Thai Progressive Rock Community

ช่วงทศวรรษ 1970s ซึ่งนับตั้งแต่ปี 1970 ถึง 1979 หรือ พ.ศ. 2513 ถึง 2522 ใครจำได้บ้างว่า ณ ห้วงเวลานั้น ท่านทำอะไรอยู่และหรือมีเหตุการณ์สำคัญหรือโดดเด่นอะไรเกิดขึ้นกับท่านบ้าง เชิญเล่ามาเลยครับ

ผมเคยเล่าไว้ว่าเกิดในยุค sixties หรือ 1960s ที่บ้าน "นายฝรั่ง" แห่งหนึ่งย่านถนนสาทร (สมัยก่อนเขียนว่า "สาธร") และก็เติบโตที่บ้านนายฝรั่งจนกระทั่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัย แม่จึงได้พาย้ายออกมาซื้อบ้านอยู่ต่างหาก ในขณะที่พ่อยังทำงานให้นายฝรั่งและยังพักอยู่ในบ้านคนงานของนายฝรั่งนั้น

ยุค 1970s เป็นช่วงวัยเด็กที่ผมเริ่มโตและจำความได้มากขึ้น นายฝรั่งสั่งให้ผู้รับเหมาสร้างอาคารที่ทำการหรือออฟฟิศ ผมเห็นคนงานจำนวนมากมาตั้งแคมป์เพื่อรอทำการก่อสร้าง ป่ากระถินที่เคยมีผู้ใหญ่พาเข้าไปเดินเล่นถูกแผ้วถางเพื่อก่อสร้างอาคาร คนงานทำงานกันไปส่งเสียงคุยกันเป็นภาษาอีสาน ใช่ครับ สมัยก่อน ย้อนไปสักหลายทศวรรษที่ผ่านมา แรงงานก่อสร้างในกรุงเทพคือคนที่มาจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือหรือภาคอีสานเป็นส่วนใหญ่ ท่านทั้งหลายคงทราบดี ต่อมาล่วงเข้ายุค 1980s แรงงานอีสานเริ่มนิยมไปทำงานที่ประเทศตะวันวันออกกลาง เช่น ซาอุดิอาระเบีย ดังที่เคยมีเพลงร่วมสมัยจากวงดนตรีเพื่อชีวิตวงหนึ่งร้องไว้ในยุคนั้นว่า "...จะไปซาอุ..." และก็ขยายวงไปยังประเทศอื่น ๆ เช่น สิงคโปร์ เกาหลี ฮ่องกง เรียกว่า "ไปขุดทอง" กัน เพราะรายได้หรือผลตอบแทนดีกว่าที่ได้ในบ้านเรามากมายนัก เรียกว่าประเทศไหนมีงานให้ทำ พี่น้องชาวอีสานเป็นต้องได้เดินทางไปทำงานกัน อย่างเมื่อเร็ว ๆ นี้ ประเทศอิสราเอลเกิดภาวะสงคราม มีการสู้รบ และมีคนบาดเจ็บและล้มตายจำนวนมาก บางส่วนถูกฝ่ายตรงข้ามอิสราเอลจับเป็นตัวประกัน ซึ่งในจำนวนนี้มีคนไทยที่ไปทำงานที่อิสราเอลเสียชีวิตและถูกจับเป็นตัวประกันด้วย แรงงานที่รอดชีวิตส่วนใหญ่ก็พยายามเดินทางกลับประเทศบ้านเกิด หากสถานการณ์การสู้รบยังไม่ยุติ

จะเห็นได้ว่าปัจจุบันแรงงานภาคตะวันออกเฉียงเหนือหรืออีสานของเรามีวิวัฒนาการโดยไปทำงานรับจ้างในต่างประเทศกันเป็นจำนวนมาก รวมแล้วได้เม็ดเงินมหาศาลเข้าประเทศไทย ส่วนแรงงานก่อสร้างในบ้านเราที่มาแทนที่แรงงานอีสานในอดีตก็คือแรงงานจากประเทศเพื่อนบ้านของเราครับ

วันนี้เป็นวันเสาร์ทำงาน ซึ่งที่ออฟฟิศผมทำงานวันเสาร์ เดือนละหนึ่งครั้ง พอดีวันนี้เป็นวันตรวจสุขภาพพนักงานทั้งออฟฟิศ รวมทั้งฉีดวัคซีนป้องกันโรคไข้หวัดใหญ่ด้วย

นึกถึงสมัยก่อน ตอนผมเรียนชั้นประถม ยุค 1970s โรงเรียนจัดให้ปลูกฝีและฉีดวัคซีนให้แก่นักเรียนบ่อยมาก ตอนนั้นยังเป็นเด็ก ก็กลัวเข็มฉีดยา กลัวเข็มปลูกฝี บางทีร้องไห้จะเป็นจะตายให้ได้ พอมาตอนโตถึงตอนแก่ ใกล้จะเกษียณ กลับแปลกครับ เลิกกลัวเข็มฉีดยาแล้ว เวลาโดนเจาะเลือดหรือฉีดวัคซีน สามารถมองดูเข็มได้อย่างสบาย ๆ ไม่ต้องเบือนหน้าไปที่อื่นเหมือนเพื่อนพนักงานบางคน ภรรยาซึ่งเคยทำงานอยู่ออฟฟิศด้วยกันเคยแซวว่า "ยิ่งแก่ยิ่งซาดิสต์รึไงจ๊ะ" 5555 :D ;D