ต่อไป »

[ปีศาจลายคราม]

ผมเดินทางไปเขาใหญ่เมื่อวันศุกร์ที่ 16 ธ.ค. 2565 แวะเที่ยวที่ Art Museum แป๊บนึง แล้วก็เข้าที่พัก ตกเย็นมีงานเลี้ยงสังสรรค์ นั่งทานอาหารและจิบเหล้ากับเพื่อนไปเรื่อย ๆ จนถึงตีหนึ่งโดยไม่รู้ตัว จึงเข้านอน แล้วก็นอนอยู่ได้แค่คืนเดียว ตื่นเช้ามารับประทานอาหารเสร็จแล้ว สาย ๆ ประมาณสิบโมงต้องมานั่งรอเช็คเอาท์ที่หน้ารีเซพชั่นออฟฟิศของรีสอร์ท เตรียมตัวเดินทางกลับบ้าน เฮ้อ... ยังดื่มด่ำกับบรรยากาศได้ไม่ทันไรเลยเจ้าประคุณ

[ปีศาจลายคราม]

4 กุมภาพันธ์ 2566 โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา (พญาไท) มีอายุครบรอบ 85 ปี และมีการจัดงานคืนสู่เหย้า (หลังจากไม่ได้จัดมาสองปี เพราะสถานการณ์โควิด) ผมทราบข่าวจากเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง ตอนแรกก็สองจิตสองใจ ว่าจะไปหรือไม่ไปดี ต่อมาเพื่อนอีกคนก็โทรมาชวน คะยั้นคะยออยากจะให้ผมไป ผมจึงตัดสินใจ เอา... ไปก็ไป และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่ผมไปงานคืนสู่เหย้าของโรงเรียนเก่า

ในวันงานผมเดินทางไปถึงโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพญาไทประมาณสี่โมงเย็น และไปถึงก่อนกำหนดที่นัดกับเพื่อนไว้นานมาก เพราะเพื่อนบอกนัดไว้หกโมงเย็น แต่ผมจำผิด หรือเพื่อนคนนั้นสับสนเอง ผมก็ยังงง ๆ อยู่ แต่ไม่เป็นไร ผมเข้าไปเดินเที่ยวเล่นในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยก็ได้ เข้าไปหาอะไรดื่มฆ่าเวลาที่โรงอาหารคณะอักษรศาสตร์พร้อมกับไปดูสภาพคณะที่ผมเคยเข้าร่ำเรียนศึกษาหาความรู้มาเมื่อประมาณ 37 ปีก่อน ว่าได้เปลี่ยนแปลงไปมากน้อยเพียงใด

เมื่อเดินเข้าไปถึงบริเวณคณะ หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปจริง ๆ อาคารเรียนบางหลังที่ผมเคยเรียนได้ถูกรื้อถอนออกไป อาคารบางหลังถูกแทนที่ด้วยอาคารสูง โต๊ะนั่งและม้าหินอ่อนหน้าอาคารเรียนที่ผมเคยนั่งพักผ่อนสังสรรค์ฺกับเพื่อน ๆ หน้าอาคารเพื่อรอเวลาเข้าเรียนก็ไม่มีแล้ว กลายเป็นที่โล่งไป โรงอาหารของคณะยังมีอยู่ที่เดิม แต่ปรับเปลี่ยนรูปโฉมไปตามกาลเวลา ตอนผมไปถึงหลายร้านในโรงอาหารปิดให้บริการ เหลือแต่ร้านเครื่องดื่มร้านหนึ่ง ซึ่งผมไปซื้อโค้กมานั่งดื่มฆ่าเวลา แต่ก็พอดีกันกับที่โรงอาหารกำลังจะปิด (ประมาณห้าโมงเย็น) ผมดื่มน้ำเสร็จก็ไปเดินโต๋เต๋อยู่หน้าอาคารเทวาลัย ที่ซึ่งในอดีตเคยเดินเรียนหนังสือไป ๆ มา ๆ จนทั่วอาคารตลอดสี่ปีที่เรียนอยู่ และหน้าอาคารก็เป็นที่ที่ผมเดินถ่ายรูปในวันรับปริญญาด้วย เวลาผ่านไป 30 กว่าปีหลังจากเรียนจบ ผมไม่เคยเดินทางกลับมาที่คณะอักษรศาสตร์อีกเลย จนกระทั่งวันที่ 4 กุมภาพันธ์ 2566 ซึ่งเป็นวันคืนสู่เหย้าเตรียมอุดมฯ ผมจึงมีโอกาสได้แวะเข้ามาดูนี่แหละครับ

[ปีศาจลายคราม]

อาคารเรียนเดิม 4 ชั้นของคณะอักษรศาสตร์ จุฬาฯ สมัยที่ผมยังเคยเรียนอยู่เมื่อ 30 กว่าปีก่อน บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยอาคารสูงหลายชั้น



ตรงแนวต้นไม้หน้าอาคารสูงหลังใหม่ สมัยก่อนมีโต๊ะไม้และม้าหินอ่อน ซึ่งผมและเพื่อน ๆ มักจะจับกลุ่มรวมตัวนั่งกันอยู่ตรงนี้ เพราะใกล้โรงอาหาร ใกล้ห้องน้ำบนอาคารเรียนและห้องน้ำที่โรงอาหาร ยามว่างไม่มีเรียนหรือระหว่างรอเข้าเรียน พวกเราจะนั่งชุมนุมสังสรรค์ทำโน่นทำนี่กันจิปาถะ อ่านหนังสือรอเวลาเข้าสอบ นั่งทำการบ้าน ลอกการบ้านหรือลอกเล็คเชอร์จากเพื่อนที่เข้าเรียน (ฮา) เล่นกีตาร์และร้องเพลงกันเบา ๆ เล่นเลี้ยบตุ่ย (ไพ่จีนชนิดหนึ่งลักษณะเป็นก้อนสี่เหลี่ยมมีตัวอักษรจีน) นั่งเม้าท์หรือแซวสาว ๆ ที่เดินผ่านไปมา ทานอาหารที่ซื้อลงมาจากโรงอาหาร แม้แต่สูบบุหรีก็ยังทำได้ แต่ต้องเกรงใจเพื่อนที่ไม่สูบด้วย ฯลฯ บัดนี้ไม่มีแล้ว เหลือแต่ลานโล่ง ๆ อย่างที่เห็นนี้แหละครับ

[eric camen]

อยู่ชุมพรยาวหลายวันครับ มาเที่ยวภาคใต้แวะทานข้าวที่ชุมพรกันก่อนได้นะครับ

[ปีศาจลายคราม]

อยู่ชุมพรยาวหลายวันครับ มาเที่ยวภาคใต้แวะทานข้าวที่ชุมพรกันก่อนได้นะครับ

---> มีผู้ใหญ่ในชุมชน Thai Prog ของเราท่านหนึ่งเคยปรารภกับผมว่า อยากนัดเจอคุณ eric camen (ตอนที่กลับมาจากชุมพรแล้ว) ผม และท่านอื่น ๆ บางท่านตามที่สะดวกเพื่อไปทานอาหารกันและอาจแวะไปฟังเพลงที่บ้านของผู้ใหญ่ท่านนั้นครับ

[eric camen]

ความยินดีเป็นอย่างยิ่งครับพี่ปีศาจ ประสานล่วงหน้าก่อนนะครับ

[ปีศาจลายคราม]

ตามที่ได้เล่าไว้ในกระทู้ก่อน เรื่องที่ผมไปงานคืนสู่เหย้าเตรียมอุดมศึกษา เมื่อวันที่ 4 กุมภาพันธ์ ศกนี้ ผมได้เจอเพื่อนผู้ชายร่วมห้องคนหนึ่ง ก็ค่อนข้างสนิทกันดี เพราะสมัยเรียนตอนนั้นทั้งห้องเรียนมีผู้ชายอยู่เพียง 5 คน นอกนั้นอีกประมาณ 40 คนเป็นผู้หญิง โดยในเย็นวันนั้นผมกับเพื่อนผู้ชายคนนี้ได้คุยกันพอสมควรเพื่อให้สมกับที่ไม่ได้คุยกันมานานร่วม 30 กว่าปี เวลาผ่านไปแป๊บเดียวงานเลี้ยงก็เลิก ผมกับเขาอาศัยติดรถเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเขาขอไปลงที่สยามสแควร์เพื่อต่อรถไฟฟ้ากลับบ้าน ก่อนจะจากกันเราสัญญาว่าถ้ามีโอกาสหรือมีเลี้ยงรุ่นอีกเมื่อใด เราจะพบกันอีก และอีกไม่กี่เดือนต่อมาผมทราบข่าวทางไลน์กลุ่มเพื่อนว่า เพื่อนคนนี้ของผมเสียชีวิตแล้ว ผมทราบข่าวแล้วอึ้งเลยครับ คิดดู เพื่อนที่ไม่ได้เจอกัน 30 กว่าปี เมื่อมีโอกาสได้พบกันอีก และสัญญาว่าจะเจอกันใหม่ สุดท้ายก็ไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เพราะคนหนึ่งต้องลาโลกนี้ไป

บางที ชีวิตกับความตายนี่เส้นแบ่งคั่นระหว่างกันมันช่างบางนิดเดียวจริง ๆ

สู่สุคติครับเพื่อนรัก