ผมชอบมากครับชุดนี้ อย่างที่เคยบอกว่าผมโปรดปราน Tangerine Dream ยุค Pink Years ที่สุด ซึ่งก็รวมถึง Electronic Meditation ด้วยครับ

ผมว่าอันนี้น่าจะเคยเห็นผ่านตามากันบ้าง สำหรับ Philosophy of the World (1969) อัลบั้มเต็มเพียงชุดเดียวของสามสาว The Shaggs... ครับ ผมว่าพวกเธอไม่ได้คิดจะทำงานทดลงทดลองหรืออยากริเป็นดาดาอิสต์อะไรกับเขาหรอก ก็เพียงแค่มี The Beatles เป็นไอดอลสุดกรี๊ดและอยากลุกขึ้นมาจับไมก์จับกีตาร์บ้างเท่านั้น แต่ปัญหามันก็คือ.. พวกเธอเล่นดนตรีไม่เป็น หรือไม่ก็คงเพิ่งหัดเล่นจริงๆครับ ดนตรีบับเบิลกัมป๊อปในอัลบั้มนี้จึงกลายเป็นนรกของสรรพเสียงหรรษาต่างๆที่ไม่เคยจะลงรอยกันแม้แต่นาทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นเสียงร้องผิดคีย์ คอร์ดกีตาร์ง่ายๆแต่บิดเพี้ยน กลองอ่อนหัดไร้จังหวะจะโคน (ที่ไม่เคยหยุดนิ่งสักวินาที) และเนื้อเพลงที่สดใสจนน่าขนลุก กลายเป็น LP อวองต์การ์ดสุดซอยโดยไม่ได้ตั้งใจ (หรือจริงๆแล้วตั้งใจ?)

ถ้าจะให้สรุปจริงๆก็คืองานห่วยแหละครับ ห่วยจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว แต่เผอิญว่าความบ้าคลั่งนี้มันดันไปโดนต่อมเพี้ยนของใครบางคนเข้า (อาจรวมถึงผมด้วย) อัลบั้มนี้จึงกลายเป็นผลงาน Cult Classic ไปซะงั้น ซึ่งผมว่านี่เป็นความรู้สึกเดียวกับที่ผมหลงใหลงานของ Jandek หรือพวก Outsider Black Metal สุดชายขอบยุคปัจจุบันนี่แหละครับ มันฟังแล้วสนุกอย่างบอกไม่ถูกนะ ไม่ใช่สนุกเพราะเอาฮาด้วยครับ มันเป็นความหลงใหลที่ไร้เหตุผลจริงๆ

จะว่าดีกว่าก็ไม่เชิง แต่ตามรสนิยมของผม ผมจะชอบงานของ Pekka Pohjola มากกว่า Wigwam ครับ เพราะรู้สึกว่างานมีความละเอียด อิสระ และหลากหลายกว่า การผสมผสานแจ๊สเข้ากับซิมโฟนิคพร๊อกก็ทำออกมาได้ลงตัวและมีสีสันมากกว่าด้วย ถ้าจะให้สรุปแบบเป็นกลางๆ ก็ต้องบอกว่าคุณภาพไม่หนีกันเลยครับ

เป็น Krautrock ที่เข้าขั้นมาสเตอร์พีซสำหรับผมครับ ได้อิทธิพลการแจมสไตล์แจ๊สมาจากวงอย่าง Soft Machine ค่อนข้างชัด แต่จะโดดเด่นสุดๆด้วยออร์แกนที่เล่นได้อร่อยมากครับ แถมยังเอาไปผ่านเอฟเฟคต์อนาล็อกต่างๆเพื่อความโดดเด้งด้วย ถือเป็นพระเอกของชุดนี้อย่างแท้จริง การบันทึกเสียงอาจไม่ถึงกับดีมาก แต่ผมชอบแบบนี้แหละครับ สดดี แถมได้ไดนามิคเต็มเปี่ยมเลยด้วย

นึกถึง Robert Wyatt เลยครับ เพราะเป็นมันสมองที่แท้จริงของ Soft Machine งานเดี่ยวของเขาแม้จะมีบางงานที่ชวนง่วงไปบ้าง แต่ก็แสนประณีต และมีลุกเล่นสดใหม่มานำเสนออยู่เสมอ หรือแม้แต่ Peter Gabriel ก็ด้วย เพราะถึงแม้จะคนละแนวกับ Genesis ยุครุ่งเรือง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่างานเดี่ยวของเขาลึกซึ้ง เต็มไปด้วยความคิดสร้างสรรค์ และน่าสนใจกว่างานของ Genesis ในยุค 80s ครับ

วงที่เต็มไปด้วยสมาชิกมากฝีมืออย่าง Heldon ก็แน่นอนครับว่าหลังจาก Disbanded แล้วสมาชิกแต่ละคนก็แยกย้ายกันไปสร้างผลงานน่าสนใจต่างๆไว้มากมายอาทิเช่น
- Richard Pinhas ผู้เป็นหัวหน้าวง งาน Prog Electronics ได้คุณภาพไม่แพ้ Heldon เลย ยิ่งงานยุคหลังๆของเขาที่กระเถิบเข้าไปสู่โลกของน้อยส์และดนตรีทดลองมากขึ้น ก็ยิ่งน่าสนใจครับ
- Georges Grunblatt ออกงานชุด K-Priss เป้นงานที่ผสม Prog Electronics เข้ากับ Jazz Fusion และ Funk ได้อย่างลงตัว
- Patrick Gauthier ออกงานชุด BÉBÉ GODZILLA อีกหนึ่งอัลบั้มทรงคุณค่าในสาย Zeuhl
- Jannick Top ทำงานแนว Zeuhl ชั้นดีออกมาสองอัลบั้ม แต่เป็นในยุค 2000s

ขอลง Gimmick ประเภท Anti-Record เป็นสมบัติคนบ้าแบบที่ไม่ต้องการเหตุผลใดๆมาอธิบายทั้งสิ้นนะครับ (แต่ผมมองว่าพวกนี้เป็น Conceptual Art อย่างนึง)

The Gerogerigegege - This Is Shaking Box Music: You Are Noisemaker (vol. 1 ฿ 2)

ผลงานของศิลปินน้อยส์สุดอื้อฉาวจากแดนปลาดิบ ครับ มันไม่ใช่อัลบั้มแบบปกติทั่วไปหรอก และคนที่ทำเพลงในอัลบั้มนี้ก็คือคุณเองนั่นแหละ เพราะในแพคเกจจะมีกล่องโลหะมาให้เขย่านั่นเอง



The Gerogerigegege - Art is Over

ไม่เพียงแค่นั้นครับ พวกมันยังอุตส่าห์จะออกอัลบั้มนี้อีก คราวนี้เป้นกล่องอีกแล้วครับ แต่ข้างในไม่มีเทป ซีดี แผ่นเสียง หรืออะไรอยู่เลยนอกจากหนวดปลาหมึกตากแห้งหนึ่งเส้น...



Reynols - Gordura Vegetal Hidrogenada

อันนี้เป้นกิมมิกเพราะคำอธิบายบนหน้าปกแท้ๆครับ มันเขียนไว้ว่า The Record Evaporated 15 Seconds Ago... ใช่แล้วครับ มันไม่ใช่ซองเปล่าจริงๆนะ แต่แผ่นมันเพิ่งระเหิดกลายเป็นอากาศเมื่อกี้เอง (จะบ้าเรอะ!)



Gerry & the Holograms - The Emperor's New Music

มันเล่นเอากาวติดแผ่นเสียงไว้แนบสนิทเลยครับ (แล้วจะฟังยังไง) ผมว่าแผ่นเสียงมันก็แผ่นเสียงเปล่านั่นแหละ



Pasztö Power  - s/t

เกือบจะปกติแล้วครับ ถ้ามันไม่เอากระดาษทรายมาติดแผ่นเสียงไว้ด้านนึง



Zebra Mu - Strawberry Lace

คาสเซตต์ความยาว 1 นาที ก็ไม่แปลกครับ แต่ปัญหามันอยู่ตรงไอ้บ้านี่มันเอาขนมกัมมี่รสสตรอเบอรี่มาใส่แทนเนื้อเทปน่ะสิ อันนี้ห้ามเอาไปเปิดกับเครื่องเล่นเด็ดขาดนะครับ โอกาสพังสูง

ดูโอศิลปินทดลองหลุดโลก Bull of Heaven ก่อตั้งวงในปี 2008 จนถึงบัดนี้มีผลงานออกมา 411 ชุดแล้วครับ (อัลบั้มเต็ม 316 ชุด, อีพี 95) และจริงๆในปี 2012 พวกเขาออกอัลบั้มเพียงชุดเดียวเท่านั้น ซึ่งแนวดนตรีก็มีหลากหลายครอบจักรวาลไม่ว่าจะเป็นโดรน แอมเบียนท์ มินิมัลลิสม์ น้อยส์ ฟรีแจ๊ส สโตเนอร์ร็อค พร๊อกร็อค โฟล์ค และอีกมากมายครับ

อีกหนึ่งจุดเด่นของวงนี้คือเพลงที่ยาวมากๆ มีตั้งแต่กินเวลาหลายชั่วโมง หลายวัน หลายเดือน หลายปี ไปจนถึงความยาวที่ยาวกว่าอายุของจักรวาลก็มี ที่มันยาวได้ขนาดนี้เพราะงานเพลงบางชุดของพวกเขาต้องใช้วิธีแตกไฟล์ลูปจำนวนมหาศาลเอาครับ และว่ากันว่าหากจะให้ไฟล์มัน sync กันพอดิบพอดีจริงๆก็ต้องใช้เวลาประมาณนี้แหละ (ซึ่งคงไม่มีใครทำได้แม้แต่ตัวศิลปินเอง) นอกจากนี้ในบางอัลบั้มยังมีการซ่อนเกมปริศนา เช่นต้องแตกไฟล์กลับไปกลับมาสักร้อยครั้ง เปลี่ยนสกุลไฟล์ แล้วแตกแตกสิบกว่าครั้ง ถึงจะได้ตัวเพลงที่แท้จริงมาฟัง อะไรประมาณนี้ คือมันอาจจะดูบ้าบอนะครับ แต่ในแง่ของการสร้าง Myth และความเป็น Gimmick แล้วผมว่าพวกเขามีไอเดียที่ไม่เลวจริงๆ





 

เป็นหนึ่งในอัลบั้มที่เข้าข่ายแน่นอนครับ แม้จะไม่ถึงกับแปลกอะไรมากถ้าฟังในยุคนี้ แต่มันก็เป็นการบุกเบิกและเป็นอิทธิพลสำคัญต่อสายดนตรี Ambient และ Drone ที่จะได้รับความนิยมในระดับอันเดอร์กราวด์ในทศวรรษถัดมา คือแน่นอนว่า Droning Music เนี่ยมันมีแทรกๆมาให้เห็นในดนตรีแนวต่างๆมาก่อนหน้าชุดนี้หลายปีแล้ว แต่ (No Pussyfooting) ถือว่าทำออกมาให้อุตสาหกรรมดนตรีได้เห็นเป็นรูปธรรมที่สุดครับ

ในช่วงปลายยุค 70s นอกจากวงอย่าง Throbbing Gristle, SPK หรือ Cabaret Voltaire แล้ว ก็ยังมี NON ของ Boyd Rice อีกครับที่เป็นหนึ่งในโปรเจคต์หัวหอกในยุคตั้งไข่ของดนตรีอินดัสเตรียล ทว่าอีตา Boyd Rice สุดที่รักของผมแกบ้ากว่านั้นครับ คือแกชอบทำดนตรีที่มีฤทธิ์ล้างสมองคนใด แผ่น 7 นิ้ว Pagan Muzak (1978) ชุดนี้คือตัวอย่างที่ดีครับ เพราะมันไม่มีอะไรเลยนอกจากการเอาเทิร์นเทเบิลมาเล่นลูปน้อยส์/เครื่องจักรพิการวนไปวนมาเป็นจำนวน 17 ลูปด้วยกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น แถมบนปกยังระบุไว้ว่าคุณจะเล่นด้วยสปีดเท่าไหร่ก็ได้อีกต่างหาก ซึ่งการจะรับฟังงานชุดนี้ให้ได้อรรถรสที่สุดผมแนะนำให้ฟังในห้องมืด เปิดโวลุ่มดังๆ แล้วปล่อยให้แต่ละลูปมันวนไปวนมาสัก 20 นาที ผมเชื่อว่าผลที่ได้คือในวันนั้นคุณจะคุยกับใครไม่เป็นภาษาคนตลอดทั้งวันครับ

ถ้าพูดถึงดนตรีที่แปลก แสนล้ำ มาก่อนกาล และเต็มไปด้วยลูกบ้าอย่างน่าเหลือเชื่อจนแทบจะนึกว่าเป็นศิลปินจากอีกทศวรรษหนึ่งนั่งไทม์แมชชีนกลับมาทำอัลบั้มก็มิปาน ผมมักจะนึกถึง Orgasm (1969) อัลบั้มเต็มชุดแรกและชุดเดียวของวง Avant-Folk ชายขอบจากนิวยอร์คครับ มันบ้าแค่ใหนน่ะเหรอ คือถ้าจะว่ากันตามประวัติศาสตร์ดนตรีแล้ว ดนตรีอินดัสเตรียลจะยังไม่ถือกำเนิดอย่างเป็นทางการจนกว่าตำนานนักทดลองอย่าง Throbbing Gristle จะออกอัลบั้ม The Second Annual Report ในปี 1977 ใช่ไหมครับ แต่ถ้าหากคุณได้ฟังเพลงอย่าง Toth, Scribe I และ Caledonia ในอัลบั้มนี้ คุณจะพบว่าพวก Cromagnon ได้ลองนำเอา Soundscape อันน่าขนลุกและสุ้มเสียงที่ราวกับเครื่องจักรผุพังวิปลาสมาผสมผสานในดนตรีโฟล์คหลอนๆมาก่อนแล้ว นี่ยังไม่นับเสียงร้องในบางแทร็คที่เข้าข่าย Proto-Black Metal, น้อยส์ระคายหู, เสียงปีสก๊อตดังระงมสุดหลอนดุจดั่งแตรพิพากษาจากนรก, เสียงร้องตะโกนฟังไม่ได้ศัพท์ราวกับอยู่ในพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ของคนบ้า เรื่อยไปจนถึงอิทธิพล Doo-Wop ในเพลง "Fantasy" และแทร็คพิลึกๆอย่าง "Ritual Feast of the Libido" ที่ไม่ต่างอะไรจากการนั่งฟังซอมบี้นักช้อปลากรถเข็นอย่างไร้สติไปทั่วซูเปอร์มาเก็ต!

แน่นอนว่านี่คืองานประเภทที่ถ้าไม่หลงใหลก็คงจะเกลียดกันเข้าไส้ไปตลอดกาลเลยทีเดียว แต่ก็ต้องยอมรับครับว่าสำหรับยุคนั้นพวกเขากล้ามากจริงๆที่พยายามทำอะไรแบบนี้ออกมา แต่กระนั้นก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่กวนใจผมมากก็คือผมแทบไม่เคยเห็นอัลบั้มชุดนี้ติดเป็นส่วนหนึ่งในลิสต์ประเภท The Weirdest Album Ever Made ของสำนักใดเลยครับ (ยกเว้นใน rateyourmusic ที่สมาชิกหลายๆคนยกให้ชุดนี้เป็น Cult Classic ไปแล้ว)

บอกได้เลยว่าไพเราะและประณีตโคตรๆครับ Yoel Schwarcz เล่นเครื่องเป่าต่างๆได้ไพเราะอ่อนหวานมาก แถามยังเอาสไตล์ Spanish Guitar ละเมียดละไมมาผสมผสานในบรรยากาศเพลงแบบชนบทอังกฤษได้ลงตัวมาก ใน Rateyourmusic ผมกดให้ชุดนี้ 4.5/5 ดาวเลยครับ

พร๊อก/ฟิวชั่นแจ๊สฝีมือดี ริธึ่มแน่นเนี้ยบติดกลิ่นฟังก์เล็กน้อย โปรกดักชั่นเยี่ยมมาก แต่ข้อเสียคือแทบไม่มีลูกบ้าเลย ซึ่งจุดนี้ไม่ถูกใจผมอย่างแรงครับ

ช่วงนี้เห็นว่าบอร์ดเงียบมากถึงมากที่สุด และไม่ค่อยมีเรื่องราวอะไรที่แปลกใหม่สักเท่าไหร่ จึงขอตั้งกระทู้นี้เอาไว้สำหรับพูดคุย แนะนำ ออกความเห็น และแลกเปลี่ยนความรู้เกี่ยวกับดนตรีที่แปลกหู บิดเพี้ยน พิ้ศดาร และแหกขนบทั้งหลาย ซึ่งผมว่าคอพร๊อกเองก็น่าจะมีความสนใจในงานจำพวกนี้อยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่ในที่นี้ขอจำกัดขอบเขตให้เป็นงานภายในยุค 70s หรือก่อนหน้านั้นเท่านั้นนะครับ เพราะน่าจะเป็นยุคที่สมาชิกบอร์ดให้ความสนใจเป็นพิเศษ และเพื่อความไม่มั่ว (เพราะหลังจากยุค 70s เป็นต้นไป มันทดลองกันบ้าคลั่งขึ้นไปอีกหลายเท่าครับ)

ในกรณีของพี่น้องตระกูล Gibbs ผมมองว่าเค้าเป็นอัจฉริยะครับ เพราะเขาแสดงให้เห็นว่าเขาสามารถแต่งเพลงอาร์ตๆหรือเพลงเน้นรายละเอียดให้ Serious Listener ฟังได้ (ตัวอย่างเช่นชุด Odessa หรือไม่ก็ Trafalgar ที่แม้จะไม่ถึงขั้นอาร์ตป๊อปแต่ก็มีเพลงละเมียดๆอยู่มาก) แต่ในขณะเดียวกันก็มี pop sense ชนิดร้ายกาจที่ทำให้เวลาเขาอยากจะแต่งเพลงป๊อปก็ติดหูและฮิตชนิดที่เปิดกันจนเอียนอย่างที่ว่ามานี่เลย

จริงๆแล้วผมก็มีความเชื่อที่ว่าการแต่งเพลงป๊อปให้ไพเราะติดหู ก็ยากไม่แพ้การแต่งเพลงพร๊อกมหากาพย์ยาว 20 นาทีเลย เพียงแต่มันต้องใช้เซนส์และสกิลที่แตกต่างกันครับ

Airway - Live at LACE



Taj Mahal Travellers - July 15,1972 / August 1974