ถ้าเป็นไปได้ รบกวนช่วยลงจำนวนดาวของแต่ละอัลบั้ม แบบที่คุณแจ๊คลงไว้ จะดีมากถึงดีที่สุด อย่างน้อยเป็นข้อมูลว่า ในสมัยนั้น คุณพัณณาศิส คิดอย่างไร
เรื่องดาวที่คุณพัณณาศิสให้ไว้ในแต่ละแผ่นนั้นในตอนแรกตั้งใจจะข้ามไปน่ะครับ ด้วยเหตุผลคือในยุคแรกๆการให้ดาวให้เป็นรายเพลง ต่อมาให้ตามภาพรวมของ LP และท้ายสุดเลิกให้ดาว (ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วตรงกับใจผม) แต่ถ้าคุณพี่หมออยากให้การบันทึกนี้สมบูรณ์ก็จะดำเนินการให้ครับ (ขอเวลานิดหนึ่ง)
ปล.ขอบคุณครับที่ทำให้ผมทราบ log in ของพี่แจ๊ค เวลาทักทายจะได้ไม่ผิดตัว
อุตส่าห์ ให้น้องญาญ่า บอกชัดๆ เลยคร๊าฟฟ
ไว้ได้เล่ม 173 แล้ว อ่านเทียบกับเล่ม 163
ถึงจะเข้าใจว่า ทำไมงานเขียนเก่าๆ
มันแทบไม่มีประโยชน์ ในการเผยแพร่ครับ
เราควรให้เกียรติผู้เขียน มากๆในจุดนี้
ต้องขออนุญาต ผู้เขียน-คุณพัณณาศิส หรือ คุณปัญญารักษ์ ในเชิง งานวรรณกรรม ของท่านเหล่านั้น
แม้ว่า ผู้ผลิต-คุณอั๋น501 หรือ สตาร์พิค จะอนุญาต ในฐานะเจ้าของ นายทุน หรือ คนพิมพ์ แล้วก็ตาม
เพราะงานวรรณศิลป์ ลิขสิทธิ์จะติดตัว ผู้เขียน หรือ นักประพันธ์ ไม่ใช่ เจ้าของหนังสือ หรือ นายทุนครับ
ชี้แจง เพื่อลดทอน ความเครียด จากเด็กๆรุ่นใหม่ ที่อยากจะอ่านบทความที่ล้ำยุค และล้ำค่า เหล่านั้น แต่ไม่มีโอกาสได้อ่าน ได้ศึกษา ได้ต่อยอด
ผมหวังว่า สักวัน พี่ๆ เขาคงอนุญาต เอามาให้อ่านกัน
หลังจาก แก้ไขข้อมูลต่างๆ นิดหน่อย
(ซึ่งผมว่าแผลไม่ลึก แต่มันอาจจะเยอะหลายที่ คงต้องพึ่งคุณคิลรอย...)
จริงด้วยครับพี่แจ๊ค... ไม่ทันมองคุณญาญ่า (ถ้าเปลี่ยนเป็นคุณคิมเบอร์ลี่นี่รู้เรื่องไปนานแล้วครับ)
(1) "ไว้ได้เล่ม 173 แล้ว อ่านเทียบกับเล่ม 163 ถึงจะเข้าใจว่า ทำไมงานเขียนเก่าๆ มันแทบไม่มีประโยชน์ ในการเผยแพร่ครับ"
ขอ quote (1) ซ้ำแบบเน้นๆ ครับ ถ้าเป็นผู้ที่เคยอ่านงานเขียนของคุณพัณณาศิสตั้งแต่ต้นจะเข้าใจสิ่งที่พี่แจ๊คเขียนไว้ทันทีครับ
เพียงแต่หมุดไมล์ในการปักธงแบ่งยุคของผู้อ่านแต่ละคนอาจจะต่างกันบ้างเล็กน้อย สำหรับผู้ที่ไม่เคยอ่านเลยหรือได้อ่านไม่ครบ
ผมจะพอเทียบเคียงได้ดังนี้ครับ ฉบับที่ 163 เปรียบดั่ง Please Please Me ส่วนฉบับที่ 173 นี้เป็น Sgt.Pepper's Lonely Hearts Club Band แล้วครับ
ส่วนงานทั้งสองชุดนี้เป็นของวงดนตรีวงใดคงไม่ต้องบอกนะครับ
ผมชอบอันนี้ครับ
(2) "ชี้แจง เพื่อลดทอน ความเครียด จากเด็กๆรุ่นใหม่ ที่อยากจะอ่านบทความที่ล้ำยุค และล้ำค่า เหล่านั้น แต่ไม่มีโอกาสได้อ่าน ได้ศึกษา ได้ต่อยอด"
ที่พี่แจ๊คกล่าวว่าเกิดความเครียดจากเด็กรุ่นใหม่ที่อยากจะอ่าน.... แสดงว่าถ้าเปรียบเป็นการตลาดถือว่าหนังตัวอย่างที่นำมาฉายได้รับการตอบรับพอควรครับ
ส่วนเรื่องบาดแผลนั้นไม่ลึกอย่างที่พี่แจ๊คว่าครับ โดยเฉพาะเมื่อเราคำนึงถึงว่าผู้อ่านคือเราขณะนี้ (เลยหลักสี่กันแล้วบางท่านไปห้าแยกปากเกร็ดแล้ว)
ย้อนกลับไปอ่านงานของผู้เขียนในขณะนั้น (อายุ 20 นิดๆ ) ประกอบกับบริบทของโลกที่รายล้อมมีความต่างกันในด้านเวลาถึง 30 ปี
บาดแผลดังกล่าวถูกความโดดเด่นของการสร้างมุมมองในการเสพกลบได้นะครับ ตัวอย่างที่ผมนึกได้ในหัวเลยคือฉบับที่แนะนำ
Dark Side of the Moon ที่ค่อนข้างหลุดแต่ approach ในการเขียนก็โดดเด่นกลบสิ่งที่หลุดได้ ต่อให้นำมาอ่านวันนี้ก็ตาม