Black Sabbath ชุดล่าสุด ฮือฮากันทั้งโลก รวมถึงอัลบัมแสดงสด แต่ผมกลับเฉยๆ
Blind Guardian ตั้งแต่มาอยู่กับ Nuclear Blast งานเฉย+น่าเบื่อ
Children of Bodom หลังจากชุด Hate Crew ผมไม่โดนอย่างแรง
Dream Theater ชุดหลังๆทุกชุด ผมว่าน่าเบื่อ
Helloween ยุค Andi Deris ผมว่าแกเป็นนักร้องที่ร้องสดได้ห่วยมากที่สุดคนนึง
Metallica ทุกชุดหลังจาก justice
ที่ชอบเป็นการส่วนตัวตอนนี้ที่นึกออกก็ Perpetual Flame ของ Yngwie กับ My Religion ของ TNT ที่ส่วนตัวคิดว่าดีมาก แต่กลับไม่ค่อยมีคนพูดถึง
Lion วงเก่าของ Dough Aldrich เต็มไปด้วยนักดนตรีระดับฝีมือ จะเรียกว่าซุปเปอร์กรุ๊ปก็ไม่น่าเกียจ ดนตรีจัดจ้านทั้งสองอัลบัม
Great White - Psycho City ปกอัลบัมธรรมดาไปหน่อย ไม่เซ็กซี่และเย้ายวนเหมือนที่ผ่านมา แต่ดนตรีนี่พลาดไม่ได้เลยครับ ฮาร์ดร็อค 80 เข้มๆ กับกลิ่นอายบลูส์ บวกกับบัลลาดที่แสนไพเราะ รวมกับซาวน์ดชั้นเยี่ยม(ผมฟังซีดีเปิดกับเครื่องเสียงดังๆ เสียงกรีดกีตาร์นี่บาดลึกมาก)
Rainbow ยุค Joe Lynn หลายๆคนไม่ค่อย แต่ผมกลับเปิดฟังบ่อยไม่แพ้ยุค Dio หรือ Bonnett เพลงบัลลาดอย่าง Can't Let You Go กับ Street of Dream น่าประทับใจยิ่ง
Motorhead - Aftershock รุ่นใหญ่ของวงการ บ้านเราเงียบกริบ(ไม่รู้ที่เดียวรึป่าว) ซาวน์ดกระหึ่มครับ ฟังมันตั้งแค่ต้นจนจบ
จริงๆดังไม่ดัง ชอบมากชอบน้อยก็ไม่ใช่ประเด็นอะไรหรอกครับ ของแบบนี้อยู่ที่คนชอบมากกว่า
เห็นด้วยหลายอัน โดยเฉพาะความเห็นเกี่ยวกับ Black Sabbath, CoB, Metallica, Lion, Great White, Rainbow และ Motorhead ครับ
- Led Zeppelin III กับ In Through the Out Door คืองานของ LZ ที่ผมโปรดปรานที่สุด
- ผมว่า Peter Gabriel II เป็นงานที่มีเอกลักษณ์ดี ทั้งดิบหยาบ เครียด แล้วก็มีอารมณ์ขันแบบ Satire อยู่มากมาย
- ผมไม่ปฏิเสธเหตุผลต่างๆที่ทำให้ Dark Side of the Moon กลายเป็นตำนาน แต่ขอโทษครับ นี่คืองานของ Pink Floyd ที่ผมเบื่อหน่ายที่สุดจริงๆ ขณะที่ Ummagumma, Obscured by Clouds, Animals, A Saucerful of Secret, The Final Cut หรือแม้แต่ A Momentary Lapse of Reason ก็เป็นงานที่น่าฟังไม่แพ้กัน แต่มักจะถูกมองข้ามอยู่เสมอ
- Yes ชุด Union นี่หาคนชอบยากจริงๆ แต่ผมมองว่าเป็นอัลบั้มที่มีเพลงเพราะๆอัดแน่นอยู่เยอะ แม้มันจะไม่ค่อยต่อเนื่องกันก็ตาม ผมว่าถ้าไปใช้ชื่อ Yes Project หรืออะไรประมาณนี้แทนอาจจะไม่โดนก่นด่ามากขนาดนี้
- Gary Moore ชุด Dark Days in Paradise ก็น่าสนใจนะครับ ไม่ใช่ทั้งบลูส์หรือฮาร์ดร็อค แต่เป็นงานที่มืดหม่นอึมครึมได้บรรยากาศ ผสมผสานดนตรีแบบต่างๆทั้งอัลเทอร์เนทีฟร็อค, โปรเกรสสีฟ, อีเลกทรอนิกส์, อินดัสเตรียล แล้วก็บัลลาดเหงาๆเข้าไว้ด้วยกันในชุดเดียว
- ด้วยความที่เป็นติ่ง Voivod ผมว่างานของวงนี้ดีทุกชุด อัลบั้มอย่าง Angel Rat กับ The Outer Limits ก็เป็นพร๊อกติดกลิ่นเฮฟวี่ที่ลงตัวดี งานที่ Eric Forrest ร้องนำทั้ง Negatron และ Phobos ก็เมา หนืด หนักหน่วง แถมได้ฟีลอินดัสเตรียล ส่วนงานยุค Piggy ป่วย+หลังจากเสียชีวิต (ไม่นับชุดล่าสุดที่เป็นพร๊อกเมทัลชั้นเยี่ยม) แม้จะอ่อนกว่าชุดอื่นไปบ้าง แต่ก็เป็นไซไฟฮาร์ดร็อคที่ได้ฟีลเมาๆไม่เหมือนใคร
- Martin Lacroix เป็นมือสำรอกที่สุดติ่งมากๆ เผลอๆผมจะชอบมากกว่า Lord Worm เสียอีก น่าเสียดายที่ไ้ด้บันทึกเสียงกับ Cryptopsy แค่เพียงอัลบั้มไลฟ์เท่านั้น
- Toto ชุด Kingdom of Desire ก็ไม่เลวนะครับ แม้จะมีสมาชิกแค่สี่คน และไม่มีนักร้องเสียงสูง แต่ก็เป็นงานที่หนักหน่วงตรงไปตรงมาที่สุดเท่าที่วงเคยทำมา เสียงของ Steve Lukather ก็ร้องเพลงแบบนี้ได้อารมณ์ดี Jeff Porcaro ก็ทอปฟอร์มสุดๆ เหมือนรู้ชะตากรรมตัวเองล่วงหน้ายังไงยังงั้น นอกจากนี้อัลบั้มอย่าง Turn Back หรือ Isolation ก็ไม่ได้ต่ำกว่ามาตรฐานเลย ฟังนานๆจะรู้ว่ามันมีดีครับ
- ส่วนตัวผมไม่เคยชอบสไตล์การแต่งเพลงของ Neal Morse เลย ทั้งในงานเดี่ยว, The Flying Colors, Transatlantic หรือแม้กระทั่ง Spock's Beard ในทางกลับกัน ผมเริ่มมาฟัง Spock's Beard ได้ก็ตอนหลังจากแกออกจากวงไปนี่แหละ
ThaiProg
