เอาจากประสบการณ์ที่เคยฟังนะครับพี่JK
สำหรับคณะ Machine Head ผมได้มีโอกาสฟังแค่สองอัลบั้มซึ่งหากวัดผลออกมาแล้วทั้งสองอัลบั้มที่ฟังมัน
ช่างแตกต่างกันเสียเหลือเกิน และทั้งสองอัลบั้มนี้ก็ไม่ได้ฟังนานแล้วด้วย 555 ต้องขอขุดความทรงจำมาเล่านะครับ
อัลบั้มแรกที่ได้ฟังคือ Burn My eyes จำได้เลยว่าซื้อมาพร้อม Demanufacture ของคณะ Fear factory
ตอนนั้นซื้อเทปมาฟังก็ต้องเรียกว่าเดาๆเอาเหมือนกัน แต่เห็นปกเป็นค่ายนกตีนผี Road runner
(รึว่าเป็นไอ้เสือดำ Road racerรึเปล่า?) ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่อย่างน้อยก็พอรับประกันได้ว่าถ้าเป็นโลโก้สองอย่างนี้
ก็ไว้ใจได้ในระดับหนึ่ง พูดถึงตัวผลงานอัลบั้มแรกดีกว่า จากที่จำได้ ถึงแม้องค์ประกอบหลักๆคือดนตรีแธรช
แต่ซาวด์มันใหม่มาก ห้วงเวลาต่อมาผมนึกถึงคณะ Pantera ในยุค Vulgar Display of Powerทันทีเลย
แต่ริฟฟ์กีตาร์ทั้งจาก ร็อบ ฟลินซ์ และไอ้หัวสัปปะรด โลแกน มาเดอร์ยังไม่จัดจ้านเท่ากับไดม์แบ๊ก ดาร์เรล แอ๊บบ็อตผู้ล่วงลับหรอกครับ
มันเหมือนกับการหลอมรวมอิทธิพลหลายๆอย่างเข้าด้วยกันอย่างดนตรีแธรช เฮฟวี่ ฮาร์ดคอร์ (แต่ผมไม่เคยฟังงานเก่าของพี่ร็อบ ฟลินซ์
อย่างคณะ Violenceหรอกนะครับ) สำหรับผมแล้วคิดว่าอัลบั้มนี้แหละที่เป็นหนึ่งในหลายๆอัลบั้มที่ช่วยกันผ่าทางตัน
ให้กับดนตรีแธรชเมทัลในช่วงยุค 90s อาจจะพอบอกได้ด้วยซ้ำว่ามันอาจจะเป็นเชื้อประทุแรกๆที่ต่อมาวิวัฒนาการให้เกิดดนตรีนูเมทัลขึ้นมา
ฟันธงเลยว่าอัลบั้มนี้เป็นคลาสสิกอัลบั้มแน่นอน
อัลบั้มที่สองที่ได้ฟังคืออัลบั้ม Supercharger เทปม้วนนี้ได้มีโอกาสซื้อในปีที่ออกครั้งแรกเลยปี 2001 แต่จำไม่ได้ว่าบ้านเราค่ายยูนิเวอร์
แซลออกรึเปล่า? แต่ผมไม่แน่ใจว่าปกที่บ้านเราออกมามันเป็นแบบในรูปรึเปล่า? เหมือนว่าจะไม่ใช่ต้องลองไปดูเทปที่บ้าน
แต่ที่แน่ๆอัลบั้มนี้ทำให้สถานะวงดิ่งลงเหว เปิดตัวมาด้วยเสียงสังเคราะห์
ริฟฟ์กีตาร์ทื่อๆ เสียงร้องแบบคลีน สลับกับร้องแบบตะคอก พี่ร็อบ ฟลินซ์จะเป็น คอรีย์ เทเลอร์เหรอครับ?
จริงๆมันก็ไม่แย่นะ เพียงแต่ตอนนั้นไอ้ซาวด์แบบนี้มีเป็นร้อยๆวง! ต้องบอกเลยว่าการ
โดดเข้ามาร่วมกระแสนูเมทัลครั้งนี้ ร็อบ ฟลินซ์เดินหมากผิดแน่นอน หากไม่ใช่แฟนพันธ์แท้แล้ว อัลบั้มนี้ปล่อยผ่านไปก็ได้นะครับ
ส่วนอัลบั้มอื่นๆหลังจากนี้ไม่เคยฟังเลยครับ