ต่อไป »

[ปีศาจลายคราม]

ไปเจอคอนเสิร์ต Live in Viareggio ประเทศอิตาลี เมื่อปี 1984 ของ Mike Oldfield ซึ่งเล่นเพลงในยุคผลงานชุด Crises และ Discovery ไม่ทราบว่าโชว์นี้มีแผ่นเสียง ซีดีหรือแผ่นภาพออกวางจำหน่ายเป็นทางการหรือเปล่าครับ

https://www.youtube.com/watch?v=x5wP4SDYgro

[ปีศาจลายคราม]

จากวีดิโอบันทึกการแสดงสดที่ Viareggio Barry Palmer ร้องเพลง In High Places แต่โหนเสียงได้ไม่สูงเท่า Jon Anderson ซึ่งเป็นคนร้องเพลงนี้ในสติวดิโออัลบั้ม ฟังแล้วเสียอารมณ์ไปนิดนึง หาคนร้องได้เทียบเท่า Jon ยากจริง ๆ ครับ เพลงนี้

[ปีศาจลายคราม]

เมื่อครั้งที่ผมเริ่มรู้จัก Mike Oldfield ใหม่ ๆ (ช่วงที่เขาออกผลงานชุด Crises เมื่อประมาณปี 1983 หรือ 2526) เคยมีคนเขียนจดหมายไปถามนักเขียน/นักวิจารณ์ดนตรีในนิตยสารเล่มหนึ่ง ทำนองว่าอยากให้เขียนถึง Mike Oldfield บ้าง แล้วผู้ตอบจดหมายก็บอกไว้เพียงสั้น ๆ เกี่ยวกับ Mike Oldfield ว่า "ยอดเยี่ยมทั้งฝีมือและจินตนาการ" ซึ่งผมเห็นว่าเป็นการบรรยายคุณลักษณะของชายที่ชื่อ Mike Oldfield ในยุค 1980s ได้อย่างสั้น กระชับ แต่กินใจความได้มากและชัดเจนเหลือเกิน ชายผู้นี้คืออัจฉริยะซึ่งเล่นกีตาร์และเครื่องดนตรีอื่น ๆ ได้อีกหลายอย่าง จัดว่าเป็น multi-instrumentalist แถวหน้าคนหนึ่งของโลกเลยทีเดียว โดยเฉพาะฝีมือการเล่นกีตาร์ทั้ง acoustic, electric, Spanish etc. นั้นมีเทคนิคการเล่นที่มีชั้นเชิงแพรวพราว ว่องไว แต่มีเมโลดี้ที่แฝงความไพเราะในสไตล์โฟล์คอยู่ในที ผมชอบดู Oldfield แกลีดกีตาร์เสียงแหลม ๆ หลบ ๆ โดยที่มือกำและนิ้วขยับอยู่ตรงสุดคอกีตาร์ เทคนิคแบบนี้ผมเห็นเขาใช้บ่อย และผมก็ตื่นตาตื่นใจที่ได้เห็นเขาเล่นกีตาร์ในสไตล์นี้จากวีดิโอที่ได้ดู นอกจากกีตาร์ซึ่งเป็นเครื่องดนตรีตัวเก่งของ Mike Oldfield แล้ว ฝีมือการเล่นคีย์บอร์ดของเขาก็ยังยอดเยี่ยมอีกด้วย แม้จะไม่ใช่ประเภทโซโลว่องไวด้วยชั้นเชิงแพรวพราวชั้นสูงอย่าง Keith Emerson หรือ Rick Wakeman แต่สไตล์คีย์บอร์ดของ Mike Oldfield ออกแนวสวยงาม เนิบ ๆ และเน้นบรรยากาศ โดยเฉพาะในแบบ Celtic และ Scott เขาทำได้ดีมาก ฟังไปนึกภาพจินตานาการถึงโลกอันลี้ลับเหนือจริงตามคนเล่นไปได้เลย ถ้าไม่เชื่อต้องฟังผลงานตั้งแต่ชุด Tubular Bells, Hergest Ridge, Ommadwan, Incantations ส่วนผลงานหลังจาก Incantations ผมว่า Oldfield เริ่มหันเข้าหาความเป็นพาณิชย์มากขึ้น แต่ยังคงอัตตาตัวตนของเขาเอาไว้กึ่งหนึ่งหรือส่วนหนึ่ง เช่น ผลงานชุด Platinum, QE2, Five Miles Out, Crises, Discovery ซึ่งโดยความเห็นส่วนตัว แม้โครงสร้างดนตรีจะง่ายและเป็น pop มากขึ้น แต่ลีลาของความเป็น Mike Oldfield ก็ยังอยู่ จะสังเกตได้ว่าผลงานในช่วงนี้ Mike Oldfield เริ่มจะร่วมทำงานกับศิลปินอื่น ๆ มากขึ้น และผลงานของเขาที่ผมว่า "หลุด" และน่าผิดหวังมีอยู่ 2 ชุด คือ Earth Moving และ Heaven's Open พูดถึง Earth Moving ถ้ามองในแง่การทดลองทำอัลบั้มเพลงพ็อพร็อคที่เล่นโดยคนมีฝีมืออย่าง Oldfield ก็พอทำเนา แต่ Heaven's Open นี่ไม่ทราบเป็นอะไร ผมซื้อซีดีมาฟังเที่ยวเดียวตอนที่ผลงานชุดนี้ออกมาในต้นยุค 1990s ฟังครั้งเดียวแล้วไม่ฟังอีกเลย ทุกวันนี้แผ่นซีดีอัลบั้มชุดนี้ผมก็ยังเก็บไว้อยู่ ผมว่า Oldfield ไม่ควรทำผลงานเช่นนี้ออกมา แต่เขาก็แก้ตัวได้อย่างดีพอสมควรด้วยผลงานชุด Tubular Bells II หลังจากลาออกจาก Virgin สังกัดเดิมของ Richard Branson เพื่อนรักของเขา Mike Oldfield ตอกย้ำจินตนาการจากการอ่านหนังสือแนว sci-fi ด้วยผลงานชุด Songs Of Distant Earth และนับจากผลงานชุดนี้เป็นต้นไปผมก็หยุดติดตาม Mike Oldfield เพื่อนคนหนึ่งที่ฟังผลงานของเขาเหมือนกับผมบอกว่าผลงานของ Oldfield ยุคหลัง ๆ ถัดจาก Song Of Distant Earth มานี้ออกแนว new age ซึ่งผมว่า คนอัจฉริยะอย่างเขาจะทดลองทำดนตรีแนวนี้แนวนั้น แล้วฉีกไปแนวอื่น ๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อน ฝากไว้เป็นของขวัญให้คีตพิภพ ก็ไม่ผิดอะไรที่จะทำ เพราะชีวิตของคนบางคน โดยเฉพาะนักดนตรีที่ยิ่งใหญ่อย่าง Mike Oldfield นั้น ดนตรีคือการทดลองครับ

[ปีศาจลายคราม]

ปีนี้เป็นปีที่อัลบั้ม Tubular Bells (1973) มีอายุครบ 50 ปี (1973-2023) ใครก็ตามที่ฟังอัลบั้มชุดนี้มาตั้งแต่เริ่มออกวางจำหน่ายหรือในห้วงเวลาให้หลังที่ใกล้เคียงกันก็ขอให้รับรู้ไว้ว่าตนได้เดินทางข้ามเวลามาพร้อมกับผลงานชุดนี้นานนับหลายทศวรรษแล้วครับ (ไม่อยากบอกว่าแก่เลยจริง ๆ 5555 ) เจ้าของผลงานออกอัลบั้มชุดนี้เมื่อตอนอายุ 17 ปี ป่านนี้ก็คงมีอายุประมาณ 67 แล้วล่ะครับ

เครดิตภาพ http://vintageprog.com/

[ปีศาจลายคราม]

ไหน ๆ ก็พูดถึง Tubular Bells ซึ่งมีอายุครบ 50 ขวบในปีนี้แล้ว ก็ขอถือโอกาสว่ากันต่อเพื่อสดุดีให้กับอัลบั้มชุดนี้ไปในตัวเสียเลย คืออันที่จริงผมรู้จักชื่อ Mike Oldfield จากอัลบั้มชุด Crises ซึ่งออกเมื่อปี 1983 ตอนนั้นพวกดีเจที่เปิดเพลง Moonlight Shadow ตามสถานีวิทยุต่างพากันพูดถึง Tubular Bells อยู่บ่อย ๆ ผมก็ชักสนใจ แต่ยังไม่มีโอกาสได้ฟัง จนกระทั่งเมื่อได้อ่านบทความของคุณปัญญรักษ์ที่ลงใน Starpics เกี่ยวกับเรื่องและผลงานของ Mike Oldfield ก็ยิ่งสนใจเข้าไปใหญ่ ผมฟังเพลงจากเทปคาสเสท มีเพื่อนคนหนึ่งเป็นธุระช่วยอัดเทปชุด Tubular Bells จากแผ่นเสียงของเพื่อนอีกคนหนึ่งมาให้ ผมจึงมีโอกาสได้ฟังผลงานชุดนี้ เมื่อฟังครั้งแรกรู้สึกแปลก ๆ เพราะมันคล้ายกับเพลงโฟล์คที่มีลีลาหลายรสชาติหลากอารมณ์บรรจุอยู่ในเพลงเดียวกัน เหมือนสายน้ำที่ไหลไปเรื่อย ๆ แล้วเราล่องตามลำน้ำไปพบนั่นเจอนี่ ไม่อึกทึกครึกโครมเต็มไปด้วยจังหวะหนัก ๆ แน่น ๆ เหมือนเพลงร็อคทั่วไป เพลงทั้งอัลบั้มมีอยู่เพลงเดียวซึ่งแบ่งเป็น Part I & Part II มีธีมสลับไปมาระหว่างเสียงค่อยกับเสียงดังและระหว่างจังหวะเร็วกับช้า Mike Oldfield เหมาเล่นเครื่องดนตรีเองคนเดียวเกือบหมด เป็นผลงานมหัศจรรย์ที่แจ้งเกิดให้เจ้าของผลงานอย่างเต็มตัวและนำมาซึ่งทุนให้ Richard Branson เพื่อนของ Mike Oldfield ได้สร้างอาณาจักร Virgin Records ในอังกฤษ ถ้าจะให้คำจำกัดความสั้น ๆ เกี่ยวกับอัลบั้มชุดนี้ ผมขอบรรยายด้วยคำที่ขึ้นต้นด้วย E ในภาษาอังกฤษ 3 คำ (EEE) คือ Eccentric, Exquisite และ Exceptional แม้ ณ พ.ศ.นี้ ผลงานชุดนี้อาจจะฟังดูเชยไปบ้างตามกาลเวลา (50 ปีผ่านไป) แต่มนต์ขลังแห่งระฆังหลอดก็ยังก้องอยู่ในสมองของผมและอาจจะในสมองของแฟน ๆ Mike Oldfield อีกหลายคนก็ได้ครับ

เครดิตภาพ http://vintageprog.com/

[ปีศาจลายคราม]

ขออนุญาตแก้ไขข้อมูลครับ คือผมเข้าใจผิดมาเสมอว่าเฮียไมค์แกมีอายุ 17 ปีตอนที่ออกอัลบั้มชุดแรก Tubular Bells แต่อันที่จริงตอนนั้นแกอายุ 20 ปี เพราะเกิดปี 1953 (15 พ.ค. 1953) งั้นปีนี้ Mike Oldfield ก็เพิ่งมีอายุครบ 70 ไปเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง HBD ครับ