Thai Progressive Rock Community

จะคุยกับใคร หรือจะบ่นคนเดียว เกี่ยวกับเรื่องเพลงหรือดนตรีแบบไม่มีลิมิต เชิญตามสบายครับ

รอบหน้าจะซื้อแผ่นเสียงของ Steve Wilson ครับ

รอบหน้าจะซื้อแผ่นเสียงของ Steve Wilson ครับ

>>> เคยได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยฟังผลงานของเขาเลย เขาเป็นใครหรือครับ?

Steven Wilson แกนนำของคณะ Porcupine Tree ไงครับ จะว่ากันตามความเป็นจริง ผมยังไม่มีผลงานเดี่ยวของเขาเลยครับ

อายจังเลยที่จะบอกว่าผมไม่เคยฟัง Porcupine Tree และไม่มีอัลบั้มของวงนี้สะสมไว้เลยสักชุดครับ

วันก่อนผมมีภาระกิจย่านรามคำแหง จึงถือโอกาสจอดรถและแวะทานข้าวที่ เดอะ มอลล์ รามคำแหง ซึ่งในห้างได้เปิดพลงสากลติดต่อกันไป แต่มีเพลงนึงที่ผมสะดุดด้วยความแปลกใจ คือ เพลง Us and Them ของ Pink Floyd ทั้งนี้ ผมคิดในใจว่า เพลงแนว Prog เปิดในห้างให้บุคคลทั่วไปฟังแล้ว อาจเป็นเพราะเพลงดังกล่าวฟังไม่ยาก และเหมาะสมกับบรรยากาศฝนตก เย็นสบาย ในช่วงนี้ครับ

หลายเพลงของ Pink Floyd ฟังไม่ยาก โดยเฉพาะอัลบั้มชุด DSOTM นี่ คอมเมอร์เชี่ยลเต็มตัวเลยครับ 555

หาแผ่นเสียงของสุรชัย จันทิมาธร - ดวงดาว ดวงตา ดวงใจ ไม่ทราบว่ามีผลิตเป็นแผ่นเสียงหรือไม่ เมื่อเกือบ 30 ปี ก่อน ผมมีในรูปเทปคาสเซ็ท แต่เพื่อนยืมไปแล้วก็หายไปเลยครับ

หาแผ่นเสียงของสุรชัย จันทิมาธร - ดวงดาว ดวงตา ดวงใจ ไม่ทราบว่ามีผลิตเป็นแผ่นเสียงหรือไม่ เมื่อเกือบ 30 ปี ก่อน ผมมีในรูปเทปคาสเซ็ท แต่เพื่อนยืมไปแล้วก็หายไปเลยครับ

>>> ถ้าเป็นผลงานที่ออกในห้วงเวลานั้น (เมื่อหลายสิบปีก่อน) ผมเชื่อว่าต้องมีทำเป็นแผ่นเสียงออกจำหน่ายแน่นอน ถึงแม้จะไม่จำหน่ายในเชิงการค้า ก็ต้องมีไว้แจกพวกดีเจเพื่อโปรโมทตามสถานีวิทยุ แม้ผลงานของนักร้องค่ายใหญ่ ๆ อย่างเช่น แกรมมี่ อาร์เอส ฯลฯ ที่ออกในยุค 90's ก็ยังต้องมีแผ่นเสียงตัดออกมาเพื่อให้ดีเจเปิดโปรโมทเลยครับ

แผ่นเสียงเพลงไทยอย่าไปสนใจเลยครับ บางแผ่นเคยแจกกันฟรี ๆ เพื่อโปรโมท เพลงไม่มีคุณภาพ ทั้งอัลบั้มมีเพลงดังเพลงฮิตอยู่เพลงเดียว ฯลฯ ยังถูกพ่อค้าไทยเราเอามาปั่นราคาให้แพงลิบลิ่วได้ สำมะหาอะไรกับแผ่นหัว ๆ ที่พวกนักสะสมตามล่าหากัน บางแผ่นถูกปั่นราคาเป็นหลักหมื่นก็ยังมีคนซื้อ ผมว่ามันบ้าไปกันใหญ่แล้ว ผมมีแผ่นเสียงเพลงไทยอยู่ไม่กี่แผ่น เคยได้มาราคาแผ่นละสองร้อย (เช่น พอดี พอดี ของสุรสีห์ อิทธิกุล) พอต่อมาแผ่นเสียงกลับมาได้รับความนิยมอีกครั้ง มีการปั่นราคากันเว่อร์ในวงการแผ่นเสียงเพลงไทย ผมไม่สนใจที่จะเล่นแผ่นเสียงเพลงไทยเลยครับ

มาสำรวจดูกันดีกว่าครับว่า ท่านทั้งหลายฟังเพลงหรือดนตรีผ่านสื่อมากี่รูปแบบกันบ้างแล้ว
- หีบเสียงโบราณ (เล่นแผ่นครั่งชนิดตกแล้วแตก สปีด 78)
- วิทยุทรานซิสเตอร์และวิทยุทั่วไป
- เทป reel-to-reel หรือ open reel
- เทป 8 tracks
- เทปคาสเสท
- เครื่องเล่นแผ่นเสียง
- เครื่องเล่นซีดี
- ไฟล์เพลงประเภท hi-res
- application ฟังเพลงใน smart phone

สำหรับผม ผมฟังมาหมดแล้ว ยกเว้นเทป 8 แทร็ค ไฟล์เพลง และแอพพลิเคชั่นฟังเพลงใน smart phone รู้สึกดีใจที่แผ่นเสียงซึ่งเคยดูเหมือนว่าจะตาย แต่กลับไม่ตาย ซีดีตอนนี้ยังลุ่ม ๆ ดอน ๆ แต่ก็ยังเห็นมีวางขายอยู่บ้าง และผมก็ยังซื้อหาเก็บไว้ประปราย เทปคาสเสทน้อยนักที่ยังมีคนเล่นอยู่ เทป open reel เป็นของเล่นไฮเอนด์ในหมู่พวก audiophile กระเป๋าหนัก เพราะปัจจุบันมีอัลบั้มที่ออกในรูปเทปชนิดนี้อยู่ ราคาชุดละเป็นหลักหมื่น สองหมื่น หรือสามหมื่น ฯลฯ ใครสู้ราคาม้วนเทปประเภทนี้ไหวก็เชิญตามสบาย วิทยุผมก็ยังฟังอยู่แทบทุกวันโดยเปิดเบา ๆ เป็นเพื่อนกล่อมในเวลาทำงาน หีบเสียงไขลานของพ่อ ผมก็เคยเล่นมาแล้ว ส่วนฟอร์แมทอื่นที่เหลืออย่างเช่น โหลดไฟล์เพลงคมชัดสูงหรือฟังผ่านแอพของ smart phone นั้น ช่างหัวมันเถอะครับ ผมไม่สน 555 :D

ภาระกิจทั้งงานในหน้าที่และงานในครอบครัว ค่อนข้างเยอะครับ หากว่าเริื่มเบาบางลง จะทยอยหาผลงานแปลกๆ ในเวปนี้มาเก็บมาฟังครับ

ยิ่งเดินตลาดช้อปออนไลน์ ยิ่งเจอผลงาน progressive rock reissues แปลกใหม่ ไม่เคยหมดเสียทีครับ :D

แผ่นเสียง ซีดี และซอฟต์แวร์เพลงทั้งหลาย ไม่เคยหมดเสียที แต่เงินในกระเป๋าคนซื้อนั้นหมดแล้ว แถมยังติดลบด้วยครับ 555 ;D

เนื่องจากปัจจุบันนี้ ผมมักจะใช้ชีวิตส่วนใหญ่ในรถยนต์ ผมมักจะหาคลื่นวิทยุฟังไปด้วย พบว่ามีรายการเพลงที่น่าสนใจหลายรายการ ทั้งเปิดเพลงไทยและเพลงสากล(โดยเฉพาะเวลากลางคืน) นี่ถ้าอยู่บ้าน คงไม่มีโอกาสได้เปิดฟังอย่างแน่นอนครับ

ถ้าเป็นวันธรรมดา ผมใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในออฟฟิศพอ ๆ กับอยู่ที่บ้าน (เมื่อหักเวลาเดินทางไปกลับออกแล้ว เผลอ ๆ จะอยู่ที่ออฟฟิศมากกว่าอยู่ที่บ้านด้วยซ้ำ 555) แล้วงานที่ผมทำเป็นแบบที่ไม่ต้องคุยกับใคร นั่งทำ คิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อย เสียงเพลงจากวิทยุบนโต๊ะจึงมีบทบาทในการช่วยให้ทำงานได้อย่างเพลิดเพลิน ผมล็อคคลื่นประจำไว้เลย พอมาถึงออฟฟิศตอนเช้าก็เปิดฟังข่าวเช้าก่อน (เพราะบังคับให้ต้องฟังทุกช่อง 555) หลังเคารพธงชาติเสร็จแล้วก็ฟังยาวเรื่อยไปหลายช่วง ดีเจหลายคน เพลงเก่าใหม่คละเคล้ากันไปจนเลิกงานตอนเย็นครับ

สมัยก่อน เวลาไปซื้อเทปคาสเสท เจ้าของแผงเทปส่วนใหญ่มักใจดีให้เราลองฟังก่อนได้ จะซื้อหรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง พอหมดยุคเทปคาสเสท เป็นยุคซีดี แผ่นซีดีที่แกะแล้ว หรือแผ่นตัวอย่างก็ยังพอขอฟังได้อยู่ แผ่นเสียงมือสองที่ขายตามร้านที่มีเครื่องเล่นแผ่นเสียงด้วย เราก็มักขอลองฟังก่อนได้ แต่ถ้าซื้อแผ่นใหม่ที่เราไม่รู้จักหรือไม่เคยฟังมาก่อนในยุคนี้ เราก็สามารถทำการบ้านก่อนโดยการถามอากู๋ (กูเกิ้ล) และฟังตัวอย่างทาง youtube ได้ ซึ่งเทคโนโลยีสมัยใหม่มันก็มีประโยชน์อยู่เหมือนกันครับ

เดี๋ยวนี้หมดยุคของการออกเพลงเป็น "อัลบั้ม" แล้วหรือครับ เห็นพวกคนรุ่นใหม่ที่มักเรียกตัวเองว่าเป็น "ศิลปิน" (ทั้ง ๆ ที่บางคนจะเป็นแค่นักร้องยังแทบจะเป็นไม่ได้เลย) หันไปนิยมออกซิงเกิ้ลแล้วโปรโมทผ่านยูทู้บแทน วัดความนิยมกันด้วยยอด views และ likes แต่ก็อย่างที่เคยเห็นกันอยู่ นักร้องหรือวงดนตรีออกอัลบั้มมาชุดหนึ่งมี 10 เพลง แต่มีเพลงฮิตหรือเพลงที่น่าจดจำอยู่เพียงเพลงเดียวหรือสองเพลงเท่านั้น ส่วนเพลงที่เหลือจะเรียกว่าอะไรดี? เรียกว่า "ขยะ" ก็คงจะแรงไป งั้นเรียกว่า filler หรือสิ่งเติมเต็มที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ก็แล้วกัน และหวังว่านักร้องหรือนักดนตรีของบ้านเราคงจะไม่ทำอะไรแบบนี้นะครับ 555

ผมหลงเข้าใจผิดมานาน ว่าวงแนว Prog มีไม่กี่วงครับ 55555

คนทั่วไปคิดว่า progressive rock คือ Pink Floyd, Yes, King Crimson, Genesis, Emerson Lake and Palmer, Rush รวมทั้งผลงานเดี่ยวของสมาชิกวงเหล่านี้ เช่น Peter Gabriel, David Gilmour, Roger Waters, Rick Wakeman, Keith Emerson, Steve Howe, Chris Squire, etc. ลึกลงไปหน่อยก็อาจรู้จักวงเช่น Jethro Tull, Camel, The Moody Blues, Tangerine Dream, รวมทั้งศิลปินอย่างเช่น Mike Oldfield, Jean-Michel Jarre พวกวงสมัยใหม่หน่อยก็มี Marillion, Saga, Pallas เป็นต้น เมื่อก่อนผมก็คิดอย่างนี้จริง ๆ ว่า progressive rock มันมีอยู่เท่านี้ เพราะสื่อ (หนังสือ) ที่เขียนถึงก็วนเวียนอยู่แค่วงหรือคนเหล่านี้ ไม่ได้เกินเลยอะไรไปมากกว่านี้เลย แต่พอได้รู้จักอินเทอร์เนต ได้ท่องเว็บไซต์เกี่ยวกับ progressive music ได้คุยเสวนาตามเว็บบอร์ดต่าง ๆ (เมื่อก่อนก็คุยอยู่ที่พันธุ์ทิพย์) และได้ประมูล/ซื้อแผ่นเสียงออนไลน์ จึงได้พบว่า ผลงาน progressive rock ช่างมีมากมายนัก ซื้อเท่าไหร่ก็ไม่หมด นอกจาก progressive rock ที่ใช้ภาษาอังกฤษแล้ว ก็ยังมี progressive rock ที่เป็นภาษาอื่นหรือของประเทศอื่น เช่น อิตาลี สเปน ฝรั่งเศส เบลเยี่ยม โปรตุเกส เยอรมัน ฮอลแลนด์ ยุโรปตะวันออก ฯลฯ โอ้โฮ... ทีนี้สนุกกันใหญ่ เพราะศิลปินหลายวงหรือหลายคนที่มาจากประเทศเหล่านี้ก็ล้วนแต่มีฝีมือและเล่น progressive rock ได้ดีกันทั้งนั้น ตามเก็บกันไม่ไหว ในขณะที่เมื่อก่อนเคยคิดว่าเก็บแค่ผลงานของพวกที่กล่าวมาข้างต้นตอนแรกก็น่าจะพอแล้ว ไปๆ มาๆ มันเกินเลยไปเยอะเลยครับ 555

1970's ในระยะไม่หนึ่งทศวรรษ น่าจะตั้งแต่ช่วงปลายยุค 1960's ถึงประมาณปี 1976-1977 (ก่อนที่กระแสดนตรีพั้งค์และนิวเวฟจะถาโถมเข้ามา) อิทธิพลและกระแสดนตรี progressive rock แรงเอาเรื่อง แม้แต่วง pop, rock และ hard rock หลายวงและศิลปินแนวนี้อีกหลายคนในยุคนั้นยังต้องเดินตามรอย progressive โดยทำผลงานที่มีสีสัน progressive เจืออยู่บ้างเป็นยาดำ หรือไม่ก็มีเพลงบางเพลงในอัลบั้มของตัวเองที่มีลักษณะกระเดียดไปทาง progressive ฯลฯ เอาแค่ผลงานที่เป็น progressive rock เฉพาะในห้วงระยะเวลานี้ของประเทศต่าง ๆ มารวมกัน มันจะมีมากมายเหลือคณานับ ฟังไม่หมดแน่นอน (และจะมีคุณภาพมากน้อยเพียงใดนั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง) ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่ดี หากแต่มันเป็นไปตามเทรนด์หรือกระแสในแต่ละยุคสมัย และเป็นประวัติศาสตร์ให้ผู้ที่สนใจดนตรีต้องศึกษาค้นคว้าครับ

ไปพบในเฟสซื้อขายแล้วครับ ราคา 1800 แต่ตอนนี้ยังขัดสนเรื่องเงิน ต้องขอผ่านไปก่อนครับ 55555

อยากจะบอกสั้น ๆ ว่า ของอะไร ถ้ามันจะเป็นของเรา สักวันหนึ่งมันต้องเป็นของเราจนได้นั่นแหละครับ และอาจไม่ใช่แค่ก็อปปี้เดียวก็ได้ ผมมีเซ้นส์ ผมเจอมาบ่อยแล้วครับ 555 :D

ความจริงก็คือ ผมมีนิสัยเสีย ไม่รู้จักพอเพียง อยากได้วัตถุหลายๆอย่าง ผลก็คือ หมดเงินครับ 5555

ความจริงก็คือ ผมมีนิสัยเสีย ไม่รู้จักพอเพียง อยากได้วัตถุหลายๆอย่าง ผลก็คือ หมดเงินครับ 5555

>>> คล้ายกันครับ ผมว่าเป็นเรื่องปกติ ไม่ว่าจะเป็นปืน พระเครื่อง ผู้หญิง รถยนต์ แผ่นเสียง และเครื่องเสียง ของเล่นของพวก "Big Boys & Old Boys" ทั้งหลาย ล้วนแล้วแต่เป็น "วัตถุ" ทั้งนั้น แล้วแต่ Big Boy หรือ Old Boy คนนั้นจะบ้าสะสมอะไร ถ้าเงินไม่มีเหลือเฟือพอ ก็ต้องยอมเป็นหนี้ หรือไม่งั้นก็อดใจไม่ต้องเล่นไม่ต้องมีเลย แต่กรณีหลังนี้ผมทำไม่ได้หรอกครับ 555 :D

พี่ปีศาจก็นำแผ่นซ้ำๆ ออกมาจัดจำหน่ายบ้างก็ได้ครับ ผมจะขอเป็นลูกค้าประจำ แต่ขอชำระแบบผ่อนส่งนะครับ 55555

อยากได้แผ่นไหนก็หลังไมค์หรือ LINE มาได้เลยครับ ถ้าพอปล่อยให้ได้ก็ปล่อย แบ่ง ๆ กันไปฟังครับ 555 :D

ว่ากันว่า คนเรา พอแก่ตัวไปแล้ว ไม่มีอะไรดีสักอย่าง ผมชักเริ่มจะเห็นแล้ว ว่าท่าจะจริง...
อยากกลับไปเป็นเด็ก เป็นวัยรุ่น ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมาก แค่เรียนหนังสืออย่างเดียว เวลาที่เหลือก็เล่นและฟังเพลง ข้าวปลาพ่อแม่ก็หาให้กิน มีสุขเหลือล้น เสียอยู่อย่างเดียวคือ ไม่มีเงิน และยังต้องแบมือขอเงินพ่อแม่อยู่
แต่พอโตขึ้นมายันแก่ มีงานทำ มีเงินใช้ กลับไม่ค่อยมีเวลาทำอย่างที่เคยทำตอนเป็นเด็กหรือวัยรุ่นอีกแล้ว แม้จะมีปัญญาหาเงินซื้อเครื่องเสียง แผ่นเสียง ซีดี ฯลฯ อะไรก็ตามที่อยากได้ ท้ายที่สุด ก็ไม่ค่อยจะมีเวลาฟัง เพราะทำงานหนัก กลับบ้านแล้วก็เหนื่อยและเพลีย คงเพราะสังขารที่ร่วงโรย (แก่ตัวไปแล้ว ไม่มีอะไรดีสักอย่าง) สรุปว่า ถ้ากลับไปเป็นเด็กเป็นวัยรุ่นและมีเงินซื้อเครื่องเสียงและแผ่นเสียง ซีดี ฯลฯ มาฟังเหมือนอย่างที่เราเป็นในตอนนี้ (แต่กลับไม่ค่อยมีเวลาฟังเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว) ก็คงจะดีนะครับ 555 :D

ครับ ศิลปินต่างๆที่ได้กล่าวมานั้น ถ้าจะว่ากันตามความเป็นจริง ในปัจจุบันนี้การจะหาแผ่นเสียงมาฟังหรือเก็บสะสมไม่ใช่เรื่องยากเย็นอีกแล้ว แต่ศิลปินแปลกๆ หรือจะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่นะครับ การจะหาแผ่นเสียงไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะครับ แม้แต่แผ่นเสียงรีอิซซู่ บางอัลบั้มผมเผลอไปนิดเดียว หาซื้อไม่ได้แล้ว

ครับ ศิลปินต่างๆที่ได้กล่าวมานั้น ถ้าจะว่ากันตามความเป็นจริง ในปัจจุบันนี้การจะหาแผ่นเสียงมาฟังหรือเก็บสะสมไม่ใช่เรื่องยากเย็นอีกแล้ว แต่ศิลปินแปลกๆ หรือจะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่นะครับ การจะหาแผ่นเสียงไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะครับ แม้แต่แผ่นเสียงรีอิซซู่ บางอัลบั้มผมเผลอไปนิดเดียว หาซื้อไม่ได้แล้ว

>>> ผลิตมาน้อย บางชุดก็แค่ 500 copies แถมบางทียังโดนนักเก็งกำไร พ่อค้าออนไลน์ ฯลฯ กวาดไปไว้ในมือเพื่อขายเอากำไรครับ

น้า Rod Stewart ในวัย 73 ยังฟิตปั๋ง ออกสติวดิโออัลบั้มชุดที่ 30 มีชื่อว่า Blood Red Roses (2018) ใครที่เป็นแฟน ๆ ของน้าเค้าก็ติดตามผลงานกันไปนะครับ

https://www.udiscovermusic.com/news/rod-stewart-back-bloom-blood-red-roses-album/

ผมคิดว่าแทบทุกท่านต้องเคยร้องเพลง ไม่ว่าจะเป็นร้องสนุกๆกัน หรืองานเลี้ยงต่างๆซึ่งต้องถูกเชิญให้ขึ้นไปร้องเพลง สำหรับผมแล้วก็มีเพลงหากิน 3 - 4 เพลง วนไปวนมา จนคิดว่าสมควรที่จะเปลี่ยนเพลงหากินแล้ว

มีทติ้งคราวหน้าจะเชิญคุณ eric camen ขึ้นร้องเพลงครับ

ปกติไม่ใช่แฟนของ Roxette นอกจากแค่ชอบเพลง It Must Have Been Love ซึ่งผมมีแผ่นซิงเกิ้ลสปีด 45 และอัลบั้ม soundtrack ของภาพยนตร์เรื่อง Pretty Woman อยู่ ครั้นเมื่อค้นแผ่นเสียงที่เก็บไว้ ปรากฏว่าเจอแผ่นชุด Look Sharp! ของ Roxette ด้วย จำได้ว่าตอนนั้นที่ซื้ออัลบั้มชุดนี้ก็เพราะมีเพลง Listen To Your Heart อยู่ แต่ไม่แน่ อาจมีเพลงอื่นที่เพราะ ๆ อยู่ด้วยก็ได้ เพราะตั้งแต่ซื้อมาผมยังไม่ได้ฟังเลยครับ 555

(https://cdn.shopify.com/s/files/1/2391/0805/products/597E65F5-83F1-4851-9D37-898D865FE8A2_360x.jpeg?v=1516193763)

เมื่อช่วงวันหยุดยาวส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ 2562-2563 ที่ผ่านมา ผมอยู่บ้าน ไม่ได้ไปเที่ยวไหน มีเวลารื้อหนังสือเครื่องเสียงเก่า ๆ ออกมาอ่าน เผอิญไปเจอนิตยสาร Audiophile ฉบับครบรอบ 20 ปี (2539-2559) ผมจำไม่ได้ว่าเป็นหนังสือของเดือนไหน หนังสือพวกนี้ผมซื้อมาแล้วอ่านไม่ค่อยละเอียดหรอกครับ เพราะสนใจเฉพาะจุดที่ต้องการจะอ่านมากกว่า แต่พอเปิดเข้าไปอ่านอีกที เจอคอลัมน์สัมภาษณ์และเยี่ยมบ้านคุณ panyarak โดยคุณธรรมนูญ ประทีปจินดา ด้วย ก็เลยต้องอ่านซะหน่อย ได้เห็นรูปคอลเล็คชั่นแผ่นเสียงและเครื่องเสียงที่คุณ panyarak เล่นด้วย สุดท้ายคุณ panyarak ได้ฝากข้อคิดไว้สำหรับนักเล่นเครื่องเสียงและนักฟัง ซึ่งผมเห็นว่าเป็นข้อคิดที่ดีมาก ใครที่ยังเก็บนิตยสารฉบับนี้อยู่ก็ลองไปเปิดอ่านดูนะครับ

ระยะหลังมานี้ ผมสังเกตว่าตัวเองมักจะนอนเร็ว สี่ทุ่มกว่า ๆ ก็นอนแล้ว แต่ตื่นมาราวตีสอง ตีสาม (ไม่รู้จะตื่นมาทำไม) ไม่รู้จะทำอะไรก็เปิดซีดีเพลงของทูล ทองใจ ฟังเบา ๆ เย็น ๆ ในบรรยากาศยามดึก แล้วก็นอนต่ออีกนิดหน่อย ตื่นมาอีกครั้งตอนเกือบตีห้า แล้วอาบน้ำไปทำงาน

ผมแก่แล้วหรือเปล่า ??? มีใครเป็นแบบผมบ้างไหมครับ?

เดี๋ยวนี้ เพลงสากลหรือเพลงฝรั่งจำนวนมากมีเวอร์ชั่นที่ถูกนำมาร้องใหม่หรือ cover ซึ่งผมได้ยินตามสถานีวิทยุอยู่บ่อย ๆ บางทีอินโทรขึ้นต้นเพลงมา ผมหลงดีใจ นึกว่าจะได้ฟังเพลง original ที่ตนชื่นชอบ ฟังไปอีกนิดเดียวมันไม่ใช่ "ของเดิม" แล้ว มันเป็นแค่เพลงเก่าที่ถูกนำมาเล่นใหม่และร้องใหม่โดยมีความใกล้เคียงหรือคล้ายกับต้นฉบับเท่านั้น และความรู้สึกของผมตอนนั้น คือ ทำไมมรึง (สถานีวิทยุ) ไม่เปิดเพลงต้นฉบับหรือของเดิมให้กรูฟัง (วะ)

มีใครรู้สึกแบบนี้บ้างไหมครับ?

อายุครับ  ??? แม่ผมเคยบอกว่าเป็นแบบนี้ เมื่อนานมาแล้ว

ผม ปรกติเคยนอน 4-5 ชั่วโมง แล้ววันไหนนอนเร็ว 4-5 ทุ่ม ก็จะตื่น ตี 2 - ตี 4 แล้วก็จะนอนไม่ค่อยหลับ
ต้องพยายามหาอะไรทำ หรือไม่ก็เริ่มต้นใหม่

อายุครับ  ฮืม แม่ผมเคยบอกว่าเป็นแบบนี้ เมื่อนานมาแล้ว

ผม ปรกติเคยนอน 4-5 ชั่วโมง แล้ววันไหนนอนเร็ว 4-5 ทุ่ม ก็จะตื่น ตี 2 - ตี 4 แล้วก็จะนอนไม่ค่อยหลับ
ต้องพยายามหาอะไรทำ หรือไม่ก็เริ่มต้นใหม่

---> แฟนผมบอกว่าถ้าตื่นแล้วให้ตื่นเลย อย่านอนต่อ ถ้านอนต่อแล้วจะยาว... จะตื่นสายและไปทำงานสาย ถ้าตื่นมาดึก ๆ แล้วไม่รู้จะทำอะไรก็ให้เปิดเครื่องเสียงฟังเพลงสักชุดสองชุดในขณะที่อาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน ต้องปรับตัวตามวิถี New Normal

เป็นคำแนะนำที่ดีจากแฟนผม นาน ๆ จะได้เจอคำแนะนำที่ดีจากเธอเกี่ยวกับเครื่องเสียงเสียทีครับ 555 :D

รู้สึกหลายครั้งแล้วว่า ถ้าไม่ฟังเครื่องเสียง ไม่ฟังแผ่นเสียงที่ซื้อเก็บไว้ ก็จะไม่มีอะไรมาคุยหรือมาบอกกล่าวในบอร์ดนี้ ผมพยายามตั้งกฎไว้กับตัวเองว่าจะพยายามฟังแผ่นเสียง (หรือซีดี) ให้ได้อย่างน้อยคืนละสองอัลบั้มก่อนจะเข้านอน แต่บางทีกินข้าวเสร็จ ดูข่าวและดูหนังรอบดึกก็ง่วงนอนแล้ว เป็นอันว่าคืนนั้นไม่ต้องฟังเพลงครับ... จบข่าว :(

อากาศเย็นเริ่มมาเยือนบ้านเราตั้งแต่ปลายเดือนตุลาคมที่ผ่านมา ตอนเย็นมืดเร็วและตอนเช้าก็สว่างช้า แสดงว่าเข้าหน้าหนาวแล้ว กรุงเทพคงไม่หนาวเหมือนต่างจังหวัดกระมัง แต่ก็คงพอเย็น ๆ ให้ได้ชื่นใจกันบ้าง กลางคืนถ้ายังไม่ง่วง ไม่มีอะไรในทีวีให้ดู ก็ลองฟังเพลงกัน หยิบแผ่นเสียงหรือซีดี หรือจะเป็นไฟล์เพลงก็ได้ แล้วแต่ความถนัดของท่าน มาเปิดฟังสักอัลบั้มสองอัลบั้มก่อนนอน ตื่นเช้ามาสดชื่น ส่วนอ้ายกระพ้มนี่สิครับ ลองถ้าได้เปิดเครื่องเล่นแผ่นเสียงแล้ว แค่อัลบั้มสองอัลบั้มมันเอาไม่ค่อยอยู่ มักจะลากยาวไปสามสี่อัลบั้มโน่นเลยเป็นอย่างต่ำ ผลปรากฏว่าตอนเช้าไม่อยากลุกไปทำงานเลยครับ 555 :( :-[

วัตรปฏิบัติในการฟังเพลงของคนยุคปัจจุบันโดยมากคงจะอาศัยฟังเอาจากโทรศัพท์มือถือกันแล้ว เวลาไปไหนมาไหน ขึ้นรถ ลงเรือ จะเห็นคนใส่หูฟังกันทั่วไป แต่ผมไม่ชอบการฟังเพลงโดยผ่านหูฟังมาตั้งแต่ยุคเทปคาสเสท Walkman โน่นแล้ว เพราะรู้สึกรำคาญเวลาที่มีหูฟังมาเกาะเกี่ยวหรือครอบใบหู มันรู้สึกรำคาญจริง ๆ เวลามีอะไรแปลกปลอมมาสัมผัสอวัยวะของตนเอง แต่บางคนนี่เขาใส่หูฟัง ฟังกันเพลินเป็นชั่วโมงเลยครับ เก่งจริง ๆ

ในอนาคต เมื่อเราท่านมีอายุมากขึ้น กลายเป็นผู้สูงวัย เป็นคนชรา สิ่งที่พวกเรามักจะกลัวกันเมื่อถึงตอนนั้นก็คือการมีสารพัดโรคภัยมาเยือน มาเบียดเบียน เช่น เบาหวาน ความดัน โรคหัวใจ โรคไต อัลไซเมอร์ ฯลฯ และอาจต้องเป็นผู้ป่วยติดเตียง นอนอยู่กับที่ ลุกไปไหนไม่ได้ ผมนึกถึงเรื่องนี้แล้วก็พาลนึกไปถึงเรื่องของดนตรีและการเล่นเครื่องเสียง โดยเฉพาะการมีเครื่องเล่นแผ่นเสียงระบบ manual คนที่ฟังเพลงและเล่นเครื่องเสียงแล้วมีวัตรปฏิบัติในการเล่นที่สม่ำเสมอ จะมีความเสี่ยงน้อยที่จะเป็นโรคภัยที่บรรยายไว้ข้างต้น เพราะ...

1) การฟังดนตรีเป็นการบำรุงสมอง กล่อมเกลาจิตใจและประเทืองอารมณ์ เขาว่ากันว่า ถ้าฟังเพลงทุกวัน อย่างน้อยวันละห้านาที ชีวิตจะยืนยาว (ไม่รู้จริงหรือเปล่า แต่ก็ฟังได้นี่ครับ ไม่เสียหลาย)

2) การได้เล่นเครื่องเสียง โดยเฉพาะเครื่องเล่นแผ่นเสียงระบบ manual (ซึ่งต้องใช้มือเรายกเข็มวางเพื่อเริ่มเล่นและยกเข็มกลับเมื่อหมดหน้าแผ่นเสียง) โดยวางเครื่องเสียงทั้งหมดให้ห่างตัว แล้วเรานั่งฟังห่างออกมา เวลาเล่นแผ่นเสียงหมดหน้า จะได้ลุกเดินไปกลับแผ่นเพื่อเล่นหน้าใหม่ ทำเช่นนี้เหมือนเป็นการบริหารร่างกาย ให้ร่างกายมีโอกาสได้ขยับ เหมือนออกกำลังกายเล็ก ๆ ไปในตัว ยิ่งถ้าได้เช็ดถูเครื่องเสียง ยกเครื่องเสียงเปลี่ยนขึ้นลง rack ถอดเครื่องนั้นใส่เครื่องนี้เข้าออกระบบ ถอดสายสัญญาณหลังเครื่องออกมาทำความสะอาด ฯลฯ เพื่อให้เหงื่อออก ผมว่าเป็นการออกกำลังกายอยู่ในบ้าน อาจไม่ต้องออกไป jogging นอกบ้านด้วยซ้ำ

3) การได้หยิบแผ่นเสียงที่ตนเองเก็บไว้ออกมาปัดฝุ่น ทำความสะอาด นั่งดูหน้าปก พลิกไปมา อ่านเนื้อเพลงหรือข้อมูลอื่น ๆ ในซองใน (ถ้ามี) โดยไม่ต้องเปิดฟังก็ได้ มันเป็นความเพลิดเพลินสำหรับคนรักแผ่นเสียงนะครับ เสมือนเป็นการอ่านหนังสือและถือเป็นการบริหารสมอง ป้องกันการเป็นอัลไซเมอร์ได้ระดับหนึ่ง

กล่าวมาถึงตอนนี้ การเล่นเครื่องเสียงและแผ่นเสียงน่าจะมีประโยชน์ต่อสุขภาพของท่านบ้างไม่มากก็น้อยเลยใช่มั้ยครับ (ถ้าตัดเรื่องการเสียเงินออกไป) แล้วจะรออะไร? ใครมีเครื่องเสียงและเครื่องเล่นแผ่นเสียงอยู่ ต้องรู้จักเล่นมันให้เป็นกิจวัตรปกติ แล้วจะดีต่อสุขภาพของท่าน ไม่ต้องเชื่อผมก็ได้นะครับ ลองทำดู เพราะดนตรีไม่มีพิษภัยกับคนฟังอยู่แล้ว 555

กำลังฟังแผ่นเสียงอยู่เลยครับ

ผมว่าการฟังเพลง และสนุกไปกับมันทำให้หน้าตาอ่อนเกินวัยครับ

ยิ่งถ้าเล่นแผ่นซิงเกิ้ล สปีด 45 rpm มีหน้าละเพลง เพลงละ 3-4 นาทีโดยเฉลี่ย นั่งฟังได้ครู่เดียว เพลงหมดหน้า ต้องลุกไปเปลี่ยนแผ่นใหม่ เป็นอะไรที่สนุกแกมน่าเบื่อ เพราะต้องผุดลุกผุดนั่งอยู่บ่อย ๆ ก็ถือเสียว่าออกกำลังกายโดยใช้เครื่องเสียงก็แล้วกันครับ 555 :D

ผมว่าการฟังเพลง และสนุกไปกับมันทำให้หน้าตาอ่อนเกินวัยครับ

---> นอกจากฟังเพลงแล้ว ผมยังใช้ครีมหน้าเด้งบำรุงผิวหน้าด้วย และมันก็ช่วยได้เยอะเลยครับ 5555 :D

สมัยก่อน ตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ผมเห็นรูปในหน้านิตยสารต่างประเทศฉบับหนึ่ง เป็นรูปของผู้ชายชาวญี่ปุ่น ซึ่งน่าจะเป็นดาราหรือคนดังอะไรสักอย่างในยุคนั้น (1970s) เป็นคนหน้าตาดี เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟา ข้าง ๆ ตัวเขาเป็นเครื่องเสียงชุดใหญ่อลังการ เรียงเป็นชั้น ๆ ขึ้นไป ชั้นบนสุดเป็นเครื่องเล่นเทปรีล (reel-to-reel tape recorder) ซึ่งมีม้วนรีลขนาดใหญ่ (ตอนนั้นผมไม่ทราบหรอกครับว่ารีลเทปขนาดใหญ่สุดมีเส้นผ่านศูนย์กลางเท่าไร เพิ่งทราบภายหลังว่ามีขนาด 10.5 นิ้ว) และแน่นอนว่าต้องมีเครื่องเล่นแผ่นเสียงด้วย แต่ผมจำยี่ห้อไม่ได้ว่าเป็นยี่ห้ออะไร ลำโพงที่ใช้ดูเหมือนเป็น JBL (ซึ่งคนญี่ปุ่นทั่วไปชื่นชอบลำโพงยี่ห้อนี้มากในยุคนั้น) เจ้าของเครื่องเสียงคนนี้นั่งอยู่ข้างชุดเครื่องเสียงของเขา สีหน้าบ่งบอกถึงความภูมิใจ และรูปนี้เป็นแรงบันดาลใจให้ผมว่า โตขึ้น ผมต้องมีเครื่องเสียงแบบนี้ให้ได้สักชุด เมื่อกาลเวลาผ่านไป ผมก็สามารถมีเครื่องเสียงได้ชุดหนึ่ง แต่คงไม่อลังการเท่าของคนที่ผมเห็นในรูป และยุคที่ผมสามารถมีเครื่องเสียงได้นั้น เป็นยุคดิจิทัล ซึ่งเครื่องเล่นซีดีครองตลาดและเครื่องเล่นเทปรีลเสื่อมความนิยม ต่อมาซีดีก็เสื่อมความนิยมลงบ้าง ไฟล์เพลง การ streaming และหรือสื่อดิจิทัลในรูปแบบอื่นเข้ามาแทนที่ในการฟังเพลง ลองหลับตาจินตนาการดูสิครับ... ถ้าเอาเครื่องเล่นดิจิทัลพวกนี้ใส่เข้าแทนที่เครื่องเล่นอนาล็อกอย่างเครื่องเล่นแผ่นเสียงและเทปรีล ชุดเครื่องเสียงชุดนั้นมันจะดูเล็กลงและขาดความขลังความอลังการลงไปเยอะเลยใช่ไหมครับ อีกอย่าง ผมชอบอ่านคอลัมน์เยี่ยมห้องฟังของนักเล่นเครื่องเสียง เพราะจะได้เห็นแนวทางและไอเดียการเล่นเครื่องเสียงของแต่ละคน แต่พอเจอห้องไหนที่มีแต่เครื่องเล่นซีดีหรือสื่อดิจิทัล ไม่มีเครื่องเล่นแผ่นเสียงในซิสเต็ม ผมข้ามไปเลย! จริง ๆ นะครับ... เครื่องเสียงใดที่ไม่มีเครื่องเล่นแผ่นเสียงและหรือเทปรีลอยู่ในซิสเต็มแล้วละก็... ผมว่ามันเป็นซิสเต็มที่ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะการได้เล่นเครื่องเล่นแผ่นเสียงและหรือเทปรีลทำให้คำว่า "การเล่นเครื่องเสียง" มีความหมายชัดเจนที่สุดครับ

ในการฟังเพลงฟังดนตรี บรรยากาศและสภาพแวดล้อมของสถานที่ฟังก็เป็นปัจจัยสำคัญอย่างหนึ่งที่จะทำให้เราสามารถเสพอรรถรสดนตรีให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องแสงสว่าง อุณหภูมิ กลิ่น ฯลฯ ภายในห้องฟัง ซึ่งแต่ก่อนผมไม่ค่อยใส่ใจเรื่องนี้สักเท่าไร แต่อันที่จริงแล้ว ปัจจัยเหล่านี้มีผลต่ออารมณ์และจิตใจของเราขณะฟังดนตรีอยู่บ้างไม่มากก็น้อย เช่น แต่ก่อนผมเปิดไฟสว่างเป็นแสงสีขาว day light บนเพดานขณะฟังเพลง แต่มาระยะหลังผมหาโคมไฟตั้งพื้นส่องสว่างให้แสงสีนวลไม่จ้ามากมาวางไว้ตามมุมห้องในจุดที่มืดหรืออับ เมื่อจะฟังเพลงก็ปิดไฟเพดาน แล้วเปิดโคมตั้งพื้นแทน ซึ่งจะได้แสงสลัวในบรรยากาศที่โรแมนติกมากกว่า และในจุดที่วางเครื่องเล่นแผ่นเสียง turntable ควรจะมีโคมไฟส่องตัวเครื่องโดยเฉพาะตรงส่วนที่เราจับเข็มวางลงบนแผ่นเสียง เพื่อจะได้มองเห็นชัดเจนและป้องกันอุบัติเหตุเผลอทำปลายเข็มหัก เป็นต้น ส่วนใครที่มีห้องฟังที่สร้างมาเฉพาะเจาะจง ผมก็ขอแสดงความยินดีด้วย เพราะช่างที่ออกแบบและทำห้องฟัง เขาคงคำนวณเผื่อในเรื่องปัจจัยเหล่านี้อยู่แล้ว ผมเคยเห็นห้องฟังหลายห้องจากหนังสือเครื่องเสียง ซึ่งเป็นห้องที่มีบรรยากาศน่าเข้าไปนั่งฟังเพลงมากเลยครับ อยากมีอย่างนั้นบ้างแต่คงไม่มีบุญ ทำได้มากที่สุดก็เพียงเท่าที่ทำได้แค่นี้แหละครับ 555 :D

สงสัยผมคงจะแก่แล้วจริง ๆ นอนสัก 4-5 ทุ่มแล้วมักจะตื่นขึ้นมากลางดึก ตีสามตีสี่ แล้วก็จะนอนหลับไม่ลงแล้ว ถ้าจะหลับก็ไปหลับเอาใกล้สว่างเลย และการหลับแบบนี้คงไม่ดีแน่ เพราะจะทำให้ตื่นไปทำงานสาย ตื่นแล้วต้องตื่นเลย ผมเปิดเครื่องเสียง เล่นแผ่นซีดี ฟังเพลงเบา ๆ ยามเช้า อาบน้ำ แต่งตัว และทำโน่นทำนี่ก่อนจะออกจากบ้านไปทำงาน อย่างนี้จะเรียกว่าวิถีชีวิตปกติใหม่หรือ New Normal ได้ป่าวครับ 5555 :D

ผมเคยอ่านหนังสือเครื่องเสียงหรือเคยได้ยินมาจากที่ไหนสักแห่งว่า คนเล่นเครื่องเสียงที่ใช้แอมป์หลอดมักจะต้องตื่นมาแต่เช้ามืดเพื่อเปิดเครื่องวอร์มไส้หลอดให้ได้ที่สักครึ่งชั่วโมงก่อนจะใช้งานจริง ถ้าไม่วอร์มไส้หลอดก่อนหรือวอร์มไส้หลอดไม่นานพอ แอมป์จะไม่มีเสียงหรือทำงานไม่เต็มที่ นี่แสดงว่าแอมป์หลอดน่าจะเหมาะกับพวกนักเล่นเครื่องเสียงส.ว.ที่ชอบตื่นมาตอนดึก ๆ ให้มีกิจกรรมได้ทำตอนเช้ามืดนะครับ น่าสนใจ... น่าสนใจ 5555

ผมตื่นมาเปิดเครื่องเสียงฟังเพลงตอนตีสามตีสี่ได้สองวันแล้ว รู้สึกสดชื่นยามเช้าก่อนจะออกไปทำงาน เป็นวิถีชีวิตแบบ New Normal ครับ :D

สังเกตตัวเอง ไม่ทราบมีท่านใดเป็นอย่างผมบ้างหรือไม่ คือถ้าช่วงไหนหรือเวลาใดไม่ได้ฟังเพลง ก็แทบจะไม่มีอะไรมาคุยในบอร์ดนี้ แต่ถ้าพอได้ฟังบ้าง หรือขยันคุ้ยหาแผ่นเสียงหรือซีดีแผ่นโน้นแผ่นนี้มาดูหรือทำความสะอาด จัดระเบียบ ฯลฯ ถึงแม้บางทีอาจจะไม่ได้ฟัง แต่ก็พอจะมีเรื่องมีราวมาโม้ เอ๊ย มาคุยได้บ้างครับ 5555 :D

Royden Dickey Lipscomb หรือชื่อในทางการร้องและการแสดงว่า Dickey Lee เจ้าของบทเพลงคลาสสิก 9,999,999 Tears (ทำนองของเก้าล้านหยดน้ำตา ภาคภาษาไทย ซึ่งร้องโดยดอน สอนระเบียบ) ที่เคยฮิตทั่วฟ้าเมืองไทยในยุคหนึ่งหลายทศวรรษมาแล้ว เขาเกิดเมื่อเดือนกันยายน ปี 1936 ปัจจุบันอายุ 85 ปีแล้วครับ

เครดิตภาพ http://nashvillesongwritersfoundation.com/

(http://nashvillesongwritersfoundation.com/themes/user/uploads/songwriters/lee-dickey/lee_dickey_headshot.jpg)

ช่วงนี้อากาศเย็นสบาย ต่างจังหวัดท่าทางจะหนาว ส่วนกรุงเทพอากาศเย็นสบายเหมือนติดแอร์ แต่จะเริ่มหนาวเมื่อยามดึก นอนหลับสบาย แต่ถ้าใครยังนอนไม่หลับ ก็ลองฟังเพลงกันดูครับ ดึก ๆ บรรยากาศเงียบสงัด ฟังเพลงจากแผ่นเสียงหรือซีดี ได้อรรถรสและบรรยากาศดีนักแล 5555 :D

แผ่นเสียงเพลงไทยหายากและโดยทั่วไปราคามักจะแพง สำหรับเพลงที่คนเขาเล่นและสะสมกัน ผมเองสะสมเพลงสากลมาก็เยอะแล้ว จึงลองหันมาเล่นเพลงไทยดูบ้าง แต่ถ้าราคาแพงเกินไปก็สู้ไม่ไหวครับ 5555

ความรู้ใหม่ เพิ่งทราบจากการอ่านรีวิวหัวเข็มยี่ห้อหนึ่ง รุ่นหนึ่ง คำว่า "STEREO" มีความหมายในภาษากรีก แปลว่า solid (แข็ง ตัน มั่นคง) ไม่ใช่แปลว่า สองช่อง สองทิศทาง (ในบริบทของการเล่นเครื่องเสียง) อย่างที่เรา ๆ ท่าน ๆ ทั่วไปเข้าใจกันครับ

solid
stereo- a combining form borrowed from Greek, where it meant “solid”, used with reference to hardness, solidity, three-dimensionality in the formation of compound words: stereochemistry; stereogram; stereoscope.

ช่วงนี้รู้สึกเหมือนตัวเองจะ "อิ่ม" หรือ "ตัน" กับเพลงแนว progressive rock ยังไงไม่ทราบ เพราะบางที บางอัลบั้มที่ซื้อมาก็ไม่ได้ไพเราะหรือน่าประทับใจอย่างที่เราคิด จึงเพลา ๆ การซื้อแผ่นเสียง progressive rock ลงแล้วหันไปหาแนวอื่น ๆ บ้าง เช่น เพลงไทย เพลงคลาสสิก ฯลฯ ครับ

นึกย้อนไปถึงสมัยก่อน เอาแค่ใกล้ ๆ นี่แหละครับ ยุค 1990s จนถึงต้นปี 2000s นักร้อง วงดนตรี หรือศิลปินเพลงจะดังได้ก็ต้องออกผลงาน ซึ่งโดยทั่วไปมักจะเป็นอัลบั้มเพลง แล้วค่อยเลือกเพลงในอัลบั้มมาโปรโมทเป็นซิงเกิ้ลฮิตของตัวเองต่อไป...
พอมาถึงสมัยนี้ใครจะดังได้ ไม่จำเป็นต้องออกอัลบั้มแล้ว ร้องเพลง ๆ เดียวใน YouTube แล้ววัดจำนวนยอด like เอา ก็ดังได้แล้ว
มันช่างง่ายดีนะครับ 5555 :P

ชีวิตคนเราไม่มีทางย้อนกลับสู่อดีตได้ มีแต่เพลงและดนตรี (เก่า ๆ) เท่านั้นที่พาให้ท่านหวนรำลึกถึงอดีตได้ เพราะเมื่อท่านฟังเพลงเหล่านี้ โดยทั่วไปท่านจะนึกถึงว่า เมื่อตอนที่เพลงกำลังฮิตอยู่นั้น ท่านทำอะไรอยู่หรือมีชีวิตเป็นอย่างไร เช่น เรียนอยู่ชั้นอะไร ทำงานอยู่ที่ไหน ไปอยู่จังหวัดใด กำลังจีบหรือควงกับใครอยู่ เป็นต้น แล้วท่านก็จะหลับตานึกถึงวันชื่นคืนสุข (หรือทุกข์) ณ เวลาที่ท่านได้ยินได้ฟังเพลงนั้นเป็นครั้งแรก เรื่องใดที่เป็นความสุขก็จงยิ้ม แต่ถ้าเป็นความทุกข์ก็คิดเสียว่าเหตุการณ์นั้นมันผ่านไปแล้ว แต่เรายังอยู่ นี่คือประโยชน์ของดนตรีที่ทำหน้าที่เป็น time machine พาจิตใจท่านล่องลอยหวนระลึกถึงอดีตยามที่ท่านได้ยินได้ฟังมันครับ

ฟังเพลงร็อคและสตริงของไทยแนว "จิ๊กโก๋อกหัก" ยุค 1980s ถึง 1990s เช่น อัสนี-วสันต์ ไมโคร ธเนศ วรากุลนุเคราะห์ ฯลฯ แล้ว อดนึกถึงชีวิต (รัก) ของตัวเองในยุคนั้นไม่ได้ -- เรียกได้ว่า ไม่ว่าฟังเพลงไหนเป็นได้โดนใจไปซะทุกเพลง เพราะประสบการณ์จริงได้เกิดขึ้นกับตัวผู้ฟังเองโดยร่วมยุคสมัยกับช่วงที่เพลงนั้น ๆ โด่งดัง -- ไม่ทราบมีใครเป็นอย่างผมบ้างครับ 5555 ;D

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ซึ่งอาจจะเป็นเวลาหลายปีก็ว่าได้ ผมฟังแผ่นเสียงจนชินหู และฟังซีดีน้อยมาก แต่เมื่อไม่นานมานี้ผมให้เวลากับซีดีและเครื่องเล่นซีดีมากขึ้น มีการนำแผ่นซีดีที่เก็บไว้มาเล่นอย่างจริงจังหลายแผ่น แล้วพยายามจับ "คาแรคเตอร์" หรือบุคลิกเสียงของซีดีในแง่มุมที่แตกต่างจากแผ่นเสียง ซึ่งในเรื่องนี้ผมพยายามให้ความเป็นธรรมกับแหล่งโปรแกรมดนตรีทั้งสองอย่างนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ใจจะโน้มเอียงไปหาแผ่นเสียงมากกว่าก็ตาม

สิ่งที่ซีดี (แผ่นแท้) ให้เป็นอันดับแรกคือความสะดวกในการเล่น โหลดแผ่นใส่เครื่อง กด play เร่งโวลลู่มแอมป์ ก็ได้ฟังเพลงไปเรื่อย ๆ จนจบแผ่น เราฟังเพลงอยู่เพลิน ๆ จะนอนหลับไปนานเท่าไหร่ก็ไม่ต้องกังวล เพราะซีดีมันจะหยุดเล่นเองเมื่อจบแผ่น นี่คือความน่ารักในการทำหน้าที่ของซีดี ส่วนเรื่องคุณภาพเสียง ข้อดีของซีดีอันดับแรกในความเห็นของผมคือเรื่องไดนามิคเสียง เราเร่งโวลลู่มแอมป์ไม่ต้องมาก เสียงของซีดีมันก็ดังพอที่จะให้ได้ยินแล้ว เสียงมีความใสชัดเจน ปลายแหลมเป็นประกาย แต่มีอยู่สองสิ่งหลักซึ่งซีดียังทำได้ไม่เหมือนแผ่นเสียงคือ หนึ่ง บรรยากาศหรือมวลอากาศที่แทรกอยู่ระหว่างโน้ตดนตรี ซึ่งสิ่งนี้เกิดจากปลายเข็มที่วิ่งครูดไปตามร่องเสียงนั่นเอง และ สอง เสียงเบสส์ ซึ่งเสียงเบสส์จากซีดีจะมีลักษณะแข็งและลีบบางกว่าเบสส์ที่ได้ยินได้ฟังจากแผ่นเสียง ซึ่งข้อนี้บางคนสรุปว่า เสียงเบสส์ที่ได้จากแผ่นเสียงนั้นฟังดูใหญ่ ฉ่ำลึก และมีทรวดทรงกว่าเบสส์ของซีดี เปรียบเทียบง่าย ๆ ระหว่างแผ่นเสียงกับซีดี คือ ภาพถ่ายด้วยกล้องรุ่นเก่าที่ใช้ฟิล์มกับภาพถ่ายด้วยกล้องดิจิทัล ถ่ายบนวัตถุเดียวกัน แม้องค์ประกอบส่วนใหญ่โดยรวมจะเหมือนกัน แต่มีบางอย่างที่แตกต่างกัน เช่น ความเป็นธรรมชาติของสีสัน มิติและความลึก ผมคิดว่าแต่ละรูปแบบของสื่อก็มีข้อดีข้อเสียด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีอย่างใดที่สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ

เครื่องเล่นซีดีตัวแรกที่ผมเห็นที่ร้านขายเครื่องเสียงเมื่อต้นยุค 1990s เป็นยี่ห้อ NAD ผมเห็น running time counter บนเครื่องแล้ว นึกถึงนาฬิกา digital quartz อย่าง CASIO เลย คือทำงานแบบเที่ยงตรงด้วยระบบดิจิทัล ตรงไปตรงมา แต่ (เสียง) ไม่ค่อยมีชีวิตชีวา ในขณะที่แผ่นเสียงไวนิลเปรียบเสมือนนาฬิกาออโตเมติกในแบบอนาล็อก ซึ่งมีความเพี้ยนอยู่บ้าง จะมากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับฝีมือผู้ผลิต ต้นทุน และราคา ยิ่งควบคุมให้เพี้ยนน้อยก็ยิ่งมีราคาแพง ที่มาคู่กันคือความสุนทรีย์ของรูปร่าง ซึ่งออกแบบให้ผิดแผกแตกต่างกันออกไป เรียกว่า ยิ่งสวย ยิ่งเสียงดี ราคาก็ยิ่งแพง เปรียบเสมือนนาฬิกาออโต้ยี่ห้อคลาสสิกทั้งหลาย เช่น Rolex, Omega, Mido, Rado etc. นาฬิกาควอตซ์ใช้ง่ายไม่จุกจิก ไม่ต้องบำรุงรักษามาก มันเดินของมันไปเรื่อย ๆ จนกว่าแบตเตอรี่จะหมด แล้วจึงเปลี่ยนแบตเตอรี่ใหม่ ซึ่งกว่าจะหมดก็นานพอสมควร เป็นปี ๆ ส่วนนาฬิกาออโต้ ถ้าไม่ได้ใส่บนข้อมือ วางทิ้งไว้แค่วันสองวันก็ไม่เดินแล้ว ต้องเอามาเขย่าแล้วตั้งเวลาใหม่ เปรียบเสมือนเครื่องเล่นแผ่นเสียงอนาล็อกซึ่งต้องการความเอาใจใส่พิถีพิถันและมีความจุกจิกตลอดจนขั้นตอนในการเล่นอยู่พอสมควร เทียบกันให้ดูในเบื้องต้นอย่างนี้ท่านคงเห็นภาพชัด อย่างเมื่อคราวก่อนผมเปรียบเทียบว่าเสียงที่ได้จากซีดีเปรียบได้กับภาพถ่ายจากกล้องดิจิทัลซึ่งมีความสด ฉูดฉาด คมชัด แต่อาจถึงขั้นกระด้าง และประมวลผลผลิตเป็นภาพออกมาให้ได้ชมกันได้ง่ายและรวดเร็ว ในขณะที่เสียงที่ได้จากแผ่นเสียงนั้นเปรียบเหมือนภาพถ่ายจากกล้องที่ใช้ฟิล์มแบบเก่า ซึ่งมีความนุ่มนวลสมจริงในเนื้อหาอยู่ แต่มีหลายขั้นตอนและค่าใช้จ่ายในการผลิตออกมาเป็นภาพให้ได้ชมกัน เช่น ล้างฟิล์ม อัด ขยายรูป เทียบกันให้เห็นอย่างนี้คงจะเห็นภาพความแตกต่างชัดเจนระหว่างสื่อเพลงทั้งสองแบบนี้ใช่ไหมครับ ไม่ว่าแบบใดก็มีข้อดีและข้อเสียอยู่ในตัวเองทั้งนั้น ถ้าเราเข้าใจ เราก็จะอยู่กับทั้งสองฟอร์แมตนี้ได้อย่างแฮปปี้และเลือกใช้งานได้ตามความเหมาะสมและเหตุปัจจัยอื่น ๆ เช่น ความต้องการความสะดวกรวดเร็วในการเล่น ฟอร์แมตที่มีเพลงที่เราต้องการจะฟัง (มีบันทึกในรูปแบบซีดี แต่ไม่ทำเป็นแผ่นเสียง) เป็นต้น

ขออภัยที่ผมไม่ได้พูดถึงฟอร์แมตที่เป็น hi-res audio music เพราะผมไม่เคยฟังเพลงผ่านสื่อนี้ ดังนั้นจึงไม่มีความเห็นอันใด ผมไม่แน่ใจว่า hi-res audio คือการดาวน์โหลดไฟล์เพลงที่มีความคมชัดสูงจากแหล่งให้ดาวน์โหลดต่าง ๆ เอามาเก็บไว้ในหน่วยความจำในเครื่องหรือระบบคอมพิวเตอร์ แล้วก็เอาเครื่อง/ระบบคอมพิวเตอร์นั้นมาต่อพ่วงเล่นกับระบบเครื่องเสียงหรือไม่ ในเรื่องนี้ ผมเห็นว่า เครื่องหรือระบบคอมพิวเตอร์ไม่ควรจะมายุ่มย่ามหรือเกี่ยวข้องเป็นส่วนหนึ่งกับระบบเครื่องเสียงสเตริโอ ลำพังแค่เครื่องเล่นซีดีซึ่งถือว่าเป็น "ลูกครึ่ง" ก็พอแล้วครับ สำหรับนิยามของ "การเล่นเครื่องเสียง" ส่วนฟอร์แมตอื่น ๆ ที่เกินพ้นจากซีดี ผมเห็นว่ามันไม่ใช่แล้ว ขอโทษที่ผมอาจมีทรรศนะที่คับแคบในเรื่องนี้ เอาเป็นว่าสะดวกเล่นฟอร์แมตใดก็เล่นไปเถอะครับ เพราะแต่ละคนก็มีรสนิยมและสไตล์การเล่นและการเสพดนตรีแตกต่างกันออกไปอยู่แล้ว

เมื่อวานผมได้คุยไลน์กับรุ่นพี่ที่เคารพท่านหนึ่งของชุมชน Thai Prog ของเราว่า อันที่จริงเล่นซีดีก็ไม่เลวเลยในหลายแง่ เช่นเมื่อเราเปิดทิ้งไว้แล้วไปทำโน่นทำนี่หรือเผลอนอนหลับไปในขณะฟัง เครื่องมันก็หยุดเล่นไปเองโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องกังวล แต่ถ้าเป็นเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่ใช้โทนอาร์มแบบ manual (ใช้มือเล่นทุกขั้นตอน) นี่ เราเผลอหลับไม่ได้เลย เพราะต้องไปยกอาร์มกลับเข้าที่เวลาเล่นหมดหน้าแผ่นเสียงทุกครั้ง หรือเวลาจะไปเข้าห้องน้ำหรือทำอย่างอื่นตอนที่แผ่นกำลังเล่นใกล้จะจบหน้า ต้องยก cuing อาร์มขึ้นไว้ชั่วคราวก่อน ยกเว้นอาร์มแบบยกกลับโดยอัตโนมัติเวลาเล่นจบ อันนี้ค่อยยังชั่วหน่อย เพราะถ้าคนฟังเผลอหลับไป อาร์มมันยังยกกลับของมันเองได้ กล่าวกันว่าโทนอาร์มที่ดีและมีประสิทธิภาพที่สุดจะต้องเป็นแบบ fully manual เท่านั้น บางครั้งมานั่งคิดดู เล่นแผ่นเสียงด้วยเครื่องเล่นแผ่นเสียงราคาแพงซึ่งมีโทนอาร์มเป็นแบบ manual ต้องฟังอย่างตั้งอกตั้งใจและเผลอหลับไปไม่ได้ เพราะต้องคอยไปยกอาร์มกลับเข้าที่เวลาเล่นจบหน้าแผ่นเสียง มันจะกลายเป็นความเครียดมากกว่าจะเป็นการผ่อนคลายเอานะครับ ท่านว่ามั้ย 5555

ยังมีบ้างไหมครับทุกวันนี้? วัฒนธรรมการร่วมกันฟังเพลงที่บ้านเพื่อน โดยเอาแผ่นเสียง ซีดี เทป หรือสื่อเพลงที่เพิ่งได้มา (ด้วยความดีใจ) มาอวดกัน แล้วชวนกันไปฟังเพลงที่บ้านเพื่อนคนใดคนหนึ่งที่มีสเตริโอหรือชุดเครื่องเสียงที่แจ่ม ๆ เสียงดีสักหน่อย แล้วหาอะไรกินกันที่บ้านเพื่อนคนนั้น ขลุกกันอยู่ในบ้าน ฟังเพลงกันอยู่ทั้งวันไม่รู้จักเบื่อ อาจจะเป็นเพื่อนกลุ่มสักสามสี่คนหรือแค่สองคนก็ได้ ส่วนผมเองก็เคยมีจังหวะช่วงชีวิตแบบนี้ในตอนวัยรุ่นสมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ตอนนั้นแม่ซื้อเครื่องเล่นสเตริโอคาสเสทรีซีฟเวอร์ให้แล้ว ซึ่งคุณภาพเสียงก็ใช้ได้ในระดับหนึ่ง (ดีกว่าฟังวิทยุกระเป๋าหิ้ว) เริ่มสะสมเทปคาสเสทตั้งแต่บัดนั้น มีเพื่อนคนหนึ่งซึ่งมีรสนิยมฟังเพลงคล้าย ๆ กัน ว่าง ๆ เขาก็แวะมาเยี่ยมผมที่บ้าน เอาเทปคาสเสทที่เพิ่งได้มามาฟังกัน ที่ผมจำได้แม่นคือ อัลบั้มชุด I Robot และ Eve ของ The Alan Parsons Project ที่เป็นเทปลิขสิทธิ์และมีคุณภาพเสียงดี และผมก็แนะนำให้เพื่อนรู้จักอัลบั้มชุด "เรามาร้องเพลงกัน" ของเรวัต พุทธินันทน์ และวงคีตกวี ซึ่งโดยความเห็นส่วนตัว กิจกรรมอย่างนี้เป็นการถ่ายทอดประสบการณ์ในการฟังเพลงที่ดี ได้ฟังเพลงร่วมกัน ได้พูดคุยและแสดงความเห็นวิพากษ์วิจารณ์เพลงที่ได้ยินได้ฟังกันระหว่างเพื่อนคนคอเดียวกัน เมื่อเวลาผ่านไป ต่างคนต่างมีครอบครัว มีอะไรต่าง ๆ ให้ต้องรับผิดชอบ เลยต้องแยกย้ายกันไป และไม่สามารถร่วมทำกิจกรรมฟังเพลงดังกล่าวดังเช่นในอดีตได้อีกแล้ว -- ก็อย่างที่เขาว่า -- ชีวิตในวัยเด็กและวัยรุ่นเป็นชีวิตที่มีความสุขและมีอะไรต่ออะไรให้จดจำมากที่สุดแล้วครับ

ท่านทั้งหลายเคยเป็นเหมือนผมบ้างไหมครับ อยากฟังเพลงฟังดนตรี มีเครื่องเสียง มีแผ่น มีอะไรต่ออะไรพร้อม แต่บรรยากาศและสภาพแวดล้อมไม่ให้ ไม่เอื้อต่อการฟัง อย่างช่วงสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา อากาศร้อนจัด บ้านชั้นล่างก็ไม่ได้ติดเครื่องปรับอากาศ นั่งอยู่เฉย ๆ ไม่ค่อยทำอะไรยังเหงื่อออกเลย แม้กระทั่งเวลากลางคืน จะฟังเพลงซะหน่อยก็ทนนั่งฟังไม่ไหว เพราะนั่งฟังไป เหงื่อแตกไป (บ้านชั้นล่างไม่ติดแอร์) หาความสุขจากการฟังเพลงไม่ได้ ต้องรีบมุดเข้าห้องนอนที่ติดแอร์ ขนาดติดแอร์แล้วยังรู้สึกเหมือนเย็นไม่เต็มที่ เพราะสภาพแวดล้อมข้างนอกห้องมันร้อนมากนั่นเอง สงสัยถ้าอากาศร้อนมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกปีแบบนี้ เห็นจะต้องลงทุนติดแอร์ชั้นล่างบ้างแล้ว ไม่งั้นนั่งฟังเพลงเสียอรรถรสหมดเลยครับ แม้จะต้องเสียค่าไฟมากขึ้นก็คงต้องยอมครับ :(

ไม่ทราบว่าทุกวันนี้ยังมีการจัดฟรีคอนเสิร์ตหรือคอนเสิร์ตที่ให้คนทั่วไปเข้าชมฟรีอยู่หรือไม่ หรือว่าจัดให้ดูฟรีแล้วพวกวัยรุ่นอันธพาลขาโจ๋แก๊งกวนเมืองทั้งหลายเข้าไปตีกัน คนจัดก็เลยเบื่อ ค่อย ๆ เลิกจัดไปโดยปริยาย รวมทั้งด้วยเหตุผลทางการค้าของต้นสังกัดศิลปินหรือวงดนตรีด้วย (เพราะการจัดฟรีคอนเสิร์ตทุกครั้งต้องมีต้นทุน) ถ้าเป็นยุคของผมตั้งแต่เด็กเรื่อยมาจนโต มีคอนเสิร์ตให้ดูฟรีทุกสัปดาห์หน้าจอทีวี ถ้าอยากได้อรรถรสเพิ่มขึ้นก็ต้องไปนั่งดูถึงที่เลย วันเสาร์มีรายการ "เจ็ดสีคอนเสิร์ต" ประมาณตอนเที่ยงที่ช่อง 7 สี ทีวีเพื่อคุณ ส่วนวันอาทิตย์ก็มีรายการ "โลกดนตรี" ที่ช่อง ททบ. 5 คือมันเป็นวัฒนธรรมทางดนตรีที่คุ้นเคยอย่างหนึ่งของคนในยุคนั้นนะครับว่า ทุกสัปดาห์เราจะได้ดูศิลปินหรือวงดนตรีที่เราชื่นชอบหรือไม่ชื่นชอบมาเปิดการแสดงสดให้เราดูกันฟรี ๆ ส่วนใหญ่ก็เพื่อโปรโมทผลงานที่ออกใหม่ของศิลปินหรือวงนั้น ๆ นั่นเอง นอกจากฟรีคอนเสิร์ตในทีวีทั้งสองช่องนี้แล้ว ยังมีฟรีคอนเสิร์ตที่จัดกันทั่วไปเป็นครั้งคราวตามสนามกีฬาและสถานที่ต่าง ๆ บางวงจัดคอนเสิร์ตทีไรมีพวกวัยรุ่นไปตีกันทุกทีอย่างที่เป็นข่าวในยุคนั้น ยุคนี้คงไม่มีแล้วมั้งครับ ฟรีคอนเสิร์ตโดยวงหรือศิลปินชื่อดัง จัดกันทีไร (แทบจะ) มีเรื่องกันทุกที คนจัดก็เลยเบื่อไปโดยปริยาย เพราะเจอต้นทุนในการจัดงานบนเวทีแล้ว ยังต้องเจอต้นทุนจรที่เกิดจากคนยกพวกมาตีกันอีก ไม่คุ้มครับ 5555

ตามลิงค์ข้างล่างนี้คือคอนเสิร์ตของอัสนี วสันต์ ในรายการ "โลกดนตรี" เพื่อโปรโมทอัลบั้มชุด "สับปะรด" เมื่อปี 2533 ผมเพิ่งรู้นะครับว่าพวกเขาเล่นได้คล้ายเพลงในสติวดิโออัลบั้มมาก

https://www.youtube.com/watch?v=rDqfyXzdxeo&list=RDrDqfyXzdxeo&start_radio=1

สื่อดนตรีที่จับต้องได้ เป็นตัวเป็นตน จงเจริญ แม้จะจำกัดอยู่กับคนฟังเฉพาะกลุ่มก็ตาม นอกนั้น ช่างหัวมัน

(https://sv1.picz.in.th/images/2023/11/30/d0cg7T1.md.jpeg)

คนสมัยนี้ประสบความสำเร็จอย่างง่าย ๆ แค่ออกซิงเกิ้ลเพลง ๆ เดียวก็ดังได้แล้ว บางคนหรือบางวงสมัยก่อนขนาดออกอัลบั้มที่มีเพลงโดยเฉลี่ยอัลบั้มละ 10 เพลงให้สาธารณชนเลือกฟังยังไม่ค่อยจะดังกับเขาเลยครับ 5555 :D

เมื่อวานได้คุยกับรุ่นพี่ที่เคารพของผมท่านหนึ่ง ซึ่งบอกผมว่าประสาทหูของเขาเสื่อมและความสามารถในการได้ยินลดลงไปมากจนต้องใช้อุปกรณ์เครื่องช่วยฟัง และต้องขายเครื่องเสียงและแผ่นเสียงทิ้งไป ซึ่งเมื่อผมได้ยินแล้วรู้สึกสลดใจและสงสารรุ่นพี่ท่านนี้ของผม เพราะผมก็อยากให้เขาฟังเพลงร่วมกันกับผมไปนานๆ มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเพลงหรือดนตรีก็เอามาแชร์กัน และเขาก็เตือนว่าที่ประสาทหูเสื่อมสาเหตุหนึ่งอาจเป็นเพราะเคยฟังเพลงเสียงดังในสมัยก่อน และคนรุ่นใหม่ที่นิยมใช้หูฟังแทบตลอดเวลาและเปิดอัดเพลงดัง ๆ เมื่อแก่ตัวไป มีโอกาสสูงที่หูจะดับและประสาทหูเสื่อม สูญเสียการได้ยินอย่างถาวร เมื่อได้ยินรุ่นพี่บอกดังนั้น ผมต้องย้อนดูตัวเองและทนุถนอมหูซึ่งเป็นอวัยวะสำคัญในการเสพดนตรีเสียแล้วครับ

หูเป็นอวัยวะที่สำคัญในการได้ยินได้ฟัง ดังนั้นจงถนอมหูไว้ให้มากเท่าที่จะทำได้ เพื่อประสาทหูจะได้ไม่เสื่อมก่อนวัยอันควรและมีโอกาสได้เอ็นจอยกับดนตรีที่เราโปรดปรานตราบนานเท่านาน และโดยเฉพาะสำหรับผม จะได้ไม่ต้องขายแผ่นเสียง ซีดี และเครื่องเสียงที่อุตส่าห์สะสมมาเกือบชั่วชีวิตทิ้งไปด้วย นึกแล้วน่าหวาดเสียวด้วยความเสียดาย แต่ว่าคนเรา อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด นึกถึงหลักธรรมะเข้าไว้บ้าง มีเกิด มีเสื่อม มีแตกดับ ทำบุญมาดีและมีบุญเก่าเกื้อหนุนอยู่บ้างก็คงจะไม่ถึงหูดับกระมัง แต่ก็อย่าประมาท คอยถนอมหูของเราไว้เป็นดีที่สุดครับ 5555 :D

ผมใช้บริการโดยสารรถตู้อยู่เป็นประจำ บางครั้งคนนั่งฟังเพลงใส่หูฟัง ขนาดนั่งห่างผมออกไปพอสมควร ผมยังได้ยินเสียงเพลงเล็ดลอดออกมาจากหูฟังของคนนั้นเลย แสดงว่าเปิดเพลงเสียงดังมาก ถ้าทำอย่างนี้บ่อย ๆ อันตรายต่อหูในระยะยาวครับ