ต่อไป »

[ปีศาจลายคราม]

มาสมมติกันต่อ... ถ้าแผ่นเสียงที่ซื้อเมื่อ 40-50 ปีก่อน ราคา 200-250 บาท แม้เป็นแผ่นเก่าแล้วจะขายในปัจจุบันที่ราคา 200-250 บาท ก็ถือว่าราคาไม่ตก อย่างน้อยก็เท่าทุนที่ซื้อมาครั้งแรก แต่ในความเป็นจริงควรจะขายได้ในราคาสูงกว่าราคาที่ซื้อเมื่อในอดีต ส่วนจะสูงกว่ามากน้อยเพียงใดนั้นก็ขึ้นอยู่กับความนิยมและความขลังของแผ่นเสียงแผ่นนั้น (จะว่าไปแล้ว ก็เหมือนวงการพระเครื่องเลยนะครับ 5555) เช่น แผ่นเสียงเพลงประกอบภาพยนตร์ "มนต์รักลูกทุ่ง" ถ้าซื้อกันตอนที่หนังออกฉายใหม่ ๆ เมื่อสักปี 2513 ราว ๆ นี้ อาจจะมีราคาสักแผ่นละ 150 บาท อันนี้ผมไม่ทราบราคาที่แท้จริงของมันหรอกนะครับ ต้องถามผู้รู้ (แต่ผมเกิดทันยุคของมันนะครับ 5555) มาดูตอนนี้สิครับ แผ่นนี้ซื้อขายกันราคาเท่าไหร่ -- ห้าพัน หกพัน เจ็ดพัน ฯลฯ ไม่รู้ถึงหมื่นหรือยังตอนนี้ -- ก็คงแล้วแต่สถาพ... เล่นแผ่นเสียง โดยมากไม่ขาดทุนหรอกครับ ถ้ารู้จักเล่น ส่วนผมสงสัยจะขาดทุน เพราะเล่นมั่วไปหมดครับ 5555

[TRON]

ค่าของเงินเทียบกันไม่ได้ครับ สมัยโน้นข้าวจานละ 10 บาท (ไม่รู้ถึงหรือเปล่า 50 ปีที่แล้ว) ตอนนี้จานละ 50 บาท ราคาแผ่นนั้นตอนนี้ก็เท่ากับพันกว่าบาทแล้วครับ ราคาทองสมัยโน้นคงจะบาทละสองสามพัน ตอนนี้บาทละเกือบสามหมื่นละ

[ปีศาจลายคราม]

ปี 2517 ผมเรียนอยู่ชั้นประถม ข้าวแกงจานใหญ่ที่โรงเรียน จานละ 1 บาท แต่นอกโรงเรียนผมไม่รู้ว่าจานละเท่าไร ก๋วยเตี๋ยวที่แม่ซื้อให้กินช่วงประมาณปี 2517-2519 ชามละ 3 บาท ปัจจุบัน ก๋วยเตี๋ยวร้านดัง ๆ ก็ชามละ 60-70 บาทเข้าไปแล้ว ชามละ 40 เริ่มจะหากินได้ยากในย่านธุรกิจของกรุงเทพ อาจมีแนวโน้มชามละ 100 ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้านะครับ 555

[ปีศาจลายคราม]

แผ่นเสียงทำให้บ้านหรือห้องร้อนนะครับ... ผมชักเริ่มรู้สึก ตรรกะง่าย ๆ คือมันกินพื้นที่ในการเก็บรักษา ยิ่งมีแผ่นเสียงมาก ก็ยิ่งเปลืองพื้นที่มาก ถ้าบ้านช่องห้องหับไม่ปรับอากาศหรือติดแอร์ล่ะก็ น่าจะอยู่ยากซะแล้ว... เหมือนบ้านผมไงครับ...

เห็นทีจะหนีไม่พ้นต้องควักเงินติดแอร์ให้พื้นที่เก็บแผ่นเสียงซะแล้วกระมังครับ

[ปีศาจลายคราม]

อีกแหล่งหนึ่งในการซื้อหาแผ่นเสียงคือในเฟซบุ๊ก ผมได้เห็นแผ่นเสียงญี่ปุ่นมี obi หลายแผ่น ซึ่งราคาไม่แพงหรือพอยอมรับได้ (ดีกว่าไปซื้อหรือ bid จากตลาดออนไลน์ในต่างประเทศ) รวมทั้งแผ่นเสียง US original ซึ่งราคาไม่แพงเช่นกัน (แล้วแต่สภาพและความขลังของแผ่นนั้น ๆ) การให้เกรดสภาพแผ่นโดยทั่วไปก็ประมาณ vg+ ถึง vg++ หลายแผ่นที่เห็นในเฟซบุ๊กผมก็มีอยู่แล้ว บางแผ่นก็ราคาต่ำกว่าที่ผมซื้อจากแหล่งอื่นเสียอีก (น่าเสียดาย) ผมได้แผ่นเสียง The Six Wives Of Henry VIII ของ Rick Wakeman ที่เป็น US original มาในราคาไม่แพง (อันที่จริงอัลบั้มชุดนี้ผมมีเป็นแผ่นญี่ปุ่นอยู่แล้ว) นับว่าเป็นอีกแหล่งหนึ่งในการตามล่าหาแผ่นเสียง โดยเฉพาะในยุคโควิดระบาดและไม่สามารถไปเดินหาซื้อแผ่นเสียงตามร้านเหมือนในยามปกติได้ครับ

[ปีศาจลายคราม]

หลังจากที่เข้าไปสำรวจตลาดซื้อขายแผ่นเสียงในเพจเฟซบุ๊คแห่งหนึ่ง ผมก็ได้เจอแผ่นเสียงทั้งเก่าและใหม่ และที่เป็นอัลบั้มเก่าแต่นำมาทำใหม่ รวมทั้งที่แผ่นญี่ปุ่นทั้งที่มี obi และไม่มี obi ขายกันในราคาไม่ค่อยแพงนัก เฉลี่ยแผ่นละ 300-700 บาท แผ่นเสียงรีอิชชู่อัลบั้มเพลงไทยก็มีไม่น้อยนะครับ เช่น อัลบั้มหลายชุดของ อัสนี-วสันต์ ผมเจอชุดบ้าหอบฟาง ผักชีโรยหน้า และกระดี่ได้น้ำ ที่นำมาทำเป็นแผ่นเสียง ก็อยากได้อยู่ ถ้าจำไม่ผิด ราคาจะอยู่ราว ๆ แผ่นละ 2000 บาท ยกเว้นบ้าหอบฟาง แผ่นละพันกว่าบาท นอกจากนี้ยังเคยเห็นอัลบั้ม "คนเขียนเพลงบรรเลงชีวิต" ของธเนศ วรากุลนุเคราะห์ ซึ่งนำมาทำเป็นแผ่นเสียงใหม่และมีเพลงเต็มครบ (ไม่เหมือนแผ่นแจกสถานีวิทยุในยุคก่อนซึ่งมีเพลงไม่ครบ) ผลิตจำกัดจำนวน 100 แผ่นเท่านั้น ราคาแผ่นละ 3800 บาท (ตัดสินใจยากอยู่) ส่วนอัลบั้มเพลงร็อคสากลดัง ๆ ของหลายวงก็มีนำมารีอิชชู่ เช่น Queen, Led Zeppelin, Rush สำหรับแผ่นพวกนี้ ผมว่าถ้าหาแผ่น original หรือรีอิชชู่ในยุคเก่าได้จะดีกว่าครับ

[ปีศาจลายคราม]

แผ่นเสียง 4 ชุดของสุรสีห์ อิทธิกุล Surasee The Vinyl Boxset ออกมาแล้วครับ น่าสนใจจริง ๆ
สงสัยเดือนนี้จะต้องตุนมาม่ามากกว่าเก่าซะแล้วครับ

[eric camen]

อีกแหล่งหนึ่งในการซื้อหาแผ่นเสียงคือในเฟซบุ๊ก ผมได้เห็นแผ่นเสียงญี่ปุ่นมี obi หลายแผ่น ซึ่งราคาไม่แพงหรือพอยอมรับได้ (ดีกว่าไปซื้อหรือ bid จากตลาดออนไลน์ในต่างประเทศ) รวมทั้งแผ่นเสียง US original ซึ่งราคาไม่แพงเช่นกัน (แล้วแต่สภาพและความขลังของแผ่นนั้น ๆ) การให้เกรดสภาพแผ่นโดยทั่วไปก็ประมาณ vg+ ถึง vg++ หลายแผ่นที่เห็นในเฟซบุ๊กผมก็มีอยู่แล้ว บางแผ่นก็ราคาต่ำกว่าที่ผมซื้อจากแหล่งอื่นเสียอีก (น่าเสียดาย) ผมได้แผ่นเสียง The Six Wives Of Henry VIII ของ Rick Wakeman ที่เป็น US original มาในราคาไม่แพง (อันที่จริงอัลบั้มชุดนี้ผมมีเป็นแผ่นญี่ปุ่นอยู่แล้ว) นับว่าเป็นอีกแหล่งหนึ่งในการตามล่าหาแผ่นเสียง โดยเฉพาะในยุคโควิดระบาดและไม่สามารถไปเดินหาซื้อแผ่นเสียงตามร้านเหมือนในยามปกติได้ครับ
[/quoteในเฟซ มีสมาชิกรุ่นบุกเบิกในเวปเรานำแผ่นเสียงมาลงขายด้วยครับ ตอนนี้ผมรอพี่ปีศาจนำมาลงขายบ้าง ฮิ ฮิ ฮิ

[ปีศาจลายคราม]

ในเฟซ มีสมาชิกรุ่นบุกเบิกในเวปเรานำแผ่นเสียงมาลงขายด้วยครับ ตอนนี้ผมรอพี่ปีศาจนำมาลงขายบ้าง ฮิ ฮิ ฮิ

---> ผมขายแพงนะครับ อิ อิ อิ

[ปีศาจลายคราม]

เมื่อคราวก่อนผมได้พูดถึงแผ่นเสียงเพลงไทยที่นำมาผลิตออกมาใหม่ในปัจจุบัน ไม่ใช่แผ่นแจกดีเจหรือแผ่นตัด (มีเพลงไม่ครบอัลบั้ม) ในยุคก่อน ซึ่งเรื่องนี้ก็นับเป็นนิมิตหมายอันดี เพราะแสดงให้เห็นว่าดีมานด์แผ่นเสียงเพลงไทยมีมากขึ้นเรื่อย ๆ จากการกลับมาให้ความนิยมในการเล่นแผ่นเสียง แม้ราคาแผ่นเสียงเพลงไทยที่ทำออกมาใหม่นั้นจะค่อนข้างแพงถึงแพงมากก็ตาม (พันกว่าบาทจนถึงหลายพัน) แต่ถ้ายอมสู้ราคา ท่านก็จะได้อัลบั้มเพลงโปรดในรูปแบบแผ่นเสียงไปเก็บไว้ฟัง ผมห่วงอยู่เรื่องเดียวคือ ไม่ทราบว่ามาสเตอร์ที่นำมาใช้ในการตัดแผ่นเสียงเพลงไทยนั้นยังเป็นอนาล็อกเทปอยู่หรือไม่ ถ้าเอาซีดีมาเป็นมาสเตอร์ละก็ จบเลย ถ้าผมรู้ ผมจะไม่ซื้อครับ

[ปีศาจลายคราม]

เรื่องซื้อแผ่นเสียงทางเฟซบุ๊ก ส่วนใหญ่ผมซื้อไม่ทันคนอื่นเค้าหรอกครับ เพราะไม่ค่อยได้เล่นโซเชี่ยล ไม่ค่อยได้เข้าเฟซบุ๊ก ดังนั้น แผ่นเสียงที่ผมอยากได้หรือกำลังตามหาอยู่ พอเข้าไปดู กะว่าจะซื้อซะหน่อย ปรากฏว่าโดนพวกเอาไปกินซะแล้ว ส่วนใหญ่ที่ได้มาก็เป็นพวกแผ่นที่เล็ดรอดสายตาหรือไม่ได้อยู่ในความสนใจของพวกนักช้อปโซเชี่ยลมือไวครับ

[ปีศาจลายคราม]

ผมรู้สึกว่าแต่ละครั้งที่ซื้อแผ่นเสียง เหมือนกำลังไล่ซื้ออดีตหรือตามหาจิ๊กซอว์มาต่อให้เต็มพื้นที่ในอดีตที่ว่างเปล่ายังไงยังงั้น ซึ่งหมายความว่า ในอดีตเราเคยอยากได้แผ่นเสียงชุดหนึ่งชุดใด แต่ไม่มีโอกาสได้ ซึ่งสาเหตุหลักก็น่าจะมาจากปัจจัยทางการเงิน หรือพูดง่าย ๆ ว่า ไม่มีเงินซื้อ ครั้นต่อมาเมื่อมีโอกาสก็ซื้อ เพื่อเติมเต็มหรือถมช่องว่างในอดีตที่เราไม่เคยมีไม่เคยได้ เราก็ซื้อ แถมบางทียังถมแล้วถมอีกก็มี เพราะซื้อแผ่นซ้ำหลายก็อปปี้ เอาให้มันสะใจไปเลยครับ 5555

[ปีศาจลายคราม]

อีกสาเหตุหนึ่งของการซื้อแผ่นเสียง โดยเฉพาะแผ่นเสียงเก่า ๆ น่าจะมาจากเหตุผลทางจิตวิทยาที่ผู้ซื้อแผ่นเสียงคนนั้นมีความเป็นนักประวัติศาสตร์อยู่เล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ชอบเก็บสะสมวัตถุพยานทางประวัติศาสตร์ เพราะเป็นที่ทราบกันดีว่า แผ่นเสียงนอกจากเป็นสื่อที่ให้เสียงดนตรีแล้ว ยังมีข้อมูลทางประวัติศาสตร์แถมมากับปกแผ่นเสียงและซองในตลอดจนใบแทรก insert sheets อีกด้วย เช่น วันเดือนปีที่ออกผลงาน คำแจ้งลิขสิทธิ์ โปรดิวเซอร์และทีมงานผลิต วิศวกรบันทึกเสียง รายชื่อนักดนตรี เนื้อเพลง (บางอัลบั้มอาจไม่มีก็ได้) รูปภาพของศิลปินเจ้าของเพลง ฯลฯ ซึ่งล้วนแต่เป็นข้อมูลที่มีค่าเกี่ยวกับผลงานชุดนั้น ๆ และศิลปินเจ้าของผลงาน บางที แม้แต่ซีดีก็ยังจำลองข้อมูลมาได้ไม่ครบเท่าอัลบั้มที่อยู่ในรูปแผ่นเสียงเสียด้วยซ้ำ บางครั้งผมนั่งนึกดู คำว่า "อัลบั้ม" นั้น มันมีความหมายอยู่ในตัวเอง เพราะอัลบั้มในความหมายทั่วไปคือสมุดเก็บรวบรวมอะไรสักอย่าง เช่น อัลบั้มแสตมป์ ก็ใช้เพื่อสะสมแสตมป์ ส่วน "อัลบั้มเพลง" ก็คือเป็นที่รวมเพลงหรือดนตรีของศิลปินคนหนึ่งคนใดหรือวงหนึ่งวงใดที่จะออกผลงานมาแต่ละครั้ง โดยในอัลบั้มนั้นจะมีข้อมูลตลอดจนของแถมที่เกี่ยวกับผลงานชุดนั้นให้มาด้วย แล้วแต่ศิลปินและผู้ผลิตจะกำหนด ดังนั้น อัลบั้มเพลงหรือดนตรีที่สมบูรณ์ครบถ้วนทั้งสื่อดนตรี (แผ่นไวนิล) และข้อมูลของแถมที่มากับอัลบั้ม จึงมีคุณค่าของการเป็นหลักฐานทางประวัติศาสตร์ดนตรี ซึ่งบางครั้งสามารถนำไปใช้อ้างอิงได้ครับ

[eric camen]

บางอัลบั้ม(เท))ที่ได้ฟังเมื่อเป็นเด็กๆ ในสมัยนั้นคิดว่าถ้าโตขึ้นพอมีเงินจะไม่ซื้อแผ่นเสียงมาเก็บสะสมอย่างเด็ดขาด แต่พอเติบโตขึ้นความคิดเปลี่ยนไปครับ แม้ไม่ชอบก็จะขวนขวายหามาสะสม และแผ่นเสียงลักษณะเช่นนี้มีเยอะนะครับ

[ปีศาจลายคราม]

ตอนเป็นเด็กยังเรียนหนังสืออยู่ ผมเคยคุยกับเพื่อนคนหนึ่งว่า เมื่อโตขึ้น ทำงานได้ จะต้องมีชุดเครื่องเสียงที่ใฝ่ฝัน มีเครื่องเล่นแผ่นเสียง เทปรีล แอมป์ ลำโพง (ตอนที่คุยอยู่นั้น ซีดียังไม่กำเนิด) ยี่ห้อนั้นยี่ห้อนี้ เช่น เทปรีลต้องใช้ของ TEAC ลำโพงต้อง JBL เป็นต้น

เมื่อโตขึ้น ผมเริ่มมีงานทำเป็นหลักเป็นฐาน เป็นยุคที่เทปคาสเสทครองตลาด และซีดีเริ่มเข้ามาแทนที่แผ่นเสียง ซึ่งค่อย ๆ ถอยฉากเข้าไปหลบอยู่ในมุมมืดอย่างเงียบ ๆ

ยอมรับว่าตอนนั้นก็เห่อซีดีไปกับเขาด้วย เพราะรูปทรงกะทัดรัดกว่าและดูแลรักษาง่ายกว่า แต่ในส่วนลึกของจิตใจ ยังไงเสียก็จะต้องมีเครื่องเล่นแผ่นเสียงอยู่ในซิสเต็มของเราด้วย จึงลงทุนซื้อเครื่องเล่นแผ่นเสียง automatic direct drive ยี่ห้อ Technics จากเพื่อนคนหนึ่งมา ราคาไม่กี่พันบาท ส่วนแผ่นเสียงก็เดินหาซื้อเอาตามคลองถม อินทรา ประตูน้ำ ตรอกโอเรียนเต็ล ฯลฯ ในยุคนั้น และได้มาไม่กี่แผ่น พอให้ได้ชื่อว่า "เล่นแผ่นเสียง" ส่วนเรื่องคุณภาพเสียง ท่านก็คงเดาได้ไม่ยาก ตามประสาคนเล่นที่ยังไม่ประสีประสา ไม่ค่อยมีประสบการณ์ สักแต่ว่าเล่น ปรับตั้งอะไรแทบจะไม่เป็น

จากวันนั้นถึงวันนี้ พ.ศ. 2564 นับได้ 30 ปีพอดี เวลาสอนอะไรผมเยอะ เงินทองที่เสียไป ไม่อยากคิด ไม่อยากประเมิน รู้แต่เพียงว่า "มหาศาล" จากแผ่นเสียงประมาณ 10 กว่าแผ่นที่ขอเพียงแค่มีไว้เป็นส่วนหนึ่งของซิสเต็ม บัดนี้มีเป็นหลักพันจนบ้านแทบไม่มีที่เก็บแผ่นแล้วครับ...

ผมมาถึงจุดนี้ได้ยังไง?