ต่อไป »

[JKNoremorse]

ยังไม่มีโอกาสได้ฟังชุดใหม่เลย มีใครฟังบ้างแล้วครับ ช่วยวิจารณ์หน่อยสิครับ  จากผู้จัดการออนไลน์
-----------------------------------------------------------------------------------

ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าทีเดียวสำหรับผลงานชุดที่แล้วอย่าง Inhuman Rampage หลังจากเพลงสุดมัน Through the Fire and Flames ที่ไปอยู่ในเกมดัง Guitar Hero III: Legends of Rock จนได้รับขนานนามว่าเป็นหนึ่งในเพลงที่เล่นยากที่สุดของซีรีส์จากจำนวนโน้ตอันมโหฬารในเพลงที่ยาวกว่า 7 นาที จนทำให้ชื่อของ DragonForce เป็นที่จดจำในทั้งในหมู่แฟนเพลงและคอเกมไปพร้อมๆ กัน

ขณะที่แฟนเกมหลายคนยังโค่นเพลงดังกล่าวไม่ทันได้ พวกเขาก็กลับมาอีกครั้งในผลงานชุดใหม่ Ultra Beatdown เป็นที่เรียบร้อย
       
       ชุดนี้ทางวงได้กลับไปใช้บริการ Karl Groom โปรดิวเซอร์มือกีตาร์ของวง Threshold ที่เคยโปรดิวช์สุดที่ 2 ได้อย่างยอดเยี่ยม แต่ถูกดันกลับไปเป็นซาวด์เอ็นจิเนียร์ในชุดที่ 3 จนชุดนี้กลับมาร่วมโปรดิวซ์กับวงร่วมกับ 2 มือกีตาร์อีกครั้ง
       
       เรื่องโปรดักชันชุดนี้ถือว่าเนียบกว่าชุดก่อนอย่างเห็นได้ชัดทั้งซาวด์ดนตรีโดยรวมไปจนถึงการบันทึกเสียงร้องของ ZP Theart ที่ฟังดูละเอียดกว่าชุดที่แล้ว
       
       แต่สิ่งที่แฟนเพลงคาดหวังจากวงที่มีสมาชิกฝีมือขนาดนี้ก็คือความหลากหลายของตัวเพลง ซึ่งตรงนี้อาจจะผิดหวังซักหน่อยเพราะพวกเขายังคงยึดมั่นในแนวทาง เพาเวอร์ เมทัล ในสไตล์ของพวกเขาอยู่เช่นเดิม ทุกเพลงจึงออกมาดูยิ่งใหญ่,รวดเร็ว,หนักหน่วง คอรัสที่สดใสและปิดท้ายเพลงอย่างเริ่ดหรูเหมือนกันหมดทุกเพลง เช่นเดียวกับซาวด์ที่ได้อิทธิพลมาจากวิดีโอเกมต่างๆ ซึ่งเป็นแนวทางที่พวกเขาใช้มาตั้งแต่ผลงานชุดแรกจนถึงปัจจุบัน
       
       แต่ที่เน้นเป็นพิเศษในชุดนี้จนสังเกตได้ก็คือ ในท่อน Bridge ที่ใช้เชื่อมแต่ละท่อนของเพลงนั้นพวกเขาจะเน้นซาวด์ที่ละเมียดละไมเพื่อใส่ความแปลกใหม่ให้กับเพลงที่เน้นความเร็วเป็นหลัก ซึ่งพระเอกงานนี้ตกเป็นของ Vadim Pruzhanov มือคีบอร์ดคนเก่งของวงนั้นเองที่โชว์ทั้งไลน์เปียโนที่ไพเราะและซาวด์เครื่องสายที่สวยงาม ซึ่งข้อได้เปรียบของวงเพาเวอร์อย่าง DragonForce คือการมีมือคีบอร์ดตัวจริงประจำตำแหน่งสมาชิกของวง ที่พร้อมจะใส่ความแปลกใหม่ให้กับเพลงได้เสมอๆ

   เปิดอัลบั้มกันด้วย 2 เพลงสไตล์ DragonForce แท้ๆ ที่รวดเร็วและหนักหน่วง เพื่อเปิดโอกาสให้สองมือกีตาร์คู่ Ibanez อย่าง Herman Li และ Sam Totman ได้โชว์ความเหนือมนุษย์กันเต็มที่ ทั้ง Heroes of Our Time ซิงเกิลแรกของวงที่เปิดตัวไปก่อนหน้านี้ และ The Fire Still Burns
       
       แต่หลังจาก 2 เพลงสุดมันนั้นแล้ว เพลงที่เหลือหลังจากนั้นพวกเขาดูจะพิถีพิถันกับตัวเพลงเพิ่มขึ้น ไม่ได้เน้นตะบี้ตะบันความเร็วใส่หูคนฟังแต่อย่างเดียว เริ่มจาก Reasons to Live ที่เริ่มอินโทรด้วยความไวเหมือนไม่ใช่มนุษย์ แต่จุดเด่นอยู่ที่ท่อนโซโลที่เริ่มด้วยจังหวะที่เชื่องช้าสวยงามสไตล์คลาสสิก สลับกันท่อน odd time signature และตามมาด้วยท่อนโชว์ไลน์กีตาร์คู่ประสานและโซโลคีบอร์ดที่ทั้งสวยงามและซับซ้อน
       
       คล้ายๆ กับ Heartbreak Armageddon ที่มาในจังหวะเนิบๆ ก่อนที่จะซัดกระจายแบบไม่พูดไม่จา แต่มาถึงท่อนโซโลจะได้พบกับทวีนกีตาร์อันบาดลึก สลับกับเสียงกีตาร์ที่ปรับโทนซะหวานซึ้ง และซัดกันต่อจนจบเพลง
       
       แฟนเพลงที่หลงใหลในความเร็วโดยเฉพาะคงต้องชอบแทร็คอย่าง The Last Journey Home ที่ไวปานนรกทั้งภาคริธึมและโซโล ปราบเซียนได้ทั้งในกีตาร์ฮีโร่และกีตาร์จริงๆ
       
       Inside the Winter Storm โชว์จุดเด่นในริฟฟ์กีตาร์ของท่อนโซโลที่ทำให้นึกถึง Iron Maiden ยุคคลาสสิกได้ไม่ยาก ก่อนจะมารับช่วงต่อไปด้วยลีลาสองกีตาร์คู่มังกรปีศาจที่ใส่กันกระจายจนจบเพลง
       
       The Warrior Inside เพลงปิดท้ายอัลบั้ม รวมทั้งเพลงพิเศษอย่าง Strike of the Ninja (เพลงแรกที่วงแต่งออกมาได้สั้นกว่า 5 นาที) Scars of Yesterday และ E.P.M. โชว์อิทธิพลที่เขาได้มาจากวิดิโอเกมอย่างแท้จริง โดยเฉพาะความหลากหลายของ 2 เพลงท้ายนี้น่าสนใจกว่าหลายๆ เพลงในอัลบั้มเต็มด้วยซ้ำไป
       
       มือแต่งเพลงหลักของวงยังคงเป็น Sam Totman เช่นเดิม ที่ควบทั้งตำแหน่งโปรดิวเซอร์และมือโซโลของวง เช่นเดียวกับอาเฮีย Herman Li มือกีตาร์ความภูมิใจจากฮ่องกง มีหน้าที่โชว์ซาวด์กีตาร์เสียงสุดพิศดารด้วยเทคนิคการใช้คันโยกเฉพาะตัวของเขาเป็นหลัก

 แม้ความเร็วจะเป็นจุดขายของวงที่เรียกแฟนๆ เข้ามาดูคอนเสิร์ตของพวกเขาอย่างแน่นเอียดในทุกๆ รอบ แต่ด้วยศักยภาพของวงจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่แฟนเพลงจะหวังในสิ่งที่มากกว่าความเร็วจากพวกเขา Ultra Beatdown เป็นผลงานที่ดูดีกว่า Inhuman Rampage ในทุกๆ ทาง แต่กระนั้นมันก็ยังไม่สามารถให้ระดับความตื่นเต้นอย่างที่ Sonic Firestorm เคยให้เอาไว้ได้ เช่นเดียวกับที่ยังไม่มีเพลงไหนในชุดนี้ที่จะมาแทนความยิ่งใหญ่ของ Valley of the Damned ได้เช่นเดิม
       
       แต่เชื่อว่าแฟนเพลงหลายๆ คนยังคงไม่ลืมความสนุกสนานที่ได้รับการคอนเสิร์ตการมาเยือนเมืองไทยครั้งที่ 2 ของพวกเขาเมื่อปีก่อนกันแน่ๆ แม้ระบบเสียงในวันนั้นจะเหลือทน แต่ DragonForce ก็โชว์ให้พวกเราเห็นอย่างชัดเจนว่าพวกเขา "ล้น" แค่ไหนในการสร้างการแสดงที่ยอดเยี่ยม ทั้งฝีมือ, ทีมเวิร์ค และความฮา ซึ่ง Ultra Beatdown จะเป็นแหล่งทรัพยากรที่ช่วยเพิ่มความมันในคอนเสิร์ตถัดไป(ในบ้านเรา)ของพวกเขาได้เป็นอย่างดี

[JKNoremorse]

ผมฟังชุด 2 Sonic firestorm เพลงโดยรวมเน้นไปทางเร็ว และเร็วมาก จะเด่นในเรื่องของกีต้าร์คู่ที่รับบทเป็นพระเอกยกอัลบั้ม
เรื่องโซโล่เร็ว หรือทวินลีดกีต้าร์ที่ขึ้นชื่อนั้นผมไม่รู้จะออกความเห็นยังไง เพราะจำไม่ค่อยได้แล้ว (เพราะเอาไปขายแล้ว) 
แต่สิ่งที่จำได้เด่น ๆ ในงานชุดนี้ คือ พาร์ททวินรึทึ่มกีต้าร์ที่รวดเร็วในบางเพลงครับ มันส์เจง ๆ

[ǝɹoɔǝsıɐuuoʎɐɯʎɹbuɐ]

ชุดนี้แก้มือได้ดีครับ หลังจากเคยมีอคติกับพวกเขาในอัลบั้มที่แล้ว แต่ตอนนี้ยกโทษให้แล้วครับ ดนตรีในอัลบั้มนี้มันขับเคี่ยวเข้มข้นกันมันส์หยดจริงๆ ต้องยอมรับว่าทักษะและความอึดของพวกเขานั้นสุดยอดจริงๆครับ ขอคารวะให้เลย 

[เพชร วิปลาส]

หน้าปกน่าจะสวยกว่านี้สักหน่อย ชอบชุดที่สองปกสวยดี

[ǝɹoɔǝsıɐuuoʎɐɯʎɹbuɐ]

ใหนๆเปิดหัวข้อเพาเวอร์เมทั่ลแล้ว ผมก็ขอฝอยต่อเลยนะครับ



Masterplan - Aeronautics (2005)

Masterplan คือวงเมโลดิคเพาเวอร์เมทั่ลที่ก่อตั้งโดยอดีตสาชิกของวง Helloween อย่าง Roland Grapow (Guitar) และ Uli Kursch (Drums) ซึ่งทั้งคู่ต้องการจะทำดนตรีเพาเวอร์เมทั่ลที่ทันสมัยและมีเมโลดี้มากขึ้น โดยได้ชักชวนสุดยอดนักร้องสายเมทั่ล/ฮาร์ดร๊อคอย่าง Jorn Lande เข้ามาเป็นนักร้องนำ ซึ่งสำหรับอัลบั้มแรกของวงนั้นยังไม่ค่อยน่าประทับใจสักเท่าไรนัก แต่สำหรับอัลบั้มถัดมาที่มีชื่อว่า Aeronautics นั้นถือเป้นหนึ่งในสุดยอดงานในสายเพาเวอร์เมทั่ลในสายตาของผมชุดนึงเลยครับ โดยในอัลบั้มนี้ทางวงได้เพิ่มบรรยากาศที่มืดมนเข้ามาเล็กน้อย หนักหน่วงมากขึ้น แต่ในขณะเดียวกันก็มีเมโลดี้สวยๆมากขึ้นด้วย ซึ่งดีกว่าอัลบั้มแรกในทุกๆด้านครับ ภาคกีตาร์ของ Roland Grapow ไม่ได้เน้นความเร็วมากนัก แต่เน้นการสอดใส่ลูกโซโล่สวยๆให้ถูกที่ถูกจังหวะ ดนตรีโดยรวมก็เป็นเพาเวอร์เมทั่ลที่เร็วพอประมาณ ส่วนใหญ่จะจังหวะกลางๆ เน้นความแน่นมากกว่า ที่เด็ดสุดๆคือเสียงร้องของ Jorn Lande ครับ คือเสียงของเขาไม่ได้โหนสูงมากจนทะลุเพดาน แต่จะมีสไตล์การร้องออกไปทางฮาร์ดร๊อคมากกว่า (ฟังดูคล้าย David Coverdale ในหลายๆจังหวะครับ) ซึงต้องยอมรับว่าเขาร้องดีมากจริงๆครับ เรียกว่าถ้าเขาไปเป้นนักร้องในยุค 70's ล่ะก็ เขาคงจะขึ้นแท่นเป็นนักร้องฮาร์ดร๊อคระดับตำนานได้อีกคนเลยล่ะครับ สรุปคือ Recommonded เต็มที่เลยครับชุดนี้ 

ป.ล. สำหรับเพลงที่เด่นสุดในชุดนี้น่าจะเป็นเพลง Wounds ซึ่งเป็นหนึ่งในเพลงเพาเวอร์เมทั่ลที่มีเมโลดี้ท่อนฮุคไพเราะที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา และเพลงบัลลาด After the War ที่ช่างซึ้งและได้อารมณ์มากๆ ชนิดที่ว่าเอาไปประกอบหนังเรื่อง Armageddon แทนเพลง I Don't Wanna Miss a Thing ของ Aerosmith ได้เลยครับ (เพลงนี้ Jorn Lande ร้องได้ถึงอารมณ์จริงๆครับ) 

[TRON]

ได้ัฟังแล้วเมโลดี้เพียบจริง เพลงอย่าง Wounds นี่เหมือน Keane เล่น Thrash Metal เลย 

[ǝɹoɔǝsıɐuuoʎɐɯʎɹbuɐ]

ได้ัฟังแล้วเมโลดี้เพียบจริง เพลงอย่าง Wounds นี่เหมือน Keane เล่น Thrash Metal เลย 

จริงๆแล้วเพลง Wounds นี่ริธึ่มพื้นฐานของเพาเวอร์เมทั่ลเลยนะครับ ไม่ใช่แธรชเมทั่ล แต่ยอมรับว่าเพลงนี้มันเพราะติดหนึบจริงๆครับ (แ่ต่หลังๆมานี่ผมติดเพลง Headbanger's Ballroom กับ Falling Sparrow ด้วยนะ) 

[TRON]

ได้ัฟังแล้วเมโลดี้เพียบจริง เพลงอย่าง Wounds นี่เหมือน Keane เล่น Thrash Metal เลย 

จริงๆแล้วเพลง Wounds นี่ริธึ่มพื้นฐานของเพาเวอร์เมทั่ลเลยนะครับ ไม่ใช่แธรชเมทั่ล แต่ยอมรับว่าเพลงนี้มันเพราะติดหนึบจริงๆครับ (แ่ต่หลังๆมานี่ผมติดเพลง Headbanger's Ballroom กับ Falling Sparrow ด้วยนะ) 

ลืมไปว่าวงนี้เป็น Melodic Power Metal 

[Terryl]

Masterplan คือวงเมโลดิคเพาเวอร์เมทั่ลที่ก่อตั้งโดยอดีตสาชิกของวง Helloween อย่าง Roland Grapow (Guitar) และ Uli Kursch (Drums)

Uli Kursch นี่ใช่ไหมที่เป็นคนเขียนเพลง The Departed ในชุด The Dark Ride? ผมชอบมากเลยว่ามันฉีก จากสไตล์ของ Helloween ดี ตอนฟังครั้งแรกนี่สะดุดกึกทันที ชอบครับ แต่ Masterplan ยังไม่เคยฟังซะที

[ǝɹoɔǝsıɐuuoʎɐɯʎɹbuɐ]

Masterplan คือวงเมโลดิคเพาเวอร์เมทั่ลที่ก่อตั้งโดยอดีตสาชิกของวง Helloween อย่าง Roland Grapow (Guitar) และ Uli Kursch (Drums)

Uli Kursch นี่ใช่ไหมที่เป็นคนเขียนเพลง The Departed ในชุด The Dark Ride? ผมชอบมากเลยว่ามันฉีก จากสไตล์ของ Helloween ดี ตอนฟังครั้งแรกนี่สะดุดกึกทันที ชอบครับ แต่ Masterplan ยังไม่เคยฟังซะที

บอกตามตรงว่าผมชอบ Masterplan มากกว่า Helloween เสียอีกครับ ถึงแม้มันอาจจะออกสมัยใหม่นิดๆ ติดฮาร์ดร๊อคหน่อยๆ ไม่ขลังเหมือน Helloween แต่ผมชอบความไพเราะหนักแน่นของมันมากๆเลยครับ ท่อนฮุคนี่เอาถึงตายแทบทุกเพลงเลยครับ (ผมชอบชุด Aeronautics และ MKII นะครับ แต่ชุดแรกก็ไม่ค่อยชอบเท่าไร เหมือนยังไม่เข้าที่เข้าทางครับ)

[Fog]

Serenity - Fallen Sanctuary



1. All Lights Reversed
2. Rust of Coming Apes
3. Coldness Kills
4. To Stone She Turned
5. Fairytales
6. The Heartblood Symphony
7. Velatum
8. Derelict
9. Sheltered (By the Obscure)
10. Oceans of Ruby
11. Journey’s End

ก่อนที่จะมาเริ่มต้นดูรายละเอียดในดนตรีในงานชุดใหม่ของ Serenity ก็ขอเกริ่นเป็นปูมหลังไว้สักนิดก็ละกันครับ วงนี้เป็นวงที่มาจากประเทศออสเตรีย เรื่องราวของพวกเขาเริ่มต้นขึ้นเมื่อปี 2001 เมื่อวงฟอร์มกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่หลังจากที่ทำเดโมกันไปหนึ่งชุดอล้วสมาชิกรุ่นบุกเบิกก็ต่างแยกย้ายกันไป ทำให้ต้องหาสมาชิกเข้ามาใหม่แทนจนเป็นรูปร่างอย่างปัจจุบัน พร้อมกับแนวดนตรีที่หนักแน่นและสวยงามจนเป็นเอกลักษณ์อย่างชัดเจน ตอนนี้พวกเขาอยู่ภายใต้คาถาของ Napalm Records สังกัดเมทัลที่มีวงยุโรปฝีมือดีๆมากมาย แต่แนวดนตรีที่โดดเด่นมากก็คงจะอยู่ในกลุ่มของไวกิ้งเมทัล ซึ่งดูจะขัดกับวงนี้พอควร แต่ว่าพวกเขาก็มีดีกรีที่ประสบความสำเร็จมาในขั้นหนึ่งแล้ว อย่างไรก็คงต้องติดตามกันต่อไป

สำหรับ Serenity นี้จะบอกว่าเป็นซิมโฟนิกพาวเวอร์เมทัลน่าจะถูกต้อง และพวกเขาก็มาอย่างไม่เสียชาติเกิดเสียด้วย เพราะอย่างไรก็ตาม ประเทศออสเตรียนี้ก็ถือว่าเป็นดินแดนของโมสาร์ท ฉะนั้นพวกจะเอาจะไม่เอาอิทธิพลจากคลาสสิกมาเลยก็คงไม่ได้ จริงไหม แต่เท่านั้นคงจะยังไม่พอ เพราะพวกท่านยังจะเอาอิทธิพลของทางฝั่งโปรเกรสสีฟเข้ามาอีก ทำให้งานดนตรีดูมีความสวยงามและมีพลังมากขึ้นไปอีก เรื่องความหนักแน่นคงไม่ต้องพูดถึงกัน เพราะริฟกีต้าร์นั้นคมชัดและดุดัน พร้อมประโคมไปด้วยเสียงออร์เคสตร้าชนิดที่ถ้าไม่เรียกอลังการแล้วจะเรียกว่าอะไร และเสียงออร์เคสตร้าเหล่านั้นจะเป็นตัวโอบอุ้มริฟอันหนักแน่นได้อย่างดีเสียด้วย ส่วนริทึ่มนั้นก็มีความรัดกุมเหนียวแน่น ไม่ว่าจะเป็นเพลงเร็วหรือช้า ไม่ว่าดนตรีจะหนักแน่นขนาดไหน แต่เสียงร้องนี่ก็ถือว่าเป็นจุดเด่นสำคัญเช่นกัน ในยามปกติแล้ว วงพาวเวอร์เมทัลทั่วๆไปจะใช้การร้องที่มีพลังและโหนเสียงจนสูงเข้าขั้นน่ากลัวทีเดียว (ยกเว้นอันเดร มาโทสละกระมัง ที่สูงธรรมชาติ) แต่ ในกรณีของ Georg Neuhauser มันกลับไม่ใช่เช่นนั้น เพราะเสียงของเขามีพลังจริง แต่ไม่เคยโหนสูงเลยแม้แต่สักครั้ง เสียงร้องของเขานั้นไพเราะนุ่มนวล แต่ว่าเข้ากับดนตรีที่หนักแน่นและอลังการของวงอย่างน่าประหลาดทีเดียว

เพลงที่น่าจะบ่งบอกได้ว่าพวกเขาได้รับอิทธิพลมาจากฝั่งโปรเกรสสีฟก็น่าจะเป็น The Heartblood Symphony ที่มีท่วงทำนองดนรีที่ซับซ้อนและสวยงาม แต่เป็นเพลงในจังหวะกลางๆที่ฟังได้ไม่ยากเท่าไรนัก ส่วนถ้าใครชอบอะไรที่หนักแน่นและสนุกก็ลองฟัง All Lights Reversed ซึ่งเป็นเพลงเปิดอัลบั้มที่นอกจากจะอลังการอย่างเดียวไม่พอ ริฟยังเล่นกันมันส์เป็นพลุแตกอีกด้วย และเพลงสุดท้ายของชุดที่น่าจะเอามาเป็นเพลงโปรโมตมากๆอย่าง Oceans of Ruby เพราะน่าจะเป็นเพลงที่ฟังแล้วสนุกที่สุดอีกหนึ่งเพลงละกระมัง แต่ก็ยังมีแทรกด้วยท่อนเปียโนเพราะๆเข้ามาอีกด้วย

องค์รวมของอัลบั้มนี้คงจะบอกได้ว่า วงนี้จะกลายเป็นวงพาวเวอร์เมทัลระดับแนวหน้าอีกวงได้อย่างแน่นอน เอาแค่เสียงร้องที่นุ่มนวลแต่มีพลังของ Georg และการประสานเสียงที่ไพเราะ นอกจากนี้ยังจะมีท่อนเปียโนเพราะๆแทรกเข้ามาแทบจะทุกเพลง จนผมอยากจะบอกว่า Serenity นี้เป็นวงพาวเวอร์เมทัลที่ ‘มีเสน่ห์’ ที่สุดวงหนึ่งในวงการเลยก็คงจะได้ละกระมัง

[ǝɹoɔǝsıɐuuoʎɐɯʎɹbuɐ]

Serenity ชุดนี้โอเคเลยครับ ภาคดนตรีสวยงามและซับซ้อนพอใช้ ฝีมือดีทีเดียว แต่ฟังไปฟังมากลับไม่ค่อยติดเท่าไรแฮะ