Thai Progressive Rock Community

As i am kind of new to this "Progressive music," i was wondering of what are the elements that makes a song progressive? Is it the lyrics? Is it the complexity of its music? What is it exactly? Or in other words, what is the Definition of Progressive Music? In addition, could anyone tell me the brief history of Progressive music? I would really appreciate it.

(i'm Thai, i understand Thai, but i can't type in Thai)
So please share your thoughts on this topic. Thanks. Fox

จากเว็ป progarchives.com

1. Long compositions, sometimes running over 20 minutes, with intricate melodies and harmonies that require repeated listening to grasp. These are often described as epics and are the genre's clearest nod to classical music. An early example is the 23-minute "Echoes" by Pink Floyd. Other famous examples include Jethro Tull's "Thick as a Brick" (43 minutes), Yes' "Close to the Edge" (18 minutes) and Genesis' "Supper's Ready" (23 minutes). More recent extreme examples are the 60-minute "Light of Day, Day of Darkness" by Green Carnation and "Garden of Dreams" by The Flower Kings.

2. Lyrics that convey intricate and sometimes impenetrable narratives, covering such themes as science fiction, fantasy, history, religion, war, love, and madness. Many early 1970s progressive rock bands (especially German ones) featured lyrics concerned with left-wing politics and social issues.

3. Concept albums, in which a theme or storyline is explored throughout an entire album in a manner similar to a film or a play. In the days of vinyl, these were usually two-record sets with strikingly designed gatefold sleeves. Famous examples include The Lamb Lies Down on Broadway by Genesis, Tales from Topographic Oceans by Yes, 2112 by Rush, Dark Side of the Moon and The Wall by Pink Floyd, and the more recent Metropolis Part II: Scenes from a Memory by Dream Theater and Snow by Spock's Beard. Aqualung, perhaps the best-known record by Jethro Tull, is often regarded as a concept album due to its recurring themes, but songwriter Ian Anderson has always claimed that the album is just "a bunch of songs".

4. Unusual vocal styles and use of multi-part vocal harmonies. See Magma, Robert Wyatt, and Gentle Giant.

5. Prominent use of electronic instrumentation — particularly keyboard instruments such as the organ, piano, Mellotron, and Moog synthesizer, in addition to the usual rock combination of electric guitar, bass and drums.

6. Use of unusual time signatures, scales, or tunings. Many pieces use multiple time signatures and/or tempi, sometimes concurrently. Solo passages for virtually every instrument, designed to showcase the virtuosity of the player. This is the sort of thing that contributed to the fame of such performers as keyboardist Rick Wakeman and drummer Neil Peart.

7. Inclusion of classical pieces on albums. For example, Yes start their concerts with a taped extract of Stravinsky's Firebird suite, and Emerson Lake and Palmer have performed arrangements of pieces by Copland, Bartók, Moussorgsky, Prokofiev, Janacek, Alberto Ginastera, and often feature quotes from J. S. Bach in lead breaks. Jethro Tull recorded a famous cover of J. S. Bach's "Bouree", in which they turned the classical piece into a "sleazy jazzy night-club song", according to Ian Anderson. Marillion started concerts with Rossini's La Gazza Ladra (The Thieving Magpie). Symphony X has included parts by, or inspired by, Beethoven, Holst and Mozart.

8. An aesthetic linking the music with visual art, a trend started by The Beatles with Sgt. Pepper's and enthusiastically embraced during the prog heyday. Some bands became as well-known for the art direction of their albums as for their sound, with the "look" integrated into the band's overall musical identity. This led to fame for particular artists and design studios, most notably Roger Dean, whose paintings and logo design for Yes are so essential to the band's identity they could be said to serve the same function as corporate branding. Hipgnosis became equally famous for their unusual sleeves for Pink Floyd, often featuring experimental photography quite innovative for the time (two men shaking hands, one of whom is in flames, on the cover of Wish You Were Here). H.R. Giger's painting for Emerson Lake and Palmer's Brain Salad Surgery is one of the most famous album sleeves ever produced.

Thanks Analog kid

“ ดนตรีที่ถูกสรรค์สร้างให้มีคุณค่าทางศิลปะที่สูงขึ้น “(ที่มีต้นกำเนิดในอังกฤษ) ความหมายจากที่มาของดนตรีแนวนี้นะครับ แต่ในความเห็นของผม ผมว่าการสร้างสรรค์ดนตรีแนวใหม่ๆ ไม่ว่าจะแนวอะไรก็มีจุดมุ่งหมายเช่นที่ว่าอยู่แล้ว บังเอิญว่าสมัยนั้น ยังไม่มีใครเลือกใช้คำนี้ คำๆนี้จึงกลายมาเป็นชื่อเฉพาะของดนตรีแนวนี้ไป
ดังนั้นหากอยากเข้าใจดนตรีแนวนี้ ต้องมองที่ผลสืบเนื่องต่อมามากกว่า ว่า progressive music ที่เกิดขึ้นมีลักษณะอย่างไรบ้าง วิธีง่ายที่สุดก็คือการฟัง สิ่งที่ได้รับการยกย่องทั้งหลายครับ

 8)

จำได้ว่า คำว่า progressive rock เพิ่งถูกบัญญัติขึ้นภายหลังยุครุ่งเรืองของดนตรีประเภทนี้ครับ

สำหรับผม ถ้าพูดสั้นๆ ก็คือ มันเป็นดนตรีที่ต้อง "เสพย์" ถึงจะเข้าถึงครับ

ไม่สามารถเข้าถึงได้ ด้วยการ "ฟัง" เพียงอย่างเดียว

เป็นคำถามที่ดี แต่ตอบยาก ถึงตอบได้ ก็สารพัดคำตอบ สารพัดคำนิยาม ทำให้ผู้ถามงุนงง และในที่สุดอาจจะยังไม่ได้รับคำตอบที่แท้จริงก็เป็นได้

นั่นสิครับ... progressive rock คือ rock ในแบบไหน

ถ้าผมถูกตั้งคำถามนี้ ผมจะไม่ตอบแบบตอบข้อสอบในห้องเรียนหรอกครับ เพราะนั่นมันคือทฤษฎี ท่องเป็นนกแก้วนกขุนทองไปก็ปวดหัวเปล่า ๆ ประเดี๋ยวก็ลืม เอาแบบภาคปฏิบัติดีกว่า แต่ไม่ใช่การเรียนลัดนะครับ ถ้าอยากรู้จริง จะไม่มีการเรียนลัด เพราะมันขึ้นอยู่กับความสนใจและวัตรปฏิบัติที่ยั่งยืนและคงเส้นคงวาของผู้ฟังคนนั้นเป็นปฐม

จำได้ว่าตอนเป็นเด็กย่างเข้าวัยรุ่น อายุ 13-14 ผมได้ยินคนจัดรายการวิทยุบางคนพูดคำว่า progressive rock อ่านหนังสือหรือนิตยสารบางฉบับในยุคนั้นก็เจอว่าวงนั้นหรือศิลปินคนนั้นคนนี้เป็น progressive rock เราอยากรู้ว่าเขาเล่นดนตรีแนวนี้อย่างไรหรือเพลงแบบนี้มันเป็นอย่างไร ก็ฟังวิทยุบางคลื่น ติดใจผลงานของใครก็ไปหาซื้อเทปคาสเสทมาฟัง (ยังไม่มีปัญญาซื้อแผ่นเสียง) ก็มีใครหรือวงใดบ้างล่ะครับที่ยืนพื้นเป็นมาตรฐาน จะนับไปแล้วก็มีไม่มากหรอกครับในยุคนั้น เช่น Yes, Emerson Lake and Palmer, Pink Floyd, Genesis, King Crimson, Jethro Tull, The Moody Blues, Mike Oldfield, Jean-Michel Jarre, Tangerine Dream, Barclay James Harvest เป็นต้น ต่อมาก็รู้จัก Marillion, Saga, Pallas เป็นต้น ซึ่งเป็นพวกรุ่นหลังหรือที่เขาเรียกกันว่า neo-prog (ยุค 80's) คือตอนนั้นเรารู้เพียงแต่ว่าวงหรือคนพวกนี้เป็น progressive rock เขาเล่นดนตรีแบบนี้กันอย่างไร เราก็ฟังผลงานของพวกเขา แล้วก็จับจุดได้เองว่า ดนตรีที่เล่นกันแบบนี้ล่ะนะที่เขาเรียกว่าเป็น progressive rock ซึ่งมันมีองค์ประกอบบางอย่างให้เราสังเกตได้ (แต่บรรยายเป็นคำพูดออกมาไม่ได้) โดยไม่ต้องไปท่องหรืออ่านนิยามของดนตรีแนวนี้จากตำรับตำราเล่มใดเลย พอไปถึงร้านเทป สนใจวงใดวงหนึ่ง ชื่อแปลก ๆ เราคิดว่าน่าจะเล่น progressive rock จึงขอให้เจ้าของร้านแกะเทปให้ลองฟังดู ถ้าใช่ เราจะรู้ได้จากการฟังตัวอย่างเพลงแรก ถ้าไม่ใช่ เราก็บอกให้เขาพอ และเก็บเทปเอาไว้ (เพราะเราไม่ซื้อ 555 :D)

ที่กล่าวมานี้คือวิธีการที่ผมใช้ในการฟังดนตรีแนวนี้มาตลอด พอเรียนจบและทำงานได้สักพัก มีหนังสือภาษาไทยฉบับหนึ่งที่เขียนเกี่ยวกับ progressive rock ออกจำหน่าย ผมก็ซื้อมาอ่าน ในหนังสือนั้นมีคำจำกัดความและคำอธิบายว่า progressive rock คืออะไร มีความเป็นมาอย่างไร ซึ่งทำให้ผมรู้สึกว่ามันเหมือนตำราที่ต้องท่องแล้วไปสอบ และผมเกลียดการท่องตำราที่สุด แต่ก็ต้องท่อง เพราะจะต้องเอาความรู้ไปสอบ สอบไม่ได้ก็ตกนะสิครับ ไปต่อไม่ได้ 555 ระบบการศึกษามันมักจะเป็นแบบนี้ อันที่จริงผมอยากให้คนที่สนใจและอยากฟังเพลงในแนวนี้เรียนรู้และทำการบ้านภาคปฏิบัติเยอะ ๆ แทนที่จะถามว่า progressive rock นิยามคืออะไร

เพราะผมเห็นหรือได้ยินคำถามแบบนี้แล้ว ผมก็อึ้งไปเหมือนกันครับ 555

เอามาแปะไว้ก่อน สำหรับท่านที่สันทัดภาษาอังปะกิดก็อ่านไป ส่วนท่านที่ไม่สันทัด วันหลังจะมาสรุปให้ ถ้ามีเวลานะครับ อิ อิ ;D

https://www.masterclass.com/articles/progressive-rock-guide