ต่อไป »

[eric camen]

เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ผมเข้าใจว่าวง Prog ก็คงจะมีไม่กี่วง แต่เมื่อได้เข้ามาในเวป Thai Prog ทำให้ผมต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ครับ และคิดไปอีกว่า แนวดนตรี Prog ที่ว่ามีผู้ฟังกันไม่มาก แต่ทำไมศิลปินถึงเยอะมากมาย ค้นพบกันไม่รู้จักหมดจริงๆครับ

[ปีศาจลายคราม]

เอาแค่เฉพาะพวกวงและศิลปิน prog ในยุค 70's ก็รู้จักกันไม่หมดแล้วครับ บางวงหรือบางคนผมก็เพิ่งจะรู้จักเมื่อตอนแก่ คือตอนที่มาเล่นบอร์ดนี้และหาซื้อแผ่นตามเว็บออนไลน์นี่แหละครับ 555

[eric camen]

คือ มนต์เสน่ห์ของเวปนี้จริงๆ ครับ ทำให้เปิดโลกทรรศ์การฟังเพลง Prog ไปได้อีกครับ

[ปีศาจลายคราม]

Long Hair ยังคงออกแผ่นเสียงรีอิชชู่แนว progressive / krautrock อย่างสม่ำเสมอ ปี 2017 นี้มีหลาย title ที่ดูเข้าท่าน่าสนใจออกวางจำหน่าย มาตรฐานและคุณภาพการผลิตจัดว่าเข้าขั้นดีมากทั้งในแง่เนื้อหาและข้อมูลประกอบ ไม่เสียชื่อมาตรฐานเยอรมันครับ

http://www.longhairmusic.de/

[ปีศาจลายคราม]

แม้ปัจจุบันวัฒนธรรมการฟังเพลงจะเปลี่ยนไปเป็นการฟังผ่านหูฟังของโทรศัพท์มือถือเสียโดยมากก็ตาม ผมยังเชื่อว่าคนฟังที่รู้คุณค่า กำซาบซึ้งถึงอรรถรสของการฟังดนตรีผ่านสื่อที่เป็นแผ่นเสียง (หรือแม้กระทั่งซีดี) นั้นก็ยังมีอยู่ไม่น้อย แต่อยู่กันแบบซุ่มเงียบและกระจัดกระจาย ไม่เกาะกลุ่มกันเหนียวแน่น และไม่เดินเกลื่อนตามท้องถนนให้เห็นกันง่าย ๆ (ฮ่า ) มาเข้าเรื่องกันดีกว่า.... สำหรับคนเล่นแผ่นเสียงแล้ว จะเลือกแผ่น original หรือแผ่น reissue ดี? มีบทความนี้อยู่ อ่านเข้าใจง่าย ขอเอามาแปะไว้ก่อน ว่าง ๆ ผมจะเข้ามาถอดรหัสครับ

http://vinyljunkies.co/vinyl-101-original-vs-reissue/

[eric camen]

ถ้าให้เลือกจริงๆ ก็อยากจะได้แผ่น original แต่มีปัจจัยหลายอย่าง บางครั้งก็เลือแผ่น reissue ครับ

[ปีศาจลายคราม]

VINYL 101: Originals vs Reissues- A Guide to Buying Records
by Jeremy Ron. Posted on September 19, 2015

“Originals vs. Reissues” is a recurrent topic among vinyl junkies.  A quality reissue can offer a great alternative to owning a scratchy original, or spending big money on something scarce. That said, many factors help determine whether you’ve purchased a good or bad pressing of a record. This article hopes to outline a few points which can help you along in your crate digging adventures.

ARE ORIGINAL PRESSINGS BETTER?

Short answer: Yes they are, with some notable exceptions.   Records that predate the 1970’s are generally a safe bet.  Vinyl was the only music format available, so record labels competed for consumer dollars. This ensured consistency in the quality of the lps and 45s made during this period. If it was pressed before the 70’s, the quality will not disappoint.

VERDICT: Buy.  Original or reissue, pre-1970’s pressings almost never disappoint.

บทความ "ไวนิล 101: แผ่น original กับแผ่น reissue คำแนะนำในการเลือกซื้อแผ่นเสียง" โดย เจเรมี่ รอน โพสต์เมื่อวันที่ 13 ก.ย. 2558

คนเขียนบทความนี้เขาบอกว่า "ระหว่างแผ่นแท้ต้นฉบับ (original) กับแผ่นย้อนออกใหม่ (reissue) (จะเลือกอย่างใดดี)" เป็นเรื่องที่ถกกันซ้ำซากในหมู่ผู้เสพติดไวนิลหรือแผ่นเสียง (ปกติคำว่า junkies หรือ drug junkies หมายถึงพวกติดยาเสพติด) แผ่นรีอิชชู่ที่มีคุณภาพมักเป็นทางเลือกที่ดีกว่าการได้ครอบครองแผ่น original ที่เต็มไปด้วยริ้วรอย หรือดีกว่าการทุ่มเงินไปกับสิ่งที่หายาก (เพราะเป็นแผ่น original) มีหลายปัจจัยที่เป็นตัวกำหนดว่าท่านได้ซื้อแผ่นเสียง pressing ที่ดีหรือไม่ดีมา บทความนี้หวังเพียงเพื่อกำหนดประเด็นคร่าว ๆ ไม่กี่ประเด็นที่สามารถช่วยให้ท่านผจญภัยขุดคุ้ยลังแผ่นเสียงได้เป็นผลสำเร็จ

แผ่นเสียงแท้ต้นฉบับ (original) ดีกว่าจริงหรือ?

คำตอบสั้น ๆ คือ ใช่ แต่มีข้อยกเว้นที่น่าสังเกตอยู่บางประการ กล่าวคือ แผ่นเสียงที่ปั๊มวันที่ออกจำหน่ายก่อนปี 1970 โดยทั่วไปจะเป็นการลงทุนที่ปลอดภัยที่สุด (ซื้อมาแล้วมีความเสี่ยงน้อย) เพราะในยุคนั้นแผ่นเสียงคือสื่อดนตรีเพียงรูปแบบเดียวที่มีให้หามาเล่นได้ พวกตราแผ่นเสียงต่าง ๆ จึงพากันแข่งขันเพื่อเอาเงินจากผู้บริโภคเข้ากระเป๋า จึงเป็นที่แน่ว่าแผ่น LP และแผ่นสปีด 45 ที่ผลิตในช่วงระยะเวลานี้เป็นแผ่นที่มีคุณภาพ ถ้าปั๊มแผ่นก่อนปี 1970 แล้วล่ะก็ คุณภาพย่อมไม่เป็นที่ผิดหวัง

ข้อสรุปตัดสินคือ ซื้อเลย ไม่ว่าจะเป็นแผ่น original หรือ reissue ถ้าปั๊มก่อนปี 1970 ส่วนใหญ่แทบจะไม่ทำให้ผิดหวัง

[ปีศาจลายคราม]

(ต่อ)

The 70s

The 70’s still produced great records, but the global energy crisis impacted the way vinyl was manufactured. The music industry relied heavily on expensive petroleum for vinyl production. As a result, most labels cut costs by reducing the thickness and quality of their materials. Rather than using only “virgin” vinyl, they now began adding recycled scraps. The center labels were removed from old records and the vinyl was then melted down and reused.  Bits of paper were sometimes embedded in and around the edges of these wobbly new platters. RCA Records branded these as Dynaflex, citing innovation in vinyl production. But it was mostly an attempt to put a positive spin on a flimsier product.   While this has never stopped me from buying 70’s pressings, the sonic qualities of recycled wax is an oft-debated subject.

VERDICT: Buy if necessary, but expect thinner vinyl.  If earlier pressings or good reissues exist, research the difference between pressings.

ยุค 70's

ยุค 70's ยังคงผลิตแผ่นเสียงที่ดีเยี่ยมอยู่ แต่วิกฤตการณ์พลังงานทั่วโลกในยุคนั้น (น้ำมันขาดแคลน คุยกับแฟนต้องดับไฟ ฯลฯ เพลงนี้ในยุคนั้นดังมากนะครับ 555) มีผลกระทบต่อวิธีการผลิตไวนิล อุตสาหกรรมดนตรีต้องพึ่งพาปิโตรเลียมราคาแพงเพื่อนำมาผลิตไวนิล ดังนั้น ตราแผ่นเสียงส่วนใหญ่จึงลดต้นทุนโดยลดความหนาของแผ่นเสียงและคุณภาพของวัสดุที่ใช้ผลิตลง โดยเพิ่มการใช้เศษไวนิลรีไซเคิลมากกว่าจะใช้ไวนิลบริสุทธิ์ แผ่นตรา (label) ที่อยู่ตรงกลางแผ่นเสียงถูกลอกออกจากแผ่นเก่าและนำไวนิลไปหลอมและนำกลับมาใช้ใหม่ บางครั้งเศษกระดาษเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ถูกฝังติดอยู่ในแผ่นและริมรอบขอบแผ่นที่ผลิตขึ้นมาใหม่เหล่านี้ บริษัทแผ่นเสียง อาร์ซีเอ (RCA) พะยี่ห้อแผ่นเสียงชนิดนี้ว่า ไดนาเฟล็กซ์ (Dynaflex) โดยระบุว่าเป็นนวัตกรรมใหม่แห่งการผลิตแผ่นเสียง แต่ส่วนใหญ่เป็นความพยายามพรรณนาในแง่ดีถึงสินค้าใหม่ที่อ่อนยวบดังกล่าวนี้เสียมากกว่า ในขณะที่ปัญหาข้อนี้ไม่เคยทำให้ผู้เขียน (เจเรมี่ รอน) หยุดซื้อแผ่นเสียงที่ปั๊มขึ้นมาในยุค 70's (รวมทั้งผม ปีศาจลายคราม ด้วยเช่นกัน, ฮ่า ) คุณภาพเสียงของไวนิลที่ถูกรีไซเคิลใหม่นั้นก็ยังคงเป็นเรื่องที่อภิปรายถกเถียงกันอยู่บ่อย ๆ

ข้อสรุปตัดสินคือ ให้ซื้อถ้าจำเป็น แต่ให้คาดไว้ก่อนนะว่าจะได้ไวนิลแผ่นบาง ถ้ามีแผ่นที่ปั๊มเก่าก่อนหรือแผ่นรีอิชชู่อยู่ ก็ให้ลองค้นคว้าหาความแตกต่างระหว่าง pressings เหล่านี้ (สำหรับผมแล้ว แผ่นรีอิชชู่ร่วมทศวรรษเดียวกันก็ยังโอเคอยู่นะครับ เสียงไม่ค่อยต่างกันหรอก เพราะผมไม่ใช่เซียนจับผิดคุณภาพเสียงของ pressings รุ่นต่าง ๆ, ฮ่า )

[ปีศาจลายคราม]

(ต่อ)

The 80’s

The introduction of cassette tapes and compact discs made music convenient and portable.  Cds promised perfection in sound and were far more cost effective to produce. Walkmans and portable CD players drove demand, as did car stereos that played these formats.  This spelled the beginning of the end of vinyl, as music’s most dominant format. The industry began to aggressively market these new formats, causing vinyl sales to plummet by the end of the decade.

80’s vinyl is plentiful, but still flimsy and rather bendy. The introduction of digital methods of recording and mastering also changed the way it sounded.  Warm analog sound gave way to a more sterile, “perfect” aesthetic.  As a result, many 80’s vinyl lps tried to closely replicate the digital output of cds.  While digging, keep an eye out for words like “electronically enhanced” or “digitally remastered”.  These terms  mostly show up on 80’s vinyl pressings.  When dealing with reissues from this period, they are generally seen as being inferior, as they do not stay true to the analog format. When shopping for vinyl, it’s advisable to seek out those pressings that remain as close to 100% analog as possible.   Digitally remastered John Coltrane?  No thanks.

VERDICT: Buyer beware.  Besides being thin and flimsy, records from this era often introduced digital remastering to the process.  Digital anything, for an analog format, is an oxymoron.

ยุค 80's

การเริ่มมีเทปคาสเสทและซีดีทำให้ฟังดนตรีได้สะดวกและพกพาไปไหนมาไหนได้ ซีดีมีแววว่าจะให้เสียงที่สมบูรณ์แบบและผลิตได้คุ้มทุนกว่ากันมาก เครื่องเล่นวอล์คแมนและซีดีแบบพกพา อีกทั้งเครื่องสเตริโอติดรถยนต์ที่เล่นฟอร์แมทเหล่านี้ เป็นตัวผลักดันให้เกิดอุปสงค์ อันหมายถึงจุดเริ่มต้นแห่งการสิ้นสุดของไวนิล (แผ่นเสียง) ในฐานะฟอร์แมทสื่อดนตรีหลัก อุตสาหกรรมเริ่มทำตลาดสื่อฟอร์แมทใหม่เหล่านี้อย่างเข้มข้นรุนแรง เป็นเหตุให้ยอดขายแผ่นเสียงตกฮวบฮาบภายในปลายทศวรรษ

แผ่นเสียงในยุค 80's นั้นมีจำนวนมาก แต่ยังคงบอบบางและบิดงอง่าย การเริ่มนำวิธีบันทึกเสียงและทำมาสเตอร์ในแบบดิจิตอลมาใช้ยังเป็นการเปลี่ยนแปลงลักษณะเสียง (ในแบบอนาล็อก) อีกด้วย เสียงอบอุ่นที่เป็นอนาล็อกต้องหลีกทางให้แก่ความสุนทรีย์ที่ "สมบูรณ์แบบ" ไร้สิ่งเจือปน (เสียงสะอาด) ยิ่งขึ้น ดังนั้น แผ่นเสียงยุค 80's จำนวนมากจึงพยายามเลียนแบบเสียงจากซีดีให้ใกล้เคียงที่สุด ในขณะที่ขุดคุ้ยหาแผ่นอยู่นั้น จงระวังถ้อยคำอย่างเช่น "ปรุงแต่งเสียงแบบอิเล็กทรอนิกส์" หรือ "รีมาสเตอร์ด้วยระบบดิจิตอล" ถ้อยคำเหล่านี้ส่วนใหญ่จะปรากฏบนแผ่นเสียงที่ปั๊มในยุค 80's เมื่อดูแผ่นรีอิชชู่จากยุคสมัยดังกล่าวนี้ โดยทั่วไปก็เห็นกันว่ามีคุณภาพด้อย เนื่องจากแผ่นเหล่านี้ไม่ซื่อตรงต่อรูปแบบที่เป็นอนาล็อก เมื่อซื้อหาแผ่นเสียง ขอแนะนำให้หาแผ่นที่ยังคงใกล้เคียงความเป็นอนาล็อกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แผ่นจอห์น โคลเทรน รีมาสเตอร์ในแบบดิจิตอลน่ะรึ? ไม่เอาละครับ ขอบคุณ

ข้อสรุปตัดสินคือ ผู้ซื้อจงระวัง นอกจากความบอบบางและอ่อนยวบแล้ว บ่อยครั้งที่แผ่นเสียงจากยุคนี้ได้เริ่มนำการรีมาสเตอร์ในแบบดิจิตอลมาใช้ในกระบวนการผลิต เนื้อหาที่เป็นดิจิตอลอยู่ในสื่อฟอร์แมทที่เป็นอนาล็อกนั้นเป็นสิ่งที่มีความหมายขัดกันอยู่ในตัวของมันเอง

[ปีศาจลายคราม]

By definition, vinyl is an analog format. Whenever possible, avoid records that contain the word “digital” in their descriptions.

โดยคำนิยามแล้ว ไวนิลหรือแผ่นเสียงเป็นฟอร์แมทอนาล็อก ดังนั้น เมื่อใดก็ตามที่สามารถกระทำได้ จงหลีกเลี่ยงแผ่นเสียงที่มีคำว่า "ดิจิตอล" อยู่ในรายละเอียดคำบรรยายแผ่นเสียงนั้น

[ปีศาจลายคราม]

เห็น key word ในบทความข้างต้น คำว่า "อุตสาหกรรมดนตรี" หรือ "music industry" แล้วชักของขึ้นและคันปาก (มือ) จึงขออนุญาตหมายเหตุไว้ ณ ตรงนี้หน่อยเถอะครับว่า เจ้า "อุตสาหกรรม" ที่ว่านี้แหละตัวดีเลย เพราะมันกำหนดแนวโน้มและพฤติกรรมการเสพสื่อดนตรีของผู้บริโภคทั่วไป ตอนที่ผมเริ่มเล่นเครื่องเสียงใหม่ ๆ ประมาณปี 2534-2535 compact disc หรือซีดีกำลังบูม (และน่าจะใกล้ถึงขีดสุดแล้ว) ผู้ผลิตซีดีเที่ยวได้ป่าวประกาศโฆษณา (ชวนเชื่อ) กันโครม ๆ ผ่านสื่อต่าง ๆ รวมทั้งใบปลิวใบแทรกที่มาพร้อมกับแผ่นซีดีที่เราซื้อมาฟังถึงคุณสมบัติและข้อดีของซีดีว่าเหนือกว่าแผ่นเสียงอย่างนั้นอย่างนี้ สุดจะพรรณนา และตอนนั้นแผ่นเสียงแทบไม่มีที่ให้ยืนเลย (ดังจะเห็นได้จากบทความว่าด้วยแผ่นเสียงในยุค 90's ในตอนต่อไป) แต่เดชะบุญที่ผมยังนึกถึงแผ่นเสียงอยู่เสมอว่าอย่างน้อยจะต้องมีมันไว้ในระบบเครื่องเสียงของตนเอง ทอดทิ้งไม่ได้ จึงเริ่มต้นด้วยการซื้อเครื่องเล่นแผ่นเสียงของ Sansui และ Technics ราคาไม่แพงมาใช้งาน และเริ่มซื้อแผ่นเสียงเก็บทีละเล็กละน้อย แต่ตอนนั้นแผ่นเสียงหายากมาก เดินทั่วสะพานเหล็กทั้งวันก็ได้แต่แผ่นเสียงเพลงสตริงไทยกลับบ้าน ไม่เจอแผ่น progressive rock ที่เจ๋ง ๆ สักชุดเลย ตอนนั้นก็ให้นึกท้อใจว่าแผ่นเสียงมันหายไปไหนกันหมด แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จนกระทั่งแผ่นเสียงกลับมาบูมอีกทีเมื่อประมาณปี 2538-2539 (น่าจะเป็นไปตามกระแสของเมืองนอก โดยเฉพาะอเมริกา) ซึ่งตอนนั้นทั้งร้านเครื่องเสียงและร้านขายแผ่นเสียงต่างเกิดขึ้นกันเป็นดอกเห็ด และส่วนใหญ่จะอยู่กันที่ห้างฟอร์จูน ทาวน์ ถนนรัชดาฯ นอกนั้นก็กระจัดกระจายไปตามที่ต่าง ๆ ในกรุงเทพ

ผมเคยได้ยินมาว่านักฟังนักสะสมบางคนเก็บแผ่นเสียงมาชั่วชีวิต พอถึงยุคซีดีบูม ได้ยินคำโฆษณาจากอุตสาหกรรมผลิตซีดีก็หลงเชื่อขายแผ่นเสียงทิ้งเกลี้ยงเลย แล้วเริ่มเก็บสะสมซีดี ถ้าผมหลงเชื่อตามกระแสคำโฆษณาชวนเชื่อดังกล่าวนี้ ผมก็คงไม่ได้เล่นแผ่นเสียงแล้ว แต่ด้วยศรัทธาที่เหนียวแน่นต่อฟอร์แมทอนาล็อก ผมจึงได้มีโอกาสสะสมแผ่นเสียงดี ๆ หายากบ้าง ไม่ยากบ้าง มาเรื่อย ๆ และขายทิ้งไม่ได้แล้ว ต้องทำพินัยกรรมอย่างเดียว (ฮา ) ปัจจุบัน ซีดีที่เคยเบียดแผ่นเสียงจนแทบตกเหวกลับถูกฟอร์แมทไฟล์เพลงประเภท hi-res อะไรเทือกนั้นเบียดไปอยู่หลังเขาแทบไม่มีที่ให้ยืนเหมือนที่แผ่นเสียงเคยเป็นเมื่อในอดีตแล้ว และต่อมาอุตสาหกรรมมันก็ออกแบบให้ฟังเพลงผ่านโทรศัพท์มือถือได้ เหมือนดังเช่นวอล์คแมนในยุคก่อน (ช่างเถอะ ผมไม่สนใจดิจิตอลฟอร์แมทใหม่พวกนี้หรอก และไม่คิดจะเล่นด้วย เพราะมันมาได้ประเดี๋ยวประด๋าว แล้วมันก็ไป แล้วแต่ "อุตสาหกรรม" จะกำหนด) แต่ซีดีสองสามร้อยแผ่นที่เก็บไว้ ผมก็ยังเก็บไว้อยู่ เพราะเป็นแผ่นหายากทั้งนั้น เป็นแผ่นรุ่นที่ระบุประเทศที่ผลิตชัดเจน (เยอรมนี อเมริกา อังกฤษ ฯลฯ) ไม่เหมือนรุ่นที่ระบุชื่อแหล่งผลิตคลุมเครือดังในยุคปัจจุบัน อย่างนี้จะขายทิ้งไปได้อย่างไร ตอนนี้เวลาได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ไม่ว่าสื่อหรือฟอร์แมทดิจิตอลใดจะมาหรือไป แผ่นเสียงก็ยังอยู่ยั้งยืนยง แม้สถานะจะไม่เฟื่องฟู แต่ผู้ดีก็ค่อย ๆ เดินตรอกไปก็แล้วกันครับ ไปเรื่อย ๆ ไม่หวือหวา แต่สบายใจ 555

[ปีศาจลายคราม]

(ต่อ)

The 90s

As the 90s rolled around, the vinyl lp seemed obsolete. Production equipment sat unused and experienced staff retired as demand evaporated.  Over the next 20 years, digital files and streaming killed the cd as well.  By stripping music down to its most basic element, art became intangible.

VERDICT: Vinyl was largely non-existent during the 90’s, so original pressings are most likely scarce and very sought after by collectors.  Buying well-made reissues will almost certainly be cheaper.

ยุค 90's

เมื่อยุค 90's (ช่วงระหว่างปี 1990-1999) มาถึง แผ่นเสียงดูเหมือนจะเป็นของล้าสมัยไปแล้ว อุปกรณ์การผลิตไม่ได้ถูกใช้งานและพนักงานที่มีประสบการณ์ต้องพ้นจากหน้าที่ (ไม่มีงานให้ทำ) ในขณะที่อุปสงค์ค่อย ๆ จางหาย นับต่อไปอีก 20 ปีข้างหน้า ไฟล์ดิจิตอลและการ streaming ก็จะเข้ามาฆ่าซีดีเช่นกัน โดยการตัดย่อลดขนาด (สื่อ) ดนตรีลงจะเหลือเพียงแค่องค์ประกอบพื้นฐาน ศิลปะจึงได้กลายเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนไป (จับต้องในทางกายภาพไม่ได้)

ข้อสรุปตัดสินคือ แผ่นเสียงโดยมากไม่มีตัวตนดำรงอยู่ในระหว่างยุค 90's (มิน่าล่ะถึงหายากจัง เดินหาเสียเมื่อยทั่วบริเวณสะพานเหล็กในยุคนั้นเลย) ดังนั้น แผ่นต้นฉบับหรือ original จึงอาจจะหายากและเป็นที่เสาะหาของเหล่านักสะสม ดังนั้น การซื้อแผ่นรีอิชชู่ที่ผลิตมาดีจึงเป็นการลงทุนที่ถูกกว่าอย่างแทบจะแน่นอนเลยทีเดียว

[ปีศาจลายคราม]

(ต่อ)

2007-Present

Cue the vinyl comeback. Renewed desire for a more immersive, tangible experience has spurred vinyl sales to annual double digit growth. Current market demand for vinyl far outstrips the capacity to produce them.  No new vinyl-making machinery has been built in almost 40 years.  As it now stands, the entire industry is supplied by a small number of pressing plants. Badly outdated machines are operating way past capacity, by mostly inexperienced staff. For the consumer, this combo often results in poorly pressed records that can sound bad.  It’s not uncommon to see new pressings come out warped, straight out of the shrinkwrap.

VERDICT: Buyer beware!  Do your research, before spending money on new reissues.  Some are well done, but there’s many that are poorly done excuses to cash in on the vinyl craze.

ปี 2007 ถึงปัจจุบัน

มีสัญญาณส่งมาว่าแผ่นเสียงจะกลับมาใหม่ แรงปรารถนาประสบการณ์ในการฟังเพลงผ่านสื่อที่มีตัวตนซึ่งฟื้นตัวขึ้นมาใหม่นั้นได้กระตุ้นยอดขายแผ่นเสียงให้มากขึ้นเป็นเท่าตัวในแต่ละปี อุปสงค์หรือความต้องการแผ่นเสียงมีมากกว่ากำลังการผลิต โดยที่ไม่ได้มีการสร้างเครื่องจักรผลิตใหม่ ๆ มาเกือบสี่สิบปีแล้ว มีเพียงไม่กี่โรงงานเท่านั้นที่ผลิตแผ่นเสียงป้อนให้แก่อุตสาหกรรม เครื่องจักรผลิตที่ล้าสมัยทำงานเกินกำลังการผลิต ในขณะที่คนงานผลิตส่วนใหญ่ก็ไม่มีประสบการณ์ ผลลัพธ์รวมที่มักเกิดแก่ผู้บริโภคคือ แผ่นเสียงที่ปั๊มมาไม่ดีซึ่งอาจมีคุณภาพเสียงแย่ ดังนั้น จึงเป็นเรื่องปกติที่เห็นแผ่นเสียงผลิตใหม่บิดงอเมื่อเทออกมาจากปกที่หุ้มด้วยพลาสติกหดตัวได้

ข้อสรุปตัดสินคือ ผู้ซื้อจงระวัง ทำการบ้านให้ดีก่อนซื้อแผ่นรีอิชชู่ใหม่ ๆ บางแผ่นก็ทำออกมาดี แต่ก็มีไม่น้อยที่ทำออกมาห่วยเพราะต้องการกวาดทรัพย์จากกระแสความคลั่งไคล้แผ่นเสียง

[ปีศาจลายคราม]

ก่อนจะไปต่อ ขอแจ้งข่าวว่าผลงานของ Faithful Breath ชุด Fading Beauty (1974) และ Back on My Hill (1978) มีแผ่นเสียงรีอิชชู่ออกจำหน่ายแล้วโดย Garden of Delights ถึงแม้ผมจะมีอัลบั้มทั้งสองชุดนี้อยู่ โดยชุดแรกเป็นแผ่นญี่ปุ่น (ซึ่งจ้างโรงงานเยอรมันผลิตให้ แล้วเอามาสวมโอบิของตนเอง) และชุดที่สองเป็นแผ่น original โดยสังกัด Sky (ตราแผ่นเสียงแนว progressive rock ชื่อดังตราหนึ่งของเยอรมนี) แต่ผมก็อยากให้กำลังใจคนตั้งใจผลิตงานด้วยความละเอียดปราณีตอย่าง Garden of Delights โดยการอุดหนุนแผ่นรีอิชชู่ของเขาครับ

เครดิตภาพ www.vintageprog.com

[eric camen]

หลายๆอัลบั้ม ผมก็ยังติดสินใจไม่ได้ครับ ว่าจะเลือกแผ่นออริจินัล หรือ รีอิซซู่ เช่น Grobschnitt - Solar Music - Live อัลบั้มนี้จะซื้อแผ่นออริจินัลก็มีให้เลือกมากมาย ต้องใช้สมาธิคัดเลือกครับ แต่พอมาดูแผ่นรีอิซซู่ ปรากฏว่ามีเพลงจากการแสดงสดครั้งนั้นเพิ่มมาให้ จนผมลังเลมาถึงทุกวันนี้ครับ และเป็นทำนองนี้อีกหลายๆ อัลบั้ม