ได้ครับยินดีเลย ก่อนอื่นต้องบอกว่าน้าแวน ที่ไม่ได้เป็นญาติการตาจิม แห่งเดอะ ประตู มีงานออกมาเยอะมาก ตั้งแต่ยุค 60 กลางๆ มาจนถึงปัจจุบัน ยังมีออกมาปีสองปีทีนึงบางช่วง แรงดี ออกทุกปีเลย น้าแวนจะ เปลี่ยนแปลงแนวทางไปเป็นช่วงๆตามยุคสมัย อันนี้เขียนตามที่จำได้ไปก่อนนะครับ ยังไม่ได้ค้นข้อมูลหรือดูแผ่นต่างๆอ้างอิง ไว้ถ้าต้องการจะเขียนเจาะทีละยุคอีกทีครับ

    ยุค 60 กลางๆมาถึงยุค70 ต้นๆ
          ช่วงนี้จะเป้น เพลงร็อคร่วมสมัยตอนนั้นๆนะครับ ลองนึงถึงหนังแบบ แก็งวัยรุ่น เจมส์ดีนอะไรประมาณนั้น มีเพลงดังๆอย่าง Groia, Brown eye girl, Moondance แต่เพลงของแกก็จะลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆตามปี ดนตรีละเอียดละเมียดละมัยขึ้น เป็นปรัชญามากขึ้น จะเริ่มแปลงออกไปทาง folk rock มากขึ้น แต่ก้ยังมีกลิ่นอายแบบอังกฤษ ไอริส มากกว่า folk ทางเมกา ใครจำหนังเรื่อง alway ที ริชาดร์ ไดร์ฟัส เล่นเป็นนักขับเครื่องบินดับเพลิงแล้วเสียชีวิตได้บ่างครับ เพลงตอนที่อีเป็นผีแล้วมายืนดูเมียตัวเองเต้นรำกะไอ้หนุ่มหล่อตัวโต แต่ซื่อบื่อ แล้วได้แต่ืยืนดุทำอะไรไม่ได้นะเพลงน้าแวนนะเพลงนั้นนะ ชื่อเพลง Crazy love ใครมีหนังเรื่องนี้เอามาเปิดดูฉากนี้จะนึกถึงเพลง folk ยุคนี้ของน้าแกออก ว่าประมาณไหน
          ชุดเด่นๆเท่าที่นึกออกก็
                   Bang Master
                   Blowin ' your mind
                   Moondance

    ยุคกลาง70 ถึง ต้น 80
         ยุคนี้เพลงจะเริ่มเป็นร็อค ผสมแนวทางโชล บูล แต่ที่ผมชอบแกก็เพราะแกมีกลิ่นอายของไอริส อยู่นิดๆตลอดเวลา ไม่ว่าจะยุคไหน (ยกเว้นยุคหลังปลาย90เป็นต้นมาmี่จะออกไปทาง John lee hookerซะมากไปหน่อย ผมเองยังไม่ตามเลยเดี่ยวนี้)
         ช่วงปลายๆเริ่มลึกล้ำขึ้นเรื่อยๆครับ จะออกแนว อวองการ์ดเอา แต่ก็ยังเป้นโครงสร้างแบบร็อค ไอริสง่ายๆอยู่ดี แต่เริ่มออก โปรเกสซีพและ แต่ที่บอกว่าออกนะไม่ใช่แบบ คิงคลิมสั่นอะไรแบบนั้นหรือเยสนะครับ เริ่มไม่สนใจแนวทางแล้วมากกว่า ไหลไปจนเราคาดเดาไม่ถูก เป็นโปรเกสซีพแบบพริ้วไหวละมุนละมัย เรียบง่าย สงบนิ่ง  ดนตรีสวยงามขึ้นทุกทีๆ จริงนะครับภาคดนตรีของน้าแกมีคำเดียวที่ใช้บรรยาย ได้คือ สวยงาม  ชุดที่ให้ดอกจันทร์ ขาโปรเกสซีพ สมควร ลองครับ
         ชุดเด่นๆเท่าที่นึกออกก็
          -TB shirt
          -Tupelo Honey
          -Beautyful vision
         - Inarticulate speech of the heart ******เห็นปกชุดนี้ อย่านึกว่าเป็นชุดรวมเพลงวง  พิงค์แพนเตอร์บ้านเรานะครับ ปกออกไปทางนั้นจริงๆ แต่พอฟังแล้วภาพปกกลับเข้ากะเพลงได้ อย่างสวยงามไม่น่าเชื่อ ชุดนี้แนะนำเลยครับคอโปรเกสซีพ ต้องเริ่มจากชุดนี้แล้วจะรู้ว่า โปรเกสซีพแบบเรียบง่ายไม่ต้องยุ่งยากซับซ้อนนะมีนะ จอมยุทธผุ้แก่กล้า กระบี่อยู่ที่ใจ เด็ดดอกหญ้ามาก็เอามาทำกระบี่ได้นะมีจริงๆ
          -hard nose the highway

    ยุค 80 ถึง 90กลางๆ
         ยุคนี้คือยุคทองของน้าแวน เลยละเป็นยุคที่ทำให้ผมชอบและตามแกย้อนหลังกลับไป ก็เริ่มจากฟังเพลงในยุคนี้ ชุดเด่นๆดังๆเยอะครับ เอาเท่าที่จำได้ไม่เรียงปีนะครับ แต่เพลงยุคนี้จะคลี่คลายขึ้น เรียบง่ายขึ้น แต่คนที่ผ่านงานมาขนาดนี้ ความเรียบง่ายที่ได้คือความสวยงาม ยิ่งขึ้นครับ
        เพลงดังๆยุคนี้ Have I told you lately? ไง ที่ใครๆนึกว่าเป็นเพลง Rod Steward นะ
        ชุดที่นึกออกในยุคนี้
        - Avalon sunset
       - A sense of wonder
        -No guru , No Method, No Teacher ดูชื่อชุดแกซะก่อนธรรมดาที่ไหน
        - Enlightenment แปลว่ารู้แจ้งเห้นจริง ชื่อชุด แกขลั่งดี ลองฟังเพลงดูครับ
       - Hymn To The Silence
    ยุค90กลางๆมาจนปัจจุบัน แกเปลี่ยนแนวทางไปทาง John Lee Hooker แบบที่บอกครับ ออกมืดๆมากขึ้น ไอ้กันมากขึ้น ไม่ค่อยมีกลิ่นอาย ไอริสเท่าไหร่และ เลยเลิกตามครับ แต่เท่าที่ผมฟังมาสามยุคคร่าวๆนั้นก็ร่วม 20 -30 ชุดเข้าไปและ
     จุดเด่นของงานแก อยู่ที่ภาคดนตรีสวยงามมีเอกลักษณ์ เนื้อหาเพลงที่ลึกซึ้งเป็นปรัชญา ถ้าเที่ยบคงเหมือนพ่อเพลง พื้นบ้านบ้านเรา แต่ทำงานได้ กลายเป็นงานศิลป์เรียบง่ายชั้นครูไปเลย
      คอโปรเกสซีพคงจะจำได้ดีนะครับว่าใน concert  THE WALL ที่กำแพง Berlin ของRoger Water เค้าเลือกใครมาเป็นคนร้องเพลง Comfortably numb ที่เป็นเพลงเอกที่สุดเสมือนเป็นหัวใจของ Album นี้ แฟนน้าแวนอย่างผมไม่แปลกใจเลยครับที่เค้าเลือกน้าแวน เพราะเหมือนเป็นพ่อเพลงที่คนทำงานดนตรีทุกคนให้เกียรติ ให้ความเคารพ ยอมรับในความเข้าถึงหัวใจของคำว่าดนตรีได้ด้วยความเรียบง่าย ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรให้ยุ่งวุ่นวาย Simply is the best ตัวจริง
         
         ผมพยายามจะลงภาพปกนะครับแต่ลงไม่ได้เลย ทำให้ไฟล์เล็กลงแล้วก้ยังไม่ได้ ไงจะลองดูอีกที

เจอคนไม่ชอบ ห่านหิมะขาวคนนึงและ เพิ่งเป้นคนแรกที่ผมเจอนะเนี่ย นานาจิตตังครับ ในความรู้สึกผม วงนี้ฟังไปฟังมากลับฟังได้ยาวนานผ่านกาลเวลาได้มากกว่า วงที่ดังๆกว่าอย่างฟิงค์ฟลอยด์ หรือ อีแอลพี่ และอีกหลายๆวงนะ คิงคลิมสั้นด้วยอะ อาจจะเป้นเพราะวัยด้วยมั้ง ฟังตอนเด็ก วงอูฐ จะนุ่มนิ่มไปหน่อย เหมือนๆกันทุกชุด พออายุมากขึ้นกลับกลับถูกหยิบมาฟังบ่อยกว่า วงที่กล่าวๆมาแล้ว

   เหมือนผมเลยนะ ผมชอบ TB II มากเลยนะ ดูแกตั้งใจทำมากๆเลย ถือว่าเป้นการต่อภาคสองของงานที่ทำภาคต่อให้ดีเทียบชั้นภาคแรกยากที่สุดในโลกงานนึงนะเนี่ย แต่แกก็ทำได้แบบที่ไม่รู้จะติยังไง แต่พอ TB III สงสัยของหมด หรือหมดไฟหมดความท้าทายไปแล้วมั้ง ก็ภาคสองยากกว่ายังรอดตัวมาได้นิ  เลยออกมาแบบว่าลืมๆมันไปเถอะ รวมถึง millennium bell เอย 2003 ฟังแล้วก้อยากลืมๆเหมือนกัน ใครเดาถูกบ่างว่าTB ทั้งหมดจะออกมาได้กี่ภาค อีกหน่อยรวมขายได้กล่องเบอเริ่มเลยนะนะ

อะเหรองั้นก็ไม่รู้จะเอามาทำไมอะครับ ขอบคุณมากนะครับที่ให้ข้อมูล

สนใจเป็นไวนีลต้องดูที่ลิงค์ไหนครับ อีตานี่หากินกันไม่เลิกแต่นะของได้ตังแน่ๆค่ายเพลงเองจะปล่อยไปก็ใช่ที่

ก้ซื้อเป็นแผ่นมือสองจากร้านในนี้แหละครับ ของญี่ปุ่นก็แพงหน่อยพันนิดๆครับ พอเห้นเมกา ไม่แพงมากเลยซื้ออีก แบบว่าจับหารสองก็อปปี้แล้วราคาก้เฉลี่ยๆไปพอรับได้แต่สภาพเป้นที่น่าพอใจ เลยเก้บซ้ำซะเลย แต่คงไม่มีตังเก้บได้หลายๆแผ่นกว่านี้หลอกนะครับ 

ยินดีด้วยครับสองปีแล้วผมเข้ามาตอนตั้งแรกๆนะครับ แล้วผมเองก็หายๆออกไป คราวนี้จะกลับมาใหม่แล้วละครับ มีมีตติ้งก็จะไปร่วมแน่นอน

เสียงทอดยาวเป็นเอกลักษ์ นั้นแหละครับที่ว่าละเมียดละมัยกว่าเยอะ ใสชัดเคลียมีเสนห์  ฟังแล้วบ่อยเลยที่เปิดเพลงเดิมซ้ำทันที ดีวีดีแสดงสดที่ผมชอบจะเป็นที่แกเล่นที่ญี่ปุ่นมังครับ กะ เวทตั้น เอียน แมกโดแนล แล้วเล่นเพลงจากวงของแต่ละคน มือกลองใครหว่าจำไม่ได้ เชตเตอร์มั้ง เหล่าจอมยุธ มาใช้ใบหญ้าแทนกระบี่ ลงตัวสุดๆ

เป็นช่วงๆครับ บางช่วงคลั่ง van morrison ฟังทั้งวันทั้งคืน บางช่วงคลั่ง jackson brown ทั้งๆที่แต่ก่อนตอนเด็กๆกะบราวน์นี่ก้แค่ชอบเฉยๆ แต่แวนนะคลั่งมานานและ

ถึงผมจะชอบ Hackett ยังไงแต่เวลาฟังงานเดี่ยวจะรู้สึกอยู่อย่างว่าเอ๋งเล่นกีตาร์เก่ง แต่เอ่งเป็นนักร้องที่ร้องเพลงไม่น่าฟังเอาซะเลยนะ ไม่ร้องแล้วโชว์กีตาร์ยเอะๆกว่านี้จะยอดเยี่ยมกระเทียมดองเลย สตีพเอ๋ย

ผมถึงว่าเป็นงานคั่นเวลาให้พอหายคิดถึงไงครับ งานแบบนี้นะ แต่งานกรุ๊ปแกเงียบไปนานและทั้งๆที่ทีมนี้ กะชุด the way up ผมว่าโอเคเลยนะได้เจอซาวน์ใหม่ที่ชัดเจนกว่า speaking of now ลงตัวกว่ากันมากกะว่าเฮียคงออกงานตามมาเร้วๆนี้แน่แต่หายจ๋อย

ถ้างานแจมนะก้ตามอยู่ตลอดครับ ก็พอมีออกมา แต่สำหรับผมจะเหมือนงานทำคั่นเวลานะครับ แต่สองสามปีมานี่แกคั่งเวลานานไปหน่อยและอะ

ขอบคุณที่แชร์ข้อมูลนะครับ ท่านอื่นๆเชิญเลยนะครับ แต่หลายๆท่านในนี้ทำให้ คลอเล็กชั่นแผ่นผมกลายเป็นของเด็กหัดฟังไปเลย ขนาดเมียว่าเราจะบ้าฟังไปถึงไหนแล้วนะเนี่ย ดีแล้วจะได้ไปบอกว่ามียิ่งกว่าเราหนักกว่าเราอีกหลายคนเลย
   แผ่นเสียงได้อารมในการฟังการเปิดการเล่นดีครับ ยิ่งเป็นเพลงที่อยู่ในยุคแผ่นเสียงเป็นกระแสหลัก ยิ่งฟังแล้วได้อารม

ของผมแปลกนิดนึง คือแน่นอนว่า มีชุดห่านหิมะขาว กะชุดเปลือย ละที่แน่นอนของตายสำหรับแฟนวงนี้
แต่อีกชุดที่ผมชอบมากกลับเป็น Breathless นะไม่มีใครโวตให้เลย อื่ม ระบำฝน  ก็เป้นอีกชุดที่โวตให้ ชอบนะ
นอกนั้นชุดที่เหลือจัดว่าดีในขั้นใช่ได้หมดทุกชุดครับ

สืบเนื่องจากที่โตมากะการเล่นแผ่นเสียงสมัยที่ยังเดินหาซื้อได้ง่ายๆตามเซ็นทรัล ทุกสาขา แล้วก็ฟังเพลงมาเรื่อยจะถึงยุดที่ซีดีมา แผ่นเสียงเริ่มตายไป เราก้ไปฟังซีดีเป็นหลักอยู่สิบปีได้ ไม่แตะแผ่นเสียงเลย แต่เชื่อไหมตลอดสิบกว่าปีที่ฟีงเพลงจากซีดี ผมไม่รู้สึกมีความสุข มาก และ ดีเท่าที่ได้ฟังจากแผ่นเสียงเลย ยิ่งเป็นเพลงแนวโปรเกสซีพนี่ ปกกะการออกแบบในส่วนต่างๆยิ่งมีส่วนกะการฟังมาก เพราะวีดีให้อะไรแบบนี้ไม่ได้เลย ซักปีกว่าๆที่ผ่านมาเลยกลับมาเล่นแผ่นเสียงอีก เพราะเราเองก็ไม่ไำด้ฟังอะไรใหม่ๆตามสมัยนิยมอยู่แล้ว เพลงที่ฟังเกือบทั้งหมดก็ยุคแผ่นเสียงอยู่ดี หนำว้ำ dream theater หรือวงอื่นๆเวลาออกชุดใหม่ก็มีกลับมาออกเป็นแผ่นเสียงอีกอยู่ดี เลยกลายเป็นตอนนี้กลับมาเล่นแผ่นเสียงเต้มตัว ซีดีแทบไม่ได้เปิดเครื่องเลย
   ร่ายมาซะยาวก็อยากจะทราบว่าแต่ละท่าน ฟังสื่ออะไรเป็นหลักบ่างเอาเป็น เปอร์เซ็นส์คร่าวๆก็ได้นะครับ จะได้เห้นภาพ
   ของผม
    แผ่นเสียง 90%
    ซีดี และสื่ออื่นๆ เช่นไอพอด 10%