Thai Progressive Rock Community

ขอถามท่านที่เล่นแผ่นเสียง... ถ้ามีแผ่นเสียงแค่ copy เดียวต่อหนึ่งอัลบั้มอยู่ใน collection คิดว่าพอมั้ยครับ?

สำหรับผม... ผมยอมรับนะครับว่า กับอัลบั้มที่ชื่นชอบหรือรักมาก ๆ เนี่ย แผ่นเสียง copy เดียวไม่พอครับ แต่ก่อน ตอนที่เริ่มเล่นแผ่นเสียงใหม่ ๆ ผมไม่ค่อยรู้จักแหล่งซื้อแผ่นเสียง ไม่ว่าทั้งแผ่นเก่าและแผ่นใหม่ รู้สึกว่าแผ่นเสียง โดยเฉพาะพวกแนว progressive rock มันช่างหายากเสียจริง ๆ ตอนนั้นไม่ว่าจะเจอแผ่นเสียงที่ทำหรือผลิตจากที่ไหน ไม่ว่าจะเป็นอังกฤษ อเมริกา เยอรมนี ฮอลแลนด์ ฯลฯ ผมเป็นเอาหมด แต่ขอให้มีสภาพดีหน่อยก็พอแล้ว ต่อมา... ผมได้รับทราบมาว่าแผ่นเสียงญี่ปุ่น (Japanese pressing) เสียงดี ผมก็ขายแผ่นเสียงที่มีอยู่จำนวนหนึ่งออกไปเพื่อแลกกับแผ่นญี่ปุ่นเข้ามา แต่ต่อมาก็ทราบข้อมูลหักล้างว่าแผ่นญี่ปุ่นนั้นหาใช่เป็นแผ่นที่มีคุณภาพเสียงดีที่สุดเสมอไปไม่ เพราะไม่ต่างอะไรกับแผ่น reissue ดี ๆ นี่เอง ด้วยว่าโรงงานปั๊มแผ่นของญี่ปุ่นต้องไปขอ (ซื้อ) ลิขสิทธิ์ master tapes จากบริษัทแม่หรือต้นสังกัดของศิลปินนั้น ๆ เพื่อมาผลิตแผ่นเสียงออกจำหน่ายในประเทศตนเอง และแน่นอนว่า master tapes ที่ได้มาผลิตแผ่นเสียง ส่วนใหญ่ไม่ใช่ original หรือ first generation master tapes แน่นอน ดังนั้น ที่ควรทำที่สุดในการเลือกซื้อแผ่นเสียงคือ ศิลปินใดอยู่ประเทศอะไร แผ่นเสียงที่คุณภาพเสียงดีที่สุดก็คือแผ่น first pressing ที่ผลิตในประเทศของคนหรือวงนั้น ๆ แต่กฎข้อนี้ก็มิใช่หลักการตายตัวเสมอไปในการเลือกซื้อแผ่นเสียงที่ (เชื่อกันว่า) ให้คุณภาพเสียงดีที่สุด เพราะเคยมีกรณีที่พิสูจน์กันแล้วหลายกรณีว่า ถึงแม้ศิลปินคนหนึ่ง ๆ หรือวงหนึ่ง ๆ จะอยู่ประเทศหนึ่ง แต่แผ่นเสียงอัลบั้มของศิลปินนั้นที่ผลิตในอีกประเทศหนึ่งให้คุณภาพเสียงโดยรวมดีกว่าแผ่นที่ผลิตในประเทศบ้านเกิดของศิลปินนั้น เช่น ศิลปินชาวอังกฤษมีแผ่นเสียงที่ผลิตในบ้านเกิดตัวเอง และผลิตในประเทศอื่น ๆ ด้วย เช่น อเมริกา เยอรมนี ฮอลแลนด์ ญี่ปุ่น ฯลฯ ปรากฏว่าแผ่นที่ผลิตในอเมริกา เมื่อฟังเทียบกับแผ่นที่ผลิตจากที่อื่นแล้ว ให้สุ้มเสียงที่ดีที่สุด เอาละสิ... ทีนี้เป็นเรื่องแล้ว สำหรับคอแผ่นเสียงผู้มีกิเลสและไม่รู้จักพอ เขาจะต้องหาแผ่นที่ถือกันว่าให้คุณภาพเสียงดีที่สุดมาให้ได้...

ก็ตามที่บอกเมื่อตอนจั่วหัวแล้วว่า ถ้าเป็นแผ่นเสียงผลิตที่ประเทศไหนก็ได้ ไม่เกี่ยง ไม่มีการซื้อแผ่นซ้ำต่อหนึ่งอัลบั้ม รับรองว่าท่านจะไม่เดือดร้อนและจะมีเพลงไว้ฟังมากมายใน collection แผ่นเสียงของตัวเอง แต่ถ้าใครที่ copy เดียวไม่พอ หาเรื่องซื้อซ้ำ ไม่ว่าจะซ้ำประเทศผลิตประเทศเดียวกันหรือประเทศอื่น ๆ ก็ตาม (อย่างเช่นตัวผม) รับรองมีเรื่องให้สนุกและเดือดร้อน (กระเป๋าสตางค์) แน่ครับ 555 เอ้า... ขอไม่ฮาดีกว่าครับ :-[ :(

สำหรับผมตอนนี้ มีสัก copy เดียวก็ดีใจแล้วครับ... :D ;D :D

อย่างอัลบั้มที่เพิ่งฟังไปไม่นานมานี้ แผ่นเสียงชุด Tales From Topographic Oceans (1973) ของ Yes ผมนั่งนับนิ้วดูว่าที่มีเก็บไว้นั้น มีของกี่ประเทศที่ผลิต ก็ได้ความดังนี้

1. แผ่นญี่ปุ่น Japanese pressing มี obi ทั้งหมดมี 3 รุ่นที่ออก (catalog number ไม่เหมือนกัน) บางรุ่นที่ออกมี copy ซ้ำ แถมมีแผ่น promo ด้วยอีก copy หนึ่ง
2. แผ่นอเมริกาหรือ Made in USA มีอยู่ 4 copies รวมทั้งแผ่น promo ที่มี label สีขาวด้วย
3. แผ่นอังกฤษ Made in England มีอยู่ 1 copy

ทั้งสามรายการข้างต้น ผมว่าคุณภาพเสียงดีคนละแบบ แผ่นอังกฤษเสียงออก flat เป็นธรรมชาติที่สุด ในขณะที่แผ่นอเมริกาให้คุณภาพเสียงสด เข้มข้น ส่วนแผ่นญี่ปุ่นเสียงคล้ายแผ่นอเมริกา แต่เสียงทุ้มฟังดูหนาแน่นกว่า และผมว่าจะหาแผ่นเยอรมันมาเก็บไว้สักหนึ่งชุดเพื่อฟังเทียบกับแผ่นทั้งสามรายการข้างต้นด้วยครับ

ผมพึ่งมาซื้อแผ่นเสียงจะว่าไปแล้ว ก็ไม่นานเท่าไร แต่ถือว่าเป็นโชคดีของผม ที่ได้พบพี่ปีศาจ ที่ว่าโชคดีก็คือ สไตล์การเก็บสะสมแผ่นเสียงหลายๆ Copy นี่แหล่ะครับ หากมีมากๆ ก็ปล่อยๆออกมาบ้าง ซึ่งความจริงผมก็ได้รับมาก็หลายแผ่นแล้ว  หากจะแบ่งขายราคามิตรภาพ หรือซื้อ 1 แถม 1 หรือให้ไปฟังไปเก็บฟรี จะขอขอบคุณมากครับ 5555

ผมพึ่งมาซื้อแผ่นเสียงจะว่าไปแล้ว ก็ไม่นานเท่าไร แต่ถือว่าเป็นโชคดีของผม ที่ได้พบพี่ปีศาจ ที่ว่าโชคดีก็คือ สไตล์การเก็บสะสมแผ่นเสียงหลายๆ Copy นี่แหล่ะครับ หากมีมากๆ ก็ปล่อยๆออกมาบ้าง ซึ่งความจริงผมก็ได้รับมาก็หลายแผ่นแล้ว  หากจะแบ่งขายราคามิตรภาพ หรือซื้อ 1 แถม 1 หรือให้ไปฟังไปเก็บฟรี จะขอขอบคุณมากครับ 5555

---> ผมกำลังจัดตู้แผ่นเสียง และมีการคัดแผ่นเสียงจำนวนหนึ่งออกไว้เพื่อขายราคาถูก ๆ และ/หรืออาจจะแจกเป็นของกำนัลแก่เพื่อน ๆ คอ progressive rock ด้วยกันก็ได้ ถ้าทำ list แผ่นพวกนี้เสร็จเมื่อไหร่ จะส่งข่าวให้ทราบอีกที... สนใจมั้ยครับ? 555 :D

list ที่จะขายเสร็จเมื่อไหร่ ส่งข่าวได้เลยนะครับ... ;D

list ที่จะขายเสร็จเมื่อไหร่ ส่งข่าวได้เลยนะครับ...

---> พี่อาโนลด์ฯ แสดงความจำนงเป็นคนแรก เดี๋ยวผมส่งข่าวให้พี่ก่อนเพื่อนเลยครับ 555 :D

list ที่จะขายเสร็จเมื่อไหร่ ส่งข่าวได้เลยนะครับ...

---> พี่อาโนลด์ฯ แสดงความจำนงเป็นคนแรก เดี๋ยวผมส่งข่าวให้พี่ก่อนเพื่อนเลยครับ 555 ยิ้มกว้างๆ


ก็มาประกาศขายในนี้ก่อนละกันครับ ผมจะได้มาตัดหน้าพี่อาร์โนล์ด ได้ทัน  8) 8)

ก็มาประกาศขายในนี้ก่อนละกันครับ ผมจะได้มาตัดหน้าพี่อาร์โนล์ด ได้ทัน

---> ได้ครับ ก็ถือว่าแฟร์ดี 555 :D

  :D  ดีครับ...ว่าแต่เดี๋ยวผมแอบโอนเงินไปก่อนนะ..555  :D :D :D

ทยอยเอามาแจงให้ดูกันครับ ทีละอัลบั้มสองอัลบั้ม ตามที่นึกออก... ว่าชุดใดบ้างที่ผมมี copy เดียวแล้วไม่ (เคย) พอ

Emerson Lake & Palmer - Brain Salad Surgery (1973)

เครดิตภาพ www.vintageprog.com

(http://www.vintageprog.com/elp5.jpg)

1. แผ่นอเมริกา first pressing (ปก gimmick เปิดออกในลักษณะหน้าต่าง มี lyric poster สอดแผ่นเสียงเก็บเข้าทางด้านข้าง picture label มีวงแหวนใหญ่อยู่ใน label วงเดียว)

2. แผ่นอเมริกา second pressing (ปก gimmick เปิดออกในลักษณะหน้าต่าง มี lyric poster สอดแผ่นเสียงเก็บเข้าทางด้านข้าง picture label มีวงแหวนใหญ่และเล็กซ้อนกันอยู่ใน label สีปกนอกดำเข้มกว่า first pressing)

3. แผ่นญี่ปุ่น มีทั้ง first และ second pressing อย่างละกี่ copy ผมจำไม่ได้ (แต่มากกว่าหนึ่งแน่นอน) แผ่น second pressing มีสีปกดำเข้มกว่าปกของ first pressing (เช่นเดียวกับแผ่นอเมริกา) แต่แผ่นญี่ปุ่นนี้มี label กลางแผ่นเป็นตรา Manticore บนพื้นสี beige ไม่ใช่ picture label อย่างแผ่นอเมริกา

4. แผ่นอังกฤษ ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าเป็น first pressing หรือเปล่า (ปก gimmick เปิดออกในลักษณะหน้าต่าง มี lyric poster สอดแผ่นเสียงเก็บเข้าทางด้านข้าง และมี picture label เช่นเดียวกับแผ่นอเมริกา)

5. แผ่นเยอรมัน ซึ่งตอนนี้มีอยู่ 3 copies แล้ว (ปก gimmick เปิดออกในลักษณะหน้าต่าง มี lyric poster สอดแผ่นเสียงเก็บลงจากทางด้านบน label กลางแผ่นเป็นตรา Manticore บนพื้นสี beige เช่นเดียวกับแผ่นญี่ปุ่น สีปกนอกเป็นสีดำออกโทนเหลืองคล้าย sepia ซึ่งดูคลาสสิกไปอีกแบบ)

6. แผ่นอังกฤษ reissue โดย Castle Communications ไวนิลเป็นแผ่นหนา น่าจะมีน้ำหนักราว 160 กรัม มีปกนอกแบบ gimmick เช่นเดียวกับปกของเดิม มี lyric poster และเพิ่มแผ่น insert ข้อมูลและรูปภาพที่น่าสนใจมาให้ด้วย และยังแถมแผ่นซิงเกิ้ลเพลง Brain Salad Surgery ขนาด 7 นิ้ว อีก 1 แผ่น (ซึ่งโดยส่วนตัว ผมว่าเกินความจำเป็น เพราะสามารถฟังเพลงนี้ได้จากอัลบั้ม Works II)

ไหน ๆ พูดถึงแผ่นเสียงชุด Brain Salad Surgery ของ ELP ไปแล้ว ก็ติดลม ขอพูดต่อไปเลยละกันครับ... แผ่นเสียงชุดนี้เป็นหนึ่งในอัลบั้ม progressive rock ที่ผมได้มาอย่างภาคภูมิใจในยุคที่แผ่นเสียง progressive rock ค่อนข้างหายากในบ้านเมืองเรา (หรือว่าผมอาจดวงไม่ดี ไม่เจอมันเอง แล้วบอกว่าหายาก ก็น่าจะเป็นได้ครับ ฮ่า...) ช่วงปี 2540-2542 ผมเดินคุ้ยหาแผ่นเสียงใช้แล้วตามร้านที่ Fortune Town (ซึ่งบางทีก็เรียกเหมารวมว่า "เยาฮัน") ไม่ค่อยเจอแผ่น progressive rock หรอกครับ (แต่แผ่นเพลงไทยเก่า ๆ หรือเพลงอมตะมีให้หาซื้อค่อนข้างเยอะ รู้งี้... ถ้าผมรู้จักจับแผ่นเพลงไทยที่มีขายในยุคนั้นนะ ป่านนี้ผมคงรวยแล้ว เพราะตอนนี้แผ่นเพลงไทยหัว ๆ โดยมากราคาแพงลิบลิ่ว ตั้งแต่หลายพันยันหลายหมื่น) เย็นวันหนึ่ง บังเอิญไปคุ้ยกระบะแผ่นเสียงลดราคาที่ร้านแห่งหนึ่ง เจอแผ่นเสียง Brain Salad Surgery ของ ELP และทำในอเมริกาเสียด้วย (ซึ่งตอนนั้นผมถูกสอนมาว่าแผ่นทำในอเมริกาต้องเสียงดี) แต่ไม่รู้และไม่สนใจว่าเป็น pressing หรือปั๊มที่เท่าไร (ที่จริงคือ second pressing) สภาพดี โอเคเลย ลดราคาครึ่งหนึ่ง จาก 350 บาท เหลือ 175 บาท ได้แผ่นนี้มาพร้อมกับอัลบั้มชุดแรกของ ELP ราคาเท่ากัน สองแผ่น รวมเป็น 350 บาท วันนั้นทำให้รู้สึกว่าเวลาที่เสียไปนับชั่วโมงกับการเดินคุ้ยแผ่นเสียงช่างคุ้มค่าจริง ๆ และทำให้รู้สึกอยากตามล่าหาแผ่นเสียง progressive rock ต่อไปครับ

เคยคุย message กับคนขายแผ่นเสียงในอีเบย์คนหนึ่งซึ่งเป็นชาวญี่ปุ่น เขาบอกว่าโดยทั่วไปคนเล่นและสะสมแผ่นเสียงส่วนใหญ่มักจะเหมือนกันตรงที่ชอบแผ่นที่เป็น first press หรือแผ่นที่เป็นปั๊มแรก บางทีก็เรียกว่าแผ่น original แต่โดยที่แผ่นเหล่านี้ที่มีสภาพดีมักจะมีราคาแพง ประมูลกันก็มักจบลงที่ราคาสูง การเล่นแผ่น later press ซึ่งเป็นแผ่นปั๊มครั้งที่ 2 ขึ้นไป และอยู่ในช่วงปีที่ใกล้เคียงกัน คุณภาพเสียงจะไม่แตกต่างกันมาก แทบจะแยกความแตกต่างไม่ออกเลย และจะได้สภาพที่ดีกว่า first press ด้วย (จึงเอามาฝากไว้ให้พิจารณาครับ)

อันที่จริงจะ copy เดียวหรือหลาย copy มันก็ขึ้นอยู่กับ title ของอัลบั้มด้วยนะครับว่าเราชอบหรือฟังบ่อยหรือเปล่า ถ้าเป็นผม อัลบั้มที่เราไม่ค่อยชอบหรือรู้สึกเฉย ๆ ฟังครั้งสองครั้งก็เก็บ มี copy เดียวก็พอแล้วครับ 555

เก็บแผ่นเสียงไว้หลาย copy ก็ดีเหมือนกัน เพราะบางที เมื่อเวลาผ่านไป เกิดแผ่นเสียงชุดใดที่เก็บไว้กลายเป็นของหายากขึ้นมา เหมือนพระเครื่องที่มีคนเล่นมีคนตามหากันในวงการ เราก็ปล่อยออกขายบ้างก็ได้ สมมติเคยซื้อไว้เป็นหลักร้อยแต่ปล่อยขายได้เป็นหลักพันหลักหมื่น แถมเจ้าของยังมีเก็บไว้อยู่อีก ถือเป็นการเก็บที่คุ้มค่าในระยะยาว ผมไม่ได้พูดเล่นนะครับ 555 :D

ผมเดินซื้อแผ่นเสียงตามร้านค้า โดยเฉพาะในย่านอาคารฟอร์จูนทาวน์ อยู่ในช่วงปี 2540-2546 ซึ่งเป็นเวลาประมาณ 6 ปี และในช่วงเวลานั้นแผ่นเสียงทั่วไปที่ไม่ใช่พวกแผ่น audiophile หรือที่พวกนักเล่นเครื่องเสียงเขาเล่นกัน ราคามักจะไม่ค่อยแพง เฉลี่ยราว ๆ 250-350 บาท ขยับขึ้นมาหน่อยก็เป็นอัลบั้มหัว ๆ ที่เป็นผลงานดัง ๆ ขึ้นหิ้งและนักฟังนักสะสมชอบเก็บกัน อันนี้ก็ราคาจะตกอยู่ราว ๆ 500-800 บาท นี่พูดถึงแผ่นธรรมดาหรือแผ่น commercial ทั่วไปนะครับ ถ้าเป็นพวกแผ่น audiophile อย่างเช่นแผ่น MFSL, Analogue Productions etc. ราคาก็เขยิบไปเป็นหลักพันเสียเป็นส่วนใหญ่ ผมเคยฟลุคได้แผ่น MFSL Anadisq 200 กรัมมา 2-3 แผ่นซึ่งราคาไม่ถึงพัน (ช่วงที่ร้านลดราคาแผ่นเสียง) ดีใจมาก ยุคนั้นแผ่น MFSL รุ่นแรก ที่ทำในญี่ปุ่น ซึ่งยังอยู่ในซีล (ไม่เคยถูกเล่นเลย) ยังพอมีให้เห็นอยู่บ้างและราคาไม่ค่อยโหด แค่พันกว่าบาทก็ซื้อได้แล้ว ผมเป็นลูกค้าขาประจำของร้านแผ่นเสียงร้านหนึ่งที่ฟอร์จูนทาวน์ในยุคนั้น บางครั้งได้มีโอกาสเห็นแผ่น "กรุแตก" (หมายความว่า ทะลักออกมาลอตใหญ่จากบ้านเจ้าของเดิม) และเรื่องซื้อแผ่นซ้ำ ผมทำบ่อย (สงสัยจะทำเป็นนิสัยจนติดมาถึงทุกวันนี้) จนบางครั้งเจ้าของร้าน (ซึ่งค่อนข้างสนิทกับผมในตอนนั้น) ออกปากอย่างเกรงใจว่า "เก็บไว้ให้คนอื่นบ้างก็ได้นะครับ" ผมงี้... รีบวางแผ่นกลับเข้าที่เลย เพราะแผ่นที่ถืออยู่ในมือนั้น เจ้าของร้านเขาจำได้ว่าผมเคยซื้อซ้ำไป 2-3 หนแล้วครับ 5555 :D

สมัยก่อน ตอนผมเป็นวัยรุ่น เงินทองก็มีแค่ค่าเบี้ยเลี้ยงไปโรงเรียนที่พ่อแม่ให้เป็นรายวัน เรื่องเล่นแผ่นเสียงนี่หมดสิทธิ์เลยสำหรับผม แม้แต่ซื้อเทปคาสเสทผี ม้วนละ 25-30 บาทก็ยังยาก ต้องเจียดเงินออมเป็นอาทิตย์กว่าจะได้เทปมาฟังสักม้วนหนึ่ง

ผมเคยไปเดินเล่นที่แผนกแผ่นเสียงของเซ็นทรัลลาดพร้าว หยิบแผ่นเสียงของ Mike Oldfield ชุด Crises, Eloy ชุด Live, Yes ชุด Close To The Edge, Vangelis ชุด Spiral, Mike Oldfield ชุด Tubular Bells ฯลฯ (ซึ่งเป็นแผ่นใหม่หรือแผ่นซีลทุกแผ่น) มาลูบ ๆ คลำ ๆ ด้วยความอยากได้ แต่พอเห็นราคาซึ่งโดยเฉลี่ยอยู่ที่แผ่นละ 250-300 บาท ก็ต้องวางเก็บเข้าที่ด้วยความเศร้าใจ ประกอบกับไม่มีเครื่องเล่นแผ่นเสียงด้วย จึงเก็บกด พอมีโอกาส มีเงิน ถ้าเจอแผ่นเสียงชุดใดที่เป็นอัลบั้มโปรดและที่เคยถวิลหาในอดีต ก็ซื้อมันซ้ำ ๆ อยู่นั่นล่ะครับ copy แล้ว copy เล่า เพื่อชดเชยกับความอดอยากที่ตัวเองเคยประสบมาในอดีตยังไงละครับ 5555 ;D

บางทีการซื้อแผ่นซ้ำนี่ก็เกิดจากการที่ได้ copy แรกมาแล้ว แต่สภาพยังไม่เป็นที่น่าพอใจนัก เพราะเป็นแผ่นที่ใช้แล้ว สภาพจึงไม่ปิ๊งเหมือนซื้อแผ่นใหม่ ดังนั้น เมื่อเจออีก copy หนึ่งซึ่งมีสภาพสวยกว่าหรือดีกว่า จึงต้องซื้อซ้ำ ไม่ว่าจะสักกี่ copy ถ้าชอบและมีโอกาสซื้อ ก็ซื้อเก็บไว้ ส่วนแผ่นที่สภาพด้อยลงมาหน่อย อาจคัดแยกไว้ต่างหากเพื่อนำออกขายในอนาคต แต่ตอนนี้ผมไม่คิดจะขายแผ่นออกแล้ว เพราะนึกถึงตอนที่ได้มามันก็ไม่ได้มาง่าย ๆ เลยครับ 5555 ;D

10 อันดับวง/ศิลปินที่ผมซื้อแผ่นเสียงซ้ำมากที่สุด อันดับ 1 คือมากที่สุด

1. Barclay James Harvest
2. Mike Oldfield
3. Eloy
4. Yes
5. Emerson Lake & Palmer
6. The Alan Parsons Project
7. The Moody Blues
8. Jean-Michel Jarre
9. Tangerine Dream
10. Manfred Mann's Earth Band

Barclay James Harvest ดูเหมือนไม่ค่อยมีใครสนใจจะเล่นหรือสะสมเท่าไหร่ แต่ผมโปรดวงนี้มาก ผมว่าพวกเขาเป็นวงที่เก่ง มีความสามารถ แต่ถูก underrated บางครั้งเวลาเห็นคนเอาแผ่นเสียงของวงนี้มาขายหรือปล่อยทางออนไลน์ โดยมีสภาพดี ราคาไม่แพง หรือบางทีราคาถูกอย่างเหลือเชื่อ ผมก็อดไม่ได้ที่จะซื้อเก็บไว้ แผ่นเสียงใช้แล้วสภาพดีและราคาไม่แพงของวงนี้มีเยอะ คนทั่วไปไม่เล่น แต่ผมเล่นครับ กำไรของชีวิต 5555 :D ;D

ผมมีความคิดว่าจะเก็บแผ่นเสียงของ Barclay James Harvest ให้ได้มากที่สุด ก็ได้ไล่เก็บมาเรื่อยๆ และได้หยุดไปสักพัก ได้อ่านกระทู้นี้เริ่มกลับมาจะไล่เก็บอีกแล้วครับ แต่คงไม่เก็บแผ่นซ้ำๆ เอาแค่อัลบั้มละแผ่นก็พอครับ

อันที่จริงจะเก็บซ้ำก็ได้นะครับ อัลบั้มละสักสองก็อปปี้ก็พอแล้ว สำรองไว้เป็นอะไหล่เผื่อก็อปปี้ใดก็อปปี้หนึ่งเกิดเสียหายหรือมีอันเป็นไป เราจะได้มีตัวตายตัวแทน และเก็บซ้ำเฉพาะอัลบั้มที่เราคิดว่าหายากหรือที่เป็นอัลบั้มโปรดก็พอ ถ้าเก็บเกินกว่าสองก็อปปี้นี่ถือว่า "บ้า" ครับ อย่างผมนี่ไง 5555 :D ;D

เอามาให้ดูเป็นตัวอย่าง อันที่จริงมีมากกว่านี้ โดยเฉพาะ Eloy ครับ

(https://sv1.picz.in.th/images/2022/09/15/ae1uDW.md.jpg)

(https://sv1.picz.in.th/images/2022/09/15/aeO60W.md.jpg)

ผมรู้สึกมีความสุขที่บางครั้งได้หยิบจับแผ่นเสียงอัลบั้มที่มีหลายก็อปปี้ออกมาจากชั้นวางหรือจากกล่องเก็บ แล้วนำมานั่งพิจารณาดูทีละก็อปปี้โดยดึงแผ่นไวนิลที่อยู่ข้างในออกมาตรวจสอบ พลิกไปพลิกมา เมื่อเห็นสภาพเป็นที่พอใจแล้วก็เก็บแผ่นเข้าซองตามเดิม ทำอย่างนี้จนครบทุกก็อปปี้ เสร็จแล้วก็เอาแผ่นเสียงไปเก็บเข้าที่โดยไม่ได้ฟัง แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว มีใครเคยทำอย่างนี้บ้างไหมครับ :D

สมัยก่อน น่าจะสัก 25 ปีมาแล้ว ผมเดินตะลอนหาซื้อแผ่นเสียงแนว progressive ตามร้านขายแผ่นเสียงใช้แล้วในกรุงเทพด้วยความอัตคัดขัดสน เพราะไม่ค่อยมีมาให้เจอให้หาซื้อได้มากนัก มีร้านหนึ่งที่ศูนย์การค้าแห่งหนึ่งย่านถนนเพชรบุรี เจ้าของร้านเอาแผ่นเสียงชุด Ocean ของ Eloy และแผ่นของวงร็อคอื่น ๆ เช่น Tangerine Dream, Styx ออกมาโชว์ให้ผมดู ผมก็เกิดกิเลสจะขอซื้อ แต่เขาไม่ยอมขายให้ อ้างโน่นอ้างนี่ ผมนึกในใจว่า ถ้าไม่ขายแล้วจะเอาออกมาอวดลูกค้าทำไม ต่อมาเมื่อผมมีโอกาสซื้อแผ่นเสียงอัลบั้มชุดนี้ ผมจึงค่อย ๆ ซื้อมันจนได้มาหลายก็อปปี้ให้หายแค้นไปเลย ที่จริงมีมากกว่าที่เห็นในรูปอีกนะครับ 5555

(https://sv1.picz.in.th/images/2022/09/15/aeO60W.md.jpg)