่นแหละครับ แล้วพอเค้าเริ่มเก็บเงินได้แล้ว มีทุนพอสมควร เค้าจะเริ่มต้นทำธุรกิจขายอะไรก็ว่ากันต่อไปครับ

ส่วนเรื่องเรียน การเลือกเรียนนั้น ก็แล้วแต่คนครับ จะทำอย่างที่น้อง tisanai ว่าก็ดีครับ มันจะทำให้เรารู้ว่าท้ายที่สุดแล้วเราจะอยู่กับอะไรแล้วมีความสุขกับมันครับ

แต่โดยส่วนตัวพี่ พี่ทำอย่างนั้นไม่ได้ครับ ถ้าถามว่าพี่ชอบอะไร พี่ชอบดนตรีครับ ชอบมากเลย ชอบเป็นชีวิตจิตใจ หายใจเข้าออกเป็นเสียงกีตาร์ Strat ได้เลยครับ (เว่อร์ไหม?) แต่พี่ได้พิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วว่า ถ้าพี่เลือกที่จะเรียนดนตรี และเดินเข้าสู่เส้นทางสายนี้จริงๆ ชีวิตพี่คงลำบากมากครับ เพราะแนวทางดนตรีที่พี่ชื่นชอบ และพอใจที่จะสร้างสรรค์ ไม่สามารถทำเงินได้เลยในเมืองไทย คนฟังและกลุ่มเป้าหมายในเมืองไทย ไม่มีพื้นฐานทางการเสพดนตรีประเภทนี้มากพอ (อย่างเช่นดนตรีบลูส์) และเค้าก็ไม่พร้อมที่จะจ่ายเงินเพื่อแลกกับผลงานของพี่หรอกครับ (ถ้ามีก็คงน้อยมาก) ยิ่งในสถานการณ์ปัจจุบันที่ทุกอย่างอยู่บนโลก Internet คนฟังเพลงบน iPod iPhone ทาง youtube ใครเค้าจะมาสนใจและยอมมาเป็นแหล่งรายได้ให้กับพี่ ท้ายที่สุด พี่ต้องอยู่แบบลำบาก กินแกลบไปวันๆ และคงไม่มีตังค์ซื้อกีตาร์อย่างที่พี่ใฝ่ฝันและชื่นชอบเป็นแน่ครับ

ท้ายที่สุดแล้ว ทางที่ีพี่เลือกเดินคือ พี่เลือกเรียนในสิ่งที่พี่พอมีทักษะบ้าง ตั้งใจเรียน เพื่อที่จะได้จบออกมามีงานทำ มีรายได้พอที่จะเลี้ยงตัวเองได้โดยไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน แล้วก็เอารายได้ส่วนหนึ่ง มาซื้อในสิ่งที่พี่ชอบ นั่นก็คือกีตาร์ ซื้อมาแล้วก็เล่นคนเดียวในบ้าน เล่นเพลงที่ตัวเองชอบ โดยไม่ต้องสนใจใคร (ความจริงอยากมีเพื่อนเล่น อยากมีวง อยากเล่นสดใจจะขาด แต่มันหาไม่ได้จริงๆ) พี่ยังเคยมานั่งนึกย้อนไปเลย สมัย ปี 2 ผลการเรียนพี่ไม่ค่อยดีแล้ว ตอนนั้นกำลังใจแทบไม่มี ไม่รู้ว่าจะตั้งใจเรียนไปทำไม แต่สุดท้ายสิ่งที่ทำให้พี่ฮึดสู้ขึ้นมาได้อีกครั้ง เพราะตอนนั้นพี่ชอบแอมป์ตัวนึงมาก คือแอมป์ Fender Tweed Bassman 1958 ราคาหกหมื่นกว่าบาท ซึ่งก็ไม่มีเงินซื้อหรอก แต่พี่คิดในใจว่า เราต้องตั้งใจเรียนนะ เราจะได้มีงานดีๆ ทำ แล้วซักวันนึง เราจะเอาเงินนั้นมาซื้อแอมป์ Fender Tweed Bassman 1958 ให้ได้ แล้วมันก็ได้ผลจริงๆ พี่เอาเรื่องพวกนี้มาเป็นแรงบันดาลใจ แล้วก็พยายามตั้งใจเรียนมากขึ้น จนถึงทุกวันนี้ ก็ยังไม่ได้ซื้อแอมป์ตัวนี้หรอกนะครับ แต่ได้รุ่นน้องชายของมันมาแทน คือ Fender Tweed Blues Deluxe Reissue แต่ก็ยังคิดว่า ถ้าซักวันนึงเป็นเศรษฐีขึ้นมา พี่จะเหมาซื้อแอมป์ Fender ทุกรุ่นที่เป็น Tweed มาไว้ที่บ้านให้หมดเลยคอยดูสิ

มาแชร์ให้อ่านเล่นๆ นะครับ อ่านแล้ว ก็ฟังหูไว้หูนะครับ แต่ละคนพื้นฐานความคิดและไลฟ์สไตล์ไม่เหมือนกันครับ ไม่มีใครจะมากำหนดชีวิตของเรา หรือบอกถึงทางเดินที่ดีที่สุดให้กับเราได้ นอกจากว่าเราพยายามเข้าใจมันและเลือกทางเดินนั้นด้วยตนเองครับ

[Layla F Mulder]

หน้าตาของแรงบันดาลใจในการเรียนมหาลัยของพี่ ถึงทุกวันนี้ผ่านมา 4 ปีแล้ว ก็ยังรู้สึกดีกับมันอยู่เหมือนเดิม Fender Tweed Bassman '59 Reissue ครับ สวยจังเลย (คุยเรื่องเรียนต่อมหาลัย ไปๆ มาๆ กลายเป็นกระทู้แอมป์ Tweed ไปได้ไงเนี่ย) ออกทะเลกันเถอะพวกเรา