ต่อไป »

[เพชร วิปลาส]

เวลาจะนำพามันไปเอง

มันกำลังจะไปแล้วจริงๆครับ เร็วกว่าที่ผมคิดอีกนะเนี่ย 

[HARVEST]

 NOKIA 3310 ดีที่สุดตลอดกาล ตกไม่พัง โยนไม่แตก (แต่อย่าเขวี้ยง ) เสียงดัง ฟังชัด แต่งริงโทนเองได้ด้วย (คลาสสิคสุดๆ)

 ใช้ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองเท่ห์มากกกค่ะ ถ้าจำไม่ผิดซื้อมา7พันกว่าๆ จนตอนนี้เห็นตู้ขายอยู่ไม่กี่ร้อย 

[เพชร วิปลาส]

NOKIA 3310 ดีที่สุดตลอดกาล ตกไม่พัง โยนไม่แตก (แต่อย่าเขวี้ยง ) เสียงดัง ฟังชัด แต่งริงโทนเองได้ด้วย (คลาสสิคสุดๆ)

 ใช้ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองเท่ห์มากกกค่ะ ถ้าจำไม่ผิดซื้อมา7พันกว่าๆ จนตอนนี้เห็นตู้ขายอยู่ไม่กี่ร้อย 

ยังใช้อยู่เหรอครับ รักษาของดีมากเลย
ส่วนตัวผมชอบ Nokia 3210 มากๆ ตอนเรียนมหาลัยเมื่อสิบกว่าปีก่อน เป็นอะไรที่ใครมีแล้วเท่มาก

เห็นทีไรก็รู้สึกดีทุกที เป็นมือถือที่ผูกพันครับ นึกถึงช่วงเราวัยสะรุ่น วันๆเรียนๆเล่นๆ
จำได้ว่าราคาสองหมื่นกระมัง 

ไหนๆก็ไหนมารำลึกความอึดของมือถือกันฮะ 

http://topicstock.pantip.com/mbk/topicstock/2010/11/T9870888/T9870888.html

[JM-Sarn]

เอา Motorola ไปอีกยี่ห้อนึงเรื่องความทนครับ ที่บ้านทำตก หล่น เตะ ไปหลายรอบละแต่ยังดีอยู่เลย 

[HARVEST]

เอา Motorola ไปอีกยี่ห้อนึงเรื่องความทนครับ ที่บ้านทำตก หล่น เตะ ไปหลายรอบละแต่ยังดีอยู่เลย 

เอ่ออ..ทำตก ทำหล่นไม่ค่อยแปลก แต่เตะนี่ซิ อารมณ์ไหนค่ะเนี่ย? 55++

[HARVEST]

NOKIA 3310 ดีที่สุดตลอดกาล ตกไม่พัง โยนไม่แตก (แต่อย่าเขวี้ยง ) เสียงดัง ฟังชัด แต่งริงโทนเองได้ด้วย (คลาสสิคสุดๆ)

 ใช้ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองเท่ห์มากกกค่ะ ถ้าจำไม่ผิดซื้อมา7พันกว่าๆ จนตอนนี้เห็นตู้ขายอยู่ไม่กี่ร้อย 

ยังใช้อยู่เหรอครับ รักษาของดีมากเลย
ส่วนตัวผมชอบ Nokia 3210 มากๆ ตอนเรียนมหาลัยเมื่อสิบกว่าปีก่อน เป็นอะไรที่ใครมีแล้วเท่มาก

เห็นทีไรก็รู้สึกดีทุกที เป็นมือถือที่ผูกพันครับ นึกถึงช่วงเราวัยสะรุ่น วันๆเรียนๆเล่นๆ
จำได้ว่าราคาสองหมื่นกระมัง 

ไหนๆก็ไหนมารำลึกความอึดของมือถือกันฮะ 

http://topicstock.pantip.com/mbk/topicstock/2010/11/T9870888/T9870888.html

ตอนนี้ไม่ได้ใช้แล้วค่ะ แต่เก็บสำรองเผื่อเครื่องที่ใช้มีปัญหาฉุกเฉิน

 3310 ติดอันดับความทนจริงๆ ด้วย แต่ที่ชอบอีกเครื่องที่ติดอันดับ3น่ะค่ะ รุ่นกระติกน้ำ ตอนนั้นน่าจะแพงมากๆ แน่ๆ เลย ฮิฮิ 

[อั๋น501]

ผมเป็นคนที่ซื้อมือถือแต่รุ่นถูกๆใช้มาโดยตลอด หายบ้าง เสียบ้าง ให้ลูกน้องไปใช้บ้าง ตกแล้วใช้งานไม่คอยดีเลยต้องซื้อมือถือรุ่นที่ไม่แพงเท่าไร
อย่างมือถือรุ่นที่ซื้อใหม่ล่าสุด(เพราะของเก่าเสีย)เป็นยี่ห้อ Kokia รุ่นอะไรไม่รู้เป็นราคาพันกว่าบาทเท่านั้น ผมทำตกบ่อยเพราะเป็นรุ่นที่สไลด์
หน้าจอซึ่งไม่เหมาะกับผมเลยใช้งานไม่สะดวกหาซองยางสวมกันกระแทกก็ไม่ได้  เมื่อวันก่อนเดินผ่านร้านขายมือถือเห็นมีเครื่องมือสองขายอยู่
ก็เลยเดินเข้าไปดูเห็นมีเครื่องของยี่ห้อ BlackBerry มือสองสภาพดีขายอยู่ผมก็เลยถามว่าเครื่องซื้อในนี้หรือเปล่า น้องคนขายบอกว่าเป็นเครื่องซื้อ
ห้างมีประกันผมก็เลยถามเรื่องราคา ซึ่งขายสมพันกว่าบาทผมก็เลยสนใจเลยถามกลับไปว่าแล้วเครื่องเก่าผมให้เท่าไรน้องเค้าบอกว่าประมาณ
พันบาทเพราะเป็นรุ่นถูก ผมเลยเอาเพราะจ่ายเพิ่ม 2600 บาทและซื้อซองยางสวมอีก 100 บาทเป็นอันได้มือถือ bb มาใช้ซึ่งการใช้อะไรไม่เป็นเลย
ใช้แค่โทรเข้าโทรออกเท่านั้น  อย่างผมน่าจะเหมาะกับมือถือยี่ห้อ John's Phone (ฝากด้วยถ้าใครจะหารูปมาลงให้ด้วย)เป็นมือถือที่เรียกว่า
สุดยอดเทคโนโลยีของมือถือก็ไร้ความหมายเมื่อมาเจอกับมือถือยี่ห้อ John's Phone เป็นมือถือที่ซิมเปิ้ลที่สุดในโลก เพราะตัดฟังก์ชั่นการใช้งาน
มือถือแบบสมัยใหม่ทิ้งทั้งหมด ไม่มีอะไรให้มาเลยแม้แต่หน้าจอมีแต่ปุ่มกดตัวเลขที่ใหญ่มากมาให้เท่านั้น  แต่ที่สะใจผมมากก็คือเมนูเมมเบอร์โทร
แบบมือถือยี่ห้ออื่นๆต้องใช้เมนูค้นหาเบอร์โทร มาเจอกับของ John's Phone มีสมุดโน๊ตแปะมาให้ด้านหลังตัวเครืองพร้อมแถมปากกาให้มาด้วย
เป็นไงล่ะกับมือถือยี่ห้อนี้อยากให้เห็นรูปมากเลย  ขอบอกก่อนราคาไม่ถูกด้วยประมาณ 4000 - 5000 บาทเรียกว่าราคาขนาดนี้ซื้อมือถือรุ่นไฮเทค
ได้เลย

[panyarak]

ผมเป็นคนที่ซื้อมือถือแต่รุ่นถูกๆใช้มาโดยตลอด หายบ้าง เสียบ้าง ให้ลูกน้องไปใช้บ้าง ตกแล้วใช้งานไม่คอยดีเลยต้องซื้อมือถือรุ่นที่ไม่แพงเท่าไร
อย่างมือถือรุ่นที่ซื้อใหม่ล่าสุด(เพราะของเก่าเสีย)เป็นยี่ห้อ Kokia รุ่นอะไรไม่รู้เป็นราคาพันกว่าบาทเท่านั้น ผมทำตกบ่อยเพราะเป็นรุ่นที่สไลด์
หน้าจอซึ่งไม่เหมาะกับผมเลยใช้งานไม่สะดวกหาซองยางสวมกันกระแทกก็ไม่ได้  เมื่อวันก่อนเดินผ่านร้านขายมือถือเห็นมีเครื่องมือสองขายอยู่
ก็เลยเดินเข้าไปดูเห็นมีเครื่องของยี่ห้อ BlackBerry มือสองสภาพดีขายอยู่ผมก็เลยถามว่าเครื่องซื้อในนี้หรือเปล่า น้องคนขายบอกว่าเป็นเครื่องซื้อ
ห้างมีประกันผมก็เลยถามเรื่องราคา ซึ่งขายสมพันกว่าบาทผมก็เลยสนใจเลยถามกลับไปว่าแล้วเครื่องเก่าผมให้เท่าไรน้องเค้าบอกว่าประมาณ
พันบาทเพราะเป็นรุ่นถูก ผมเลยเอาเพราะจ่ายเพิ่ม 2600 บาทและซื้อซองยางสวมอีก 100 บาทเป็นอันได้มือถือ bb มาใช้ซึ่งการใช้อะไรไม่เป็นเลย
ใช้แค่โทรเข้าโทรออกเท่านั้น  อย่างผมน่าจะเหมาะกับมือถือยี่ห้อ John's Phone (ฝากด้วยถ้าใครจะหารูปมาลงให้ด้วย)เป็นมือถือที่เรียกว่า
สุดยอดเทคโนโลยีของมือถือก็ไร้ความหมายเมื่อมาเจอกับมือถือยี่ห้อ John's Phone เป็นมือถือที่ซิมเปิ้ลที่สุดในโลก เพราะตัดฟังก์ชั่นการใช้งาน
มือถือแบบสมัยใหม่ทิ้งทั้งหมด ไม่มีอะไรให้มาเลยแม้แต่หน้าจอมีแต่ปุ่มกดตัวเลขที่ใหญ่มากมาให้เท่านั้น  แต่ที่สะใจผมมากก็คือเมนูเมมเบอร์โทร
แบบมือถือยี่ห้ออื่นๆต้องใช้เมนูค้นหาเบอร์โทร มาเจอกับของ John's Phone มีสมุดโน๊ตแปะมาให้ด้านหลังตัวเครืองพร้อมแถมปากกาให้มาด้วย
เป็นไงล่ะกับมือถือยี่ห้อนี้อยากให้เห็นรูปมากเลย  ขอบอกก่อนราคาไม่ถูกด้วยประมาณ 4000 - 5000 บาทเรียกว่าราคาขนาดนี้ซื้อมือถือรุ่นไฮเทค
ได้เลย

[TRON]

อย่าบอกนะครับว่ารูปนี้คือสมุดจดโทรศัพท์ด้วยปากกาที่เก็บหลังแป้นเบอร์กดเลข ถ้าใช่นี่ฮามากครับ แต่ผมว่ามันย้อนยุคดีนะ

[TRON]

http://www.thaiprog.net/webboard/index.php?topic=4575.new#new

[ปีศาจลายคราม]

เวลาจะนำพามันไปเอง

เห็นด้วยครับ

[ปีศาจลายคราม]

ต่อจากกระทู้ ดูหนังแล้วมาคุยกันนะครับ คือเห็นว่าคนในเมืองส่วนใหญ่ตอนนี้ติดกันงอมแงม ผมเคยไปเที่ยวกับแฟนและเพื่อนๆของเขา ซึ่งทุกคนใช้ บีบี กันหมครับ พอไปทานข้าว ต่างคนแทบจะไม่พูดอะไรกัน กินข้าวหนึ่งคำ กดบีบี หันมาคุยกันไม่กี่คำ มากดบีบี ผมเห๋นแล้วแปลกๆยังไงไม่ทราบ

เมื่อสองเดือนก่อน ผมนัดทานอาหารเย็นกับเพื่อนอีกสองคน คนหนึ่งเคยทำงานอยู่ที่เดียวกันกับผม แต่ลาออกไปทำที่อื่นนานแล้ว สมัยที่ยังทำงานอยู่ที่เดียวกัน เขาเป็นคนร่าเริง ตลกโปกฮา เป็นตัวโจ๊กในวงเหล้า แต่พอกลับมาเจอกันอีกคราวนี้ เขาเปลี่ยนไป ดูขรึม พูดน้อยลง ทานอาหารไป พลางก้มหน้าก้มตาดูเครื่องมือสื่อสารในมือแทบจะตลอดเวลา ไม่สรวลเสเฮฮากับเพื่อนเหมือนแต่ก่อน ผมยังออกปากกับเขาเลยว่า "เจอกันคราวนี้ดูขรึมและพูดจาน้อยลงนะ อยากให้เฮฮาเหมือนแต่ก่อน" ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจนัยที่ผมต้องการสื่อหรือเปล่า และผมก็แอบกระซิบกับเพื่อนอีกคนหนึ่งด้วยว่า "นาน ๆ เจอกันที เจ้านี่มันสนใจแต่ไอ้เครื่องที่ถืออยู่ในมือมากกว่าจะสนใจคุยกับเพื่อนหรือไงวะ" เพื่อนอีกคนหนึ่งก็ว่า "มันคงบ้าเป็นพัก ๆ มั้ง ปล่อยมันเถอะ" ผมตอบว่า "ข้ากลัวมันบ้ายาวว่ะ อาการน่าเป็นห่วง"

[อั๋น501]

ต่อจากกระทู้ ดูหนังแล้วมาคุยกันนะครับ คือเห็นว่าคนในเมืองส่วนใหญ่ตอนนี้ติดกันงอมแงม ผมเคยไปเที่ยวกับแฟนและเพื่อนๆของเขา ซึ่งทุกคนใช้ บีบี กันหมครับ พอไปทานข้าว ต่างคนแทบจะไม่พูดอะไรกัน กินข้าวหนึ่งคำ กดบีบี หันมาคุยกันไม่กี่คำ มากดบีบี ผมเห๋นแล้วแปลกๆยังไงไม่ทราบ

เมื่อสองเดือนก่อน ผมนัดทานอาหารเย็นกับเพื่อนอีกสองคน คนหนึ่งเคยทำงานอยู่ที่เดียวกันกับผม แต่ลาออกไปทำที่อื่นนานแล้ว สมัยที่ยังทำงานอยู่ที่เดียวกัน เขาเป็นคนร่าเริง ตลกโปกฮา เป็นตัวโจ๊กในวงเหล้า แต่พอกลับมาเจอกันอีกคราวนี้ เขาเปลี่ยนไป ดูขรึม พูดน้อยลง ทานอาหารไป พลางก้มหน้าก้มตาดูเครื่องมือสื่อสารในมือแทบจะตลอดเวลา ไม่สรวลเสเฮฮากับเพื่อนเหมือนแต่ก่อน ผมยังออกปากกับเขาเลยว่า "เจอกันคราวนี้ดูขรึมและพูดจาน้อยลงนะ อยากให้เฮฮาเหมือนแต่ก่อน" ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจนัยที่ผมต้องการสื่อหรือเปล่า และผมก็แอบกระซิบกับเพื่อนอีกคนหนึ่งด้วยว่า "นาน ๆ เจอกันที เจ้านี่มันสนใจแต่ไอ้เครื่องที่ถืออยู่ในมือมากกว่าจะสนใจคุยกับเพื่อนหรือไงวะ" เพื่อนอีกคนหนึ่งก็ว่า "มันคงบ้าเป็นพัก ๆ มั้ง ปล่อยมันเถอะ" ผมตอบว่า "ข้ากลัวมันบ้ายาวว่ะ อาการน่าเป็นห่วง"

ผมมีความแปลกใจมากกับเทคโนโลยีสมัยนี้ที่ต้องเล่น Facebook หรือ Twitter อะไรพวกนี้  ทำไมไม่ใช้โทรศัพท์มือถือพูดคุยกันไปเลย
ผมว่าการพูดคุยกันมันส์กว่าการมานั่งอ่านอีกครับ  เมื่อสมัยก่อนช่วงที่ผมเป็นวัยรุ่นมือถือยังไม่เกิดมีแต่โทรศัพท์บ้าน พวกวัยรุ่นเวลาพูดคุยกัน
หรือหนุ่มสาวจีบกันนั่งโทรนอนโทรศัพท์กันเป็นชั่วโมงๆก็ยังได้เลยไม่เห็นต้องมานั่งพิมพ์ตัวหนังสือเหมือนกับเวลาพิมพ์งานส่งอาจารณ์เลย
ขนาดทุกวันนี้ผมนั่งพิมพ์ข้อความลงในเว็บเรานี้ สนุกสู้เวลาพวกเรามาเจอกันไม่ได้เลย ผมถึงเข้าใจที่เฮียโป่งมีนัดกันทุกวันศุกร์ที่เก่าเวลาเดิม

[ปีศาจลายคราม]

ต่อจากกระทู้ ดูหนังแล้วมาคุยกันนะครับ คือเห็นว่าคนในเมืองส่วนใหญ่ตอนนี้ติดกันงอมแงม ผมเคยไปเที่ยวกับแฟนและเพื่อนๆของเขา ซึ่งทุกคนใช้ บีบี กันหมครับ พอไปทานข้าว ต่างคนแทบจะไม่พูดอะไรกัน กินข้าวหนึ่งคำ กดบีบี หันมาคุยกันไม่กี่คำ มากดบีบี ผมเห๋นแล้วแปลกๆยังไงไม่ทราบ

เมื่อสองเดือนก่อน ผมนัดทานอาหารเย็นกับเพื่อนอีกสองคน คนหนึ่งเคยทำงานอยู่ที่เดียวกันกับผม แต่ลาออกไปทำที่อื่นนานแล้ว สมัยที่ยังทำงานอยู่ที่เดียวกัน เขาเป็นคนร่าเริง ตลกโปกฮา เป็นตัวโจ๊กในวงเหล้า แต่พอกลับมาเจอกันอีกคราวนี้ เขาเปลี่ยนไป ดูขรึม พูดน้อยลง ทานอาหารไป พลางก้มหน้าก้มตาดูเครื่องมือสื่อสารในมือแทบจะตลอดเวลา ไม่สรวลเสเฮฮากับเพื่อนเหมือนแต่ก่อน ผมยังออกปากกับเขาเลยว่า "เจอกันคราวนี้ดูขรึมและพูดจาน้อยลงนะ อยากให้เฮฮาเหมือนแต่ก่อน" ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจนัยที่ผมต้องการสื่อหรือเปล่า และผมก็แอบกระซิบกับเพื่อนอีกคนหนึ่งด้วยว่า "นาน ๆ เจอกันที เจ้านี่มันสนใจแต่ไอ้เครื่องที่ถืออยู่ในมือมากกว่าจะสนใจคุยกับเพื่อนหรือไงวะ" เพื่อนอีกคนหนึ่งก็ว่า "มันคงบ้าเป็นพัก ๆ มั้ง ปล่อยมันเถอะ" ผมตอบว่า "ข้ากลัวมันบ้ายาวว่ะ อาการน่าเป็นห่วง"

ผมมีความแปลกใจมากกับเทคโนโลยีสมัยนี้ที่ต้องเล่น Facebook หรือ Twitter อะไรพวกนี้  ทำไมไม่ใช้โทรศัพท์มือถือพูดคุยกันไปเลย
ผมว่าการพูดคุยกันมันส์กว่าการมานั่งอ่านอีกครับ  เมื่อสมัยก่อนช่วงที่ผมเป็นวัยรุ่นมือถือยังไม่เกิดมีแต่โทรศัพท์บ้าน พวกวัยรุ่นเวลาพูดคุยกัน
หรือหนุ่มสาวจีบกันนั่งโทรนอนโทรศัพท์กันเป็นชั่วโมงๆก็ยังได้เลยไม่เห็นต้องมานั่งพิมพ์ตัวหนังสือเหมือนกับเวลาพิมพ์งานส่งอาจารณ์เลย
ขนาดทุกวันนี้ผมนั่งพิมพ์ข้อความลงในเว็บเรานี้ สนุกสู้เวลาพวกเรามาเจอกันไม่ได้เลย ผมถึงเข้าใจที่เฮียโป่งมีนัดกันทุกวันศุกร์ที่เก่าเวลาเดิม

ผมเห็นด้วยในเรื่องการใช้โทรศัพท์บ้าน ถ้าจะคุยกันนาน ๆ และทั้งสองฝ่ายต่างอยู่บ้าน ผมว่าใช้โทรศัพท์จะเหมาะสมและประหยัดที่สุด ส่วนเรื่องคุยกันในเว็บบอร์ด ผมเห็นว่าเป็นการแชร์ความคิดเห็นและประสบการณ์เป็นตัวอักษรผ่านโลกไซเบอร์ ซึ่งบางครั้งอาจมีสาระบ้าง ไม่มีสาระบ้าง แต่การแสดงข้อคิดเห็น ข้อเท็จจริง หรือประสบการณ์เป็นลายลักษณ์อักษรก็อาจเป็นประโยชน์แก่ผู้สนใจเข้ามาอ่านเพื่อหาข้อมูลหรือความรู้บ้างไม่มากก็น้อยครับ

[อั๋น501]

ต่อจากกระทู้ ดูหนังแล้วมาคุยกันนะครับ คือเห็นว่าคนในเมืองส่วนใหญ่ตอนนี้ติดกันงอมแงม ผมเคยไปเที่ยวกับแฟนและเพื่อนๆของเขา ซึ่งทุกคนใช้ บีบี กันหมครับ พอไปทานข้าว ต่างคนแทบจะไม่พูดอะไรกัน กินข้าวหนึ่งคำ กดบีบี หันมาคุยกันไม่กี่คำ มากดบีบี ผมเห๋นแล้วแปลกๆยังไงไม่ทราบ

เมื่อสองเดือนก่อน ผมนัดทานอาหารเย็นกับเพื่อนอีกสองคน คนหนึ่งเคยทำงานอยู่ที่เดียวกันกับผม แต่ลาออกไปทำที่อื่นนานแล้ว สมัยที่ยังทำงานอยู่ที่เดียวกัน เขาเป็นคนร่าเริง ตลกโปกฮา เป็นตัวโจ๊กในวงเหล้า แต่พอกลับมาเจอกันอีกคราวนี้ เขาเปลี่ยนไป ดูขรึม พูดน้อยลง ทานอาหารไป พลางก้มหน้าก้มตาดูเครื่องมือสื่อสารในมือแทบจะตลอดเวลา ไม่สรวลเสเฮฮากับเพื่อนเหมือนแต่ก่อน ผมยังออกปากกับเขาเลยว่า "เจอกันคราวนี้ดูขรึมและพูดจาน้อยลงนะ อยากให้เฮฮาเหมือนแต่ก่อน" ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจนัยที่ผมต้องการสื่อหรือเปล่า และผมก็แอบกระซิบกับเพื่อนอีกคนหนึ่งด้วยว่า "นาน ๆ เจอกันที เจ้านี่มันสนใจแต่ไอ้เครื่องที่ถืออยู่ในมือมากกว่าจะสนใจคุยกับเพื่อนหรือไงวะ" เพื่อนอีกคนหนึ่งก็ว่า "มันคงบ้าเป็นพัก ๆ มั้ง ปล่อยมันเถอะ" ผมตอบว่า "ข้ากลัวมันบ้ายาวว่ะ อาการน่าเป็นห่วง"

ผมมีความแปลกใจมากกับเทคโนโลยีสมัยนี้ที่ต้องเล่น Facebook หรือ Twitter อะไรพวกนี้  ทำไมไม่ใช้โทรศัพท์มือถือพูดคุยกันไปเลย
ผมว่าการพูดคุยกันมันส์กว่าการมานั่งอ่านอีกครับ  เมื่อสมัยก่อนช่วงที่ผมเป็นวัยรุ่นมือถือยังไม่เกิดมีแต่โทรศัพท์บ้าน พวกวัยรุ่นเวลาพูดคุยกัน
หรือหนุ่มสาวจีบกันนั่งโทรนอนโทรศัพท์กันเป็นชั่วโมงๆก็ยังได้เลยไม่เห็นต้องมานั่งพิมพ์ตัวหนังสือเหมือนกับเวลาพิมพ์งานส่งอาจารณ์เลย
ขนาดทุกวันนี้ผมนั่งพิมพ์ข้อความลงในเว็บเรานี้ สนุกสู้เวลาพวกเรามาเจอกันไม่ได้เลย ผมถึงเข้าใจที่เฮียโป่งมีนัดกันทุกวันศุกร์ที่เก่าเวลาเดิม

ผมเห็นด้วยในเรื่องการใช้โทรศัพท์บ้าน ถ้าจะคุยกันนาน ๆ และทั้งสองฝ่ายต่างอยู่บ้าน ผมว่าใช้โทรศัพท์จะเหมาะสมและประหยัดที่สุด ส่วนเรื่องคุยกันในเว็บบอร์ด ผมเห็นว่าเป็นการแชร์ความคิดเห็นและประสบการณ์เป็นตัวอักษรผ่านโลกไซเบอร์ ซึ่งบางครั้งอาจมีสาระบ้าง ไม่มีสาระบ้าง แต่การแสดงข้อคิดเห็น ข้อเท็จจริง หรือประสบการณ์เป็นลายลักษณ์อักษรก็อาจเป็นประโยชน์แก่ผู้สนใจเข้ามาอ่านเพื่อหาข้อมูลหรือความรู้บ้างไม่มากก็น้อยครับ

อันนี้ผมเห็นด้วยประโยชน์ของโลกไซเบอร์ ผมว่ามันมีประโยชน์อย่างมากถ้ารูจักใช้มัน  เพราะโลกไซเบอร์นี่ไงผมถึงได้รู้จักกับพี่ปีศาจแผ่นเสียง,
พี่ผีไฮไฟ, คุณหมอนักเำพลง,พี่ตั้มเสาหลัก และเพือนๆน้องๆอีกมากมายที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ