เช้าวันนี้อารมณ์ดี เขียนอะไรโม้เล่นไปเรื่อยเปื่อยดีกว่า
เครดิตภาพ
www.vintageprog.com
เมื่อวันก่อนผมเห็นโพสต์เฟซบุ๊คของสมาชิกชุมชนเราท่านหนึ่งถามว่าชอบอัลบั้มชุด A Passion Play ของ Jethro Tull ไหม บังเอิญผมเห็นโพสต์นี้เข้า ก็เลยบอกว่าชอบ แม้ว่าคนอื่นบางคนหรืออีกหลายคนอาจไม่ชอบเหมือนผม (คงเป็นเพราะเห็นว่าผลงานชุดนี้ยืดยาว ฟุ่มเฟือย และรุงรังจนดูน่าเบื่อก็ได้) ผมจำได้ว่าวันที่ผมได้แผ่นเสียงชุดนี้มาพร้อมกับชุด Thick As A Brick จากร้านค้าแห่งหนึ่งในกรุงเทพ และเป็นแผ่นอเมริกา original ทั้งคู่ ผมดีใจมาก ทุกวันนี้ก็ยังเก็บไว้อยู่ (ภายหลังมีแผ่นญี่ปุ่นเพิ่มเข้ามาอีก) นาน ๆ หยิบออกมาฟังสักที แต่ทุกครั้งที่ฟังก็ยิ่งชอบ เหมือนกลืนยาขม ถึงแม้ว่ามันขม แต่ก็เป็นของดี เสน่ห์ของ A Passion Play อยู่ที่เสียงหล่อ ๆ ของ Ian Anderson เสียงเป่าแซ็กส์เท่ ๆ ของเขา และนิทานสลับฉากกล่อมเด็กในท้องเรื่อง "กระต่ายป่าซึ่งทำแว่นตาหาย" เพราะเหตุว่าองค์ประกอบเหล่านี้มันไม่เคยมีอยู่ในผลงานชุดก่อน ๆ ของวงนี้ ผมจึงถือว่าเป็นความวิวัฒน์ของดนตรีร็อคในบริบทของสังคมในยุคนั้น คือปี 1973 หรือ พ.ศ. 2516 ซึ่งจะเอาบริบทของสังคมปัจจุบันไปเทียบไม่ได้ แม้จะโดนกระแสวิพากษ์วิจารณ์ในทางลบจากนักวิจารณ์ในยุคนั้น A Passion Play ก็ขึ้นถึงอันดับหนึ่งใน Billboard Chart ของสหรัฐอเมริกา "ก็สมควรแล้วครับ"
(ข้อความจาก Wikipedia)
Despite receiving generally negative reviews, with many critics comparing it unfavourably to Thick as a Brick, A Passion Play became Jethro Tull's second No. 1 album in the United States.
ThaiProg
