พิมพ์หน้านี้ - (ฝรั่ง) เขาว่าไว้ อันว่าด้วย progressive rock

สืบเนื่องมาจากการท่องเว็บดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยเปื่อย ถ้าเจอข้อมูลอะไรที่น่าสนใจและทางเมืองนอกเมืองนาฝั่งโน้นเขาว่าอะไรกันไว้ ก็จะเอาลิงค์มาแปะไว้ให้เข้าไปดูกัน ถ้าไม่ค่อยคุ้นกับภาษาอังปะกิต อาจต้องใช้ความพยายามนิดนึง แต่อนุมานเอาว่าชาวชุมชน Thai Prog ส่วนใหญ่ก็คงคุ้นเคยหรือแตกฉานภาษาต่างประเทศอยู่แล้ว ไม่งั้นคงไม่ฟังเพลงฝรั่งหรอก ใช่มั้ยครับ 555 :D

เรื่องแรก จาก www.popmatters.com ว่าด้วย "สุดยอด 25 อัลบั้ม progressive rock" จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับเขา ก็ดูกันไปก่อนครับ อิอิ ;D

http://www.popmatters.com/column/the-25-best-classic-progressive-rock-albums/

เรามาดู "สุดยอด 25 อัลบั้ม progressive rock" กันทีละชุดดีไหมครับ (ว่ากันตามข้อมูลของ popmatters.com) นับแต่อันดับที่ 25 ขึ้นมาเลย ผมขออนุญาตแปลแบบรวบรัดเอาความเพื่อให้อ่านเข้าใจง่ายก็แล้วกัน (สมาชิกท่านอื่นจะเข้ามาช่วยกันก็ได้นะครับ ด้วยความยินดี จะได้ครบ 25 อัลบั้มเร็ว ๆ 555) อ่านสนุก ๆ กันนะครับ อย่าซีเรียส :D

25. King Crimson —Larks’ Tongues in Aspic

When it comes to the absurdly resourceful bench of prog rock bands, King Crimson was probably the most versatile of them all. Certainly they were the most adventurous, with ceaselessly shifting line-ups inspiring entirely new sounds. One could play a song from their first, third, and fifth albums and the average listener would have no clue it was the same band. And that, in some regards, is the premise and essence of progressive rock. Guitarist/resident visionary Robert Fripp is, as always, guiding the ship into ever-weirder waters, but it’s the introduction of (former Yes) drummer Bill Bruford and the one-two punch of David Cross (violin) and Jamie Muir (percussion) that make this one of the most distinctive offerings in the Crimson catalog.

เมื่อว่ากันถึงวง progressive rock เรามักจะนึกถึง King Crimson ในฐานะวงที่เก่งรอบทิศและมีฝีมือสารพัดด้าน อีกทั้งยังเป็นวงที่โลดโผนที่สุด ทุกครั้งที่มีการเปลี่ยนสมาชิกวงหรือ lineup แนวดนตรีเดิมก็มักจะเปลี่ยนจนบางครั้งผู้ฟังเกิดสับสนเองว่าใช่วงเดิมหรือเปล่า แม้กระนั้น ผลงานของพวกเขาก็ยังคงเป็นแก่นแท้แห่งคำว่า progressive rock อยู่ดี โดยมี Robert Fripp มือกีตาร์ผู้มากด้วยวิสัยทัศน์อยู่ยั้งยืนยงเป็นสมาชิกถาวรเพียงคนเดียวซึ่งนำพาหัวเรือ KC สู่ห้วงมหรรณพแห่งดนตรีอันพิลึกพิลั่นยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ การรีฟอร์ม KC กับไลน์อัพใหม่ (ในต้นยุค 70's) ซึ่งประกอบด้วย Bill Bruford (อดีตมือกลอง Yes), David Cross (ไวโอลิน), Jamie Muir (เพอร์คัสชั่น) และ... (ต้นฉบับภาษาอังกฤษ คุณละข้ามมือเบสส์และร้องนำ John Wetton (R.I.P.) อดีตสมาชิก Mogul Thrash ไปได้อย่างไร) ทำให้ Larks' Tongues in Aspic (1973) เป็นผลงานที่โดดเด่นที่สุดชุดหนึ่งในลิสท์ผลงานอันเอกอุดมของ King Crimson

24. Yes—Fragile

Swapping out the fully competent Tony Kaye for keyboard virtuoso Rick Wakeman put Yes on an completely new level; by the time they recorded Fragile the group had a veritable genius on each instrument. More indulgent than The Yes Album, as each member gets their own solo showcase (with mixed results), the high points on this one are among the best things Yes ever did. While “Roundabout” functions as a seminal prog-rock touchstone, it’s the other extended tracks that make Fragile far greater than the sum of its parts. “South Side of the Sky” provides ample evidence for why the Wakeman upgrade was obligatory, and “Heart of the Sunrise” remains the most purely distilled product of this band’s considerable powers.

Tony Kaye มือคีย์บอร์ดของ Yes ได้ลาออกหลังจากผลงานชุด The Yes Album และถูกแทนที่ด้วย Rick Wakeman ซึ่งทำให้ Yes วิวัฒน์ก้าวไปสู่อีกระดับหนึ่ง Fragile (1972) เป็นผลงานที่เปิดโอกาสให้สมาชิกแต่ละคนได้แสดงฝีมือกับเครื่องดนตรีที่ตนเองถนัด (ดังที่ปรากฏในเพลงสั้น ๆ ของอัลบั้ม) โดยมี Roundabout เป็นเพลงเปิดอัลบั้มที่สมบูรณ์แบบ สวยงาม สดใสและมีพลัง เพลง South Side of the Sky ชี้ให้เห็นว่าเหตุใดจึงต้องเปลี่ยนมือคีย์บอร์ดเป็น Rick Wakeman (ข้อความภาษาอังกฤษไม่ได้กล่าวถึงเพลง Long Distance Runaround ซึ่งถือเป็นเพลงสำคัญเพลงหนึ่งของ Yes ไม่แพ้ Roundabout) และปิดฉากอัลบั้มชุดนี้ด้วย Heart of the Sunrise ซึ่งเป็นผลิตผลที่กลั่นกรองออกมาอย่างพิสุทธิ์จากพลังสร้างสรรค์อันเหลือเฟือของสมาชิกวง ซึ่งขณะนั้นแต่ละคนมีอัจฉริยภาพที่กำลังสุกงอมได้ที่อย่างแท้จริง

23. Pink Floyd—The Wall

The Wall might be prog rock’s White Album in the sense that different fans would disagree which songs are sublime and which are second-tier. Most folks would concur that, while exceptional overall, this sprawling and extravagant (see: Waters, Roger) opus is a notch or three below the holy trinity of masterpieces that preceded it. Still, it’s difficult to deny that some of the Floyd’s finest work is represented (“In the Flesh?”, “The Thin Ice”, “Hey You”, “Comfortably Numb”), even if Waters had long since set his ego for the heart of the fat old sun. One of Pink Floyd’s—and prog rock’s—last gasps, The Wall endures as the kind of album the best bands made when the best bands made these type of albums.

ผลงานชุด The Wall (1979) ของ Pink Floyd อาจเปรียบคล้ายดั่ง White Album (ของ The Beatles) ตรงที่ยากจะตัดสินว่าเพลงใดในอัลบั้มเป็นเพลงชั้นหนึ่งและเพลงชั้นรอง (ผู้เขียนคงบอกเป็นนัยว่าต้องฟังทั้งอัลบั้มให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป จะได้ไม่ต้องมาหาว่าเพลงใดหรือแทร็คใดดีที่สุด) แฟน ๆ ส่วนใหญ่คงเห็นพ้องกันว่ามหากาพย์อันยืดยาวชุดนี้เป็นรองจากผลงานชิ้นเอกสามชุดแรกก่อนหน้านี้ (คงจะเป็น The Dark Side of the Moon, Wish You Were Here และ Animals) แม้กระนั้น ก็คงปฏิเสธได้ยากว่า In the Flesh?, The Thin Ice, Hey You, Comfortably Numb เป็นบางส่วนของเพลงที่ดีที่สุดของ Pink Floyd และมาจากอัลบั้มชุด The Wall ซึ่งถือเสมือนเป็นลมหายใจเฮือกสุดท้ายเฮือกหนึ่งของพวกเขา และของ progressive rock (เพราะปลายยุค 70's ดนตรี progressive rock ค่อย ๆ เสื่อมความนิยมลง) The Wall จึงดำรงคงอยู่ในฐานะเป็นผลงานที่วงชั้นยอดวงหนึ่งได้กระทำไว้ในยามที่สมควรหรือพึงจะกระทำ

** ข้อความที่เป็นตัวเอนในวงเล็บคือหมายเหตุเพิ่มเติมของผม

โอเคครับ มาว่ากันต่อ... ค่อย ๆ ว่ากันไปเรื่อย ๆ ละกันนะครับ :D

22. Rush—2112

Just over halfway into the decade, when many of the old guard progressive rock bands were out of ideas or on hiatus, Rush delivered one of the genre’s definitive anthems. If the second side has mostly aged as poorly as the scarves and kimonos the band sports on the back cover, the title track still sounds at once familiar and forward-looking. Where on their previous three outings the trio wrestled uncomfortably, at times, with Led Zeppelin aggression and Pink Floyd-ian precision, everything came together for the masterpiece that served as coming out party and remains a calling card. Interestingly, while plenty of pundits (then, now) find Rush—in general and prog rock in particular—too pretentious to bear, this particular album has more in common with the much celebrated punk rock ethos that served, along with disco, to serve the progressive movement its last rites.

เมื่อพ้นครึ่งทศวรรษที่ 1970's (ช่วงประมาณปี 1975) มาได้ไม่ทันไร วง progressive rock ชั้นนำหลายวงในยุคนั้นต่างพากันหมดไอเดียและอยากพักผ่อนยาว (หมายถึง หยุดออกผลงานชั่วระยะหนึ่ง) แต่ Rush ก็ยังส่งผลงานชุดนี้ออกมา แม้เพลงในหน้าสอง (ของแผ่นเสียง) อาจเป็นเพลงร็อคที่ฟังดูปอน ๆ เชย ๆ คล้ายกับเครื่องแต่งกายของสมาชิกวง (โปรดพลิกปกดูด้านหลัง) แต่สำหรับเพลงไทเทิลแทร็ค 2112 ซึ่งกินความยาวตลอดหน้าแรกของแผ่นเสียง พอได้ยินปั๊บก็ต้องบอกว่านี่คือสำเนียง (progressive rock) ที่คุ้นเคยและแลไปข้างหน้ายังโลกอนาคต หากผลงานสามชุดแรกก่อนหน้าของ Rush เป็นที่น่ากระอักกระอ่วนเพราะเล่นเลียนสไตล์ของ Led Zeppelin เจือ Pink Floyd แล้วล่ะก็ ทุกสัดส่วนแห่งความเป็น progressive rock จะผสมผสานกันออกมาเป็น masterpiece ชุดนี้ซึ่งแสดงตัวตนของ Rush ถึงแม้พั้งค์และดิสโก้จะรุ่งเรืองในปลายยุค 70's แต่ 2112 ก็ยังคงยืนหยัดตราบจนวาระสุดท้าย (ของยุคแห่ง progressive rock)

21. Emerson, Lake & Palmer—Tarkus

All these years later, there’s no denying this remains high on the list of all-time worst album covers (meaning it’s also kind of awesome, in its way). If the cover art, like the band’s existence, seems to function as an upraised middle finger to critics, the music inside is no joke. Not unlike 2112, the second side is, at times, inconsequential, but Tarkus is a delivery device the side-long title suite. This is where grandiosity meets spectacle, with a storyline as bewildering as it is half-baked. But the music? With ELP it’s all about the music, and the mood—only more so. The martial Sturm und Drang of the opening notes billowing into the scorched earth lamentation of what is supposedly a tale of evolution in reverse expertly balances bedlam with resolution. Art-with-a-capital-A; Epic-with-a-capital-E, Pomposity-with-a-capital-P, etc.

คนวิพากษ์เขาบอกว่า ปกอัลบั้มชุด Tarkus ของ Emerson, Lake & Palmer คือหนึ่งในปกที่ยอดแย่ตลอดกาล และแถมยอดแย่ในลำดับต้นอีกด้วย (ไม่ทราบมีใครเห็นด้วยบ้าง? แต่ผมคนหนึ่งละที่ไม่เห็นด้วย เพราะผมชอบปกผลงานชุดนี้) แต่กระนั้นศิลปะหน้าปกชุดนี้ก็ยังแฝงไปด้วยความน่าครั่นคร้ามอยู่ในที ถึงแม้หน้าปกดูเหมือนจะเป็นการเย้ยหยัน (ยกนิ้วกลาง) ต่อถ้อยคำวิพากษ์วิจารณ์ต่าง ๆ ดนตรีในอัลบั้มชุดนี้หาใช่เรื่องล้อเล่นแต่อย่างใดไม่ หากจะว่าไปแล้วก็มาสูตรเดียวกันกับอัลบั้ม 2112 ของ Rush ตรงที่เพลงในหน้าสองของอัลบั้มมีแต่เพลงสั้นอีเหละเขะขะ ขาดความต่อเนื่อง แต่ Tarkus ซึ่งเป็น title track suite และมีความยาวเต็มหน้าหนึ่งของแผ่นเสียงนั่นสิ คือไฮไลต์โดยแท้ เพราะเป็นที่ซึ่งคำว่า "ยิ่งใหญ่อลังการ" กับ "ตื่นตาตื่นใจ" มาบรรจบพบกัน มีการเดินเรื่องราวเป็นคอนเส็พท์ที่ชวนพิศวง (ปีศาจครึ่งเม่นครึ่งรถถังปะทะกับอสูร Manticore) แต่กระนั้นก็ยังไม่เท่ากับดนตรีซึ่งเต็มไปด้วยอารมณ์ที่มีสีสันฉูดฉาด ระเบิดพลุ่งพล่านตามสไตล์ศิลปะที่เรียกกันว่า Sturm und Drang (ขบวนการศิลปะในเยอรมนีอันเป็นต้นกำเนิดยุคโรแมนติค) (ผมฟังผลงานชุดนี้แล้วนึกถึงจอมเผด็จการอย่างเช่น ฮิตเล่อร์ ซึ่งนำประเทศเยอรมนีเข้าสู่สงครามโลก (เม่นรถถัง) แต่ก็เจอการต่อต้านอย่างหนักจากฝ่ายพันธมิตร (Manticore) ครับ)

20. Gentle Giant—Octopus

Gentle Giant has always been relegated to the second or third tier, worshipped by a select contingent. This of course is a phenomenon that imparts a certain aesthetic credibility; only the people who are really in the know are aware of them. Or, you have to work harder to find your way to this band. Octopus ably matches the group’s lofty aspirations and their impeccable musicianship, and stacks up nicely with other prog masterpieces of the era, no mean feat. Typical period pieces like “The Advent of Panurge” (if you are going to get literary, don’t half-step!) and “Raconteur Troubadour” are stylistically and sonically all over the place but always in control. On this outing the band knows what it’s after and is able to achieve it.

Gentle Giant มักจะถูกผลักไสให้ไปเป็นวง progressive rock ชั้นรอง จะเป็นชั้นสองหรือชั้นสามก็แล้วแต่ แต่ก็ได้รับความชื่นชมจากคนฟังเฉพาะกลุ่ม เฉพาะแฟน progressive rock ที่รู้จริงและตระหนักถึงคุณค่าของพวกเขาเท่านั้น หรือมิฉะนั้นถ้าอยากรู้จักพวกเขา (และผลงาน) ก็คงต้องตะเกียกตะกายทำการบ้านกันมากหน่อย Octopus คือผลงานที่เป็นปรากฏการณ์แห่งความมุ่งมั่นอันสูงสุดของ Gentle Giant ฝีมือดนตรีอันยอดเยี่ยมของสมาชิกวงส่งผลให้อัลบั้มชุดนี้ขึ้นสู่ทำเนียบเคียงบ่าเคียงไหล่กับผลงานชั้นยอดชุดอื่น ๆ ที่ร่วมสมัยเดียวกัน เพลง The Advent of Panurge และ Raconteur Troubadour คือตัวอย่างที่ดีจากอัลบั้มชุดนี้ และเมื่อเดินทางถึงตอนนี้แล้ว วงก็เริ่มตระหนักว่าจะไปอย่างไรต่อไปและก็สามารถบรรลุผลสำเร็จได้ในที่สุด

19. Van der Graaf Generator—Pawn Hearts

For people to whom even Gentle Giant is not out-there enough. This, as much as any music of the genre, is a take it or leave it proposition, which might explain why this band (and, in particular, this album) has unwavering disciples while those who dabble in prog rock—assuming such people exist—may have never heard it. Here it is, for better or worse, work that embodies many of the best accolades and worst epithets of the genre: ambitious, self-conscious, literate, sprawling, obscure, and unadulterated.

สำหรับคนที่คิดว่ารู้จัก Gentle Giant แล้วยังไม่พอ จะลองดู Van Der Graaf Generator อีกสักวงก็คงไม่น่าจะเป็นไร โดยเฉพาะผลงานชุด Pawn Hearts นี้ อาจทำให้ท่านชอบหรือไม่ก็เกลียดไปเลยก็ได้ อัลบั้มชุดนี้ครอบคลุมความเป็น progressive rock ในหลายแง่มุม ไม่ว่าจะในด้านดีหรือเลวก็ตาม อันได้แก่ความมุ่งมั่น ไม่มั่นใจในตัวเอง แสดงภูมิ เกะกะรุงรัง และสะอาดบริสุทธิ์ (ในความเห็นของผม นอกจาก Pawn Hearts แล้ว ยังมี H To He Who Am The Only One และ Godbluff ซึ่งถือเป็น masterpiece ของ VDGG นอกนั้นก็แล้วแต่จะพิจารณากันเอาเองเป็นการส่วนตัวครับ)

อ้างจาก: ปีศาจลายคราม ที่ 14 กุมภาพันธ์ 2017 | 02:20:49 PM

ในอัลบั้มชุดนี้ ผมชอบเพลง The Trial อีกหนึ่งเพลงครับ จำได้ว่าเมื่อฟังอัลบั้มนี้ครั้งแรก ผมตกตะลึงกับเพลงนี้ เพราะคาดไม่ถึงว่าวงดนตรีที่ผมรู้จักครั้งแรกจากเพลง Another Brick in The Wall จะทำเพลงนี้ออกได้อย่างสุดยอด

18. Genesis—Foxtrot

If the band took a major step forward with Nursery Cryme, they took an Olympic vault with Foxtrot. Ominous, dark and dense where they were previously more whimsical and wide-eyed, this is where Peter Gabriel made his play for whackiest and most wonderful frontman in the crowded prog circus, circa 1972. Lyrically, the album touches on everything from space travel to ancient rituals to the ecology, homing in on man’s arrogance and ignorance. And then there’s “Supper’s Ready”, which most fans consider the ultimate Genesis song, if not the apotheosis of prog rock. Everything and the kitchen sink? They even throw in some shit from the neighbor’s house for good measure.

หากจะเปรียบไปว่า Genesis ได้ก้าวกระโดดครั้งใหญ่ไปกับอัลบั้ม Nursery Cryme พอมาถึง Foxtrot ก็คงเป็นการกระโดดพุ่งค้ำถ่อโอลิมปิค ในอัลบั้มชุดนี้ บทบาทอันโดดเด่นและยอดเยี่ยมของ Peter Gabriel ในฐานะสมาชิกนำทำให้เขาโดดเด่นในวงการดนตรี prog ในยุคนั้น (ประมาณปี 1972) ในด้านเนื้อร้องก็มีตั้งแต่เรื่องการท่องอวกาศ พิธีกรรมโบราณ เรื่อยไปจนถึงนิเวศน์วิทยา โดยเพ่งเล็งไปที่ความหยิ่งยะโสและความโง่เขลาของมนุษย์ เพลง Supper's Ready หากมิใช่เป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบของ progressive rock ก็ถือเป็นสุดยอดเพลงของ Genesis ในสายตาของแฟนเพลงส่วนใหญ่ อัลบั้มชุดนี้มีแต่เรื่องซีเรียสทั้งนั้นเลยหรือ คำตอบก็คือ เปล่าเลย... ยังมีเรื่องไร้สาระของเพื่อนบ้านแถมมาให้ด้วย (เขาว่ามาอย่างนี้ ผมเองก็ออกจะงง ๆ งั้นคงจะต้องไปทำการบ้านให้มากขึ้นกับอัลบั้มชุดนี้แล้วล่ะครับ 555)

17. Jethro Tull—A Passion Play

It was a shame, then, and remains regrettable, now that some folks don’t have the ears or hearts for this material, as it represents much of Ian Anderson’s finest work. His voice would never sound better, and he was possibly at the height of his instrumental prowess: the obligatory flute, the always-impressive acoustic guitar chops and, for this album, the cheeky employment of a soprano saxophone. It’s a gamble (and/or a conceit, depending upon one’s perspective) that pays off splendidly: a difficult, occasionally confrontational, utterly fulfilling piece of work. The subject matter, so perplexing at first blush, is a relatively straightforward examination of what happens after death. Literary allusions abound, and one wonders if this project had been described as rock music’s version of Dante’s Inferno it may have fared a bit better. (Probably not.)

น่าอายและน่าเสียดายที่คนบางคนหูไม่ถึงและไม่ยอมเปิดใจรับผลงานชุดนี้ เพราะผลงานที่ดีที่สุดของ Ian Anderson โดยมากจะมาอยู่ที่อัลบั้มชุดนี้ และน้ำเสียงของเขาคงจะไม่ไพเราะไปกว่านี้อีกแล้ว นอกจากนั้น Ian Anderson ยังโชว์การเป่าโซปราโน แซ็กส์ ให้เราได้สดับกันอีกด้วย เป็นงานที่ฟังยาก ท้าทายบ้างเป็นครั้งคราว และน่าพอใจเป็นที่สุด ดุงดั่งเล่นการพนันซึ่งให้ผลตอบแทนมหาศาล (หากกล้าได้กล้าเสียพอ) ด้วยเนื้อหาสาระที่เบื้องต้นชวนให้งงงวย เป็นเรื่องการสำรวจชีวิตหลังความตาย มากไปด้วยการอ้างอิงถึงชื่อและเรื่องราวที่ปรากฏอยู่ในหนังสือ คัมภีร์ นิทาน หรือประวัติศาสตร์ (เช่น พระคริสต์และคัมภีร์ไบเบิล) มีคนสงสัยกันอยู่ว่า ถ้าผลงานชุดนี้คือนิยายเรื่อง Inferno ของ Dante ที่เป็นภาคดนตรีร็อคแล้วล่ะก็ คงจะดีกว่านี้ขึ้นไปอีกหน่อย (ซึ่งอาจจะไม่ใช่ก็ได้)

ขอบคุณนะครับ ผมเองก็คงเขียนได้เฉพาะแค่ที่ชุมชน Thai Prog ที่นี่เท่านั้นแหละครับ 555 :D

16. Camel—The Snow Goose

As critics of this list will no doubt agree, certain bands seem to suck up all the oxygen (this is neither of the fault of those bands or those making the lists, if we’re to be honest). But while a handful of excellent groups should receive more praise, it’s difficult to think of one more unjustly overlooked than Camel. Granted, for the uninitiated, a lazy overview might suggest they sound something like Ian Anderson fronting Genesis, with the flute replacing the vocals. Camel is much more than that, and while their first several albums are all close-to-excellent, The Snow Goose is their masterpiece. More, it’s one of the underappreciated jewels in the Prog Crown. No distracting and/or flamboyant lyrics to contend with, it’s one extended, often gorgeous and always engaging musical suite.

วงดนตรี progressive rock บางวงดูเหมือนจะได้รับการเชิดชูไปเต็มที่แล้ว แต่ก็ยังมีบางวงที่มีฝีมือยอดเยี่ยมสมควรจะได้รับคำสรรเสริญเช่นกัน Camel ก็เป็นหนึ่งในวงเหล่านั้น และเป็นวงที่มักถูกมองข้ามอย่างไม่เป็นธรรม เขาว่าวงนี้ดูเผิน ๆ เหมือนจับ Ian Anderson มาเจอกับ Genesis แล้วใช้เสียงขลุ่ยแทนเสียงร้อง แต่อันที่จริง Camel เป็นอะไรที่มากไปกว่านั้น ผลงานชุดแรก ๆ ของพวกเขาล้วนแต่เป็นงานที่ดีจนถึงเกือบยอดเยี่ยม และ Snow Goose คือมาสเตอร์พีซ และเป็นเพชรประดับมงกุฎ progressive rock เม็ดหนึ่งซึ่งถูกมองว่าด้อยค่ากว่าที่ควรจะเป็น ผลงานชุดนี้ไม่มีเนื้อร้องที่ชวนไขว้เขวและหรือมีสีสันฉูดฉาดให้ต้องลุ้นตีความ แต่เป็นเพลง suite ทีเล่นกันยาวต่อเนื่อง โอ่อ่าสง่างาม และมีเสน่ห์ให้ชวนติดตาม

15. Yes—The Yes Album

Just as Fragile was a showcase of sorts for Rick Wakeman, The Yes Album introduced Steve Howe as the guitar player’s guitar player. On each song he pulls another riff out of his hat and his solos still sound immaculate, all these years later. Jon Anderson, prog rock’s choir boy, is in all his multi-tracked glory and the remarkable rhythm section (Bill Bruford and Chris Squire) represent possibly the most potent combination rock has ever heard. Ludicrous lyrics, interesting album cover, unparalleled musical proficiency and an all-time prog rock epic (“Starship Trooper”), The Yes Album has something to offer anyone.

The Yes Album เป็นผลงานที่ Steve Howe เข้ามาเล่นในฐานะมือกีตาร์เป็นครั้งแรก เสียงริฟฟ์และโซโลกีตาร์อันไร้ที่ติของ Howe ในอัลบั้มชุดนี้ (และชุดอื่น ๆ ถัดไป) เสียงร้องที่ซับซ้อนและเจิดจรัสของ Jon Anderson และภาคริธึ่มอันโดดเด่นของ Chris Squire และ Bill Bruford องค์ประกอบเหล่านี้ผนึกรวมกันเป็น progressive rock ที่มีศักยะและทรงพลังที่สุดเท่าที่เคยได้ยินได้ฟังกัน อีกทั้งเนื้อร้องที่ชวนขบขัน หน้าปกอัลบั้มที่น่าสนใจ ทักษะเชี่ยวชาญทางดนตรีอันไร้เทียมทาน และเพลงมหากาพย์ตลอดกาล (Starship Trooper) เหล่านี้มีนำเสนออยู่ใน The Yes Album

14. Pink Floyd—Animals

Interestingly, while the two albums that preceded it and the blockbuster that followed it receive—if demand—most of the attention, Animals is arguably the most cohesive and satisfying concept album Pink Floyd recorded. Neither as immediately arresting nor as alluring upon repeated listens, Animals is, among other things, the last time all principle songwriters came together in the service of a project that superseded ego and personal ambition. Separating the human species into three basic groups, Roger Waters gets politicians, corporate strivers and their timid victims into his sights. David Gilmour and Rick Wright, working gamely within this structural framework, lend some of their best support, helping turn what might have been an irredeemably dark and disconsolate work into something that illuminates the filth without wallowing in it.

น่าสนใจที่ผลงานสองชุดก่อนหน้า และผลงานที่ตามหลังชุด Animals มานั้นได้รับความสนใจจากแฟน ๆ ส่วนใหญ่ กระนั้น Animals ก็เป็นคอนเส็พท์อัลบั้มที่มักเป็นที่ถกเถียงกันว่าเป็นปึกแผ่นและเป็นที่พอใจแก่ผู้ฟังมากที่สุด แม้จะไม่จับจิตชวนใจเมื่อฟังซ้ำแล้วซ้ำอีก Animals ก็เป็นอัลบั้มที่ผู้เขียนเพลงทุกคนในวงยอมสละอัตตาและความทะยานอยากของตนเองเพื่อร่วมกันสร้างผลงาน Roger Waters มองมนุษย์เป็นสัตว์สามกลุ่ม คือ นักการเมือง คนที่ตรากตรำทำงานบริษัท (กรรมกรออฟฟิศ) และคนขี้อาย (ขี้ขลาด) ที่มักตกเป็นเหยื่อ (ของคนอื่น) ส่วน David Gilmour และ Richard Wright ซึ่งทำงานด้านโครงสร้างดนตรี ได้มีส่วนช่วยเหลืออย่างเต็มที่ในการเปลี่ยนให้ผลงานชุดนี้ ซึ่งทีแรกดูเหมือนจะมืดหม่นอึมครึมชวนสลดอย่างสุดจะแก้ กลับกลายเป็นประทีปส่องสว่างสิ่งปฏิกูลโดยมิต้องเกลือกกลั้วกับมัน

ประมาณสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมมัวแต่วุ่นวายเรื่องเก็บข้าวของเพื่อย้ายที่ตั้งสำนักงานที่ผมทำงานอยู่ จึงไม่มีเวลาเข้ามาต่อบทวิพากษ์ ตอนนี้อะไรต่าง ๆ พอเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว ก็มาว่ากันต่อดีกว่านะครับ

13. King Crimson—Discipline

After an extended hiatus and just as prog’s first decade ended, Fripp got behind the wheel for another series of remarkable efforts. Retaining Bruford and recruiting agile bassist Tony Levin, it was the audacious decision to employ a second guitarist (Adrian Belew, who also handled vocal duties) that gives this collective its characteristic sound. Fripp’s exposure to new wave, complemented by an increasingly globe-ranging palette, alongside Belew’s supple support, results in material that is challenging yet concise. On songs like “The Sheltering Sky” Fripp incorporates virtually every trick in his arsenal, creating something that integrates multiple source-points (African, Indian, and Western). The title track is like a business card for the new decade: Fripp asked a lot of his audience, but he’s always asked more of himself.

หลังจากที่พักผ่อนยาวและเพิ่งจะสิ้นทศวรรษแรกแห่ง progressive rock มาได้สักหน่อย โรเบิร์ต ฟริพพ์ ก็คัมแบ็ค (ในนาม King Crimson) โดยว่าจ้างมือกลอง Bill Bruford และมือเบสส์ Tony Levin แถมยังอาจหาญจ้าง Adrian Belew มาเป็นมือกีตาร์คนที่สองและนักร้องนำด้วย สำเนียงดนตรีโดยรวมที่มีลักษณะเฉพาะของไลน์อัพใหม่นี้คือการทดลองเล่นกับแนวนิวเวฟผสมผสานกับ world music ผลลัพธ์ที่ได้คือดนตรีที่ท้าทายแต่สั้นกระชับ อย่างในเพลง The Sheltering Sky ฟริพพ์ได้นำทักษะและกลเม็ดทางดนตรีเกือบทั้งหมดที่เขามีอยู่มาสร้างสรรค์เนื้อหาสาระที่ผสมกลมกลืนกันระหว่างวัฒนธรรมอินเดีย แอฟริกา และตะวันตก ส่วนไทเทิลแทร็ค Discipline ก็เปรียบเสมือนใบบอกว่า King Crimson ได้ก้าวสู่ยุคใหม่แล้ว ฟริพพ์ถามแฟนเพลงคนฟังจำนวนมาก แต่กระนั้นเขาก็ยังถามตัวเขาเองมากเสียยิ่งกว่าอยู่เสมอ (ผู้วิพากษ์คงจะหมายความว่าโรเบิร์ต ฟริพพ์ ไม่เคยหยุดนิ่งที่จะ "วิวัฒน์" ไปข้างหน้า)

12. Rush—Hemispheres

Let’s give it up for a band that, while disco raged, punk roared, and prog rock was already deep into its death-spiral, was just getting started. Indeed, Hemispheres represents at once a summation and a point of departure for what Rush had been trying to accomplish throughout the ‘70s. This was the last side-long “suite” Rush attempted, and it remains the last necessary one any prog-rock group ever did. Not as incendiary or influential as 1976’s 2112, it will have to settle for merely being flawless, and the pinnacle of the band’s output to this point.

By 1978 the trio was truly hitting on all cylinders, musically: arguably the most ambitious of all the progressive bands (which is really saying something), Rush had spent the better part of the decade trying to make a cohesive statement where all elements came together. Interestingly, if not ironically (since irony is anathema to prog-rock) this album/song that studies, and then celebrates the separate hemispheres (of our left/right brains, of our organized/emancipated natures) matches the smarts and technical proficiency with the ingredient that would play an increasingly obvious and vital role in the band’s subsequent work: soul.

อัลบั้ม Hemispheres คือบทสรุปและจุดหักเหแห่งความสัมฤทธิ์ผลที่ Rush เพียรพยายามดำเนินการมาตลอดยุค 1970's เพลง Hemispheres เป็นเพลง suite ยาวเพลงสุดท้ายที่วงได้พยายามทำออกมา และยังคงเป็นเพลงสุดท้ายที่จำเป็นต้องทำหากจะมีวง progressive rock วงใดสักวงทำออกมา ณ ห้วงเวลานั้น แม้จะไม่เป็นการจุดประกายหรือมีอิทธิพลเท่าชุด 2112 ทีออกเมื่อปี 1976 แต่ Hemispheres ก็ยังดำรงฐานะเป็นผลงานที่สมบูรณ์ไร้ที่ติและเป็นจุดสุดยอดของบรรดาผลงานที่วงได้ทำออกมาจนถึงขณะนั้น คือปี 1978 อันเป็นปีที่วงสามพระหน่อวงนี้กำลังฟอร์มสดได้ที่และมีความมุ่งมั่นเป็นที่สุด และได้ใช้เวลาในช่วงปลายยุค 1970's นี้สร้างสรรค์ผลงานที่มีทุกองค์ประกอบสมานกลมกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน เมื่อพิจารณาดูคอนเส็พท์หรือเนื้อหา อัลบั้มหรือเพลง Hemispheres นี้กล่าวถึงการศึกษาจิตใจมนุษย์โดยแบ่งสมองออกเป็นสองซีก (กล่าวคือ สมองซีกซ้าย ซึ่งเป็นส่วนของการใช้ความคิด การคำนวณตัวเลข การใช้หลักเหตุผลและวิทยาศาสตร์ เป็นต้น และซีกขวา ซึ่งเป็นส่วนทางด้านอารมณ์ ศิลปะ ดนตรี ความรักสวยรักงาม ความโรแมนติก และสุทรียศาสตร์ทั้งหลาย เป็นต้น โดยเมื่อรวมสมองทั้งสองส่วน (hemispheres) เข้ากันแล้ว ก็จะเป็นที่มาของคำว่า สัมปชัญญะ (consciousness) และจิตวิญญาณ (soul)) เมื่อผนวกเข้ากับทักษะการเล่นดนตรีที่เก่งฉกาจ ชาญฉลาด และมีชั้นเชิงทางเทคนิคในอัลบั้มชุดนี้แล้ว ส่วนผสมทั้งหมดนี้ก็ยังจะคงมีบทบาทสำคัญในผลงานชุดถัดไป

11. Genesis—The Lamb Lies Down on Broadway

How much further out could Peter Gabriel go after this often impenetrable, messy and miraculous album? Nowhere at all, at least with Genesis, and it could be suggested that the rest of his consistently rewarding solo career is a journey inward, back from whatever near-insanities he courted while recording Lamb. The album is “about” the split personality of a homeless kid named Rael, adrift in New York City, like Moby Dick is about a whale. Consistent with so much exceptional music from this genre, whatever it ostensibly means is minor in comparison with the music and the emotion. Urgent, exceedingly dark, disorienting and, at times, almost unbearably beautiful (“Hairless Heart”, “The Lamia”), it also features one of the all-time examples of prog rock perfection: “The Carpet Crawlers”.

ปีเตอร์ เกเบรียล จะไปต่อได้อีกสักกี่น้ำหลังจากอัลบั้มที่เข้าถึงยาก รกรุงรัง และสุดอัศจรรย์ชุดนี้ (คำตอบของผู้วิพากษ์คือ) ไม่ได้ไปไหนเลย อย่างน้อยก็กับวง Genesis (เพราะปีเตอร์ เกเบรียล ลาออกจากวงหลังจากผลงาน The Lamb Lies Down On Broadway ชุดนี้) และเมื่อออกไปเป็นศิลปินเดี่ยว ผลงานที่น่าพอใจอย่างคงเส้นคงวาของเขาก็เป็นการหวนคืนจากอะไรก็ตามที่เป็น "ความเพี้ยนหรือใกล้บ้า" ที่เขาได้ลองเล่นอยู่เมื่อครั้งที่ออกชุด The Lamb... กับ Genesis อัลบั้มชุดนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับสภาวะบุคลิกแตกแยกของชายหนุ่มจรจัดไร้บ้านชื่อ ราเอล (Rael) ซึ่งซัดเซพเนจรไปทั่วกรุงนิวยอร์ก ดนตรีสุดแสนวิจิตรพิสดาร ส่วนเนื้อหาที่ชัดแจ้งไม่ว่าจะเป็นเช่นไรมันก็กลายเป็นเรื่องเล็กไปแล้วเมื่อเทียบกับดนตรีและอารมณ์เพลงซึ่งรุกเร้า มืดหม่น ไม่มีจุดหมาย และบางครั้งก็งดงามสุดจะทานทน (เพลง Hairless Heart และ The Lamia) และยังมีเพลงที่เป็นตัวอย่างสมบูรณ์แบบตลอดกาลเพลงหนึ่งของ progressive rock ด้วย นั่นคือ The Carpet Crawlers

10. Jethro Tull—Aqualung

One thing that plagues even some of the better progressive rock music is how utterly of its time it can sound. (Not that there’s anything wrong with that!) Like most of the bands already discussed, few people would have difficulty tying the majority of these albums to their era. Jethro Tull, particularly on Aqualung, nevertheless manages to present a song cycle—meshing Ian Anderson’s acoustic strumming with Martin Barre’s abrasive electric guitar chords—that manages to sound not only fresh, but vital, even today. Understanding that the tunes are essentially asking “What Would Jesus Do?” in the context of a mechanized and materialistic society (circa 1971; circa 2015), Aqualung is prog-rocks J’accuse. Anderson makes a case for the better angels of the ‘60s ethos, with nary a flower, freak-out or paean to free love. The ugliness of the way we tend to treat one another is, at times, reflected in the brutality of the music, and drives the relentless soundtrack to a state of affairs that arguably worsened as the “Me-Decade” got its malaise on.

สิ่งหนึ่งที่เป็นปัญหาของดนตรี progressive rock ชั้นเลิศคือ ณ เวลาร่วมสมัยขณะที่มีผลงานนั้นออกมา เมื่อฟังแล้วเสียงมันจะวิเศษสุดยอดเพียงใด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Jethro Tull กับผลงานชุด Aqualung (1971) ซึ่งฟังแล้วให้เสียงที่ไม่เพียงแต่สดใหม่เท่านั้น แต่ยังมีชีวิตชีวาตราบจนทุกวันนี้ หากจะทำความเข้าใจเนื้อหาดนตรีส่วนใหญ่ซึ่งเป็นการตั้งคำถามว่า "แล้วพระเยซูจะทำอย่างไร?" (ในบริบทของสังคมเมื่อประมาณปี 1971 กับประมาณกลางทศวรรษ 2010) Aqualung คือ progressive rock ที่เป็นคำแถลงการณ์ประณามความอยุติธรรมของสังคม (J'accuse) Ian Anderson สร้างเรื่องราวขึ้นมาตามบรรทัดฐานจริยธรรมในยุค 1960's บางครั้งความน่าเกลียดของวิธีการที่คนเราต่างปฏิบัติต่อกันก็มีแสดงออกมาให้เห็นจากความโหดเถื่อนของดนตรี และดำเนินขับเคลื่อนดนตรีที่สะท้อนสภาวะอันย่ำแย่ของสังคมป่วยไข้ในยุคที่คนมักยึดถือเอาตนเองเป็นใหญ่ (Me Decade หรือช่วงปี 1970)

9. Emerson, Lake & Palmer—Emerson, Lake & Palmer

Their self-titled debut was not an introduction so much as a kind of coronation: We are geniuses, hear us roar! The ideas and styles crammed into these six songs are at once staggering and overpowering, yet they manage to pull it off so that it never seems superfluous or overwrought (that problem would surface later on in their career). If King Crimson, during their prime, were not satisfied until they upped the ante past the point of endurance (for the uninitiated or enlightened; that is), Emerson Lake & Palmer made indulgence and excess their calling card. Adventurous, audacious and, yes, at times pretentious, ELP threw down a gauntlet and, at their best, produced works that still sound miles ahead, in terms of musical proficiency, conception and execution, of what just about any other rock band is capable of achieving.

อัลบั้มชุดแรกที่ชื่อเดียวกันกับวง Emerson Lake & Palmer หาใช่เป็นการเปิดตัวยิ่งใหญ่เยี่ยงพิธีสวมมงกุฎกษัตริย์ไม่ (ทำนองว่า พวกเราคืออัจฉริยะนะ ดังนั้นจงฟังพวกเรา) ความคิดและสไตล์ดนตรีที่อัดแน่นอยู่ในหกเพลงเมื่อแรกฟังดูสะเปะสะปะและมีพลังล้นเหลือเกินพอดี แต่กระนั้นพวกเขา ELP ก็ยังสามารถรั้งไว้อยู่เพื่อไม่ให้ดูล้นหลามหรือเกินพอดีนัก (ปัญหาดังกล่าวนี้จะเผยให้เห็นในเวลาต่อมา) หาก King Crimson ในยามฟอร์มสดเต็มที่ไม่พอใจจนกว่าจะเรียกเดิมพันเพิ่มจนผ่านจุดที่ทนได้ไปแล้ว (กล่าวคือ สำหรับผู้ไม่มีความรู้หรือประสบการณ์พิเศษหรือผู้รู้แจ้งเห็นจริง) ELP ก็จะผ่อนปรนและทำเกินกว่าที่ได้พรีเซนต์ตัวเองเอาไว้เสียด้วย ELP ขอท้าทายท่านด้วยดนตรีที่โลดโผน อาจหาญ และบางครั้งก็โอ้อวด และสร้างผลงานอย่างเต็มที่ อันเป็นงานซึ่งยังคงฟังดูก้าวหน้าไปไกลหลายลี้ในเรื่องของทักษะ แนวคิด และความสัมฤทธิ์ผลทางดนตรี และในสิ่งที่วงร็อควงอื่นอีกเพียงไม่กี่วงสามารถบรรลุผลได้

8. Pink Floyd—Wish You Were Here

An extended meditation on loss, the lyrics certainly address Syd Barrett and serve as equal parts explanation (of) and apology (for) what really went down in 1968. But Waters’ words are expressive enough to welcome additional, deeper interpretations. Certainly songs like “Have a Cigar” and “Wish You Were Here” speak to Loss with a capital L: loss of innocence, loss of intimacy or loss of connection(s) to others as well as oneself. If the two-part suite “Shine on You Crazy Diamond” is a rousing elegy for Barrett, “Welcome to the Machine” manages to condemn stardom, the system (military, corporate, entertainment) and the eventual disenchantment that follows success, all while creating a seven-minute soundtrack to make Dystopia sound at once inevitable and irresistible.

ผลงานที่ครุ่นคิดคำนึงถึงเรื่องความสูญเสีย เนื้อร้องพุ่งเป้าไปที่ Syd Barrett ในลักษณะกึ่งชี้แจงกึ่งขออภัยต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อปี 1968 ถ้อยคำของ Roger Waters ถึงแม้จะดูชัดถ้อยชัดคำ แต่ก็ยังต้องตีความเพิ่มเติมให้ลึกซึ้ง (ตามสไตล์ progressive - ผู้เรียบเรียง) เพลงอย่าง “Have a Cigar” และ “Wish You Were Here” เน้นย้ำถึงเรื่องความสูญเสีย ไม่ว่าจะเป็นการสูญเสียความไร้เดียงสา (โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว) สูญเสียความสนิทสนม (ในฐานะเพื่อน) หรือการสูญเสียสายสัมพันธ์เกี่ยวข้อง (ก็คงในฐานะเพื่อนกันอีกนั่นแหละ) หาก “Shine on You Crazy Diamond” เพลงที่แบ่งออกเป็นสองภาคสองตอน เป็นการรำพึงรำพันกำสรวลถึง Barrett เพลง “Welcome to the Machine” ซึ่งยาวประมาณเจ็ดนาที ก็เปรียบเสมือนเพลงประกอบภาพยนตร์ที่ไม่ไพเราะ ซึ่งเป็นการประณามหรือโจมตีความเป็นดาราที่เด่นดัง (ซึ่งตอนนั้น Pink Floyd คงจะดังในระดับวงซูเปอร์สตาร์แล้ว) ระบบในสังคม (ทหาร บริษัท อุตสาหกรรมบันเทิง) และการหลุดพ้นจากความลุ่มหลงในที่สุดหลังจากที่ประสบความสำเร็จแล้ว (Pink Floyd คงอยากจะสื่อในทำนองว่า สำเร็จแล้ว รวยแล้ว แล้วไง) (ถ้าตอนนั้น Pink Floyd ตั้งคำถามทำนองนี้ผ่านอัลบั้มชุดนี้ ผู้เรียบเรียงก็อยากรู้เหมือนกันว่า เมื่อเวลาผ่านไป (อีกสีสิบปี คือ 1977-2017) การเป็นนักดนตรีที่ประสบความสำเร็จร่ำรวยระดับโลก มีบ้านระดับคฤหาสน์ บางคนในวงมีสะสมรถสปอร์ตหรูไว้หลายคัน มันยังเป็นชีวิตที่ไม่น่าอภิรมย์อยู่อีกหรือไม่ครับ)

ก่อนจะไปว่ากันต่อที่ผลงานลำดับถัดไป เมื่อช่วงวันหยุดที่ผ่านมา ผมได้งัดเอาผลงานชุด A Passion Play ของ Jethro Tull ออกมาฟังอีกครั้ง (ที่ต้องใช้คำว่า "งัด" ก็เพราะแผ่นเสียงอยู่ในลังใต้บันได) ฟังแล้วก็ยังรู้สึกชอบอกชอบใจกับผลงานชุดนี้อยู่ ถ้าจะถามว่าฟังยากไหม ก็ขอตอบว่า ถ้าฟังแบบเอาจริงเอาจัง ใจจดใจจ่อล่ะก็ ฟังยากแน่นอน แถมเครียดด้วย แต่ถ้าฟังแบบปล่อยใจให้สบาย ฟังไปเรื่อย ๆ สะดุดใจท่อนไหน ก็จดจำไว้ ถ้าใช้วิธีการนี้ รับรองผลงานชุดนี้ฟังไม่ยากครับ มาตามสูตรเดียวกันกับ Thick As A Brick (1972) ซึ่งเป็นผลงานออกก่อนหน้าปีเดียว คือ ร่ายยาวเพลงเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ กินความยาวแผ่นเสียงทั้งสองหน้า ถ้าจำไม่ผิด ทั้ง Thick As A Brick และ A Passion Play เคยขึ้นถึงอันดับหนึ่งของ Billboard Chart ที่อเมริกาด้วยนะครับ ถ้าใครชอบ Thick As A Brick ก็น่าจะรับ A Passion Play ไหว โดยส่วนตัวของผม ถ้าให้เรียงลำดับความชอบผลงานของ Jethro Tull ผมยกให้ Thick As A Brick มาเป็นอันดับหนึ่ง รองลงมาคือ A Passion Play อันดับสามคือ Aqualung อันดับสี่ Stand Up อันดับห้ายกให้ Minstrel in the Gallery นอกนั้นรู้สึกเฉย ๆ แต่มีที่ชอบอีกชุดหนึ่งซึ่งเป็นผลงานยุคหลังแล้ว คือ Broadsword and the Beast ครับ

เครดิตภาพ www.vintageprog.com

(http://www.vintageprog.com/jeth3.jpg)

7. King Crimson -- Red

Although King Crimson seemed, sonically, locked in to make a sustained run, Red turned out to be their final album of the ‘70s. This was entirely Fripp’s decision, the result of burnout and likely, if understandably, residual exhaustion from his almost ceaseless work. The album begins and ends with signature songs -- for the band and prog-rock. The title track is a yin yang of intellect and adrenaline, underscored by a very scientific, discernibly English sensibility: it’s the closest thing rock guitar ever got to its own version of Coltrane’s “Giant Steps”. The closer, “Starless”, is epic in every sense of the word; one of the all-time prog masterworks. Brooding and heavy, fraught with feeling and foreboding, it’s an exercise in precision, the apotheosis of their “dread and release” formula. It builds an almost unbearable tension, breaking at last through the darkness; less like the tide retreating and more like an ocean disintegrating into air. If ever a rock album could be said to invoke Poe’s famous “unity of effect” theory, Red remains one of the most fully felt, affecting artistic statements in the genre.

แม้ดูเหมือนสมาชิกจะเริ่มเข้าขากันและดูท่าว่าวงจะไปได้สวย แต่กลับปรากฏว่า Red คือผลงานสติวดิโอชุดสุดท้ายของ King Crimson ในยุค 70's เหตุเพราะการตัดสินใจของ Robert Fripp เองจากการ "หมดเชื้อหมดไฟ" ของเขา และหากจะพอเข้าใจได้ ผลงานชุดนี้น่าจะเป็นผลจากความเหนื่อยล้าสะสมจากการตรากตรำทำงานอย่างไม่หยุดยั้งของเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา อัลบั้มชุดนี้เริ่มต้นและจบลงด้วยเพลงเอก โดยเพลงแรกคือ Red ซึ่งมีลักษณะขัดกันไปมาระหว่างความสุขุมทางพุทธิปัญญาและอารมณ์ที่เดือดพล่าน เน้นด้วยความมีเหตุมีผลเชิงวิทยาศาสตร์ที่สัมผัสได้ในแบบฉบับอังกฤษ นี่คือร็อคกีตาร์ที่เล่นเทียบชั้นใกล้เคียงกับผลงาน (การเป่าแซ็กส์) ของ John Coltrane ชุด Giant Steps มากที่สุด ส่วนเพลงปิดท้าย Starless คือมหากาพย์ในทุกอณู และเป็นเพลงชั้นครูของ progressive rock ตลอดกาล ให้ความรู้สึกแก่คนฟังราวกับถูกกดทับ ค่อย ๆ เกิดความตึงเครียดในความมืดแล้วผ่อนคลาย เหมือนกระแสน้ำลดและน้ำในมหาสมุทรระเหยขึ้นไปในอากาศ อาจกล่าวได้ว่าผลงานชุดนี้เปรียบเสมือนงานเขียนชั้นดีที่ใช้เทคนิคสร้างการตอบสนองทางอารมณ์ให้เกิดขึ้นแก่ผู้อ่าน (เทคนิคนี้เรียกว่า Unity of Effect ซึ่ง Edgar Allan Poe เป็นเจ้าของทฤษฎี)

6. Rush -- Moving Pictures

Rush arrived at the prog party later than their compatriots, but unlike other acts who began to both born out and fade away, this trio emulated the best aspects and steadily engineered their own wholly unique and rewarding style. Moving Pictures is, without any question, not only Rush’s masterpiece, but one of those rare albums that epitomizes an era. It represents both a culmination and a progression: the peak of the band’s development as well as the blueprint for Rush’s subsequent work. More, it is a template of sorts for the way rock albums were made in the early ‘80s. It, along with King Crimson’s Discipline, illustrates that the first great era of progressive rock had been taken as far as it could, or should, go. Prog rock became, in some ways, something very different than it was in the late ‘60s, and that’s the point of its appeal. Always recognizable but seldom derivative, it pushed boundaries, sought new ways to explore sound and feeling and striving to become, as Rush put it best, “emotional feedback on a timeless wavelength.”

Rush มางานปาร์ตี้ progressive rock ช้าไปหน่อย (ปลายยุค 70's) เมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมชาติเดียวกัน แต่กระนั้นคนอื่นมาเร็วก็ไปเร็ว วงสามพระหน่อวงนี้พยายามตีเสมอหรือทำให้ดีกว่าวงอื่นในด้านดีที่สุดของ progressive rock และได้สร้างสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเองขึ้นมาอย่างมั่นคง แน่นอนว่า Moving Pictures ไม่เพียงแต่เป็นผลงานชิ้นเอกเท่านั้น หากแต่ยังเป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบแห่งยุคสมัย (ยุค 80's) อีกด้วย เป็นผลงานที่เป็นทั้งจุดสูงสุดและความวิวัฒน์ก้าวหน้า ด้วยวงได้พัฒนามาถึงจุดสุดยอดและใช้ผลงานชุดนี้เป็นแบบพิมพ์เขียวให้กับผลงานชุดถัดไป นอกจากนั้น ผลงานชุดนี้ยังเป็นแบบอย่างให้กับผลงานร็อคอื่น ๆ ที่ทำขึ้นในต้นยุค 80's อีกด้วย ทั้ง Moving Pictures และ Discipline ของ King Crimson ได้แสดงให้เห็นว่ามหายุคแห่ง progressive rock ได้ก้าวย่างมาไกลสุดทางแล้ว หรือว่าจะยังคงก้าวต่อไป ในบางแง่มุม progressive rock ในตอนนั้น (ต้นยุค 80's) เป็นสิ่งที่แตกต่างไปมากจากที่เคยเป็นอยู่ในปลายยุค 60's และเป็นประเด็นที่ผลงานชุดนี้ดึงดูดใจ เป็นผลงานที่ฝ่าข้ามพรมแดน (แหวกแนว) แสวงหาหนทางใหม่ในการสำรวจแนวเสียงและความรู้สึก และพยายามที่จะเป็น "ผลตอบรับทางอารมณ์บนแนวคลื่นที่ไร้ซึ่งกาลเวลา"

5. Jethro Tull -- Thick As a Brick

Jethro Tull was on top of the world (and the charts) in 1972 when Thick As a Brick became the first pop album comprised of one continuous song to reach a widespread audience. The concept may have been audacious, but the music is beyond belief: this is among the handful of holy grails for prog-rock fanatics, no questions asked. If Aqualung doubled down on the “concept album” concept, Thick As a Brick functioned as a New Testament of sorts, signifying what was now possible in rock music. Even with the side-long songs that became almost obligatory during this era, nobody else had the wherewithal to dedicate a full 45 minutes to the development and execution of one uninterrupted song (and Tull did it twice). Anderson had already proven he could write a hit and create controversial work that got radio play; now he was putting his flute in the ground and throwing his cod-piece in the ring.

Whatever else one may say about it, Thick As a Brick is the Ne Plus Ultra of prog-rock: between the extensive packaging (a faux newspaper that is equal parts Monty Python and The Onion); this was as ambitious as progressive music had been, and arguably remains the ultimate (anti?) concept album.

Jethro Tull อยู่จุดสูงสุดของโลก (รวมทั้งบนอันดับชาร์ทดนตรีต่าง ๆ ด้วย) เมื่อปี 1972 เมื่อ Thick As A Brick เป็นอัลบั้มพ็อพชุดแรกที่มีเพลงเดียวยาวต่อเนื่องแพร่หลายเข้าถึงผู้ฟัง มีแนวคิด (concept) ที่ออกจะท้าทาย แต่ดนตรีนั้นเหลือเชื่อ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นหนึ่งในผลงานไม่กี่ชุดที่เป็นสุดยอดแห่งการค้นหาสำหรับแฟนผู้คลั่งไคล้ progressive rock เป็นคัมภีร์ฉบับใหม่ที่เป็นแบบฉบับให้แก่ concept album ทั้งหลาย โดยแสดงให้เห็นว่าดนตรีแบบนี้ร็อคก็ทำได้ ไม่มีใครอื่นแล้วในยุคนั้นที่จะมีปัญญาทำดนตรีเพลงเดียวที่มีความยาว 45 นาทีออกมาได้ (แต่ Jethro Tull ทำมาแล้วสองครั้ง) Ian Anderson ได้พิสูจน์แล้วว่าเขาสามารถเขียนเพลงฮิตและสร้างผลงานอันเป็นที่โต้เถียงกันซึ่งเล่นออกอากาศตามวิทยุได้ และบัดนี้เขาได้ลงไปเล่นเต็มตัวแล้ว

ไม่ว่าคนจะพูดอย่างไรก็ตามแต่ Thick As A Brick คือที่สุดแห่งผลงาน progressive rock ที่อยู่ในหีบห่อเลียนแบบหนังสือพิมพ์ซึ่งสามารถเปิดกางออกได้ เป็นผลงานแห่งความทะเยอทะยานเฉกเช่นที่ดนตรี progressive rock จะพึงเป็น และน่าจะยังคงเป็นสุดยอด concept album อยู่ (หรือไม่ก็ลบล้างความเชื่อทั่วไปเกี่ยวกับ concept album เสียเลย)

4. Pink Floyd -- Dark Side of the Moon

Perfect opening song. Perfect closing song. No, even that’s not quite sufficient praise. No other album begins and ends as sublimely as this one does. From the opening heart beats to the sardonic assertion “There is no dark side of the moon, really…as a matter of fact it’s all dark”, this is rock music’s visionary apex. Dark Side represents the ultimate balance of aesthetic and accessibility—demanding yet consistently satisfying—that The Beatles initiated with Sgt. Pepper. For 741 weeks it was on the charts and it somehow remains invigorating; it’s still capable of surprising you, whether it’s the reverb of Gilmour’s slide just before the (improvised) caterwauling on “The Great Gig in the Sky” or the ceaselessly rousing climax of Waters’ understated poetry in “Eclipse” (“And everything under the sun is in tune/But the sun is eclipsed by the moon”). This is it; it’s all in here and it seldom got better than this.

เพลงเปิดอัลบั้ม สมบูรณ์แบบ, เพลงปิดท้าย ก็สมบูรณ์แบบ -- แม้กระนั้นก็ยังหาใช่คำสรรเสริญที่เพียงพอเสียทีเดียวไม่ -- ไม่มีอัลบั้มอื่นใดขึ้นต้นและลงท้ายได้สุดยอดเท่าอัลบั้มชุดนี้ นับตั้งแต่เสียงหัวใจเต้นตุบ ๆ ในตอนต้นไปจนถึงถ้อยแถลงที่เย้ยหยันว่า "ดวงจันทร์ไม่มีด้านมืดหรอก เพราะอันที่จริงแล้วมันมืดอยู่ตลอดด่างหากเล่า", นี้คือสุดยอดวิสัยทัศน์ เป็นที่สุดแห่งสมดุลระหว่างสุนทรีย์กับการให้เข้าถึงได้ คือต้องใช้เวลาและทักษะความสามารถในการฟังแต่ได้ผลลัพธ์ที่น่าพึงพอใจเสมอ เช่นเดียวกับผลงานชุด Sgt. Pepper's... ของ The Beatles เป็นเวลา 741 สัปดาห์ที่ DSOTM ติดชาร์ทอยู่ และยังคงเป็นผลงานที่สดใหม่มีชีวิตชีวา อีกทั้งยังคงทำให้ผู้ฟังประหลาดใจได้ ไม่ว่าจะเป็นเสียงก้องกำทอนจากลีดกีตาร์ของ Gilmour ก่อนจะเข้าสู่ท่อนร้องโหยหวนในเพลง The Great Gig In The Sky หรือท่อนไคลแม็กซ์รุกเร้าอารมณ์จากบทกวีของ Waters ในเพลง Eclipse ("และทุกสิ่งภายใต้ดวงอาทิตย์ดำรงอยู่อย่างกลมกลืน / แต่ทว่าดวงอาทิตย์ถูกดวงจันทร์บดบัง") นี่แหละ ใช่เลย ทุกอย่างมีอยู่ในนี้ และแทบจะไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว

3. Yes -- Close to the Edge

Other bands came very close, but it seems safe to suggest no one else in the prog arena were as productive and proficient as Yes managed to be from early 1971 to late 1972: three masterpieces culminating in their tour de force, which approaches a level of ecstasy few outfits have ever approximated. While rightly castigated for bringing inane lyrics to an almost holy level, listening to Yes is like listening to opera: the words are, or may as well be, in a different language. It’s all about the sounds: that voice, those instruments, that composition. The title track is one of prog rock’s ultimate statements of purpose, worthy of every clichéd superlative imaginable: it really is epic and it really does deliver delights only the rarest art offers. And, while he presents abundant evidence before and after these proceedings, his work on this album alone ensures Steve Howe immortal status. Throughout the proceedings there are no pauses, wasted moments or miscues: everyone assembled works in service of the songs, resulting in a unified, utterly convincing proclamation, a truly joyful noise.

แม้จะมีวงอื่น ๆ ไล่ติดตามกันมา บนสังเวียน progressive rock ในช่วงปี 1971-1972 ไม่มีวงอื่นใดที่มากทักษะและสร้างผลงานได้มากเท่า Yes อีกแล้ว เพราะผลงานชิ้นเอกสามชุดในช่วงเวลาดังกล่าวคือจุดรวมความอุตสาหะวิริยะในระดับสุดยอดที่น้อยวงนักจะหาญเทียบเคียงได้ ในขณะที่มีข้อติในเรื่องการนำเนื้อร้องที่ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องมาเล่นเป็นของสูง การฟังผลงานของ Yes เปรียบเสมือนการฟังอุปรากร (โอเปร่า) ที่มีถ้อยคำเนื้อร้องเป็นภาษาอื่น (คงหมายถึงภาษาอิตาลี) ทั้งหมดทั้งปวงเป็นเรื่องของเสียง ไม่ว่าจะเป็นเสียงร้อง เสียงเครื่องดนตรี บทประพันธ์ เพลงไทเทิลแทร็ค (Close To The Edge) เป็นหนึ่งในสุดยอดถ้อยแถลงความเป็น progressive rock ที่สมค่าคู่ควรกับทุกที่สุดแห่งความหมายกำกวมสองแง่สองง่ามที่พึงจะจินตนาการเอาได้ (ตามสไตล์ดนตรี progressive rock) -- เป็นมหากาพย์โดยแท้และให้ความปิติหฤหรรษ์เฉพาะที่ศิลปะหายากที่สุดเท่านั้นจะให้ได้ ฝีมือของ Steve Howe ในอัลบั้มชุดนี้ทำให้สถานภาพของเขาเป็นอมตะ (เป็นที่จดจำไม่รู้ลืม) ตลอดเวลาที่ร้องเล่นบรรเลงไม่มีการสะดุดชะงัก ไม่มีเวลาที่ปล่อยให้เสียเปล่าหรือการผิดคิว สมาชิกทุกคนร่วมกันทำงานเพื่อเพลง เพื่อดนตรี ซึ่งผลลัพธ์คือการประกาศตัวที่สุดจะเชื่อมั่น เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เป็นเสียงแห่งความปิติสุขโดยแท้

ก่อนจะไปต่ออีกสองอัลบั้มสุดท้าย ผมขอคั่นเวลาสักนิด ผู้เขียนบทความเกี่ยวกับผลงาน progressive rock ทั้ง 25 ชุดนี้ชื่อ Sean Murphy ซึ่งได้ลงบทความไว้เมื่อวันที่ 16 พ.ย. 2558 และผมก็ขออนุญาตเม้นต์เสียหน่อยว่า สไตล์การใช้ภาษาของนายฌอน เมอร์ฟี่ คนนี้ อ่านแล้วค่อนข้างเข้าใจยาก และยากที่จะเรียบเรียบออกมาเป็นภาษาไทยได้ตรง ๆ บางครั้งต้องเดาหรือตีความตามบริบท แล้วรวบรัดถ่ายทอดออกมาเป็นภาษาไทย เพราะดูเหมือนผู้เขียนเขาเขียนเองเข้าใจเองในบทความหลายที่หลายแห่ง ซึ่งคงจะเป็นเพราะเขาเขียนถึงดนตรี progressive rock ดังนั้น การใช้สำนวนโวหารจึงต้อง progressive (เข้าใจยาก ชวนให้ตีความ) ให้เป็นไปตามนั้นด้วยกระมังครับ 555 :D

2. Genesis - Selling England by the Pound [1973]

Selling England by the Pound is the most satisfying and fully realized Genesis recording, a period piece that recalls the past while being utterly of its time: the elegiac keyboards at the end of "Epping Forest", for example, invoke a police siren outside a football stadium filtered through a black and white telly in an English pub, circa 1973. It's elaborate but controlled, far-ranging but focused, and it achieves a unity -- in words, sound and especially feeling -- that necessarily ranks it as a high water mark of prog rock.

Each member does career-best work, and the primary players all get a suitable showcase: Hackett serves up a shredfest on "Dancing with the Moonlit Knight", and history has correctly noted that his tapping technique provided a template for the young Eddie Van Halen; Banks turns in a piano tour-de-force on "Firth of Fifth" that must have given even Keith Emerson pause (the solo Hackett uncorks mid-song might well earn him all time Prog MVP status); and Gabriel puts his words, voices and every ounce of his showmanship into "The Battle of Epping Forest" and "The Cinema Show". The mastery throughout is all-time, for the ages; a bottomless pit of riches you can plunge into and float around blissfully, for the rest of your life. The poetry, puns, reportage, riffs on modern life (Oh, the humanity…) and, as always, a yearning not-quite-nostalgia for a quieter and less complicated time.

Selling England by the Pound เป็นงานบันทึกเสียงของ Genesis ที่ให้ความพึงพอใจมากที่สุดและรังสรรค์ออกมาได้อย่างครบถ้วนบริบูรณ์ เป็นผลงานดนตรีย้อนยุคที่ชวนให้รำลึกถึงอดีตในขณะที่ยังเป็นปัจจุบันยิ่งยวด ตัวอย่างเช่น เสียงคีย์บอร์ดสุดโศกท้ายเพลง Epping Forest ทำให้นึกถึงไซเรนรถตำรวจนอกสนามฟุตบอลซึ่งถูกกรองผ่านทีวีขาวดำในผับอังกฤษประมาณปี 2516 เป็นดนตรีประณีตซับซ้อนแต่มีการควบคุม ห่างไกลแต่มีโฟกัส และได้ความกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวในเชิงถ้อยคำ เสียง และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง อารมณ์ความรู้สึก ซึ่งจัดอยู่ในระดับผลงาน progressive rock ชั้นสูง

สมาชิกแต่ละคนในวงทำงานได้ดีที่สุดในช่วงชีวิตการทำงานของพวกเขา และสมาชิกหลักทุกคนได้มีโอกาสสำแดงฝีมือ ได้แก่ Steve Hackett ในเพลง Dancing with the Moonlit Knight ฝีมือเปียโนของ Tony Banks ในเพลง Firth of Fifth และ Peter Gabriel ใส่เนื้อร้อง เสียงร้องและฝีมือทุกกระเบียดลงในเพลง The Battle of Epping Forest และ The Cinema Show เป็นผลงานที่เปี่ยมด้วยทักษะตลอดเวลาและชั่วกาลนาน เป็นบ่อทรัพย์ศฤงคารที่หยั่งไม่ได้ว่าลึกเท่าไรและให้ท่านได้แหวกว่ายอยู่ในนั้นอย่างปิติสุขในชั่วชีวิตที่เหลือของท่าน เป็นบทร้อยกรอง การเล่นคำ การรายงานข่าว การริฟฟ์ดนตรีชีวิตยุคใหม่ (ความเป็นมนุษย์) และการโหยหาชีวิตที่สงบยิ่งขึ้นและซับซ้อนน้อยลง แต่ก็ไม่เชิงเป็นการถวิลหาอดีต

1. King Crimson - In the Court of the Crimson King [1969]

The Rosetta Stone, and still the purest and most perfect expression of the prog-rock aesthetic. To fully fathom what In the Court of the Crimson King signifies, it's useful to consider it as less an uncompromised statement of purpose, and perhaps the first influential album that forsook even the pretense of commercial appeal. To understand, much less appreciate, what these mostly unknown Brits were doing you have to accept their sensibility completely on their terms. Importantly, this was not a pose and it was not reactionary; it still manages to seem somehow ahead of its time as well as -- it must be said -- out of time. Of course, it came out of an era and the minds from which it was conceived, a dark, sensitive and undeniably psychedelic space.

So… what is it, exactly, that King Crimson accomplished on the album that arguably remains their most fully realized vision? It has all the necessary ingredients: impeccable musicianship from all players (but special props must be doled out to Ian McDonald, whose flute and saxophone contributions grant the material its majestic, at times ethereal air), rhythmic complexity, socially conscious lyrics -- courtesy of Peter Sinfield, and an outsider's perspective that is neither disaffected nor nihilistic. It speaks from the underground, but is grounded in history and looks forward, not backward.

(ดุจดัง) โรเซตตา สโตน (Rosetta Stone) (ซึ่งเป็นจารึกที่ต้องอ่านและตีความอักขระและภาพภาษาโบราณ) และยังคงเป็นการแสดงออกซึ่งสุนทรียะแห่งความเป็น progressive rock อันสุดแสนจะบริสุทธิ์และสมบูรณ์แบบที่สุด การจะหยั่งรู้ให้ลึกเต็มที่ว่าผลงานชุดนี้มีความหมายเพียงใด จะเป็นการดีหากจะถือให้ผลงานชุดนี้เป็นผลงานน้อง ๆ แถลงการณ์วัตถุประสงค์ที่ยังบริสุทธิ์อยู่ และเผลอ ๆ อาจเป็นอัลบั้มทรงอิทธิพลชุดแรกที่ละทิ้งแม้ข้ออ้างในการมีแรงดึงดูดในเชิงพาณิชย์ก็ได้ การจะเข้าใจว่าคนอังกฤษกลุ่มนี้กำลังทำอะไรอยู่ ท่านต้องยอมรับความมีเหตุมีผลตามเงื่อนไขที่พวกเขาจะตัดสินใจทำ ที่สำคัญคือมิใช่เป็นการโอ้อวดวางท่า และหาใช่เป็นการต่อต้านความก้าวหน้าหรือการปฏิรูปไม่ ผลงานชุดนี้ยังคงดูเหมือนก้าวล้ำยุคสมัยในทางหนึ่งทางใด อีกทั้งยังต้องกล่าวว่าอยู่ผิดจังหวะผิดเวลาด้วย แน่ละว่ามาจากยุคสมัยและจิตใจผู้คนในห้วงเวลาที่ดำมืด อ่อนไหว และได้รับอิทธิพลของไซคีเดลิกอย่างปฏิเสธไม่ได้

แล้วอะไรกันแน่ที่ทำให้ คิง คริมสัน สัมฤทธิ์ผลในอัลบั้มซึ่งเป็นที่ถกเถียงกันว่ายังคงเป็นวิสัยทัศน์ที่บังเกิดเป็นผลขึ้นจริงอย่างเต็มที่มากที่สุดของพวกเขา? คำตอบคือ เป็นผลงานที่มีองค์ประกอบที่จำเป็นทั้งหมดอยู่ อันได้แก่ ฝีมือการเล่นดนตรีอันไร้ที่ติของสมาชิกทุกคน (โดยเฉพาะต้องสดุดี เอียน แม็คโดนัลด์ ซึ่งการเล่นฟลุทและแซ็กส์ของเขามีส่วนทำให้ดนตรีได้บรรยากาศโอ่อ่าสง่างาม) ความซับซ้อนของจังหวะจะโคน เนื้อเพลงที่มีจิตสำนึกต่อสังคมโดย ปีเตอร์ ซินฟีลด์ และทัศนะมุมมองของคนนอกซึ่งหาใช่เป็นทัศนคติของผู้ที่น้อยเนื้อต่ำใจและเชื่อว่าไม่มีสิ่งใดอยู่จริงไม่ เป็นคำแถลงการณ์จากผู้ที่อยู่ใต้ดิน แต่ลงหลักปักฐานอยู่ในประวัติศาสตร์และแลไปข้างหน้า ไม่ใช่ข้างหลัง

จากลิสท์ The 25 Best Classic Progressive Rock Albums ดังกล่าว มีวงที่มีผลงานซึ่งได้รับการจัดอันดับมากกว่าหนึ่งอัลบั้ม ดังนี้

1. King Crimson: Larks' Tongues In Aspic (25), Discipline (13), Red (7) และ In The Court Of The Crimson King (1) รวม 4 อัลบั้ม

2. Pink Floyd: The Wall (23), Animals (14), Wish You Were Here ( 8 ) และ Dark Side Of The Moon (4) รวม 4 อัลบั้ม

3. Yes: Fragile (24), The Yes Album (15) และ Close To The Edge (3) รวม 3 อัลบั้ม

4. Genesis: Foxtrot (18), The Lamb Lies Down On Broadway (11) และ Selling England By The Pound (2) รวม 3 อัลบั้ม

5. Jethro Tull: A Passion Play (17), Aqualung (10) และ Thick As A Brick (5) รวม 3 อัลบั้ม

6. Rush: 2112 (22), Hemispheres (12) และ Moving Pictures (6) รวม 3 อัลบั้ม

7. Emerson Lake & Palmer: Tarkus (21) และ Emerson Lake & Palmer (9) รวม 2 อัลบั้ม (แล้ว Brain Salad Surgery ซึ่งถือเป็นมาสเตอร์พีซของวงนี้หายไปไหน?)

ไม่ว่าท่านจะเห็นด้วยกับลิสท์นี้หรือไม่ก็ตาม มีความจริงข้อหนึ่งซึ่งเป็นที่ยอมรับทั่วไปในแวดวงนักฟัง progressive rock ส่วนใหญ่ คือ ผลงานทั้ง 25 ชุดข้างต้นนี้เป็นข้อสอบขั้น "เบสิค" ที่ผู้จะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนักฟัง progressive rock จะต้องทำให้ได้และสอบให้ผ่านครับ

https://www.rollingstone.com/music/music-lists/50-greatest-prog-rock-albums-of-all-time-78793/

สำหรับลิงค์หน้านี้ ผมกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะแปลเรียบเรียงมาให้อ่านกันดีไหม? เพราะ...

1. ในลิสท์ 50 อันดับที่จัดโดย Rolling Stone มีบางอัลบั้มที่ผมไม่เคยฟังมาก่อน ซึ่งเป็นผลงานรุ่นใหม่ จึงลำบากใจที่จะแปลและเรียบเรียงออกมาโดยที่ตัวเองยังไม่เคยฟัง หรือหากจะแปล ต้องขอละข้ามผลงานเหล่านี้ และแปลผลงานอื่นที่รู้จักหรือเคยฟังมาแล้ว หรือไม่ก็สมาชิกท่านใดที่รู้จักอัลบั้มที่ผมไม่รู้จักเหล่านี้ จะเข้ามาช่วยแปลเสริมให้ก็ดีครับ

2. สำหรับบางอัลบั้มผมได้ลองอ่านบทวิพากษ์คร่าว ๆ ดูแล้ว มักใช้ภาษาเข้าใจยากไม่แพ้ภาษาใน 25 อันดับฯ ที่เขียนโดย Sean Murphy และบ่อยครั้งมีการอ้างอิงโยงไปหาแหล่งข้อมูลอื่น โดยทำเป็น highlighted link ให้เราคลิกไปดู

หลายอัลบั้มที่ Rolling Stone วิพากษ์ก็ซ้ำกับบทวิพากษ์ของ Sean Murphy และความเห็นก็คล้ายกัน บางวงมีผลงานที่ถูกพูดถึงมากกว่าหนึ่งชุด คงจะเดาออกใช่ไหมครับว่าเป็นวงใด (พวกฝรั่งนี่มันก็น่าเบื่อหน่ายเหมือนกันนะครับ 555 :D) แต่แน่นอนว่า ในเมื่อจำนวนเพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัวจาก 25 ความหลากหลายของผลงานที่นำมาวิพากษ์นั้นย่อมมีแน่นอนครับ

https://www.rollingstone.com/music/music-lists/50-greatest-prog-rock-albums-of-all-time-78793/

ในจำนวน 50 Greatest Prog Rock Albums of All Time ของ Rolling Stone ทั้งหมดตามลิงค์ข้างต้นนั้น มีอยู่ 12 อัลบั้มที่ผมยังไม่เคยฟังหรือไม่รู้จัก คือ

1. Happy the Man - Happy the Man (1977) อันดับที่ 50
2. Ruins - Hyderomastgroningem (1995) อันดับที่ 49
3. Crack the Sky - Crack the Sky (1975) อันดับที่ 47
4. Meshuggah - Destroy Erase Improve (1995) อันดับที่ 42
5. Porcupine Tree - Fear of a Blank Planet (2007) อันดับที่ 39
6. Tool - Lateralus (2001) อันดับที่ 33
7. Dream Theater - Metropolis 2: Scenes from a Memory (1999) อันดับที่ 29
8. Opeth - Blackwater Park (2001) อันดับที่ 28
9. The Mars Volta - De-Loused in the Comotorium (2003) อันดับที่ 25
10. Magma - Mekanik Destrucktiw Kommandoh (1973) อันดับที่ 24
11. Frank Zappa and the Mothers of Invention - One Size Fits All (1975) อันดับที่ 18
12. Can - Future Days (1973) อันดับที่ 8

โดยเฉพาะผลงานลำดับที่ 5-9 ข้างต้น ผมเชื่อว่ามีแฟน ๆ progressive rock รุ่นใหม่และกลางเก่ากลางใหม่หลายคน (หรือแม้แต่รุ่นเดอะบางคน) ที่รู้จักหรือเคยฟังผลงานดังกล่าวนี้มาแล้ว ถ้าช่วยเข้ามาเม้นต์หรือให้ความเห็นได้ก็จะดี ขอบคุณล่วงหน้าครับ

ขอย้อนกลับไปหาอัลบั้ม progressive rock ทั้ง 25 ชุดที่วิจารณ์โดย Sean Murphy ผมเห็นด้วยกับนายฌอน เมอร์ฟี่ ที่ให้คะแนนอัลบั้มชุดแรกของ Emerson Lake & Palmer ให้อยู่ในอันดับที่ 9 ในลิสท์ของเขา (ซึ่งถือว่าเป็นอันดับที่ไม่ต่ำเลย เรียกว่าอยู่ใน Top Ten ก็แล้วกัน) ถ้าจะว่าไปแล้ว อัลบั้มชุดนี้ก็สมควรอยู่ เพราะถือเป็นผลงานที่ solid and strong ที่สุดของ ELP เลยก็ว่าได้ เนื่องจากไม่มีเพลงตลกติ๊งต๊อง เช่น Jeremy Bender, The Sheriff, Benny The Bouncer ปะปนอยู่เหมือนในผลงานชุดอื่น ๆ ของพวกเขาครับ

เครดิตภาพ www.vintageprog.com

(http://www.vintageprog.com/elp1.jpg)

Thai Progressive Rock Community

ThaiProg => Keep Talking => ข้อความที่เริ่มโดย: ปีศาจลายคราม ที่ 02 กุมภาพันธ์ 2017 | 09:36:41 AM